GOED NIEUWS SMAAKT VOORAL NAAR MÉÉR!

Er is zoveel moois in ons leven, ook dagelijks en zo heel
dicht bij. Zoals dat uurtje flamengo gisteren in J1 (onze

enorme havenhangar), dat we cadeau kregen van twee dansende dames, een zanger en twee gitaristen. Een explosie van levenskracht, blijdschap en optimisme waarbij je helemaal vergeet wat er in hun land van hun herkomst gaande is. Olé!

Zelfs in de Franse economie kwam ik zomaar zeer goed nieuws tegen. De traditionele manifestaties van 1 en 5 mei leidden helemaal niét tot een massieve opkomst en een daverende krachtmeting met de ordebewaarders!

Dit bleek ons, kort nadat Toyota en Renault besloten om elk een nieuwe auto te gaan bouwen voor de export. En wel in twee Franse autofabrieken, die het nu zeer moeilijk hebben. Ze werden het ook nog snel en roerend eens: die “lastige” vakbonden en die “starre” directies. Dat is waarlijk ook prachtig nieuws, want zeldzaam in de Franse verhoudingen!

En dan komt er nóg een! Even later krijgt de Franse regering, -na ook andere regeringen- , van Brussel, zowaar twee jaartjes langer om dat vermaledijde tekort, echt op 3% te krijgen. Pure coulantie, want Parijs heeft het erg lang erbij laten zitten met hervormen.

Eindelijk dus lichtpuntjes van formaat, ná de niet aflatende reeks van akelig nieuws over de economie. Immers het toont, dat het dus tóch anders kan! En dat alle zwartkijkers te zwart waren gaan kijken! Halleluja dus.

Dagen lang las ik enkel de positieve commentaren en meed de sceptici, -in de media en ook bij de babbel-, als de pest. Want die verknoeiden toch maar schaarse energie en koelden mijn  oprechte hoop. Dat mooie gevoel, koesterde ik dus blijheid en het beviel me uitstekend. 

Zelfs de tweede internationale persconferentie van Hollande, de dag na zijn besprekingen in Brussel viel, -tegen alle verwachtingen in- , ook best goed. Want ook hij bleef optimistisch, al sprak hij natuurlijk op ernstige toon! Zoals een coach ook moét doen, net voor een moeilijke match hervat  wordt. De commentaren op zijn antwoorden, waren óók welwillender, en dat zelfs in de meeste Franse media.  Ook zij waren kennelijk aangestoken door het betere perspectief…

Maakte ik me nu zelf blij met een dode mus of was dit echt

een symptoom van een positieve verandering? Immers, regeren lijkt op vandaag steeds vaker op het spelen van moeilijke wedstrijden tegen handige en keiharde tegenstanders en dat ook nog met een team dat nogal eens de neiging toont tot kibbelen en met te weinig team-spirit. Maar dat leek nu helemaal niet op te treden.…

Ik merkte het echt, dat gevoel smaakte naar méér. Er werd eindelijk getoond dat het écht anders kon en zelfs met dezelfde betrokkene. Waaraan hadden we dat te danken?

Natuurlijk was dat lentegevoel er ook al enige tijd en stonden ook diverse bloemen op springen in onze jardinière op 7-hoog. En ook onze vier oliviers waren net in bloei

gegaan. Natuurlijk werd het ook gauw vakantietijd en zouden we snel onze goede vrienden ontmoeten. Om samen met hen op stap te gaan in het “nieuwe Marseille” en te gaan genieten van de grote culturele potpourri die MP2013 is.

Maar ik wist natuurlijk ook, -deep down under-, dat ik moest rekenen op die onvermijdelijke lentebuitjes en wat pousserende mistral. Want niets is zonder enig zweet en een beetje “mal de tête”. Dus wapende ik me mentaal voor wat bewolking aan de zo mooie azuren hemel…

Dat was maar goed ook, voelde ik, toen ik het commentaar las in L’Express van “mijn” goede vriend Jacques Attali. Journalist, auteur econoom en politiek-economisch adviseur. Hij, kenner van de Franse ziel, was een beetje boos op Brussel, dat naar zijn mening wat te naïef had gehandeld. Dus zette hij de randvoorwaarden, die bij hun souplesse hoorden, zelf maar op een rijtje in L’Express. Ik wed dat

Brussel die ook meegaf aan Hollande en zijn minister Moscovici. En dat Attali daar ook stilletjes weet van had gekregen. Wie weet had Hollande Attali zelfs wat aangemoedigd om zijn tekst zo te schrijven als hij het deed!

Ik wilde dat ook maar al te graag geloven natuurlijk, want zo kon ik mijn goede gevoel blijven koesteren. Dus las ik zijn artikel en vond zijn bedenkingen en waarschuwingen deze keer ets te ver gaan.

Ik ben dus duidelijk over gegaan naar het positivistische kamp en dat mooie feit wil ik u niet onthouden. Voor wat het u ook waard is natuurlijk.

Redding kan vaak alleen gelukken als de nood op z’n hoogst is. Om een heel land te kunnen redden moeten er ook eerst vele witte schapen zijn, met een mooi lentegevoel. Die de goede herder willen volgen naar de groene weiden, aan de andere kant van de heuvel. Want daar had onze herder het vaak over en we rekenen nu dus echt op hem.      

Maar,

           we rekenen vooral ook op de zon, want bij vakantie in

Marseille is die echt onmisbaar.

Nu naar alle waarschijnlijkheid, ook de jacht op de “zwarte materie”, -waaruit ons universum voor 80% bestaat-, kan worden gestopt, zal de zon ook onbezorgder dan ooit tevoren kunnen schijnen en voor ons allen. Immers, er zijn stevige aanwijzigen die doen aannemen, dat die zwarte materie inderdaad is ontstaan door vele “WIMP”-ónweren. Dat wordt beweerd door niet de eerste de besten, namelijk Dan Hooper (van Fermilab) en Tracy Slatyer (van Princeton). Die na vele CDMS-acties (=Cryogen Dark Matter Searche’s) tot hun geruststellende conclusies kwamen. Dus in een zwart gat kunnen we niet verdwijnen: Frankrijk niet en zelfs Europa niet!

Laat dus nu de vakantie met veel zon, maar beginnen en laat haar uitbundig schijnen op de vele buiten-activiteiten hier.

Wij wensen u allen, waar u ook moge verblijven, weer veel mooi weertje toe, en veel vreugde en ook een onverwoestbaar optimisme! En wie weet: à bientôt in Marseille!

24 mei  2013