-Het gezoek naar een nieuwe blog
Het leven van een
retraité, die in Marseille resideert en die voor de lol wat blogt, is eigenlijk
een feestje! Want onderwerpen om over te bloggen zijn er met de dozijnen, te
veel om uit te kiezen. Als je zoekt naar iets wat “er uit schiet”, kom je
zomaar op een paar dozijn items. En als je zoekt naar iets positiefs is er ook
wel wat. Maar ja, er moet gekózen worden natuurlijk….
Ons dagelijks leven hier,
kent de nodige pret. Zoals gisteren toen
we even in de zon liepen in dat vernieuwde prachtige Parc Longchamp, met zijn
fraaie Palais en zijn musea. Al bleek de daar aangekondigde recital van “La
noce di Figaro” daar helemaal niet te gaan plaatsvinden. Een vergissing van een
cultuurredacteur van La Provençe, onze krant.
De zonovergoten Vieux
Port maakte deze misser met gemak weer goed. Met een versnapering vóór ons,
keken we naar het finaliseren van de nu al beroemde “Ombrière”. Het immense
zonnedak van 1000 m2 op acht dunne palen, waarvan de onderkant (van het dak!) een enorme spiegel is.
Waardoor je alles wat op aarde staat of in de zee dobbert, dus dubbel ziet. De
Middellandse Zee zie je hier dus in de lucht hangen! Zeer apart en daarom bravo
voor Lord Norman Foster, de beroemde Engelse architect. Vieux Port en Ombrière
worden over een week officieel geopend; al weer feest dus! Komt dat zien!
Natuurlijk zijn er vele soortgenoten die, net als wij,
ook heel prettig van hun “verdiende rust genieten” en dat op vele plekken in de
wereld. We hebben niets te klagen ook al slijt ook onze koopkracht best wat. Maar ja, enkel dáarover wat bloggen, dat is
wat al te dunnetjes natuurlijk.
Bloggen, dat er weer
een nieuwe lente komt en ook een nieuwe paus, -omdat de huidige met pensioen
ging in des Kerks belang- , kan ik u ook niet gaan voor zetten.
Zo gingen enkele
dagen voorbij, en het weekend naderde. En er móest worden gekozen…
-L’embarras du choix
Dat zegt men in
Frankrijk, als het kiezen lastig is omdat er zich te veel aanbiedt. Een echt luxeprobleem eigenlijk. Maar toch ook wel lastig. Dus besloot ik dat nu de positieve zaken om ons heen, maar
eens moesten worden belicht. Iets wat je in de media maar mondjesmaat aantreft.
Ik dacht,
bijvoorbeeld, aan de huidige gang van zaken in de Nederlandse politiek. Die toch niet zo gek is. Zeker, als je die
grote herrie ziet in de VS (over het staatsschulden plafond) en ook die in
Frankrijk (over ja/nee voor het homo-huwelijk)…Ook is het in Nederland op de
wegen/straten nog best rustig met een paar files en zonder betogers en woeste
stakers. Dat politici moeten wennen aan een “minderheidsregering zonder permanente gedoogpartner “ en dus
pragmatisch steeds meerderheden moeten gaan zoeken, is niks vreemd eigenlijk.
Ik hoorde ook al zeggen dat de politiek weer opleeft, na die jaren van een
dichtgetimmerd regeringsakkoord en een gedisciplineerde meerderheid, die enkel
ja blijft knikken. Het past exact bij die
politieke versplintering die in het polderland optrad en die ook elders
steeds vaker blijkt te ontstaan.
Wel, dan lijken mij
die best snelle deals van politieke partijen in Den Haag, -waarbij natuurlijk
ook steken vallen-, heel wat positiever. Men tracht toch en hoe dan ook, samen te werken om het land te redden.
Ook al zijn en blijven de meningen over de juiste route verdeeld. Wat in een
democratie natuurlijk zeer gewoon is; ja, essentieel zelfs.
De recente G20, die
nogal stil verliep, en waar men het eens was over het “ verbod tot het inzetten
van valuta-moves in de competitie” en waar Merkel weer opriep tot “het belasten van financiële transacties,
minstens in Europa”, rekende ik ook maar tot de positieve zaken.
Maar toen ik ook nog
een alarmerende analyse las over Spanje,
-waar nu premier Rajoy in een
partijschandaal
verwikkeld raakte-, aarzelde ik over mijn positieve mood. Want dit land glijdt nu nog harder weg dan Griekenland,
las ik. Het zou zelfs kunnen uitdraaien op een ongekend grote steunaanvraag uit
het Europese fonds…
En toen werd de verleiding te machtig. Daarom vindt
u, ná alle positiefs dat in deze blog staat,
ook iets over de alarmerende situatie die in Spanje is ontstaan.. Deze Spaanse story staat natuurlijk wel
helemaal aan het einde. Eerst al dat betere nieuws.
-Het “overwegend goede” nieuws
Als je de zaken
beschouwt vanuit het gezichtspunt: “gewapende
conflicten”, moet je constateren, dat de meerderheid van de aardbewoners nu
in relatieve vrede leeft in zijn land en in zijn regio… Ruw geschat gaat het op
dit punt niet zo best voor ca 1,5 miljard
mensen nu; dus een minderheid. Die zijn op de vlucht, verschuilen zich, vechten
tegen elkaar, lijden honger of worden mishandeld. En gelukkig, nu dus voor ca 5,5 miljard, -bijna 80%(!)-, van de
medemensen is dat niet het geval. Dat is dus “de prent”, objectief gezien en zonder de bias van onze huidige
pessimistische, westerse blik. Mogelijk acht u het niet genoeg,-en dat
mag-, maar al met al vecht nu niet iédereen
met iédereen! Ook zijn er niet weinig landen waar men een positieve en stabiele ontwikkelingslijn ziet.
Natuurlijk blijven er die afgrijselijke
voorbeelden als Syrië, ook Mali en Bahrein… En het kennelijk weer oplaaiende
geweld tegen christenen in veel landen met een moslimmeerderheid . Waarbij de
historie dan wel vermeldt, het bescherming zoeken door de christenen bij de
dictatoren (Syrië, Irak, Egypte e.a.), wat hun echt niet populairder maakte.
Dus, smile even, bij dit positieve kijkje in het doen en laten van onze aardgemeenschap. Ook
al valt dat niet mee als je nu woont in het deel van de wereld, dat van hoge
welvaart en veel vrede, nu duidelijk wegzakt. Want dat vertroebelt altijd een neutrale brede kijk. Al vindt je ook
steeds weer die opvallende opinie in veel Europese landen: “Met mij persoonlijk
gaat het best goed, maar ik maak me wel zorgen over mijn land…”.
Steeds meer wordt er
aandacht gegeven in de media en ook in boeken aan perioden uit onze
geschiedenis. Zoals in een recent boek over de
14e eeuw in Europa. Als je leest hoe link toen het dagelijkse leven was, wordt je meteen blij met
“vandaag”! We realiseren ons zelden dat “onze dagen” heel veel beter zijn dan
de die van de vorige generaties. Dus moeten we ons ook realiseren dat er een echt risico bestaat op slechtere tijden.
Dat besef alleen al zou ons gewoon moeten opluchten. En nu verder met een inventaris van de vele positieve feiten..
We zien nu een politieke crises in Egypte en Tunesië, nadat de verkiezingen eerder
eigenlijk redelijk democratisch verliepen. Voor landen die dat eigenlijk voor
het eerst echt deden, of na een dictatoriaal bewind van vele decennia. Tijdens
die periode van meerdere generaties werden religieuze moslimpartijen
(Broederschap en vergelijkbare partijen) veelal
stevig onderdrukt. Ze werden zeer populair omdat ze veel deden
aan sociale goede doelen en armoedebestrijding; en dus wonnen ze stevig wat
stemmen. Vooral bij de ongeschoolde straatarme bevolking buiten de steden. Waar
de moderne jongeren die tegen religieus radicalisme zijn zich stevig weerden en
ook stemmen haalden. In Egypte bleven ze oppositie en in Tunesië kwamen ze in
het kabinet. Niemand kan het verbazen dus dat het nu, in grote onervarenheid, politiek spaak loopt daar… Men volgt ook hierin het voorbeeld van de
oude democratieën in het westen.. Al gaat het bij hun nu nog veel meer keihard
en met oppositie in straten en op pleinen. Egypte heeft nu zijn Grondwet (nogal
geforceerd!), maar Tunesië nog niet… Daar trad de premier af toen een nieuw
kabinet vormen niet lukte. Maar er
blijft, hoe dan ook, een soort
democratisch gevecht van een oppositie tegen de regeringen. Beide kanten
zijn daarin zeer onwennig en het lukt nog niet echt… De volharding waarmee die
oppositiekrachten druk blijven uitoefenen met acceptatie van alle gevaar wat
daar bij hoort, is een zeer heugelijk iets: de democratie wordt opgeëist.
Bravo!
Dat er ná revoluties ook nog bloed vloeit, is
ook in de westerse geschiedenis ook niks vreemds: zie ná de Franse en de Russische bijvoorbeeld en de (burger)oorlog
noord tegen zuid in de VS; etc. !
Dus het gaat
eigenlijk zoals te verwachten was, nog net geen twee jaar na de opstanden. Idem in Libië, dat nu ook, nogal wat
labiel, haar derde jaar ná de revolutie in gaat.. De strijd over de
machtsverdeling Tripolis--Benghazi is er nog steeds hét probleem..
Wat verder, in Bahrein, waar nu de grote meerderheid
van sjiieten opnieuw de revolte doet oplaaien tegen een soennitische koning en
consorten (die door de Saoudi’s wordt gesteund) kun je ook spreken van
positiefs. Men verzet zich ook hier tegen een lang durende dictatuur. In welke richting Jemen nu gaat (waar ook
Obama’s drones aktief zijn) is niet echt duidelijk. En hoe moeten we denken
over Saoudi-Arabië en de “moderne” Emiraten?
Soedan viel na een referendum in het
zuiden in twee stukken, na een bloedige onderlinge strijd. Het is daar nu nog
lang geen pais en vree, maar de
ruziemakers zijn gescheiden en leven naast elkaar, wat onwennig nog, verder.
Dan is er ook Mali in de Sahel, waar na een
positief begin, decennia van politieke onrust volgden, met diverse
staatsgrepen. Ook een land waar het (Arabische, Touareg) noorden het niet kan
vinden met het (zwarte) zuiden, waar de hoofdstad Bamako ligt. Parijs tracht
daar nu orde te scheppen op verzoek van de (voorlopige) president en met
instemming van buurlanden en de VN. Veel extra-bloedvergieten
lijkt te zijn voorkomen, maar de weg naar wat rust en stabiliteit is nog
lang: verkiezingen in juli? Er zijn nu steeds meer geluiden over “een bijltjesdag” met name in het
Arabische noorden en door het Malinese leger…De oorlog lijkt wat op Libië, al waren (en blijven?) de Fransen nu wel erg alleen.. Maar de west-Afrikaanse staten steunen de
operatie en er vechten ook al troepen uit Tsjaad, Ivoorkust en Nigeria.. De afkeurende
geluiden , o.m. uit Tunesië over de Franse inmenging zijn wat minder positief…
Natuurlijk zijn er meer radicalen in meer Arabische landen het niet eens met
waar Parijs voor koos en wat het deed.
Algerije dan waar het ook even fors mis
ging, lijkt weer rustig. Al weten we dat het land, dat zich nu (officieel)
geforceerd afzijdig houdt, -zeker ook vanwege zijn bloedige burgeroorlog van
meer dan 10 jaren-. Wat goed te
begrijpen is.
Het vechten en
worstelen voor meer democratie en tegen onderdrukking in Afrika en op het Arabisch schiereiland is eigenlijk gewoon een
positieve boodschap. Net als het vredig kibbelen in de EU. Het is nodig
voor verbetering. Maar uit eigen ervaring weten we: dat het best even kan
duren!
Ook Zuid- en Midden-Amerika in full upswing
is eigenlijk een half continent waar geen oorlogen woeden en het politiek redelijk stabiel
lijkt. Al weten we dat Chavez na het ziekenhuis in het “rustige” Cuba, nu weer
thuis wacht op zijn dood en er dan ook daar onrust zal ontstaan. Ook broeit het weer rond de Falklands; de
twistappel van Argentinië en Groot-Brittannië. In de VS is het intern nog
steeds spannend met dat schuldenplafond waar nu Kerry zijn tanden in zette,
maar men kruipt daar langzaam maar zeker uit het gat nu. Dus, de bijna 1 miljard Amerikanen van dit
continent mogen zich, al met al, verheugen in relatieve rust en vrede én ook op
vooruitgang.
maar men kruipt daar langzaam maar zeker uit het gat nu. Dus, de bijna 1 miljard Amerikanen van dit
continent mogen zich, al met al, verheugen in relatieve rust en vrede én ook op
vooruitgang.
Ondanks een stevige
portie natuurrampen mag je ook zeggen dat
Oceanië een stabiel continent is zonder gewapende conflicten en ruzie.
