Hij ligt buiten onder wat dekens, met zijn rug gedrukt tegen de enigszins warme ruit van het Station Saint Charles; waar hij om "minuit" wordt uitgegooid.. Deze plek bevalt hem, want hij is hier al maanden...
Elke morgen vragen passanten zich af "of hij nog in leven is", want hier sterven elke nacht mensen die moesten en/of wilden "opgeven"...
Ik stop een eindje van hem vandaan en kijk toe.. hij is me genadig want na enkele minuten zie ik beweging. Ik hoef dus niet naar een SNCF-functionaris te gaan om aandacht te vragen voor deze SDF (Sans Domicile Fixe) die waarschijnlijk uit het noorden kwam naar het wat warmere Marseille.
We merken hier dat je aan dingen "went" die je vroeger in "alarm" brachten. Zo schuiven je grenzen over wat "te erg is en wat niet kàn" langzaam maar zeker op...
Een wat rauwe gedachte kwam even op: " Zou mij dit ook kunnen overkomen?", want met die vele pensionkortingen van 7% in Nederland is geen mens meer zeker van het voortbestaan van de Europese welvaartsstaten...
Beschaamd besef ik dat die vele Afrikanen die hier overal liggen, geen enkele last hebben van deze "luxe-gedachten".
Vele vonden hier hun laatste levensnacht en werden naar de "morgue" gebracht, waar vaak niemand iets kan vaststellen over de identiteit. En dus weer een familie nooit zal weten waar een van hun leden omkwam...
Leon de Marsilho, maart 2020
Geen opmerkingen:
Een reactie posten