DE MISTRAL IS GEK OP VLAGGEN

Wij zien vanaf ons terras op etage 7, van boven op het grote (TGV-)station Saint Charles van Marseille. Met zijn grote

puntdak van al bijna anderhalve eeuw oud. Waar op, -zoals dat ook hoort-, de nationale Franse driekleur aan een mast poogt te wapperen! Een oude en goed-patriottische gewoonte. Zo’n vlag is ook praktisch voor ons burgers, want met één blik op die vlag zie je 's morgens meteen de windrichting van het moment. Interessante informatie, op dit winderige plekje aan de Mare Nostrum, waar veel winden waaien, uit alle richtingen en ook nogal eens knoer-hard! Zoals die beruchte mistral, die noord-zuid blaast en straal voorbij suist aan ons voorste terras. Deze frisse wind kun je maar beter

ontdekken vóór je naar buiten stapt!  En weten dat de wind “zuid staat” is van belang om je parapluutje even niet te vergeten. Het nat van de zee wil dan wel eens neer druppelen.

Vroeger was het onze eigen-gefabriceerde weerhaan in de Vaucluse, op een staak op het dak van Le Brilhas die ons inlichtte. Nu is het die Franse driekleur, op het dak van SNCF, die ons des ochtends al informeert over de winderigheid van de dag...

En daarom weten wij ook alles van dat “gehannes” met deze vlag. Na zo’n jaar of vier hier weten wij waarover we het hebben. En het zal ook u schokken dat die sncf-ers, -die van de TGV en zo dus-,  kennelijk niks verstand hebben van vlaggen en winden. Zeker niet als die wind soms “le mistral” heet. Elke platteland-provençaal, weet dat deze mistral op den duur alles kapot of plat krijgt. Omdat ie pulseert, -dus met forse uithalen blaast-, en daardoor alles

los wrikken kan of iets ook gewoon doet scheur of breken. Het kán even duren, maar hij krijgt het kapot!

Daardoor waren wij intussen zo’n half-dozijn keren getuige van weer zo’n mooie Franse drapeau die  geheel aan flarden ging…. Eerst wapperde die vrolijk en stoer in weer en wind, maar na wat dagen met sterke mistral, schoot ze los. Steeds aan de onderkant van het touw waarmee ze aan de mast was bevestigd… Vóór SNCF dat ook door had, gingen er meestal vele weken voorbij: die spoormensen worden niet betaald om in de lucht te lopen kijken! Het gaat hier niet over boten maar primair om treinen, natuurlijk…

Dus pas na verloop van tijd zagen we wat mensen, -meestal drie à vier (dat moet dus de afd. Drapeaux wel geweest zijn..)-, op het grote dak. Om het volgende “accident” te

bestuderen.

Na enige tijd van geagiteerde discussie, vertrok men weer… om dagen (soms ook weken), later te verschijnen, met een nieuwe tricolore. Die dan met veel gedoe werd bevestigd aan een nieuw koord…  Nu dus een sterkere vlag, denk je dan de eerste keer, en ook aan een sterker koord. Want de zwakte van de oude combinatie was al aangetoond!

Maar, het hele verhaal herbegon en verliep dan verder… eigenlijk gelijk. We spreken intussen over iets van 6 keer ervaring of zo…. En als we nú kijken, hangt de drapeau weer eens in haar laatste

levensfase. Net voor ze gaat wegwaaien richting Marseille-Zuid vanwege mistral kracht 10. 

Uiteraard roept dit, -zeker als je ook nog treinreiziger bent-, een geanimeerde interne discussie op. Zeker als je ook hoort van “verlies bij de TGV-sector”, die duurdere kaartjes en de “grote zorgen voor morgen…”. Maar we vroegen ons af of die discussies over dat foute gevlag ooit ook bij SNCF werden gevoerd. Zo ja, dan was er zeer weinig effect merkbaar, gezien die vele vodderige vlaggen.

Want we zijn intussen in de zevende ronde…..

Omdat ik als oud-consultant, ook graag even de zaak doorreken, krijgt deze historie nog een rood randje… Rekent U maar mee: elke keer dat het “accident werd beschouwd van dichtbij” kostte dat SNCF 3x ca 2 (of méér) man-uurtjes… Dus zo’n 6 manuren per operatie in totaal. En dat elke keer monteren van de nieuwe, met twee man à 2 uur per keer, dat vereiste nog eens 4 uur per cyclus. Dus totaal per cyclus: 10 manuren van de Interne/Technische Dienst. Plus 6 vlaggen en koorden, die zeker wel 150 euro TTC per set zullen kosten. Kortom: de operatie “tenir le drapeau flottant”, kostte zo lang wij dat kunnen weten zo’n 900 euro aan vlaggen en daarbij nog 60 manuren à (bescheiden inmetend) 50 euro per uur (= 3000 euro totaal

aan manuren). Dus bijna 4000 euro’s in 4 jaren dus!!

Was dat dit gevlag wel waard? En wat “doet zo’n vlag” op het stationsdak er eigenlijk toe?

Tja, dat is natuurlijk wat een gek ú zegt!

Maar wat er bespáárd kan worden bij het afzien van zo’n vlag, weten wij nu dus wel. Enkel het vlaggen op één station kost al 1000 euro per jaar. Dat is Frans breed berekend en met iets van  4000 stations, dus zo’n slordige vier miljoen euro’s per jaar! Al moeten we hier nog wel even “die mistralfactor” op los laten. Want mistral is vooral iets van het Rhônedal. Hoe dan ook een miljoenenpost dus.     

Over de “schadevergoeding voor het ontbeerde gemak van een betrouwbare windwijzer”, hebben we het dan nog maar niet. Eigenlijk is dat nog veel erger! En dat wordt onaangenamer bij het klimmen der jaren.

Zo loop je na dit deel van de blog te hebben neergetikt, toch een beetje met een schuldgevoel door Marseille. En dan zie je, in en rond de Vieux Port, die vele vlaggen. Waarvan de meeste goed vastzitten en vrolijk wapperen in de toch ook ferme wind. En zo besef je dat het natuurlijk wel zeer vertekenend is om die éne “foute SNCF-vlag”, hier als een Marseillaans schandepuntje op te voeren. En voor een havenstad van wereld allure is dat natuurlijk extra-pijnlijk.

Dus schoot ik met de camera, voor de vuist weg, de vele vlaggen van La France, Marseille, Europa en EU-landen die ik overal zag wapperen. Op la Mairie, het oude Beursgebouw en op de diverse boten. Wel daar knap je echt van op: het merendeel wappert vrolijk en hangt zeker niet half los dus. Gewoon zoals het moet en dat voor ware zeelui ook vanzelfsprekend is.

Dus is de conclusie eigenlijk een hele andere. Die land- en treinrotten vergaten weer eens te rade te gaan bij de echte

vlaggen-experts. Die je overal in Marseille kunt vinden. Daar zit dus weer eens het probleem: dat eigenwijs blijven doorprutsen terwijl je om de hoek over de vereiste kennis struikelt.

Dus nam ik me voor om een briefje te schrijven aan de stationsmanager van Saint Charles. Om hem (of haar?) te adviseren om dat vlaggerig gedoe uit te besteden aan de waterboys in gemeentelijke dienst! Om zo alle Marseillanen, en ook ons de omwonenden, verder een duidelijke, trotse en straffe vlag te tonen. En zo aan te sluiten op de ware meridionale tradities hier.

Nebenbei.. kan ik dan nog even wijzen op die nogal hoge kosten van het huidige gepruts. Die zullen bij uitbesteding zeker ook stevig worden getemporiseerd. 

Zo komt er meer lijn in dat vlaggerig geheel en ook wat meer kwaliteit in de Marseille- én de SNCF-presentatie en promotion. Meteen bij aankomst wordt elke aanreizende per trein zich er van bewust in een wereldhavenstad te arriveren. Ook nog in de grootste havenstad van La France.

En met het beeld van die strakke stationsvlag op het netvlies, loopt de toerist vervolgens de grote art deco-trap af, via de Boulevard d’Athène naar de Canebière en zo naar de Vieux Port met zijn fraaie bevlagging. Op gebouwen en schepen. Dat oogt toch een stuk beter!

U ziet waar een mens zich al druk over kan maken op

vandaag. Dat krijg je nou van al dat “je moeten verkopen” en “het moeten opstomen in de vaart der volkeren”. Terwijl ook al dat bezuinigen van al zo vele jaren daarnaast ook moet verder gaan… Alles moet ook worden uitgerekend natuurlijk!

Wij mensen zijn eigenlijk gewoon knettergek geworden. De zaak gewoon maar wat laten verwaaien  dat kunnen we helaas niet meer. Want eigenlijk is zo’n gammele en fout wapperende vlag nou net dat stukje ouderwetse charme van de alleroudste stad van Frankrijk! Ja toch?

Leon, mei 2014