De kolos Azië is een geval apart en in zijn
razende ontwikkeling. Los gezien van het “Middeleeuwse” N-Korea, en van ruzies over eilanden en onderlinge gevoeligheden
tussen het kwijnende Japan (en nog wat landen in de regio) en China met zijn spierballen, is dit
continent geen bloedig slagveld. China is intern
een mix van vooruitgang maar ook de nodige maatschappelijke
onrust. Die blijft beperkt, omdat het elke dag economisch beter gaat daar.
Nu ook Birma recent bijtrok, lijken
de problemen beperkt te zijn tot Zuid-Azië waar zich in Maleisië, Bangladesh en ook Thailand oude wrijvingen doen gevoelen. Vietnam het grote zorgenkind van weleer,
is een fraai voorbeeld geworden van herwonnen stabiliteit. Denk maar eens terug
aan de vreselijke tijden van de Vietnam-oorlog!
Pakistan blijft een vat vol onrust
, krijgt ook zijn portie aan drone-aanvallen, en zit met die taliban in
Waziristan in zijn maag. Maar in het eerst hopeloze
Afghanistan dat nu op eigen benen zal moeten gaan staan, lijkt er nu toch
vooruitgang te zijn geboekt. De reus
India is intern natuurlijk een land met vele problemen, maar naar buiten is
het rustig. Al heeft het ook (oude) wrijvingen met zijn vroegere “provincie”
Pakistan en ook wat narigheid met China (over Kashmir).
Het Midden-Oosten past (nog) echt niet in
deze positieve setting. En ook in de Kaukasus rommelt het steeds; maar er is
daar nu geen gewapend conflict.
Rusland wat intern niet erg stabiel lijkt
en ook botst met zijn buren (vnl. Japan en de Kaukasus) voert ook nergens meer
oorlog nu. Al is zijn rol in Syrië zorgelijk al zien we het nu ook schrikken
van het uit de hand lopen van zijn politiek daar.
Ons Europa vecht niet met wapens op eigen
gebied, maar diverse landen wel in Nato-verband in Afghanistan. Dat lijkt snel
af te gaan lopen en we moeten rekenen met veel onrust daarna. En nu vecht
Frankrijk wel in de Sahel… en daar zullen ook anderen nog veel last gaan
krijgen: het nieuw “Sahelistan” is er al.
-Het onvermijdelijke stukje negatieve nieuws..
Het
komt uit de EU, uit het Europese continent dus.
In
Spanje is het kritiek geworden, mede
aangestoken door het grote corruptieschandaal
in de PP en rond de premier Rajoy. De PP van Rajoy (en ook hijzelf?) zouden
gelden hebben geïnd van een bevoordeelde zakenman. Die vooral werkte voor de
overheid..
Ook
komt in dit land, dat nu nog trauma’s heeft uit de tijd van de burgeroorlog en
de periode Franco, ook weer het
extremisme op… Net nu het er even op leek dat de gevaarlijke bocht zou
worden gehaald. Immers, de arbeidskosten gingen intussen met 20% omlaag en er
kwamen industrieën terug uit het buitenland. En de export steeg met 18%. Het
lopende tekort zakte van ook van 10 naar 2%!
Ondanks
40 miljard steun van de EU en de nationalisatie van 5 banken, zijn er nu toch nog 200 miljard aan herkapitalisatie van banken
vereist. Het Spaanse OG zakte intussen al met 35% en opnieuw was er een krimp
van het BBP met bijna 2%.. Het begrotingstekort zal voor 2012 op ruim 7% komen
en niet op de verwachte 6%... De totale staatsschuld loopt nu op naar 80% (het
was in 2007 nog maar 36%!). De WW is er al voor bijna 6 miljoen personen en dat is 26% van het actieve deel van de
bevolking. Meer dan een van elke twee jongeren zit zonder werk en ze gaan al
massaal naar Duitsland en Engeland en zelfs naar Chili en Colombia. De immigranten
uit de Maghreb keren nu ook huiswaarts..
Omdat
ook hier het geboortecijfer laag ligt;
namelijk ook op 1,3 kids per vrouw, en omdat ook de emigratie snel toeneemt,
zou de bevolking wel eens met 10% (!) kunnen dalen tot 2050. Een voordeel bij
hoge WW? Nee niet echt als er zoveel oudere zijn en te weinig jongeren; het Duits-Japanse syndroom heerst ook hier..
In dit vanouds zeer katholieke land.
Narigheid
alom dus: de koning ging al jagend in de fout, zijn schoonzoon ook en al 18
autonome regio zijn failliet gegaan. En Catalonië wil desondanks echt autonoom
worden. De instituties verzwakten en ook het leiderschap. En nu komt er ook nog
dat corruptieschandaal bij… Het kon niet slechter samenkomen.
Het
jaar 2013 ziet er dramatisch uit: een tekort van 8%, nog meer WW en behoefte
aan maar liefst 152 miljard steun.. Er zou voor liefst 800 miljoen euro een beroep op de EU moeten worden gedaan!
Terwijl de bovengrens van het EU-solidariteitsfonds op 940 miljard ligt…
Daaruit is al 220 miljard geclaimd door Ierland, Portugal en … ook Spanje. De
gok, die Rajoy deed, net als dat Hollande, op terugkeer van de groei in 2013 is
ook voor hem fout af gelopen. Hij die zo ferm hervormde, kan er nu nog niet van
profiteren. Dus moet het hervormen nog verder gaan… Daarbij riskeert men dat
het land in een neerwaartse spiraal komt: financieel maar ook maatschappelijk.
Het Griekse scenario doemt nu op in
Madrid.. En de omvang van de klap richting Brussel lijkt zo mogelijk nog hoger…
Terwijl deze blog werd geschreven, begon het echt zwaar te rommelen bij een hele grote hypotheekbank in Madrid: het
failliet zou aanstaande zijn. Rajoy bezweert zijn parlement dagelijks vol te
houden omdat hij weet dat afhaken daar zijn land acuut in een financieel
Armageddon zal voeren dat ook als lont in de EU zal functioneren.
Stelt
u zich voor wat dit voor een tumult zou veroorzaken
in de parlementen van de EU-landen! Waar
een nieuwe aderlating politiek wel heel lastig te verkopen zal zijn. En wat ook
nog die “nieuwe stroppenpot” helemaal zou
doen wegsmelten!
De WW staat op 14,7% en er is een handelstekort van 5,9 miljard euro. Klein
Griekenland dus… Maar met nogal dikke banken ook, die veel “lucratief belegden”
in de Griekse schulden. Een leninkje
was daar niks moeilijk en de meeste debiteuren blijken nu insolvabel. De salarissen zijn hier uitstekend: een
onderwijzer krijgt 2500 euro/maand en een simpele agent dus 4000 euro en zo
krijg je best een begrotingsgat wat groter. Men rekende op hulp uit Brussel en
dacht aan 17,5 miljard, hoor je zeggen. Dat is maar één keer het BBP; een kniesoor die dat veel vind. Ja men heeft
best ook pech gehad: in 1974 pikten de turken zuid-Cyprus in en daarmee 2/3 van
het BBP. Dat was hét signaal om zich om te toveren tot dé City van de
Mediterranée. De bedrijventax ging meteen op 10% dus en een bedrijf oprichten
was gefixed in 48 uur. De bedrijven zijn
gefinancierd met redelijk verdacht russisch
geld en er wonen nu ook al zo’n 40.000 van hen op N-Cyprus. Er zijn
Russische kranten, winkels en radiostations. Limassol een stadje heet al
Limassolgrad. Ook al is het er zelden onder de 15 graden, er zijn vele fraaie
nertsmantels te koop. Die dan in Petersburg en Moskou worden gedragen. De dure Franse wijn en champagne is daar een dagelijks drankje. Cyprus is dan ook de eerste buitenlandse investeerder in
Rusland… Schäubele, de Duitse centenminister zei het al lang geleden: “de banksector in dat land is wel heel groot
ten opzichte van zijn BBP”. Dat is
een terechte vraag als de bankactiva ca 800% zijn van het BBP in een land.
Natuurlijk wist iedere serieuze bankman dat het land bol stond van het foute
geld.. Dé grote witwasserij van de EU.
Industrie is er helemaal niet en de enige inkomstenbron is het toerisme. Een beetje export van wat koper, aardappelen
en zuidvruchten; het mag geen naam hebben. Maar pas op: eind 2011 werd er een enorm gasveld ontdekt dat meteen Aphrodite
werd gedoopt. Maar omdat er ruzie is met de turken kun je geen pipeline leggen
(vastknopen aan de 
Nabucco-line dus) en moet het gas vloeibaar worden gemaakt
voor transport met tankers. Die fabriek is pas operationeel einde 2019… Dat duurt
lang nu het geld op is en dus is het nu sappelen geblazen. En hopen op Brusselse steun, wat moet kunnen omdat die wat merkwaardige Christofias weg is
en zal worden vervangen na verkiezing
door de rechtse Anastasiadas. Vers verkozen en echt geen communist; hij is
van rechtse huize en zegt te gaan bezuinigen en moet ook die 17 miljard in
Brussel lospeuteren... De kindertjes
mogen intussen niet ondervoed raken en krijgen dus nu op school een stevig
ontbijt. Aangeboden door de multi-miljonair
Shakolas. In afwachting van steun uit Brussel en dan dat vloeibare gas!
Want dan is alles hup opgelost en is men echt rijk!
Nabucco-line dus) en moet het gas vloeibaar worden gemaakt
voor transport met tankers. Die fabriek is pas operationeel einde 2019… Dat duurt
lang nu het geld op is en dus is het nu sappelen geblazen. En hopen op Brusselse steun, wat moet kunnen omdat die wat merkwaardige Christofias weg is
en zal worden vervangen na verkiezing
door de rechtse Anastasiadas. Vers verkozen en echt geen communist; hij is
van rechtse huize en zegt te gaan bezuinigen en moet ook die 17 miljard in
Brussel lospeuteren... De kindertjes
mogen intussen niet ondervoed raken en krijgen dus nu op school een stevig
ontbijt. Aangeboden door de multi-miljonair
Shakolas. In afwachting van steun uit Brussel en dan dat vloeibare gas!
Want dan is alles hup opgelost en is men echt rijk!
Dit
wat sarcastische verhaal is er dus nóg een à la Greque en hét bewijs dat dit
maar verder rotte ondanks het feit dat
elke politicus in Brussel het wist… Net als in Griekenland. Leg dat maar eens
aan “het volk” uit. In Cyprus en de hoofdsteden van de EU…
Een
directeur van de Saxobank, waar men
echt niet tegen de euro speculeert, liet uit het verre oosten weten, dat “die
euro, die nu wel zo stabiel lijkt, het op
den duur echt niet haalt”. Hij wees natuurlijk weer eens op de immense
kloof die er feitelijk al (economisch en politiek) gaapt tussen het zuiden en
het noorden in de EU. Maar noemde nu ook Frankrijk
wat nu de boot ernstig begint te missen, nu zijn groei stuikt en zijn
tekort onvoldoende afneemt. Terwijl ook zijn verschil van inzicht
toeneemt met die andere helft van de Europese motor.
Duitsland
zou een Franse steunaanvraag ook
gewoon niet kúnnen betalen! Veel te zwaar dus. Er zijn nog maar weinig experts die denken, dat
Berlijn dat ook nog zou willen proberen.
Italië stemde voor chaos: 1/3 wil links, zo’n 28% wil die oversekste clown terug en de popuklist Grillo strikte zelfs 20% van
de kiezers. Arme Monti, de ster van
Brussel en Berlijn, bleef steken op
goed 10%.. Hier is geen regering mee te
maken of een, die na een week al herrie heeft. Slechts een wonder kan hier
nog redding brengen. Monti wilde een nationale
coalitie (de man is een held!) en anderen wilden.. een nieuwe verkiezing. De laatste economische ster van het zuiden
“stops flickering…” Dit debacle is tekenend voor de positie van de “te brede euro”, het volk sprak en wil geen
genezing, maar brood en spelen.
Hoe
jammerlijk de huidige ontwikkeling in
de EU is (én was…) blijkt dus opnieuw. Wat zou nu enorm veel hebben aan een goed samenwerkend, en niet half
failliet Europa, dat ook nog een stevige plaats zou kunnen innemen in
de grote overleg/gremia van onze wereld! Doodzonde dat dit nu niet kan, ook niet morgen. Het wordt lang en keihard
puinruimen, dat is de boodschap. Ook wat het aanzicht, de reputatie van de EU
betreft. Dus kijk niet té veel naar die slechte reputatie van de VS die de
crisis deed ontvlammen! Iedereen kan het nu wel raden: deze drie highlights wijzen de euro de weg naar
het schavot. Beter gezegd naar de guillotine,
waarbij de kop het zuiden van Europa is. De N-euro
nadert dus en dan ben ik echt nog optimistisch. Na de verkiezingen voor
Berlijn, zal de dag des oordeels
komen. Die dag, zal later de dag van
Europa’s ommekeer worden genoemd! .
Ik
schreef hier een paar zinnen over de verkiezingsuitslag
in Italië. De inkt was nog niet droog of de beurzen daalden al en de leningsrente
steeg klom al weer.. In Madrid werd men toen nog nerveuzer dan in Brussel..
-Epiloog
Hoe
positief of negatief je oordeelt over de wereld, hangt af van hoe breed je wereld is en hoeveel je er van
ziet en begrijpt. Vandaar de neiging bij ons mensen om onze wereld, als het
roerig en onzeker wordt, maar wat kleiner te maken. De neiging om je terug te
trekken, “ze” maar te laten aanklungelen en om zelfs de grenzen te
sluiten… Dan lijkt de wereld mooier,
beter en positiever en is het slechte bijna onzichtbaar…. Zoals Nederland deed in de 30-er jaren vóór
WOII, toen de spanningen in Europa steeds hoger opliepen. 
Het verklaarde zich “neutraal” en er waren zelfs
vaderlanders met “het gebroken geweertje”. Zo wilden ze protesteren tegen de
wapenwedloop die weer fors bezig was bij de buren… Neutraal dus, maar in mei 1940 vielen de Duitsers massaal het land binnen. We maakten de Blitzkrieg mee van Grebbeberg tot het afgrijselijke bombardement
van R’dam. En tijdens de bezetting werd Nederland een land van collaborateurs,
verzetsstrijders en bange mensen. Honderdduizenden reisden naar Duitsland om er
(gedwongen) te werken of te sterven in vreselijke kampen. Omdat ze fout waren
in geloof, ras, seksuele geaardheid of verkeerde politiek in de kop hadden.
Gelukkig zagen de geallieerden de wereld
niet als klein en bleven ze niet neutraal.. Ze bevrijdden ons en we telden
samen zo’n 20 miljoen doden, toen de vrede weer terug keerde.
Het verklaarde zich “neutraal” en er waren zelfs
vaderlanders met “het gebroken geweertje”. Zo wilden ze protesteren tegen de
wapenwedloop die weer fors bezig was bij de buren… Neutraal dus, maar in mei 1940 vielen de Duitsers massaal het land binnen. We maakten de Blitzkrieg mee van Grebbeberg tot het afgrijselijke bombardement
van R’dam. En tijdens de bezetting werd Nederland een land van collaborateurs,
verzetsstrijders en bange mensen. Honderdduizenden reisden naar Duitsland om er
(gedwongen) te werken of te sterven in vreselijke kampen. Omdat ze fout waren
in geloof, ras, seksuele geaardheid of verkeerde politiek in de kop hadden.
Gelukkig zagen de geallieerden de wereld
niet als klein en bleven ze niet neutraal.. Ze bevrijdden ons en we telden
samen zo’n 20 miljoen doden, toen de vrede weer terug keerde.
Nederland
leerde toen dat je niet aan dit soort
kwaad kon ontsnappen door eenvoudig “weg te kijken”. Het werd daarna een
open en tolerant land dat zich zelfs opwierp als “centraal punt” in
internationale en ook vredeszaken. We zagen de wereld toen zeer breed en positief…
We zien dat zelfde nu in de houding van Duitsland en andere bij die dreigende
moordpartij in Libië, en ook bij de strijd tegen de bezetting van Noord-Mali door zeer gewelddadige terroristen. En ook
bij China en andere landen, zelfs na 100.000 doden en een plat gebombardeerd
land in Syrië, zien we nog steeds een
neutraal “wegkijken”.
In
de open en vervlochten wereld van nu
is wegkijken uiteindelijk geen optie en kun je desondanks in een conflict
terecht komen. Je moet kunnen rekenen op vrienden, om na een bezetting bevrijd
te kunnen worden. Het huidige terrorisme
kent ook geen grenzen; het kwaad zit overal en zelfs onder ons. Wegkijken is dus al gauw zelfmoord op
termijn!
Dus
moeten we wel breed kijken en dan zullen we ook veel zien. En we zullen dus ook
moeten “beoordelen”. Zelfs moeten kiezen en meedoen om het slechte te
bestrijden. Zo niet dan komen we het later toch weer tegen. Breed kijken moet dus… oordelen ook en zo
nodig meevechten...
Maar als je beseft dat meer
dan 80% van de wereld niét in een gewapend conflict is betrokken, dan is
dat gewoon een blijde, positieve
constatering!
Als
je dan ook nog ziet, dat de armoede
wereldwijd gezien, de laatste twintig jaren aanzienlijk verminderde, is ook dat uiterst positief!
