De laatste enquête-cijfers
over “rijk in Frankrijk” toonden:
-bij meer dan 6000 euro
inkomen maandelijks ben je hier rijk!
-en ook bij meer dan 1
miljoen aan bezit..
Het zijn recent bijgestelde
cijfers, dus “alle”nieuws” is meegenomen.
Verdere verkregen info
is:
-13% is jaloers op en 24% wantrouwt de rijken
-maar 22% vindt ze
sympathiek, bewondert ze en 29% respecteert ze
-68% zegt “neutraal” te
staan ten opzichte van rijken..
Waarom zit er in de Franse
cultuur die afkeer naar “rijkdom en weelde” zo ingebakken? De experts wijzen
dan meteen op de katholieke achtergrond van “deze oudste dochter van de Kerk
van Rome”. En, vreemd genoeg, komt daar dan nog bovenop de uitgebreide
links-communistische traditie van dit land, vooral na WOII. We moeten dan voornamelijk
denken, - net als in Italië en ook Spanje-, aan de duizenden kleine boeren. En
de vele arme arbeiders in de steden; dus aan zij die moesten zweten voor de
grootgrondbezitters en de fabrieksbazen. En natuurlijk ook aan de enorme weelde
van de koningen waarvan er een moest afrekenen met zijn hoofd onder de
guillotine!
Deze diepe tegenstelling zie
je nu ook nog in links-rechts in de Franse politiek. Hollande deed dat recent
nog met zijn “afkeer van de rijken”. Dat was eigenlijk niets anders dan de woorden
van Mitterand uit 1981 herhalen. En Sarkozy liep ook daarom zo fors tegen de
lamp met zijn bling-bling gedrag.
Toch was er een soort van
stille ommekeer in begin 80-er jaren toen links en de grote industrie elkaar
zeer vaak over de vloer in het Elysée ontmoetten. Ook kwamen er toen diverse
schandaaltjes voor in zowel
Dus blijft dat “stiekem doen
met en over geld” , nu nog in de politieke kring bestaan en het doet ook steeds
op nieuw die stiekeme lobby's “ondersneeuwen” en ook die schandaaltjes weer
wegpoetsen. Hollande wilde weer “normale politici” maar de affaire Cahuzac (die
een groot debacle werd), lijkt nu ook weer het fenomeen van de “arme politicus
op te gaan roepen”. De echte volksvertegenwoordiger dus waar Melenchon nu graag
opnieuw het imago van wil koesteren. Maar volksvertegenwoordigers waren echter
in Frankrijk zelden “volkse simpele zielen” dus het zal wel een fictie blijven.
Toch geloven de Fransen geloven er graag in… Terwijl de kern
van de PS eigenlijk naar rechts afslaat, naar wat meer sociaalliberaal (zie
vooral Manuel Valls en Le Foll), en ook afstand neemt van zijn links-radicale
tak (vooral minister Taubira), bij het vinden van een oplossing voor de crisis
en het opbouwen van een nieuwe toekomst. Het echte volk radicaliseert en kijkt
graag naar Marine Le Pen en Melenchon. Terwijl de PS neigt enigszins naar
samenwerken met het “midden van Bayrou en Borloo”, die een pact sloten.
Dat lijkt vooralsnog de
koers die Hollande gaat en die later dit jaar, ook samenhangend met de
links-rechtse regeringsvorming in Duitsland dus, zou kunnen worden vervolgd met
een ombouw van het hele kabinet. Naar minder personen en met nog nauwelijks
echte linksen? De PS-meerderheid in de Assemblée, zonder radicaler links en de
Verts, is nu al terug gevallen naar ca 3 zetels… En de interne spanningen in de
PS lopen nog op. Capitaine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten