KWALITEITSINFO MOET GEWOON BETAALD WORDEN!

Een vergelijking met een echt wereldmagazine is natuurlijk knap brutaal als je enkel LP-er bent. Maar té bescheiden zijn remt het leren af. Dus komt hierna niet een vergelijking maar neem ik wat de hoofdredacteur zegt enkel als “leidraad voor mijn betoogje”. Dus u mag niet lachen maar enkel glimlachen..

Opinies van een goeroe moet je nooit in de wind slaan.

Als de hoofdredacteur van The Economist,-het zeer liberale en wat agressieve en ook riskant opererende, internationale blad-, zich uitspreekt over de ontwikkelingen in “krantenland” dan moet je even goede opletten. Zeker als ooit een lezer van LP, -een echte grappenmaker-, LP vergeleek met deze prestigieuze Economist.

Natuurlijk ook een beetje, omdat Theo en ik LP en de blog trouw en geheel gratis naar uw PC sturen; als u zelf maar even “klikt”. Verder ook, -en het is echt waar-, omdat wij geen cent krijgen uit reclame-inkomsten of anderszins! Daar zijn we dus nog niet uit…

Een beetje geschiedenis rond Le Provencal.

LP bestaat nu bijna 10 jaar, editie 100 wordt binnenkort

bereikt. De blogsite is er sinds bijna 2 jaar. LP begon als een dun maandkrantje met nieuws en verhalen, van een expat in de Provençe, voor vrienden; dus alles ging over Frankrijk. Langzaam liep het uit de hand en werd LP een maandkrant van soms meer dan 50 pagina’s die over “de hele wereld en nog meer” ging. Zo’n 220 mensen kregen LP via mail

toegezonden tot Theo aanhaakte, de site www.le-provencal.nl ontstond en ook blog.  Daarmee werd wekelijks over een thema geblogt en kwam ook het Franse nieuws wekelijks op de blog. De site ging naar ruim  1000 bezoeken per maand nu. Zo’n twee jaar geleden

begon de radiozender L1, in Nederlands Limburg, regelmatig interviews te maken met “hun correspondent in Marseille” die Theo prompt ook op de site zet.

Alles gaat in het Nederlands en er zijn lezers in een achttal landen.

Hoe werkt het bij LP.  

Theo doet alle editing, doet daarbij alles wat de foto’s betreft en ook alle techniek (incl. de server in Nederland). En Leon

De Server in Nederland

zorgt voor de teksten. Elke week gaat de blogtekst naar Nederland, wordt door Theo opgemaakt en geïllustreerd en op het net gezet; idem elke vier/vijf weken ook met het maandblad  LP. Leon “wekt” alle bekende lezers met een mailtje als de blog er is, LP uitkwam en als er werd geïnterviewd op L1. Dat “houdt ons aardig van de straat” zeggen wij vaker tegen elkaar. 

Wat de bronnen betreft: de media in al hun vormen worden voortdurend geraadpleegd voor zover iemand dat kan (zie ook de bronnenopsomming in LP). Dus wat u leest komt, zoals bijna in elk medium,  “van anderen in het nieuwsvak”. Natuurlijk is er ook de eigen waarneming en gedachtewereld; Frankrijk, Provence en Marseille zijn daarin

d'r Joep - Kerkrade

belangrijk. Trouwe vriend Toon P. in Nederland leest veel en stuurt trouw, wekelijks zijn selectie “kwaliteitsnieuws” naar Marseille. De satelliet voorziet ook in alle TV en radionieuws van Nederland: zo wordt hier het vaderland in de peiling gehouden. Daarbij komen de vele telefonische en mailcontacten in diverse landen.

U weet het: “Voor niets gaat enkel de zon op” en ziehier wat er aan deze hobbie wordt gespendeerd. In tijd en geld en wat gelardeerd met wat gegevens van The Economist.   

Abonnementen kosten jaarlijks iets meer dan 100 euro ( vier Franse magazines), mijn Alcazar bibliotheek-abonnement kost 23 euro, de satellietkaart (voor een paar dozijn internationale nieuwszenders plus Nederland), doet 80 euro en het Franse luister/kijkgeld is ca 125 euro. En er zijn ook kosten voor blog, server etc. Met nog wat andere losse bladen en kranten stoppen gaat er dus zoiets van 350 euro per jaar om bij het verkrijgen van de info om LP en de blogs te vullen en aan technische middelen. De boeken en andere bronnen vergeet ik dan maar even…

Dus is de kostprijs van uw wekelijkse LP-voeding en blogs ,-zonder de zweetdruppels van uw redacteuren te tellen-,belopen dus ongeveer 1 euro per dag. De PC’s en die internetverbinding, die server en nog wat abonnementsgeld, dat er ook aan te pas komt, laten we even voor wat het is. Want het is ook best een lollige hobby.

Het houdt mij zeker 5 uren per dag van de straat, -lezen en schrijven samen-, schat ik. Dus lijkt het voor mij op “een halve baan” en Theo doet er wekelijks ook nogal wat uren bij!  Op jaarbasis dus meer dan 2000 manuren… omdat wij, gepensioneerd zijn en zelden echt vakantie nemen… (beter gezegd: wij ZIJN vakantie!).

Zouden we u per bezoek op de site en blog 1 euro vragen, dan kostte u dat jaarlijks ca 50 euro en zaten we op nu een omzetje van zo’n ruim 12.000 euro per jaar…  Zonder onze pensioenen betekent het, dat uw redactie, zonder andere inkomsten, dus naar de bijstand zou moeten…

The Economist, het blad van John Micklethwaith,  vraagt voor de papieren versie 130 dollar (ca 100 euro) per jaar en voor papieren en electronische samen  160 dollar (ca 120 euro). Dus ten opzichte van The Economist zijn wij met 50 euro (ca 60 dollar) een koopje!  Wat u van de rest (= de inhoudelijke etc. kwaliteit) van deze vermetele vergelijking vindt zal ik u , wijselijk, maar in het midden laten… Want The Economist is een toko met een miljoenenoplage en tienduizenden mensen aan het werk en een advertentiepage kost een klein fortuin bijgevolg.

De nieuwe technologieën en medialand

LP was er enkel dank zij het internet al begon het, -nu bijna 18 jaar geleden-,  met wat stukjes tekst die met de post werden verzonden. Steeds meer mensen kregen internet en via “mond-op-mond reclame” groeide het lezersbestand, waarmee ook veel mailcontact was. Er waren een tijd lang ook enkele columnisten actief, wat ook polemieken kon opleveren. Nu vindt u nog af en toe een persoonlijk stukje van lezer Nicole uit België. Kortom LP was er zonder internet niet geweest. Het bleef ook een “pure tekstkrant” omdat het

opnemen van foto’s etc. de ene MB die de krant “dik” was dan zo opjagen in de vele MB’s en dat was lang zeer bezwaarlijk vanwege restricties bij lezers óf wat hun PC betreft óf beperkingen bij hun provider. Verder ontbrak de gewenste technische kow-how tot Theo verscheen met server en site en LP , en later ook de blog, op de server terecht kwamen. En de lezers, met of zonder “wekelijks wekmailtje”, naar de

site surften en hun leesvoer daar raadpleegden. Na enige tijd werden er dus ook foto’s, video’s en audio’s toegevoegd, dat was voor de editor een kleinigheidje. Enkel daardoor is LP dus “nog goed bij de tijd gebleven”.

       

Men was bij The Economist best  bang dat met de opkomst van het internet een blad met een week-frekwentie het zou gaan verliezen. In een dagblad wordt er echter, meestal, snel rondgekeken en veel aan “koppen lezen” gedaan. Een weekblad wordt meestal veel “contemplatiever” gelezen. Ook omdat het belangrijk van “dagelijks en vulgair” scheidt. Het weekblad behoort een filter te zijn en ook een hiërarchie aan te brengen. Hierin is Internet geen gevaar en zeker niet voor een weekblad van het type Economist.

Zie ook de New York Times die nu weer geld verdiend ,-ondanks een terugval in publicity-, vanwege zijn te betalen internet-site. Lezers willen dus best betalen voor goede artikelen! Dat maakt een serieuze journalist dus eindelijk weer tot een nieuwe optimist!

Door de I-Pad kun je via internet overal ter wereld en zonder enige transporttijd iedereen en overal bedienen. De kleine omvang van de oplage op een verre plek maakt nu niet meer uit. Amerikaanse tijdschriften krijg je zo al voor 20 dollars per jaar overal ter wereld. Het zeer goede nogal gespecialiseerde Congressional Quarterly Roll Call dat ook nogal wat mensen in Europa interesseert,  kunnen die nu (via internet) tegen een zeer acceptabele prijs geleverd krijgen. Waar men ook is.

Toch moet de journalistieke wereld goed blijven opletten, zegt John M. . Alles verandert en erg snel ook. Dat hebben diverse Amerikaanse bladen tot hun schade en schande ook ontdekt. Pas nu komen er een aantal, - door drastisch te veranderen-,  weer boven op.

John M. gelooft dus niet dat zijn blad zal verzuipen door die stortvloeden van beelden via het internet. Hij ziet zelfs een terugkeer naar het geschrevene en bij de moderne jongeren! Die hebben dus een verzadigingspunt vastgesteld….

De reclame-inkomsten van bladen/kranten zijn flink aan het zakken, waardoor het meer laten betalen voor de publicaties onvermijdelijk wordt. En de betere onder de internationale publikaties ondervinden met hun prijsverhogingen gelukkig ook geen enkel probleem. Dat komt zegt John Mickletwait door de toenemende mondialisatie van nieuwsverspreiding en door het “nomadische bestaan” van veel van de globetrotterige lezers. Natuurlijk ook door de nieuwe technische mogelijkheden: Angela Merkel luistert wekelijks naar de audioversie van The Economist in haar  “lege uurtjes”…  Dus reizend, sportend, etc.

Wat “beogen” wij bij LP?

Eigenlijk ontstond LP ooit omdat ik, vroeg met pensioen

(maar ook daarvoor), veel las en vooral actualiteit en “ontwikkelingen”. Schrijven deed ik ook altijd veel, beroepsmatig en ook voor de lol. Als expat begon ik zo over ons verblijf in het nieuwe vaderland te schrijven, mede omdat een geheel nieuwe en indringende ervaring, veel vragen oproept. Zeker ook over je “eigen land en cultuur”. En zo rolde ik in een steeds uitgebreidere LP die steeds bredere onderwerpen bevatte. Na enige tijd werd mijn “invalshoek” (nogal arrogant!):  zo breed mogelijk kijken over “de hele wereld” om zo wat te snappen van “de steeds meer in elkaar grijpende ontwikkelingen” in een snelle mondialisatie. Want mijn pensioen en deze mondialisatie liepen voor mij sterk parallel.

Het grote belang dat verschillen in cultuur speelde in die wereld begon met steeds meer te intrigeren en natuurlijk ook

“de echte krachten onder het oppervlak van de actualiteit” . Daarom waren er vanaf het begin rubrieken als RELIGIES, OLIE/ENERGIE en TRENDS EN TECHNOLOGIE, en wat later ook KLIMAATVERANDERING, DEMOGRAFIE EN  MIGRATIE. En ook daarom koos ik voor”de continenten” als kapstok én voor de volgorde:  (ná ALGEMEEN) eerst AFRIKA, dan pas WEST (en OOST)-EUROPA, dan OOST- (en ZUID)-AZIË en de “rest” maar ook apárt MAGRHEB EN MIDDEN-OOSTEN (als een essentieel concentratiegebied).

Uiteraard ben ik slechts “afhankelijk” van mezelf wat mijn opinies betreft en van mijn (zelf gekozen..) “informanten= de media”. Maar ik tracht wel voorzichtig te zijn, met natuurlijk ook “uitschieters”. Natuurlijk in het duidelijke besef, dat ik geen dikke redactie achter me heb staan en verregaand “begrensd wordt” door de 24 uur die er per etmaal voor één mens zijn.

Ik lees, kijk en luister dagelijks wel zeker zo’n 6 uur (vele bladen, internet en nieuwszenders wereldwijd) en tik zo’n 4 uurtjes op mijn “Acer-clavier”. U weet mogelijk ook dat schrijven over iets zeer ordenend werkt, de logicatoets aanscherpt en ook een kritisch verifiërende impact heeft op wat er “in je hoofd zat”. Niet zelden leidt het tot herziening van je “opinie” en nogal vaak ook tot wegstrepen van een vooroordeel!  

De “sport” is ook, dat je na meer dan 10 jaar pogen “breed te kijken” ook echt een overzicht over “de wereld krijgt”. Maar ook nog zekerder weet dat je maar een paar dikke strepen ziet en er heel veel aan “pikants en interessants” verborgen en verdraaid is, en ook met opzet. Mijn idee van wat “waarheid”is en wat “zeker” is heb ik drastisch bijgesteld de laatste 15 jaren. Maar ik weet dat je “at the end” toch “kiest” (je moet wel..) maar ook vaak zult moeten “bijdraaien”. Regelmatig flink worden geschokt door flagrante tegenstrijdigheden, is ook onontkoombaar. Dat “bijna iedereen van iedereen overschrijft” is voor mij een duidelijk besef geworden dus “een dubble-check” is waar mogelijk echt vereist. De satelliet en het internet zijn daarbij zeer behulpzaam..

The Economist is een opvaller, met zijn nogal gedurfde artikelen. Die amuseren, schokken en zo ook tot een zeer herkenbaar blad leidden. Een nummer met kop: “Frankrijk, de tikkende bom van Europa” , was in een mum uitverkocht. De onafhankelijk wordt geprezen en bij hen wordt er ook geen enkel artikel ondertekend. Het blad komt ook op hetzélfde moment onder de ogen van de eigen commerciële én van de lezers! De commercie kan niet “sturen” en de lezers bepalen wat er gebeurt.

En er is in het blad altijd een klare opinie te lezen; dit blad staat bij eenieder ook in het midden van het hele tableau. Het ondersteunde Obama, maar staat echt niet bekend als “democratisch” in zijn politieke kleur! In Europa behoren het tot de liberalen: men is vóór het homo-huwelijk en  neemt ook stelling tegen Guantanamo. Terwijl het “economisch” als zeer liberaal te plaatsen is. Men zegt dat dit hét blad is van de “Cosmocraten”. Dus mensen die heel andere dingen met elkaar delen, dan de plek waar ze wonen. Men vindt hun lezers ook in allerlei sectoren:  journalisten, wetenschappers, bankiers en topmanagers, studenten etc. ..

Is er een toekomst voor LP?

Zolang de ouderdom ons niet vloert loopt u het risico dat u

de secretaresses

een wekmail blijft ontvangen voor LP en blog. Ik weet van verschillende hoogbejaarde mensen die zeer bij bleven en veel schrijven tot over de 90 zelfs. Het heeft niets met missionering van doen maar wel met de sterke behoefte en nieuwsgierigheid “om wat om me heen gebeurt” een beetje te blijven begrijpen. Want het is tegelijk mooi en vreselijk, hoopvol en vol mismoed. Dus echt menselijk en in

Op studiereis

de lijn van wat ik in mijn bestuderen van historie tegenkwam.  Er over “communiceren” is altijd een feest en vervult essentiële behoeften. Nu ik lid werd van de Greeters-organisatie in Marseille, en daardoor regelmatig met bezoekers uit de halve wereld door Marseille loop, ben

Werkbespreking

ik nog meer gemotiveerd. Ook de keuze van Marseille als plek om te leven voedt deze manier van “om me heen kijken”. En ik weet dat kompaan Theo c.s. een soortgelijke view heeft op de dingen wat ons samen ook bezig houdt. Ook “houdt het ons van de straat” en wat mij betreft geldt zelfs ”het trekt me ook vaker náár de straat”. Want daar bestaat een uiterst boeiende realiteit, die lang niet altijd vrolijk maakt. Maar: Such is life..

Er is op de wereld plaats genoeg voor vele verschillende typen kranten van The Sun (het tabloid) tot Le Canard Enchaîné.  The Economist wil ook niet verschijnen in andere talen als het mandarijn, Spaans of het Frans. Men wil een positie hebben die voor velen op de hele wereld interessant is, dus is regionalisatie niet gewenst. Enkel de kaft kan regionaal afwijken… en soms ook de twee pagina’s politiek. Ze zijn in de Britse uitgave een “extra”.

Er leek een soort van afwaardering gaande te zijn, een verlies van vertrouwen in de journalistiek net zoals in de politieke vertegenwoordigers. Sterk aangewakkerd ook door de britse schandalen in huize Murdoch. In Frankrijk en ook in Engeland worden journalisten ook niet zelden als “ratten” gezien. Terwijl een journalist in de VS als een “schrijver“ wordt beschouwd. Mogelijk is dat omdat men in Europa, door de crisis, de journalisten ziet zoals ze “de elite” beleeft. Maar de feiten zijn ook dat The Guardian in Engeland en diverse Duitse bladen zelf een kritisch debat begonnen over “de euro”! En dat in Frankrijk journalisten de minister van de Begroting deden vallen, toen hij echt in de fout bleek te zijn gegaan.…

Dus de markt van het betere weekblad groeit weer en de journalistiek herovert weer zijn vroegere plek van “onafhankelijke waakhond”. John M. weet het zeker en laat het met zijn blad ook zien!

Wel dat was een leerzaam stukje tekst van Mr. John M. en een opsteker en het leidde tot heel wat ontboezemingen en heroverdenken. We houden het nog wel even vol hopen we en nodigen u uit om te reageren. In welke zin dan ook. Het kan enkel in uw voordeel uitvallen. Óf u natuurlijk dat gratis abonnement kosten… Want we kunnen LP natuurlijk ook “op slot”  doen en enkel toelaten wie ons sleuteltje heeft., Maar wees gerust, wij hebben (nog) geen aandeelhouders in Peking of bij Google!   

Maar,

           de zon heeft gelukkig geen last van die noordpool die zich maar verplaatst. Tussen 1982 en 2005 ging die met 6 centimeter richting Labrador en nu gaat ie weer richting Groenland! Texaanse wetenschappers zeggen dat hij zo’n 27 cm per jaar “reist” en dat zou komen omdat de oceanen stijgen… En dat komt weer door de klimaatverandering en het smeltende ijs. Het is erg onrustig daar op het topje van de aarde. Maar ook op Mars en de maan is het niet echt rustig meer. De rover Opportunity op Mars,-hij is uit 2004-, karde al bijna 36 km rond daar; hij gaat dus op naar een marathonafstand. De maanjeep van de Apollo 17 reed bijna 36 km maar de russen bleven kampioen op de maan met Lunokhod die meer dan 37 km rondreisde daar.

Maar helaas, de mens zal het heelal niet met rust laten; hij is eigenlijk pas begonnen. De aarde wordt voller en er moeten weer wat krachtmetingen worden uitgevoerd in onze multipolaire wereld. Want in de ruimte rondreizen geeft prestige! En kansen op het vinden van zeldzame metalen en, stel je voor, de eerste tekenen van aards leven! Het kost hopen geld maar je wordt er ook slimmer van en dat is dan weer inzetbaar in de technologische ratrace van vandaag.

Dus moet onze zon er maar gewoon aan wennen..

Ga vooralsnog rustig naar uw favoriete plekje voor uw zonneconsumptie, voel u beter in de stralen van onze “ster” en neem de gelegenheid om ook eens na te denken over des mensen ruimtecapriolen.  

Wij wensen u allen, -en was ook hoog nodig-, nog meer mooi weertje toe en ook meer optimisme! Zoek niet te lang als de zon u verlaat en probeer ook eens de zon van Marseille! Waar MP2013 nu op volle toeren draait en duizenden trekt met zijn oh zo fraaie nieuwe kunst- en museumpaleizen in zijn nieuwe quartier aan de Mediterranée.

Dus tot ziens in de zon van Marseille dan maar?

20 juli  2013