DIE MOOIE O
EN I-REUNIE VAN 2018..
 |
| DE HELE COLLECTIE 2018: 32 JAREN NA DE OPHEFFING (1986) |
Re-unie betekent
“her-enigd”: reunisten kijken samen achterom naar een soort van prettig referentiepunt
in hun leven. Ze willen emoties “terughalen” van lang geleden, die ze zich als
plezierig herinneren. Als, -zelfs na ruim 30 jaar-, meer dan 80% van de groep
besluit om te komen, dan moet je van iets opmerkelijks spreken, zegt de
statistiek. En als je er bij hoort is dat aanleiding om, -na het feitelijke
genieten te Valkenburg-, er ook over na te denken. Want: waar lag dat nou aan?
Zover wat de theorie betreft en nu op naar de reunie-praktijk..
Uiteraard spreek ik vanuit mijn beleving en hoop dat anderen ook iets zullen opschrijven of commentaar gaan geven op deze schets.
Terugdenkend aan “Valkenburg 2018” valt op dat de leeftijden van de reunisten weinig
verschilden: iedereen bleef relatief jong! Trek er ca 30 jaar vanaf en dan
wordt veel nog duidelijker. De meeste bleken nu net met pensioen of kort ervoor; enkele grijsaards (waaronder ikzelf) uitgezonderd). Dit betekent dat men, in de relatief korte
tijd dat O en E/O bestond (=goed 10 jaar?), zo rond de 30 was.
De club werd
opgericht na de ABP-overplaatsing naar Heerlen, zegt men en de eerste baas,
overleed kort na zijn benoeming. Ik zag hem dus niet bij aankomst einde 1979 en,
ook ik bleef niet lang: het werden niet
meer dan 5,5 jaren! “In zo’n korte tijd kun je niet echt veel verprutsen”,
zei een wijze reunist en gaf daarmee een essentieel deel van het gezochte
antwoord.
Op vallend is ook dat de eersten, -die van vóór
mijn komst-, bijna allen “in opleiding waren” en nauwelijks aan projecten
werkten. En: vele van hen vertrokken meteen
nadat ze me hadden gezien, waarvan ik
nog wel eens zwaar droomde. Gelukkig gaf
“Valkenburg 2018” enkele geruststellende verklaringen: bedankt daarvoor!
O en E liep snel tot bijna nul terug maar parellel werden velen (bijna alle van buiten het ABP!) aangetrokken. Een collega-afdelingshoofd zei:
“Leon, je snapt het niet! Je krijgt meer salaris als je méér mensen verzamelt”!
Dat had de directie me nog niet verteld.
DUS: O en E was geen échte ABP-club en "cultureel gesproken een
eiland dan wel een unieke subcultuur”. En dat gold tot en met mijzelf! De eigen cultuur was
“home-made”, kreeg weinig echte ABP-kleur en smaak mee en had een “uniek karakter”! Het was jullie/onze eigen creatie, opge-bouwd in een bijna lege ruimte!
Ik durf nu te verklappen, dat ik de
eerste maanden in uiterste verbazing in ABP-Heerlen rondliep: dat had bijna niks
van doen had met “mijn” bedrijfscultuur-achtergrond” na 12 jaar industrie
buiten Limburg! Wat nog erger werd toen, kort na de start, dé grote affaire losbarstte. Even later zat ook ik voor de Commissie
Polak voor “verhoor onder ambtelijke eed!” en diverse collega’s werden ook door
de recherche verhoord (en sommige: “even meegenomen”). I
 |
| IK WIST TOT 1979 ECHT NIET WAT DIT GEBOUW WAS... |
In directiekring heer-ste chaos;
de hoofd-directie (Hoofddirec-teur Wiarda ging weg toen ik er 4 maanden was)
wisselde, ene van der Dussen kwam en ging en even later weer en er arriveer-de een interim
hoofddirecteur (ex PTT-er)..
De O en E-ers merkten toen vooral, dat ik "veel
weg was” en nauwelijks dat ik dagelijks rare dingen meemaakte, waarvan
sommige onaangenaam. Intussen liep O en E langzaam vol, tot zoiets van 24
m/v , zowat alle van buiten en weinigen met eerdere werkervaring. De
laatsten die kwamen, moest ik (het zal je maar gebeuren!) vertellen, “Dat ze hun
baan niet meer zouden krijgen, maar een andere en nog onbekende”. Ik zie soms
nog die verbijsterde gezichten voor me!
Kortom: ik beleefde parallel, de zeer
prettige “opbouw van O en E én de gedeeltelijke sloop van het oude ABP”! Natuurlijk
was ik betrokken bij de reorganisatie van de ABP-top, waarmee de beide ministeries
nogal blij waren! Die topstructuur kon “eindelijk op de schop” en een
kenmerk was: versterking van de bedrijfseenheden. En dat,.. werd ook de afbouw van
een deel van de AB-sector en die van O en I en PZ. Objectief en vakmatig gezien
een terechte wijziging, die ik goed kende. Ik had eerder een enorme fusie
mee-gemaakt, waarna ikzelf directeur werd van een grote concern-automatiseringsunit
(met vijf decentrale automatise-ringscentra, in en buiten Nederland). En, -echt
waar-, 4 jaar na mijn vertrek (bij Holec NV te Utrecht), viel het nieuwe concern van
8000 man, totaal uit elkaar! Wat ik had zien aankomen (want ik zat bij de RvB, in het kleine Utrechtse hoofdkantoor) en dus vertrok
ik er.. ruim op tijd. En viel terug naar iets van 50% van mijn salaris + emolumenten!. Vele
zullen nu beter snappen waarom ik “het eigen bedrijf Pilots BV" begon, na
O en I. Ik had even helemaal genoeg van instortende organisaties, maar leerde in
weinig jaren ook enorm veel, wat later prima paste!
Op de reunie hoorde ik vele levensverhalen, “uit
het ná O en I-tijdperk”. De meeste positief en natuurlijk niet alle: such is
life. Het was opvallend dat ik bijna iedereen “op zicht herkende” en me hun
naam meestal herinnerde: een goed teken dus en erg plezierig. Niet weinige maakten
verrassen-de carrières, binnen en buiten het ABP en ook binnen en buiten
Nederland: de diversiteit was groot. Ik sprak vele en nogal willekeurig én... de
tijd bleek natuurlijk te kort!
Mijn tijd na O en I, -waaraan ik vaker terug
dacht-, werd een plezierige. Collega Peter T. was na 6 maanden weg: we
stopten als vrienden en conform opgemaakt contract: deze optie was er in voorzien. Ik
ging alleen verder in het advies-vak (veel samenwerkend met andere in het vak..) en Mieke had haar eigen bedrijf: beide opererend onder Pilots BV-vlag. We
werkten hard en plezierig: iets meer dan 10 jaren. Ik werkte voor zowel
industrie (vaak voor DSM in Nederland en daarbuiten) en nog vaker voor “de
overheid” (gemeenten, woningcorporaties, en zelfs voor ministeries). Op
vakantie in Portugal (1979) ging het goed mis: ik kreeg een voor mij (en ook de
artsen) onbekend medisch probleem. Dat (na 7 jaar gedonder!) gelukkig bleek mee te
vallen, maar... toen waren we al jaren in de on van de Provence.
 |
| DIT WAS ONS UITZICHT: VANUIT LE BRILHAS: WIJNVELDEN VOOR DE MONT VENTOUX |
We verkochten in 3 maanden álles (Mieke was
50; ik 53) en stapten in onze camper. En reden naar ons gehuurde appartement bij een artsenfamilie met 4 kids. En... we bleven in Frankrijk, zonder bazen en zonder salaris en dat is nu 23 jaar geleden....
 |
| ONS BADJE VOOR HETE DAGEN |
 |
| OPRIT IN ONZE DRUIVEN |
We bouwden zelf ”ons Le Brilhas” (= plek in de zon beschut voor de Mistral), pal voor de Mont Ventoux> Net buiten Mormoiron in de
wijngaarden, op een fraaie plek: ons leven veranderde voor 100%. Een fraaie tijd met vele nieuwe vrienden, van diverse soort en vele nationaliteiten.
 |
| VIEW VANUIT DE TUIN VAN LE BRILHAS |
 |
| EN MAAR ..LUNCHEN EN.. |
Na 15 jaar
tussen de wijnstruiken, kozen we voor Marseille: een grote verandering die prima
bevalt. Hoog boven het stadscentrum met blik op de Mediterranée in een
bruisende stad die toont waarheen Europa op weg is.
 |
| MARSEILLE; INGANG VIEUX PORT |
Onze integratie verliep mooi en
voorspoedig, ook in de grote stad. Wonend tussen mensen uit alle windstreken (van VS tot Cap Verde).
We aardden prima en werden (via buren) “grootouders” van Bahiya (1,5) en Gaspard (2) .
Waarmee de mooie tijd met onze kleinkinderen herleefde: die beide nu rond 25 jaar.
 |
| DE KLEINKIDS: WARD EN ZOË ROND 12 JAAR.. |
 |
| MIEKE EN GASPARD |
 |
| EN MET BAHIYA.. |
We bleken dus "een soort van
zigeuners te zijn": samen verhuisden we 24 keer, zegt de teller (we geloofden het zelf niet!).
En, de volgende (=laatste) verhuizing zou wel eens de meest aparte kunnen blijken...
Na bijna 76 jaren is de beste ontdekking,
dat we vooral altijd gek op mensen waren en er vele tegen kwamen van zeer diverse
soort. Ook O en I leverde daarbij een fraai aandeel. De ontvangen foto’s, -zeker
ook die van het Jabeekse O.S.-feest-, deden alles extra herleven, alle zeer
bedankt! No een kleine anecdote uit een Chefs-AB-sector meeting direct na dat OS-feest. Een wat zure collega vroeg
Soeteman of hij daar van wist…, ik zat naast hem. S. zei zeer overtuigd:
“Jazeker en dat moet U met uw afdeling ook eens doen”! Goeie bal dus!
Dit alles doet
ons eindigen met de hoop dat een volgende reunie er nog in zit.
|
| TEL ER NOG MAAR EENS 4/5 JAAR BIJ... |
Dan... is het een
echte gepensioneerde bejaardenclub: met alle variatie van dien. Wij zullen er ons
er weer op verheugen, ook al komen we misschien per rolstoel!
We danken de
organisatoren voor alle, fraaie werk en wensen jullie een prettige tijd en
gezondheid toe. Ook al zou 2018 de enige reunie blijven: "it was a real pleisure
en zeker voor herhaling vatbaar”. Ga intussen door met wat u boeit, schuw daarbij
verandering niet én behoud enkel het goede..
En laat nu óók zelf wat van u horen: over “de O en E/O en I-Reunie 2018" en alles wat
die bij u opriep!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten