DE UTOPISCHE STAD

Gedurende een week werden er bij de Vieux Port zo’n 25 totaal verschillende bouwsels “gemaakt” van kartonnen “dozen = bouwstenen” . Kleine en grote bouwsels van vele tientallen m2 vloeroppervlak, tot wel 25 meter hoog en met de meest maffe daken! En dat met pure handkracht en zonder kranen of ladders. Hoe dat kon? Wel men bouwde van “onderaf” dus elke nieuwe bouwlaag werd voorbereid, het gebouw werd door tientallen mensen opgetild (!) en de volgende bouwlaag werd er vlotjes dus ónder geschoven. Dat lukte omdat men bouwde van “boven naar beden”, met karton dat niet loodzwaar is, met vele helpende handen én omdat er een stuurploeg met portofoons was die de meute commandeerde. En dat op ferme wijze en met behulp van koorden op elke hoek van elk bouwsel om omkiepen te voorkomen…: bij het verheffen van het gebouw of ook door de wind. Grote met water gevulde containers hielden elk gebouw dus op z’n plek.

Er werd niet zomaar wat aangeklooid : alles was met zorg ontworpen en in tekening gezet en sommige elementen werden door “experts” tevoren gefabriceerd. Maar het grote werk dat deden honderden vrijwilligers en voorbijgangers onder leiding van benevoles met rode hesjes. Ik ben er lid van maar moest nu verstek laten gaan door een domme voetblessure: dus konden wij enkel toekijken.

Er moet nog worden toegevoegd dat alles met “verhuisdozentape” aan elkaar werd geplakt: duizenden rollen gingen er aan op. Overal hoorde je die tape afritsen en vastplakken door duizend handen tegelijk.

De ontwerpen waren echt adembenemend (zie de foto’s) en het was een feest er in en omheen te lopen, terwijl er een dozijn in aanbouw waren en er meer dan (in totaal dan) 5000 mensen in 6 dagen aan ploeterden. Vaders en moeders met hun kids, opa’s en oma’s met de kleintjes, gewoon voorbijgangers en toeristen: het was een prachtgezicht. En het resultaat was verbijsterend: een grote vlakte aan het einde van de week vol met zo’n twee dozijn gebouwen van het meest uiteenlopende soort. Het enige wat niet kon was er IN omhoog gaan: want er was geen trap en er waren ook geen vloeren. Dat zou te ingewikkelde ingrepen vereisen en ook veel gevaar oproepen.

Dit stuntje stadsverandering werd al op meer plekken in Frankrijk vertoond maar in Marseille, in het kader van MP2013, werd de mooiste uitvoering bereikt. Dat vonden wij.

Zondag, de laatste dag, was het “sloopdag”. De hele goegemeente deed het hele dorp instorten, trapte alle “stenen” plat en maakte die ook weer los. Al het karton en plakband werd natuurlijk gerecycled, dat spreekt vanzelf.

De echte onderzoekers konden in een zaal van Paviljoen M de tekeningen zien en met de ontwerpers praten alsook met de kartonfabrikant die sponsorde. Daar was dus het “architectenbureau”.

Dit project paste in een totaalproject, dat ging over “stadsverandering”. Dus het tijdelijk en zo creatief mogelijk opleuken van de stad op diverse plekken. Ook op het station Saint Charles  voor onze deur werd op de art deco trap een compleet dansstuk uitgevoerd op daverende muziek. En diverse andere artistieke uitingen waren te zien op de Canebière, waaronder ook een speakerscorner , een poezié atelier etc.

De idee van de stad eens flink opleuken en op zijn kop zetten sloeg breed aan. Er kwam een enorme energie los van vele die enthousiast, samen en met geduld Marseille Centrum eens flink onderhanden namen. Locale TV, radio en schrijvende pers was er zeer enthousiast over. Zij die even dachten dat MP2013 was afgelopen kregen ook een daverende reprimande! MP2013 leefde als nooit tevoren: het volk werd even zelf helemaal MP2013. En dat kan: want wij zagen het met eigen ogen! Bravo Marseille!