Leo Tolstoï was voor vele dé kenner van het thema "Oorlog en Vrede"; hij leefde voor WOII.
In juni 2019 stonden de media bol van de herdenking van de landingen in Normandië, bedoeld om Hitler en co definitief te verjagen. Bij mijn geboorte in 1942 in Beek (L) liepen op straat Duitse soldaten en de patriottische zonen van onze overburen bestalen de Duitse bezetters, op hun bescheiden manier.
Dat werd heel anders toen hun vader, -een notabele, directeur van de Fruit-coöperatie-, direct na de bevrijding werd opgepakt. Hij had (natuurlijk!) ook fruit verkocht aan de bezetter, wand iedereen moest verder leven. Hij werd na enige tijd losgelaten en stierf kort daarna: men zei.. van de schande.. Ik kan nu zijn open kist nog zien: het was de eerste dode mens die ik zag.
Zo begon voor mij die 3/4 eeuw vrede, die ik nu in Frankrijk nog kan beleven. Ondanks een woeste Trump, een wraakzuchtige Poetin en een opdringerige Xi uit China. Poetin werd door niemand uitgenodigd bij de herdenkingen.. geen goed teken?
Nederland ging bevrijder Soekarno in 1948 met "politionele acties" te lijf. De oudste zoon van de Beekse overburen (Gus Pijpers) werd als een held feestelijk onthaald, toen hij gebruind door Indische zon, door een militaire auto werd thuisgebracht, na afloop van die acties.
Mijn vader vertelde me later dat hij in Indië vreselijke dingen had meegemaakt. Veel later klapte er iemand, -die daar ook "diende"-, daarover uit de school tegen journalisten. De Nederlandse politiek stond op de kop: waren wij Hollanders ook bezig geweest met oorlogsdaden? Want er zouden kampongs in brand zijn gezet, waarbij ieder die vluchtte werd doodgeschoten.
Op een dag pakte mijn vader uit "zijn steeds zorgvuldig afgesloten kast" een fotoboek. Daarin stonden door Amerikanen gemaakte opnamen over de bevrijding van de Duitse concentratiekampen. Ik zag dat hij er zelf misselijk bij werd en hij stopte snel. Helaas is van dit alles niets teruggevonden nadat mijn hertrouwde vader was gestorven.
Deze herinneringen komen op bij de viering van 75 jaar vrede in 2019. Nu besef ik dat mijn ouders in een vreselijke tijd leefden. En dat onze grootouders de jaren van wereldoorlog I én II mee maakten.
Zij leefden een leven vol oorlog. Nu pas besef ik echt, dat ik leefde in de 75-jaren zonder oorlog in Europa. Al weet ik ook van de anti-communistische oorlogen in Korea, waar ook Nederlandse vrijwilligers bij meevochten..
Velen denken dat deze lange tijd van vrede wel eens snel voorbij kan blijken. Dus is de kans er nog op om nog een oorlog, - ook in Europa-, te gaan beleven (?).
Laten we dus herdenken en ook genieten, van de vredige tijden waarin mijn generatie al zo lang leeft. Ik hoop dat mijn (klein)kinderen (50-ers en 20-ers) een hele eeuw van vrede gaan meemaken. Maar over nog 25 jaren vanaf nu, voorspellingen doen lijkt me een hachelijke zaak.
Leon de Marsilho, juni 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten