Ik zit in de Vieux Port tegenover de ferry die beide zijden verbindt, niet ver van de stokoude Mairie en tegenover wat de Rive Neuve heet. Op die "rive"deed Louis XIV veel boten bouwen voor zijn oorlog tegen Spanjaarden en Hollanders. Het hout voor die vloot werd gekapt op de zuid helling van de Mont Ventoux, die na wat jaren kaal was als een vleermuis.
Dat beviel een nobele uit Carpentras niet en deze startte een her-beplantingsprogramma. Men voerde dat strook voor strook uit en dat zie je nu nog aan de strooks-gewijze verkleuring van de loofbomen in de herfst.
Notre Dame de la Garde, het gouden Mariabeeld, kijkt naar me vanaf haar hoge kerktoren en vraagt zich mogelijk af wat die oudjes op die banken doen voor hun medemensen.
In 1860 toen zij op die toren terecht kwam bestonden er geen algemene ouderdomspensioenen. Opa en oma moesten meestal op de kleinkinderen passen terwijl de ouders zorgden voor "eten voor de hele familie".
Aan de kade ligt het jacht van een Rus dat aan de ketting ligt. Die Rus betaalde de bemanning niet en nu ligt er beslag op zijn schip. Dat duurt al lang..
Ernaast ligt de grote catamaran, waarop Mieke en ik ooit een feestelijke avond meemaakten. We voeren met een groep 's avonds uit, gingen voor anker, en dineerden, terwijl een bandje de muziek verzorgde.
Het gemeentehuis achter me maakte ook de Franse revolutie mee ..Dat was een uiterst gewelddadige tijd: toen werden politieke geschillen met wapens uitgevochten.
De Vieux Port is een spannend boek en was vroeger (voor de veiligheid) met een enorme ketting afgesloten in de nacht. Ook in de oorlog tegen de Spanjaarden die zich daardoor niet lieten weerhouden en ze namen de ketting mee. Deze trofee is nu te bewonderen in de Kathedraal van Barcelona..
De toeristen zijn volop aanwezig en flaneren over de kade: ze lopen of richting stad of naar het fort dat de ingang bewaakt. De meesten gaan de Canebiere op die zo heet omdat er hier vlas werd verbouwd. Canabis wordt immers van vlas gemaakt en vroeger werd er veel scheepstouw mee gefabriceerd.
Of veel Marseillanen die hier komen al deze feiten kennen is te betwijfelen. Het leven van deze oudste stad van La France was nogal woelig en vereist veel meer dan enkele A4-tjes om beschreven te worden.
Geïmporteerde Marseillanen weten vaak meer van de stad dan de autochtonen. Zo kwam het dat ik hier ooit rondliep als gids voor passagiers van cruiseboten... Dat zijn er miljoenen jaarlijks en om hun wat te gidsen moeten vele talen worden ingezet. Omdat ik zoals vele andere Nederlanders 4 talen spreek (Frans, Engels, Duits en Nederlands) kon ik een dame die ik kende opvolgen toen ze met pensioen wilde. Het werd gereorganiseerd en ik nam mijn congé..
Dit was een greep uit de story van "mij met Marseille" die al 10 jaar duurt nu en waar de zon 2800 uur per jaar over schijnt.
Leon de Marsilho, december 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten