ALLEDAAGS OVER MP2013

In J1, HAVENHANGAR, AAN DE NIEUWE BOULEVARD, IN DE ZEE

In de grote havenhangaar die nu J1 is gedoopt, kwamen in minder dan 1 maand na de opening van MP2013 al 40.000 personen kijken naar de honderden familiefoto’s. Die zijn er gekomen via de site http://www.mp2013.fr/chercheursdemidi/ en het zijn familiekiekjes van duizenden Marseillanen die elk apart genomen, zelden bijzonderheden zijn. Maar als je de collectie, van nu 6500 foto’s,  langs gaat wordt het “grootste foto-album van de midi” een waar document van stad en bewoners. De actie heet dan ook “les chercheurs de midi (de speurders van de midi) en men heeft het album in een aantal hoofdstukken verdeeld. “Het eerst was ”Paysages” (landschappen) en eind februari startte het hoofdstuk “Usages” (gewoonten) wat doelt op het “samen-leven”. En daarna komt “Personnages” (personen) en dat zijn natuurlijk portretten van de bewoners!     

Het laat zien waar men woon(t)de en werkte, en met wie en het staat natuurlijk ook bol van de bekende bouwwerken in deze stad. Een waar volks-document gemaakt door hen zelf.. Een idee dat echt past bij deze vrijgevochten bevolking die ook niets te verbergen heeft. Een idee om te stelen…

ONS DIERBARE CENTRALE STATION: LA GARE SAINT CHARLES

Het is nu 165 jaar oud en werd dus geopend in 1848, na een veelbewogen bouwperiode die zelfs lange onderbrekingen kende. Een koppige ingenieur ene Palin Talbot zorgde dat het er uit eindelijk toch kwam en hijzelf de directeur kon worden van de spoorlijn Paris-Lyon-Marseille, PLM dus. Toen stond er enkel de hoge “primitieve” stationshal die nu een geclassificeerd monument is. Wij kijken er vanaf een 7^e etage op uit; het is ook een van de hogere punten van Marseille dat op heuvels is gebouwd. Bij de opening was lang niet alles af, maar de Marseillanen waren er talrijk om de eerste 172 km (retour) Marseille-Arles, in te wijden: de reis duurde toen 5 uren. Wat nu, op een half uurtje na,  de reistijd enkel is naar Brussel-Zuid. In 1857 was de verbinding met Parijs er ook en later kwamen er ook lijnen naar Limoges en Genève. Daarna kwamen er de nodige regionale lijnen bij met een apart goederenstation. Na WOII begint de echte bloei van dit station met nieuwe perrons en een hoofdgebouw voor de nationale spoorwegen, SNCF genaamd. In 1962 werd de trein electrisch en in 1983 op Oudejaarsdag vielen er 2 doden en 32 gewonden. Bij een bomaanslag van de terreur-bandiet Carlos.. En even later die avond klapte er nog een bom in Tain L’Hermitage die de TGV in tweeën deed breken. Wat 3 doden en 13 gewonden eiste. Carlos schreef in 1982 een ultimatum aan Deferre, de burgervader van de stad Marseille; maar men geloofde er niet al te veel van. Tussen 1997 en 2007 werd het station ingrijpend verbouwd ook vanwege het project TGV Mediterranée en het grote stadsproject Euromediterranée wat het verrijkte met een ondergrondse parking. In 2007 komt de hal St. Honnorat, het prachtige busstation erbij. Wij zien het van het terras. Veel glas en ijzer en vol met bomen die bij nauwkeurig kijken, niet meer levend zijn… En dus geen water hoeven onder het hoge dak van deze hal vol met winkels, loketten en resto’s…  En nu wordt er aan de voorkant op de Square Narvik opgeknapt en bijgetrokken. Ook kregen we een fraaie reizigersruimte van 100 m2: met een bibliotheek met 2500 boeken en een leeshoek (!), een tentoonstellingsruimte, een klein resto en een kinderhoekje. Ook bloemetjes zijn er te koop en in de lente komt er nog een terrasje bij! Ik heb nu nog niets geschreven over de monumentale Art Nouveau-trap, die u, via de Boulevard D’Athene, richting het centrum voert met zijn grote afdaling in meer dan 100 treden. Mooi en historisch rijk genoeg voor een apart verhaal, een volgende keer.