Als je van 1942 bent zoals ik, weet je nog iets van die Duitse bezettingstijd, waarover de bezette Nederlanders nog lang na oorlogs-einde, het vaak hadden. Met die beruchte avondklok en voortdurende papieren-controle op vele plekken in het Stadje Beek. De Nazi's zochten mensen die zich verzetten en die moesten hun moed bekopen met de dood.
De overheid werd ons aller vijand en elk jaar herdenken we nog in mei, hen die verzet pleegden. Het was voortdurend "uitkijken geblazen"! Velen opstandige eindigden in concentratie-kampen..
Zo is het nu natuurlijk niet, maar iets van dat nare gevoel, lijkt levend te zijn geworden..
Ik loop elke dag een paar keer door Marseille, wordt ook aangehouden en moet mijn paspoort en mijn "derogation = vergunning" laten zien en/of toelichten..
Wij woonden in Beek (Limburg, Nederland) tegenover een kinderrijke familie (Pijpers) met een bloeiend boomkwekersbedrijf. De vader was directeur van de fruitveiling, die uiteraard ook fruit leverde aan de bezetter. Want de fruitboeren moesten ook kunnen leven met hun gezinnen..
Na de oorlog werd "vader Pijpers" opgepakt op verdenking van "collaboratie, en bevrijdersbaas Generaal Kruls zette hem vast.. Dat kwam keihard aan en deze oprechte man stierf door de schande die "over hem en de zijnen kwam"..
Hij werd de eerste dode die ik in zijn open doodskist in zijn woonhuis, zag liggen.. De familie was in tranen en ik trachtte tegen de dode te praten en begreep niet waarom hij niks meer zei..
De oudste zoon meldde zich als vrijwilliger voor de strijd tegen Soekarno en zijn bevrijdings-leger, dat noemde men toen "de politionele acties". De Amerikaanse en Canadese bevrijders dwongen Nederland Indonesië als kolonie op te geven: op straffe van intrekking van de Marshallhulp. Zo eindigde het Europese koloniale bezit zo ver weg....
Later kon ik alles wat begrijpen en leerde toen dat Frankrijk ook werd gedwongen Algerije op te geven, toen een Franse kolonie. Tot groot verdriet van Jean-Marie Le Pen, besloot de Gaulle in 1962 Algerije los te laten..
Het is wat raar dat deze tijd nu in mijn herinneringen opspeelt. Maar ik zie en voel om me heen in Marseille, soortgelijke gevoelens en beklemmingen, die mensen belasten in hun dagelijkse leven..
Leon de Marsilho, mei 2020
Geen opmerkingen:
Een reactie posten