HET ZONNETERRAS VAN LA SAMARITAINE

   De "bermhartige Samaritaan"' was, - als mijn religieuze opvoeding niet is gesleten-, de Heilige Martinus, een militair, die de helft van zijn mantel aan een arme sloeber gaf..  En de samartitanen waren een volksdeel dat andere zonder middelen, gratis hielp..

Ze wonen nog met kleine 150 op de Westelijke Jordaanoever tussen Judea en Galilia en worden door de ware (= de orthodoxe) Joden als "onrein bestempeld". Ze zijn bepaald niet "het uitverkoren volk"..

   Daaraan denk ik om 11.00 uur op het zonterras van La Samaritaine in de Vieux Port en daar wordt ik altijd wat "filosofisch"  qua gemoed.

  Filosoferen is een deftig woord voor  "niks doen", "dolce far niente", boemelen, freewheelen, etc. ..
  Een woord met veel synonniemen geeft aan dat er in de loop der tijden veel is gedaan aan dat onderwerp en/of dat er veel over werd gepraat en geschreven.

  "Na gedane arbeid is het goed rusten", en de Bijbel zegt ook "de vogelen des hemels zaaien en maaien niet maar eten van de velden".  Als het oudste boek dat aanbeveelt, dan is elk schuldgevoel terwijl we in het zonnetje onze drankjes drinken, misplaatst.

 Natuurlijk had alles in mijn leven nog beter gekund... Uiteraard deed ik ook domme dingen, maar hopelijk worden die gecompenseerd met de goede die er ook waren in +75 jaar.. Genoeg? Wie kan me dat zeggen?

 Of mensen ná ons "wat van óns leven kunnen leren" ?
Wel, daarover ben ik echt niet uitgedacht. Omdat er zowel goede als slechte momenten waren lijkt het me dat er altijd wel IETS is dat wij achterlieten, wat de moeite waard is om over na te denken.. Ook voor anderen....

 Zo kom ik in deze tekst,  toch weer aan bij een mooi en hoopvol einde!

Leon de Marsilho, december 2019, Marseille.