NB:
het
ónderontwikkelde deel van de wereld kwam grotendeels boven “zijn” armoede-norm: van enkele dollars aan inkomen per dag…
Tegelijk steeg het aantal armen in
het ontwikkelde deel van de wereld, gemeten naar “hun armoede-norm” van zo’n 40
dollar inkomen per dag (=ca 950 euro). De Zuid-Europese landen in crisis hebben
nu al,- schrik niet-, ruim 30% armen.
Zelfs Duitsland heeft rond de 20% arme inwoners en Frankrijk zit nu ook al boven
de 10%.. En het stijgt nog steeds door.
Een en ander betekent dus, dat we ook moeten
blijven doen aan “internationale organisaties” en “samenwerkingsverbanden”.
Omdat je anders nauwelijks economisch en
juridisch kunt functioneren en omdat je zo ook echt samen kunt werken.
Tegen het kwaad en ter bevordering van het goede. Het nog steeds ontbreken van
“een europese interventiemacht” bleek
al enkele keren een lastige omissie; zeker nu de VS duidelijk maken dat zij
sommige zaken, om ons heen, “gaarne aan
ons overlaten”.
Je eindoordeel
over de wereld van vandaag is dus sterk afhankelijk van “wat je als wereld
wilt zien”. Het SCP constateert jaarlijks dat Nederlanders “in meerderheid
persoonlijk gelukkig zijn , maar zich tegelijk zorgen maken over hun land”.
Kennelijk kun je je dus gewoon persoonlijk
happy voelen terwijl je ook narigheid ziet aankomen in de wereld om je
heen. Gelukkig maar? Of bewijst dit onze naïviteit?
Het behoeft geen nader betoog hoe belangrijk
een samenwerking in een Europees verband
dus ook is, met of zonder één munt of een echt federatief verband. De
euro-sceptici moeten dus oppassen en heel duidelijk maken dat een klein land in
Europa, zonder enige vorm van samenwerking, er wel heel belabberd zou voorstaan! Dat is zelfs gevaarlijk voor het voortbestaan van alles wat je hoog acht in je
land en je samenleving.
Dus: durf
in de breedte te kijken en bezie de zaken vanuit een positie van “wereldburger”. Kruip niet in de eigen schulp om rust
en zekerheid te zoeken, want dat zal niet helpen. En dan ontgaat het u ook, dat
er op de wereld veel meer geluk en goeds
is dan u anders zou denken.
Je
opstellen als een verantwoordelijk
wereldburger en niet stomweg achter zulke gevaarlijke smalkijkers als
Wilders en 50-plus aanlopen, is dus echt meer dan een “naïef stukje jeugd-idealisme”! Dus ik eindig nu met een
positieve state of mind!
Maar,
van de zon weten we eigenlijk niets
dan goeds te vertellen. Dat niet zij om
de aarde draait maar dat het andersom is, -wat ene Copernicus bijna zijn leven
kostte-, daaraan heeft zij geen enkele schuld. Dat had de schepper vergeten te
vertellen aan de paus uit die dagen!
Dat
van die af en toe optredende zonnevlekken is ook niet iets slechts. Het is een
moeilijk te genezen zonnehuidaandoening, die af en toe optreedt, en die dan ons
klimaat wat ontregelt. De schuld van die zonne-eclips moet u ook al niet bij
haar zoeken, want dat is die maan die even vóór langs komt.
Die
hete zon is zelfs zo goed dat we haar in de reactor van Iter in Caderache na bouwen, imiteren dus. Als dat ons lukt
krijgen we vele zonnetjes op aarde, opgeborgen in grote machines, die grote
hitte in stoom omzetten. Voor de productie van elektriciteit. Waarna we dan ook
nog gaan rijden op die elektriciteit? En dat nog bovenop al die zonne-energie
uit die vele panelen. Overal die zon dus , waar je ook maar kijken kunt! De zon
blijft eeuwig een deel van de betere dingen op onze aarde. En zal, ook in
lastige tijden, warmte en licht blijven brengen.
Stap
dus even naar buiten, in het licht van de zon en erken dat er op onze wereld in
meerderheid goeds is te vinden. Al kan het best nog wat beter. En bedenk, dat
de zon zich al weer herpositioneert voor de komende lente en zomer.
Ik
hoop weer op de nodige zon voor u en de uwen, en groet u uit dé dynamische stad
aan de zuidgrens van de EU, waar “cultuur” nu op plek één staat!
2 maart 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten