ALLEDAAGS UIT MARSEILLE EN DE MIDI

HANDTASTELIJKHEDEN IN DE CAMPAGNE

Ik loop bij Cinq-Avenues in het 4^e Arrondissement van Marseille,  en zie een mijnheer, gekleed in wat “leer-igs”, een pamflet van Marine le Pen van het aanplakbord scheuren. Heel zeker van zichzelf en niks haastig; hij wil zijn karwei heel degelijk uitvoeren.

“Weg met deze dame van een foute club”, lijkt hij aan alle voorbijgangers te willen zeggen. De meeste mensen wenden,-na te hebben gesnapt wat hij doet-, snel de blik af en lopen ,wat gegeneerd kijkend weg. Slechts een enkeling stopt en bekijkt het wat nader, en gaat dan zijns weegs..

Moeten we nu wachten op een “opponent” die deze “diehard” een klap voor zijn kanis gaat verkopen? Want dat moet ik wel geloven nadat ik het nodige las over de vele handtastelijkheden, die er de laatste tijd zijn in onze stad en die ook al heel wat politiewerk opriepen. In bijna alle gevallen ging het over iets met “aanplakbiljetten”:  óf gedonder tijdens het opplakken door aanhangers van partij X (die daar fysiek bij werden gehinderd door aanhangers van club Y) óf een handgemeen bij het zien van een opponent die net bezig was “hun” pamflet te slopen of te overplakken. Of gewoon een politieke woordenwisseling, die fors uit de hand liep…  Ook werd er al een keer een PS-prominent en zijn aanhang fysiek aangepakt toen ze naar een zaaltje liepen (in een hun wat “vijandig” stadsdeel) om de aanhang toe te spreken… En, die actie werd  uitgevoerd door, jawel, … andere PS-ers!

Want in Marseille is, -mede door de scheuring rond de zeer slecht ruikende affaire Guerini (=een PS-bobo van allure)-, de laatste tijd volop trammelant bínnen de PS. Maar ook in het groene kamp, bij Les Verts dus,  zijn er al  schermutselingen gemeld.

Politiek is hier echt een gepassioneerde aangelegenheid, dat hoort, denk ik maar , bij onze wat zuidelijke ligging. Politiek dat is vooral “passion” en dan is het hart fors in het geding en even later,-als het niet echt vlot-, ook de handjes…

De politie wordt er niet echt zenuwachtig van , want er zijn, -zegt men daar-, veel ergere dingen aan te pakken. Ach, en als de verkiezingen over zijn en de “affaires” ook, dan gaat het politieke leven weer gewoon redelijk vredig verder.

Tja, politiek dat vereist ook, ná de strijd,  een wijze van tolerantie tonen en hopen dat het een volgende keer beter afloopt voor de “eigen club”. En in de politiek moet je ook niet te benauwd zijn, ook op het randje van de wet durven te balanceren en moet zeker niet kinderachtig doen. Michels zei ooit: “voetbal is oorlog” en als dat nu nog steeds met bewondering wordt geciteerd, zeg ik nu maar: “Politiek, dat is pas écht oorlog”. Bij de “zwijgende meerderheid’ moet je daar , op de meer noordelijke helft van de aardbol, echt niet mee aankomen. Al is wat je op het internet leest en, ook soms in de volksvertegenwoordiging in het “Pays plat” ook niet mis.

Hier is het een teken van integratie als je, wat meer fysiek politiek discussiëren , een beetje kunt snappen. Na ruim 16 jaren in de Midi zijn mijn noordelijke “normen en waarden”  wat de politiek aangaat, ook wat “bronzé” dus. Het zij me maar vergeven dat ik dat nu opschrijf.  

DE GEKRAAKTE OUDE MAN

Hij zou voor het beeld van Zadkine in R’dam model kunnen zijn geweest, al beweegt hij wel veel meer dan die klomp van brons.

Hij steekt voetje voor voetje, wat huppelend,  over op de zebra bij het Gare Saint Charles, maar zijn stapjes zijn zo klein, dat hij het niet haalt binnen de “groene tijd” voor het oversteken. Hij is uiterst mager, heeft een volle grijze baard en draagt een lange kaki-broek en een T-shirt. Hij is dus nogal frisjes gekleed.  Toch ziet hij er verzorgd uit en dat wordt bevestigd als ik dichter bij kom. Want ik wil toch even kijken of alles wel OK is, ook al wachten de auto’s netjes op zijn oversteek, ondanks dat ze al “groen” hebben.

Hij ziet me aankomen en van mijn fiets stappen en groet me vriendelijk, al roepend: “Ne vous inquiète pas, tout va bien!” (Maakt u niet ongerust, alles is OK). En hij lacht daarbij opgewekt; onderwijl is hij bijna aan de kant gehuppeld… Het is natuurlijk niet helemaal goed met opa en ik ga dus even met hem mee naar binnen in de hal van het station Saint Charles. Dat gaat langzaam en trekt veel aandacht en al gauw staat er dus ook iemand van de SNCF-ers (Securité Groupe) bij me en neemt opa van me over. Die bedankt me in het arabisch (denk ik), want hij kijkt vriendelijk en ik versta er geen hout van. Dan  huppelt hij blij, maar verloren mee naar de hulppost. Daar moeten ze nu uitzoeken wie hij is en waar hij vandaan kwam, zomaar op de zondagmorgen in het centrum van Marseille. Ik hou het maar op het grote personeelstekort in het weekend… want opa leek me prettig in de war en opgestapt uit een verzorgende institutie.

MONSIEUR BLING-BLING

Ik wacht op de bus voor Jardin Valmer op de Corniche Kennedy en kijk uit over de fraaie Rade van Endoume. Wat des avonds om 18.00 uur met veel zon en blauw geen straf genoemd mag worden. Dat was het bezoek aan de tuin met daar in ook zijn fraaie chateau  (eigendom van de Wereldbank afdeling Migraties), ook niet. De fraaie tuin met mooie planten en bomen, met, boven,  een zeer weids uitzicht op Malmousque, een schiereiland dat omspoeld wordt door de blauwe Mare Nostrum.

Maar daar komt de ergste verstoring ooit, van een mooi uitzicht, hij moet remmen in de lichte opstopping die is ontstaan door de vele huiswaartskeerders na het strandbezoek… Hij staat stil en ik kijk nu in en op zijn open Mercedes sport cambriolet, die een erg protse kleur heeft en die ook nog met veel kleuren diodelichtjes is  opgepimpt.. De chauffeur draagt een heuse, goudachtig-witte, kapiteinspet van behoorlijke diameter…  is ook iets té mooi bruin en er zit een erg nerveus keffertje op de stoel naast hem wat me lomp aankijkt. Dit is het stereotiep van de mooie man, gehuwd met de rijke weduwe die van maffigheid niet weet wat hij met zijn (haar?) poen moet doen, denk ik.

Ik schrik van mij analyse en denk zelfs dat het ook wat jaloezie bij zit … Stel je voor de man werkte een leven lang keihard bij de koekjesfabriek Lu die recent sloot,  werd daarbij ontslagen en won toen een enorme poet in de grote lotto… Wel als dat het is wat ik zie, dan zag ik enkel grote gerechtigheid. Laat dat een waarschuwing zijn voor elke kapitalist die zijn koekfabriek naar Zuid-Vietnam verplaatsen wil! Wat die man in die cabriolet doet is eigenlijk een karikatuur van zijn baas maken. Na deze bijgestelde analyse kan ik weer wat tevredener zijn: er zit nu echt wat meer maatschappelijk evenwicht in.

De Mercedes zoeft weg, de hond gaapt en ik zie de knalrode diodes op de overrollbar  van de cabriolet verdwijnen… En, gelukkig,  daar is mijn RTM-bus: ze is loaded!

Zelf schuld Leon!