HET ZOETE GEVECHT DER SENTIMENTEN

   Wat volgt gaat over... zo'n bijna 60 jaren geleden! Dat kan, bij een nu bijna 78-jarige.

  Ouder worden is,- zo merk ik steeds weer-,  ook een sentimentele aangelegenheid..  "Ouder worden", betekent zwakker, kwetsbaarder worden en, -af en toe-, kun je een opkomend sentiment niet meer negeren...

  Erger nog, als je er een "binnen laat", dan is dat de opmaat naar vele anderen.  Dat gebeurde me ook met die behoren bij mijn studententijd op de TH-Eindhoven. Daar bestond ook het "illustere borrelgenootschap Petrus Bokma"  en inderdaad: dat had alles met jenever van doen.

 Maar nog meer met jaren die zeer belangrijk waren: ik werd in die tijd vader van Daniel en was de eerste gehuwde van de club en... de eerste vader. 

 Ik had een beurs en renteloos voorschot, maar dat was niet genoeg om van te leven. Er moest dus naast studeren ook gewerkt gaan worden: maar waar?

 De studentendecaan Mr. Romme was een grote helper, ook voor mij. Hij kende vele belangrijke personen , waaronder de bestuursleden van een "MMS (Middelbare Meisjesschool) op Algemeen Christelijke Grondslag. Later bleek dat er de Morele Herbewapening als idee achter zat: daarbij waren de leden van de familie Philips zeer actief.

 Zo kwam ik terecht voor de klas in een Eindhovense MMS,.. als wiskundeleraar (onbevoegd B): ik was nog net geen 21 en de dames waren rond de 16 jaar... Er was een enorm tekort aan wiskunde-leraren en ik had al veel wiskunde "verslonden", zo ging dat toen.

 Het werden goede jaren: ik had in een klap een prima inkomen (!) en een aangename werkkring, waar ik veel steun vond. Als jongste docent moest ik van alles opknappen: ook Sint Nicolaas spelen..
De traditie wilde dat Sinterklaas arriveerde op spectaculaire wijze..

 Zo kwam het dat ik (de eerste keer) op een geleend paard de MMS binnenging tot in de aula.. De teugel werd beheerd door de eigenares: de docente Aardrijkskunde. Het was een daverend succes en ik moest een dozijn leerlingen de les lezen met he5t "grote boek in de hand"..

 De tweede keer werd besloten dat ik op mijn oude DKW-motor (250 cc) de aula in zou rijden met "Madame Aardrijkskunde" achterop..  Alles ging goed tot we onderuit gingen in de gladde aula: de leerlingen en docenten lachten zich tranen!

 Achteraf zie je dat er altijd enkele mensen je pad kruisten, die jou en je jonge gezin echt hielpen!
Een mens kan soms niet verder zonder een portie geluk!
 Een vriend adviseerde me ooit (tijdens een periode van lichte depressie door te hard werken), om een lijstje op te stellen met de namen van hen "die goed voor me waren geweest".
Ik deed dat, zag de vele namen,  en het hielp me enorm! Dank je Cor!

Leon de Marsilho, december 2019.