Ouders die hun kind door overlijden verloren zijn ontroostbaar tot ze zelf overlijden. Je kunt ook een kind verliezen zonder dat de dood optreedt. Door slepende conflicten, diepe teleurstellingen of opgeklopte haat, zeker als iemand wraak wil nemen.
Het overkwam me en het speelt tot op vandaag. Oudere mensen moeten dat niet wegstoppen maar moeten er over praten. Dat is beter dan wegmoffelen, het opent kansen op herstel en op helpende handen..
De eerste is mijn geadopteerde dochter Su uit Zuid-Korea, de adoptie gebeurde in mijn eerste huwelijk, dat jaren later strandde. Su was er een uit een groep van enkele duizenden, die door Nederlanders en Belgen werden geadopteerd. Allen kinderen van Amerikaanse vaders die in Z-Korea trouweden met lokale vrouwen en daarna alles achterlieten bij hun retour naar de VS...
We stelden haar voor om haar ouders te gaan zoeken, maar dat wilde ze niet.. We kregen op Schiphol haar én een doos met een traditioneel kinderkleed uit Z-Korea. Dat alles vertelde ons de non die haar overdroeg...
Later hadden Mieke en ik pleegkinderen die bij ons woonden of die we af en toe op bezoek hadden (ze verbleven vaak in tehuizen).
De eerste was ene Marion, die Mieke op een avond meenam in Nijmegen: ze was net uit haar kamer gegooid (huur niet betaald). Haar leven was ongelofelijk en we trokken alles na via haar voogdes. Daar werd je erg stil van.. want het klopte.
We hadden daarna contacten met de voogdes en met ene Joop, de directeur van CAD-Nijmegen (Centrum voor Alcohol en Drugs). Hij werd een vriend, maar kon het leven niet bolwerken: om hem heen was er teveel ellende.. Joop moest het opgeven en stierf..
We waren Marion vaker kwijt en kregen dan tips van mensen om haar heen: zo vonden we haar weer terug. Ze kreeg een vriend die goed was maar niet sterk. Ze raakte in verwachting en Joshua heette haar zoontje, waar we dol op waren.
We vertrokken uit Nijmegen naar Limburg en hoorden dat het met beiden niet goed liep. Marion werd psychotisch (drugsgebruik) en ze moest in een inrichting voor afkicken. Joshua woonde bijna een jaar bij ons en de hele familie hielp mee: want we werkten beiden... Een bekende filmmaker wilde voor de VPRO over har leven een documentaire maken: het ging niet door omdat wij niet zelf in de film wilden.
Toen volgde ons vertrek naar La France en de contacten liepen langzaam af.. Vrienden gaven af en toe iets door wat ze zagen of hoorden. Na een tijd werd het stil: niemand wist waar ze waren gebleven.. Tot op vandaag zijn ze niet meer "gevonden".. Marion en Joshua R. verdwenen uit ons zicht..
We hadden nog ene Margriet een tijd in huis: het CAD vroeg ons te helpen omdat haar beide ouders verslaafd waren. Dat deden we tot Margriet pleegouders vond en die wilden haar verleden "laten rusten".. Mogelijk een juiste keuze, maar voor ons het einde van contact met Margriet..
Ziehier het belangrijkste deel van ons "lijstje"... Het was na +20 jaren best wat graven in mijn geheugen en dat was warm en pijnlijk tegelijk..
Such can life be, en natuurlijk waren het vooral eigen keuzes die veel bepaalden, naast uiteraard de keuzes van de betrokkenen..
Nu ik oud ben en soms terugdenk komt alles boven: met zijn mooie en droeve kanten..
De mooiste is het goede contact met mijn klein-kids, met name met kleinzoon Ward. Met een levenslust en ondernemingszin van jewelste! Hij gaat nu wereldwijd "koffieroostermachines" installeren en onderhouden! Een wereldreiziger in spé die nu begint aan een intensieve opleiding.
Succes Wardje (bijna 2 meter lang..)!
Leon de Marsilho, november 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten