DE ZWARTE ROBE VAN ONZE RECHTSHELPERS…

In La Maison de l’Avocat in de Rue Grignan in Marseille,

stonden ze op mannequinvoetjes, die  wel honderd robes uit vele landen in alle verbijsterende pracht en praal of ook, eenvoud. Twee landen ontbraken omdat daar advocaten niets speciaals hoeven te dragen: Finland en… Griekenland! En in de VS is er ook geen robe maar wordt er wel een kostuum verwacht dat passend is. Overigens wel verschillend bij de jury-rechtspraak. Daar moet de advocaat een speciaal kostuum voor “gekleurdejury’s” dragen, een ander voor “white collar jury’s” en weer

een ander voor “blue collar”jury’s. Een verbazingwekkende ontdekking over het land van Obama c.s.

De foto’s tonen u dit bonte geheel en de verdwaalde leken die er op staan zijn meer van de kant van de beklaagden… Niet verder op letten dus. Het waren daar best

amusante halve uurtjes op onze rondgang door de juridische wereld van de pleiters. Met hun aparte reputatie en de vele gezegden over hen. “Procederen om een koe, kost je ook een koe”, is er een van uit een Nederlandse regio. Die geeft aan dat de dames en heren vaak niks goedkoop zijn.

Overigens mochten de dames in Frankrijk pas in 1900

meepleiten… Ook in robe natuurlijk. Er is annex aan deze fraaie expo ook een concours van het pleidooi: het piece de resistance van dit metier. Het concours was in de jaren 70-tig in Marseille in onbruik geraakt maar gaat nu weer gehouden worden. Een kwartiers spreken en

gebaren, etc. voor een jury kan u eeuwige roem opleveren; maar u moet wel toegelaten zijn à la barre. Een beetje flauw dus want op de markten zie ik vaak prachtige pleidooien. Een oudgediende verzuchtte ons, dat het zeer bedroevend is dat tegenwoordig het meeste op papier verloopt. Het schrijven werd belangrijker dan eloquent spreken dus. Très dommage!

Zeer opvallend waren de robe van Palestina (in statum nascendi) met de vlag en nog meer er op… En die van de Advocaten zonder grenzen in camouflagekleuren! Dat was

wel de meest curieuze! Verder de uiterst sobere Duitse (d’une sobriété à pleurer, zei een Marseillaanse pleiter ons) en de uiterst joyeuze uit Italië.

De robe was er al in de 12^e eeuw en kreeg toen de zwarte kleur van de klerken, zegt men. In Frankrijk werd de robe in 1540 verplicht. Een toga met een ronde muts erbij.  Aan het einde van de 17^e eeuw komen er steeds meer advocaten en wordt het kostuum fraaier en gedifferentieerder.  Brede mouwen, hoge schouders met plooien: een puikje van de kleermaker natuurlijk.

De revolutie deed de robe afschaffen: het was een symbool van het oude regiem, maar al in 1802 was ie er weer. En vanaf toen werd het ook steeds bonter met die robe er ontstond een hele cultus. En wist u dat de robe “à l’interieure” ook een echte sleep verbergt? Die werd neergelaten op plechtige momenten en door lakeien gedragen. Nog niet heel lang geleden waren er nog deze

robes, die bij het losschieten van de intern opgehesen sleep ernstige valpartijen zouden hebben veroorzaakt! Dus werd die sleep vaker met nietjes en een knoop vastgezet. In Frankrijk heet het ding ook “la traine”…  Dan is er nog de bef, of de bavette of de rabat die onder de kin hangt en die in sommige landen tot een gewone das (Duitsland: de cravate) of een vlinderdas (in het UK) verwerd. Dat ding moest vroeger doen denken aan de geestelijkheid, ook al van die verheven mensen. Dan is er in sommige landen nog het sjerp, de épitoge geheten in Frankrijk. Die loopt van linkerschouder naar beneden en heette vroeger ook wel chaperon. Soms werd die met hermelijnbont afgezet en tegenwoordig in de dure tijden met konijnenbont… In Parijs is er geen epitoge en Napoleon wilde er in 1807 gradaties mee gaan doen tonen. Maar de Parijse advocaten verdomden dat, zegt men.