Totaal aantal pageviews

zaterdag 10 augustus 2013

MAANDAG 29 JULI 2013: “LE JOUR DE LA QUILLE”



Van belastingen weten wij hier veel af: want ze zijn er overal… Maar dat je een “kiel” ( La quille in het Frans) van een boot ook in verband kan brengen met “inhoudingen op salarissen” dat

was echt nieuw voor mij. De kiel is het evenwicht cq het omslagpunt ook in figuurlijke zin:  dus is de “jour de la quille” de heugelijke dag in het jaar dat de Fransman (gemiddeld) het punt bereikt dat hij alle inhoudingen voor het lopende jaar heeft betaald. En dus pas dán “voor zichzelf begint te werken”. Het was dit jaar op bijna 31 juli… dus “pas” na zeven maanden van het jaar 2013…  Dat ondanks het feit dat Hollande voor 14 miljard minder wil uitgeven…. Maar ook besloot 11,2 miljard meer in te houden… (via diverse maatregelen).
Overigens de liberale econoom Milton Friedman vond in 1980 “Tax Freedom Day” uit in de VS. Daar komt die “jour de la quille” dus vandaan: uit de liberale hoek natuurlijk.
De Franse Rekenkamer waarschuwde maar weer eens dat: “nu toch wel de maximale belastingdruk was bereikt” .
Er bestaat in Frankrijk ook een sommetje per stad dat laat zien hoeveel dagen een inwoner moet pezen om de lokale belastingen te voldoen… Waarbij men uiteraard rekening houdt met de gemiddelde verdienste in de stad… Zo komt Antibes op 19 dagen: het is een relatief rijk stadje.  Iemand uit Avignon moet 24 dagen zweten. En we weten nu ook dat Carpentras, Gap, Manosque en Orange de duurdere plekjes zijn voor dit sommetje.
Een Aixois hoeft maar 16 dagen te lappen en in Marseille daar zit het niks OK: daar nadert het de 26 dagen zelfs. Dus heeft u verhuisplannen dan weet u waarheen u moet gaan, als u op de kleintjes wil letten of gewoon een beetje “avare= vrekkig” bent…
Tja, het tekort moét natuurlijk echt terug in la Douce France en dat dus gaat nog hete dagen opleveren en zelfs buiten de zomer! Want ook voor 2013 wordt het al opgerekte doel van 3,7 % in twijfel gesteld. Als Angela wint zal dat haar zeer ergeren en voor de Franse leningsrente is dat in het najaar ook geen fraai nieuws. Draghi van de ECB zal dus weer Franse obligaties moeten inkopen? Zo wordt de Franse staatsschuld bijna al “Europees uitgesmeerd” maar dat mag je (nog) niet zeggen. Want te vele landen hebben ook boter op de kop…


HOTEL DIEU, NA ZIJN EERSTE MAANDEN
Het was een gewaagd giga-project van Intercontinental Hotels en zijn financiers om dit
traditionele en zeer historische armenhuis van een duizendtal jaren oud (gerekend vanaf het begin), om te toveren tot een 5*-hotel achter de Mairie, tussen le Panier en de Quai du Port dicht bij de Vieux Port. Met een flamboyant uitzicht op haven en Notre-Dame de la Garde. Omgekeerd is mogelijk wat eerbiediger: la Bonne Mère die “neerkijkt” op dit Hotel Dieu, dat wel veel ouder is dan deze basiliek uit 1860.
Wel hoe gaat het dus met deze beladen plek waar vele zieke, oude en arme Marseillanen hun laatste adem uitbliezen…  Wie komt hier nú heen en waarvoor?
Wel 50% zijn fransen (dus incl. de Marseillanen), 25% zijn “overige Europeanen” en liefst 10% komt uit Azië, VS, Rusland en andere verre landen. De 2% Aziaten, die vroeger vooral Aix frequenteerden, verbaasden iedereen door nu naar Marseille te komen! Men wil nu extra gaan werven in het VS-segment, want die ammies blijven de biggest spenders met hun 800 euro/dag, volgens de toeristische cijfertjes.
Er zijn al de nodige anekdotes over rijken die bijzondere wensen hadden… Zoals de Chinese Wu Tang Clan groot geworden in luxe mode, die elke dag wilden basketballen.. De directie vond een basketbalterrein in Goudes aan de zuidkant van de stad en nog wel aan zee! De Tangs waren zeer verguld, heet het, en de hotel-inventaris bevat nu ook twee echte basketballen van topkwaliteit. De actrice Joyce Jonathan kwam met haar zeer omvangrijke moeder en die zocht in haast en passende fraaie ceintuur.. Ook dat lukte met enkele honderden km onder de wielen en net op tijd voor hun uitje op een jacht.. Al heel wat Franse
topartiesten sliepen hier ook al: vooral zij die geboren werden in deze contreien (zoals Patrick Bruel en Patrick Fiori) maar ook diverse van verder weg Patrick Sebastien.
Wat de directie “overviel” waren de Marseillais, vaak medici of familie daarvan, die hier heen kwamen omdat zij of hun familie, hier vele jaren hadden gewerkt: in het ziekenhuisdeel van het gebouw. Men sprak zelfs van een “soort pelgrimsbezoek”,  want de medische functie had hier best ook iets hemels vroeger. Het laatste station “avant le paradis”, voor vele. De Brasserie heet Les Fenêtres en de bar Le Capian en u kunt er ook de huiscocktail vragen: wodka, pastis, champagne en frisse citroen… En wat dacht u van een bouillabaisse milkshake, die de sterrenchef Levy bedacht en die prima “loopt”?
Dit wordt zonder twijfel een element van de legende rond dit gebouw van de “eeuwige gastvrijheid”. Op de openingsdagen liep het storm: vele nieuwsgierige kijkers natuurlijk. Maar ook dagenlang een volgeboekte brasserie met bijna 100 gasten middag en avond: men moest vele mensen weigeren.. Men is nu alop meer dan 29.000 geserveerde couverts voor brasserie en bar in drie maanden.. Het toprestaurant L’Alcyone wat sterallures nastreeft gaat over enige tijd open. Sterrenzoekers moeten nu nog naar Nice Passedat. De bijna 200 medewerkers, waaronder de helft uit Marseille, staan onder leiding van een Nederlandse directeur, ene Madeleine Vervoordt en verder onder een franse managerslaag.
Het lijkt wat wonderlijk dat in deze stad de match gaat lukken tussen de 5*-hotels en dat moet liggen aan de onmeetbare goede werken die hier voor de Marseillais werden verricht gedurende bijna 1000 jaren. Gastvrijheid kent op zich geen rang of stand al moet u het tarief van een nachtje hier slapen met een dinertje etc. toch wel gauw taxeren op iets van 700 euro of veel meer… En dat zijn niet meer die  aloude middeleeuwse  condities… Want toen was hier het tarief meer een rozenkrans per dag en vele schietgebedjes natuurlijk..
We hebben het gebouw minutieus mogen bekijken op een rondleiding met Philippe een der architecten van de omvorming en enkele dagen voor de opening. We zagen het nu ook al vele avonden in zijn fraaie licht vanaf de terrassen en ik schoot er vele plaatjes van. Binnenkort gaan we er de bar en de brasserie bezoeken want nu heet het in Marseille: dineren in Les Fenêtres van Hotel Dieu en dan sterven (maar nu niet meer ín Hotel Dieu!)… We houden u dus op de hoogte!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten