De laatste sterke autocraat verloor zijn hoofd tijdens de Franse revolutie, maar dat lijkt Frankrijk niet te hebben genezen van "het verlangen naar een sterke leider". Dat lees en hoor je vaak in en buiten La France....
De Gaulle was het grote voorbeeld van de vaderfiguur die de Fransen graag over zich voelen waken. Presidenten lijken tot het invullen van een "vader-rol" te zijn geroepen, denk aan Mitterrand en Chirac. Macron lijkt daar wat moeite mee te hebben..
Zie de actuele discussie over "de vele problemen van burgemeesters". Ze zijn ook gekozen, maar dubbel populair vergeleken bij andere "elu's". Niemand komt er op, dat hun problemen eerder toenamen door de gegroeide onvrede, zie de Gele Hesjes, die al 10 kantoren van Macron's LaRem-partij sloopten!
Dit alles toont dat de democratie niet diep is geworteld: een sterke leider blijft gewenst. Als we in Europa rondkijken, lijkt dat weer in de mode, mede door dat opkomend populisme en de nieuwe radicale stromingen.
In Nederland maakt blonde Geert weinig kans tegen "degelijke Willem met zijn populaire echtgenote", zie Koningsdag. Nederlanders zijn minder romantisch en letten op degelijkheid.
Maar, Willem van Oranje werd vermoord door.. de katholieke Balthazar Gerards en de benoeming van een jonge koning door Napoleon werd een eclatant succes! Napoleon werd jaloers en stuurde hem naar Wenen..
Pas dus op met dat "te snel weten wat het volk wil". Als deze grote groep té bang wordt is een nieuwe autocraat zelfs denkbaar in de polder.
Vooralsnog zijn er gelukkig weinig "natuurlijke kandidaten" te zien..
Leon de Marsilho, aug. 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten