Wil ik de zon in de ochtend weer zien?
En de witte kopjes op de golven?
Wil ik de mistral weer voelen op mijn huid?
Die zacht pijnigt en weer zalft?
Wil ik de avondkoelte nog voelen?
Na de zwoele hitte van de dag?
Nog eens fietsen als iedereen slaapt,
over de Boulevard du Littoral?
Wil ik de Afrikaanse zwerver weerzien?
Met zijn vragende felle ogen?
Die me seint: waarom ga je verder,
Hij die alles veel beter weet.
Wil ik nog eens de Mare Nostrum voelen,
Als hij rukt aan de Esperandieu?
Wil ik mijn zoete leven verder leven,
Terwijl mijn Avondland ten onder gaat?
Ik vroeg het stil aan iedereen,
Zonder geluid, enkel met mijn ogen.
Maar niemand begrijpt het,
Niemand ziet wat ik in stilte vrees.
Het ongeluk voor vele,
Vermenigvuldigt zich snel.
Het heet nu noodlot, fatum,
Maar het is niet meer dan lafheid.
Het niet kunnen loslaten,
Je vastklampen aan niets.
Aan wat niet eeuwig kan blijven,
Dat zijn tijd ruim heeft gehad.
Waarom zal ik dan blijven,
Als eenieder vertrekt?
Moet ik de laatste zijn,
No thanks, it’s
time to go.
Ik pak mijn koffers,
En sjouw ze leeg mee.
Want waarheen ik ga,
Is niets meer nodig.
In het land van niets,
Is alles aanwezig.
Dus waarom nog wachten?
Want niemand wil met me gaan.
Adieu, mobieltje 06000000
Zonder antwoordapparaat
0,15 cent per minuut,
Het is geen geld voor een laatste woord!
Wie me mist kome me na
Ik hou van iedereen,
Maar zonder garantie.
Jullie weten waarom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten