EEN ECHT GEVECHT TEGEN HET LOT EN DE PREDESTINATIE

Via kompaan Theo van LP kwam ik achter het bestaan van ene Christine en had ik ook enkele contacten met haar. Maar ik zag haar nog niet in levende lijve. Ik kreeg en las het unieke boek, van deze Nederlandse van Amerikaanse komaf, dat zij (net zoals zichzelf!) Zoomingmamma = Zoevendemamma noemt. De mamma die niet loopt maar zoeft, en daarmee ook die zoete vrijheid aangeeft, die ze bevocht. En ook verkreeg, door haar bewogen leven vol dynamiek. Vandaar ook die ondertitel: “Altijd de hort op”.  

Dit boek neemt je mee van dag tot dag door het leven van een “afwijkend mens”; een met een fysieke handicap. Je bent er bij en voelt wat dit kind en later deze vrouw overkomt, wat ze denkt en voelt en je ziet ook wat haar omgeving doet en denkt. Een geschreven film in zwart-wit en met toch ook veel kleur, die je niet kunt stopzetten, onderweg naar dat gehoopte, maar steeds wat onzekere  happy end. En waarvan je, -na lezen en “kijken”-, zeer nieuwsgierig bent naar het vervolg….

Er bestaan veel autobiografieën, maar deze valt minstens op door zijn openheid, authenticiteit en directheid. En zeker door zijn bijna ongelofelijke verloop. Ze is het product van het leven van een nu 49-jarige gehuwde vrouw en moeder van een 13-jarige zoon. En met “een labrador die haar leven completeert”, zoals ze met haar positivisme en humor aan het einde van haar fraaie boek zelf concludeert.

Een zeer spannend leven, dat iedereen om haar heen bij het begin kansloos achtte, maar dat een eclatante overwinning van het lot werd. Het leven van iemand die door de geboorte een stevige motorische handicap oploopt en die vanaf de eerste dagen toont, dat bijna alles wat essentieel is voor een gelukkig leven, toch kan worden bereikt. Terwijl bijna iedereen om haar heen daar eerst niet in kon geloven…

Het lijkt voortdurend of Christine dat gewone leven gewoon “terug wil”, dat een  “klein” maar naar toeval bij de geboorte, haar op de valreep afpakte.  

Dit boek is zeker ook het verhaal van “ons”, de toeschouwers en lezers, die iemand die er anders uitziet, benaderen vol vooroordelen. En deze mens voortdurend confronteren met zijn “onveranderbare” lot. En zo, ongewild, eigenlijk de grootste belemmering voor zijn geluk opleveren. En zeker ook het verhaal van, eerst enkele, en later steeds meer “helden”, die deze kampioen van het overleven hun onvoorwaardelijke steun geven. Waarmee scherp duidelijk wordt dat deze overwinning werd behaald door een mens die zijn lot zeer goed begreep, en die  vervolgens steeds meer medemensen overtuigde dat het geen fataliteit was.

Christine, die uitbundig is te zien met haar zoon in haar zoefmobiel (rolstoel) op de achterkant van het boek, vertoont zich in het begin nauwelijks zelf en je wordt gaandeweg steeds nieuwsgieriger naar hoe ze er uit ziet. En op dat moment krijg je de details die je zocht. Dat deed ze denk ik zeer bedacht en met reden. Want ze weet hoe erg een eerste oppervlakkige indruk de zaken kan bederven. Dus leren we eerst haar binnenkant kennen…

Wie een gevecht om een beter leven, van dag tot dag, en van meer dan 40 jaren, eens echt zelf wil “voelen”, echt meereizend met deze mens met een “fysieke beperking”, en die ook wil ervaren wat “de dagelijkse omgeving”, -van thuis tot school, van straat tot werk maar ook wat de verzorgers en professionals betreft-, daarin betekent, kan zich nu met die ervaring verrijken.

Dit beeldende boek, vol avontuur en “ups and downs, vol power en positivisme”, leert je zonder dat je het merkt, zowel wat er echt kan, maar ook waarom dat vaak toch niet lukt. Het confronteert ons ook met een zeer actueel onderwerp: immers de steeds ouder wordende mens is zelf op weg naar meer of minder “handicaps” en dat ook in een sterk veranderende wereld. Waarin moet worden bezuinigd en omgevormd omdat er weer eens “grenzen werden bereikt”.

Want ook al heeft dit boek die prettige, lichte en pragmatische toon, de auteur zet voortdurend (en vanzelf en zonder dwang), aan tot dieper denken. De wijze waarop zij, terwijl ze van kind volwassen wordt, trouwt en moeder wordt etc. , voortdurend haar eigen doen en laten vergelijkt met dat van haar ouders, zus en verdere familie en ook haar lotgenoten, en daaruit haar levenslessen trekt, maakt haar boek ook tot een waar “maatschappelijk” leerboek. Een sociaal handboek over “Savoir Vivre” dus.

Ik betrapte mezelf er enkele keren op dat ik de kleine trucjes die zij nodig heeft om easier te leven, ook zag als echt tips voor mijn éigen “aanstormende oudere jaren”! Haar boek is ook in dit opzicht een soort praktisch leerboek. Dus ook voor (nog) “niet-echte-gehandicapten”. Waarom dus niet ook een link, die voor “echte” gehandicapten en zij die dagelijks, -omdat ze ouder worden-, ook meer handicaps ondervinden, zeer praktische informatie verschaft. Klik op:          

http://www.zoevendemamma.nl/index.php/using-joomla/extensions/components/content-component/article-category-list/35-hulpmiddelen .

Het boek helpt ook en maakt ook duidelijk hoe moeilijk zo’n leven is, hoeveel strijd en power dat vraagt, maar ook hoe intens veel geluk er in geschapen kan worden. Ook al lijkt dat soms verloren en ook niet meer grijpbaar.

En waar las u ooit eerder zowel over een niet-gehandicapte moeder die haar gehandicapte kind groot brengt én over dat zélfde gehandicapte kind dat ook moeder wordt en die dan haar niet-gehandicapte zoon opvoedt?  Dat is pas echte troost voor ouders van gehandicapte kinderen. En ook een heldere demonstratie van Christine’s opvatting “ dat je moet uitvinden wat je nog wél kunt en dan dus veel verder kunt gaan dan alleen het accepteren van je handicap”!   

Ook onze tijd vraagt om een stevige herbezinning over de dingen waar het in essentie om gaat. Om na te denken over wat geluk in het leven precies is en wat er gevraagd wordt van elk mens zelf en van zijn medemensen om, -ondanks veel onvolkomenheden en “handicaps”-, dat geluk toch te verkrijgen en vast te houden.

Dus “wel en niet-gehandicapten” van onze wereld, lees in dit boek hoe u, ook met flinke beperkingen bij uzelf en om u heen, ook met heel wat “minder” dus, het geluk niet hoeft te missen of te beperken.

Christine moge dan met haar cerebrale parese tot een minderheid behoren, met haar levensvoorbeeld en haar vele tips, voorbeelden en opinies kan zij een grote meerderheid van mensen, enorm helpen. Met name ook in deze nieuwe tijden, waaraan we nog maar net zijn begonnen.

Wat mis je nou in dit boek, vroeg ik me af?

In deze 326 pagina’s die 52 hoofdstukken zonder titels vullen en die allemaal gewoon heten naar hun nummer in de rij…? In dit geheel dat eigenlijk ophangt aan wat “levenskapstokken” zoals:  Verzorgers, Ouders, Hulpmoeders, Moedertalen etc. Natuurlijk staat er ook een opdracht in en uiteraard aan haar zoon. En ook een dankwoord en een nawoord van grote helper Theo

Het is dus eenvoudig van structuur en opzet: pragmatiek telt en essenties zijn hier troef. Het geheel is zeer toegankelijk en leest zeer gemakkelijk in die ik-stijl. En het geeft voortdurend denkstof terwijl het de verbeelding uitdaagt..

Ik concludeerde dat dit boek ook een zeer goed filmscript is en dat je het ook zou kunnen “verdunnen” tot een ware handleiding voor gehandicapten, hun omgeving én hun verzorgers!

Dus denk ik dat dit boek een prachtige film zou kunnen opleveren voor gewone mensen, lotgenoten en hun naasten en verzorgers. Het is een boek vol hoop dat het verdient om ook in visuele vorm en met eigen geluid te worden gevat om niemand uit te sluiten en een breed publiek te bereiken. Dus dat is denk ik wat we nog missen… En natuurlijk ook het vervolg…

Mij rest nog te hopen dat de grote Europesebezuinigingsdrift die niemand onaangeraakt zal laten, de lotgenoten van Christine niet onrechtvaardig zwaar zal treffen. Nu moet ik ook uitspreken dat wij die, die dat kunnen, in gewenste mate moeten helpen. En niet terug vallen in de aloude vooroordelen. We moeten zeker niet vergeten dat wij, -selectief-, soms echt onmisbaar zijn om de Christine’s om ons heen te helpen bij het zelf vormgeven aan hun leven. Daarbij gaat vooral om het scheppen van condities en niet vooral om directe hulp.

     

Maar,

           de zon ziet, -en helaas regelmatig-, dat steden of zelfs landen niet voldoen aan de eigen wettelijke normen voor gehandicapten (m.n. toegankelijkheid). Marseille is ook nog zo’n stad waar nog te weinig voor gehandicapten is gedaan. Maar:  “er wordt aan gewerkt”, heet het…

En inderdaad, in de nieuwe fraaie gebouwen in Marseille is dat volop te zien; een hoopvol teken. Ook zien we hier vaak (sport)verenigingen activiteiten organiseren om gehandicapten te laten meegenieten. Waarbij het gaat van parachutespringen tot skiën. De Fransen zijn vaak en graag betrokken bij de problemen van de medemens; al is het veelal niet “echt structureel” en gebeurt het nogal bij vlagen. Maar dat lijkt de volksaard te zijn... 

MP2013 (Marseille-Provence 2013  = culturele Europese jaar 2013), heeft er in zijn programma in het algemeen goed op gelet, dat mensen met een gebrek ook kunnen meedoen en zich niet belemmerd voelen. In de vele oude, gerestaureerde gebouwen zijn vaak met veel inventiviteit liften etc. gemaakt, om etage’s easy te kunnen bereiken. Ook zie je veel rolbanen voor rolstoelen, bij de wat kleinere hoogteverschillen.

De medische technologie zal in toenemende mate van dienst kunnen  zijn, daarvan zijn al  langer vele voorbeelden bekend. Dus kan de wereld ook met behulp van techniek veel mooier en beter worden, voor hen met beperkingen. Maar het allerbelangrijkste blijft de strijd tegen het vooroordeel, de onwetendheid en de angst die er rond die “andere mens” nog steeds hangen. Hier moeten de mensen zélf hun best doen, wat niet zo gemakkelijk is, helaas.

De meest krachtige methode is zonder twijfel de aanpak die aan alle kanten uit het boek druipt: de mens met beperkingen die op onnavolgbare wijze zélf demonstreert  hoe het werkelijk zit. Die niets te veel was en is om te leren wáár het anders moet en hoe dat zou kunnen. Dit blijkt weer eens het meest effectief te zijn. Dat zal eenieder die het boek leest en alles wat er om heen gebeurt ontdekt, zeker ook concluderen.

Dus lees dit meeslepende boek en doe dat zo mogelijk ook lekker zittend in de zon. Immers dit boek heeft veel zonnigs en mikt ook op een zonniger leven en toekomst van mensen met een beperking.

We wensen u weer veel mooi weertje toe, waar u ook bent en met welk gebrek dan ook. De zon geeft haar warmte, is er gewoon voor allen en maakt geen onderscheid. En denk ook aan dat smashing motto van Christine: “Wat wél kan, is veel belangrijker dan wat niét kan!

Boek: ISBN 978-90-820453-0-7. Te koop via: http://www.pumbo.nl/boek/zoevendemamma.

En kijk vooral ook op www.zoevendemamma.nl

29 juni  2013