DE CRISIS EN DE WESTERSE MOTOREN VAN NA WO II

Scope of View

Wil je de essenties begrijpen van het huidige geopolitieke en financieel-economische krachtenveld dan moét je wel vanuit “de hoogte” neerkijken, globaal breed ook, en met zicht op de macro-relaties. En tegelijk toch met beide benen op de grond blijven staan.

De huidige motoren op wereldniveau (geopolitiek en financieel-economisch), zijn als de hoekpunten van de driehoek: Europa/EU --- de VS (de twee democratische) en China (de hybride). Ze zijn samen ruim 2 miljard dus ca 30% van de wereldpopulatie.   

Deze blog bestrijkt “slechts” de drie westerse motoren, dus de “deel-driehoek”:  VS — Duitsland — Frankrijk ca 0,5 miljard aan mensen (7%) maar ook ca 40.000 miljard dollar van de totale staatsschuld.

In het licht van de aanstormende BRICS (en ook het Afrikaanse continent + het MO) zullen deze verhoudingen snel blijven veranderen. Wat de scope in de tijd hier beperkt tot zo’n 15 à 20 jaar.   

Wij waren er allemaal bij..

Wij, de generatie en de getuigen van de grote crisis van 2008 e.v., die maar niet wil overgaan, weten nu dat wij leefden in de “glorieuze of gouden halve eeuw van het westen”. We zagen een ongekende welvaart, een ontketende technologie en dachten ten onrechte dat het “aardse paradijs” ons als eersten ten deel was gevallen. We weten nu beter en zien terug op een big party, waarvan de factuur nog niet blijkt te zijn betaald.

Zij, die het prefereren om eerst  een overzicht van de periode van WOII tot vandaag te lezen, alvorens zich te verdiepen in de actuele situatie, worden verwezen naar “de blogtail”. Die vindt u direct onder deze blog en u kunt deze lezen als een aanloop naar de blog.  

Een schets van de huidige, verwarde toestand.

Een weekje intensief rondlezend in economische in internationale tijdschriften, leverde een kenmerkend beeld op van de verwarde wereld waarin, met name de drie westerse motoren, nu zijn aangekomen. En van hun steeds grotere tegenstellingen; zowel waar het de diagnose als de remedies betreft! Een bloemlezing voor U!        

-De moeilijke relatie Berlijn-Parijs

Nadat Sarkozy in het begin van de crisis, Merkel met veel moeite had overtuigd van de noodzaak de Europese banken te redden, waarbij alle EU-landen nog eens, en nu zéér diep, in de schulden raakten, moest  hij zich concentreren op Frankrijk en vooral op zijn herverkiezing… Op de valreep deed vooral hij, met Merkel,  het nieuwe (budgettaire) pact voor de EU het licht zien, af wat de landen nog moesten goedkeuren. Mede door dit alles  bleven echte afdoende  hervormingen in Parijs gewoon steken…

Toen Hollande nipt bleek te hebben gewonnen, ging hij meteen naar Merkel om over dat pact “te heronderhandelen” zoals hij dat in de verkiezingsstrijd had beloofd. Maar hij kreeg in Berlijn enkel een hoofdstuk over “groeistimulering”, van magere 130 miljard, los als toevoeging. De verhouding Hollande-Merkel begon taai en beloofde weinig goeds. Hollande werd ook een beetje de voorvechter van het Europese zuiden, waar de bezuinigingen en de werkeloosheid gigantische en rampzalige vormen aannamen..       

Het wantrouwen tussen de “zuinige” calvinisten in het noorden en de “verspillende” zuidelijke katholieken, verhardde nog verder. En de trojka (EU,IMF,ECB) ontdekte opnieuw dat de Grieken niet echt verder waren gekomen, in tegendeel. De Spanjaarden bleven intussen een complex spelletje spelen over ja/nee bail-out van hun banken en Monti kreeg in Italië ook steeds meer tegenstand; zelfs Berlusconi roerde zich weer in het licht van de nieuwe verkiezingen.

-De lastige toestanden rond Draghi ECB), de Deutsche Bank en Monti

Italië zat vlak voor nieuwe verkiezingen en ook Merkel zag die aankomen in 2013 en wist de naam van haar socialistische tegenspeler Steinbrück al. Die naar Rood-Groen wilde..… In de impasse kwam Draghi met zijn steunactie voor de landen met “te hoge leningsrentes”: hij zou massale opkoopsteun leveren, maar onder ferme condities. Dat hadden de Duitsers weten af te dwingen, maar de Deutsche Bankpresident stemde openlijk tégen en het Hooggerechtshof in Karlsruhe verbood het Duitse meewerken aan de Europese steunfondsen niet, maar ook onder voorwaarden voor parlementaire steun..

-Hollande en co raakten nu ook in ernstige problemen

Toen brak in Frankrijk de pleuris uit: de nieuwe, met belastingen strooiende regering werd geconfronteerd met bedrijfssluitingen op rij en een exploderende werkeloosheid. De rijken namen hun maatregelen voor snel vertrek naar fiscaal vriendelijkere oorden, terwijl ze ook een frontale aanval op Hollande c.s. inzetten. Die onder deze gigadruk begon te retireren en zelfs kwam met steeds meer ideeën à la Sarko om de lasten van het bedrijfsleven en sommige belastingen te verzachten… Tot grote teleurstelling van de PS-achterban, de vakbonden en tot echte verontwaardiging van extreem links… En de eerste grote betoging van de CGT, “een waarschuwing” heette het, kwam er in vele steden in het land.

-De sociale en politieke onrust groeit in de EU…

De eerste grote sociale demonstratie hadden we intussen ook al in Parijs, nadat er ook weer flink was geknokt in de straten van Madrid, Lissabon en Athene. Vervolgens stemden de Franse groene “bondgenoten” (die aan de regering deelnemen!), tégen het door Hollande “aangevulde Europese pact”. Waardoor deze niet meer genoeg lijkt te hebben aan zijn PS-aanhang en dus de steun van de UMP-oppositie echt nodig krijgt om het pact voor Frankrijk te redden. Zijn populariteit en ook die van zijn eerste minister kelderden intussen ook stevig…

-De EU:  een mozaïek van politieke en sociale breuklijnen.

De Europese motoren en hun volken raken sociaal en politiek op drift…De markten kijken en wachten af wanneer de verlamming gaat eindigen… Vanuit Brussel komen enkel nog wat vage geluiden over “onderhanden” zijnde voorstellen over een bankenunie en budgettaire en fiscale samenwerking. De herfst is er en de winter nadert. Het Zuid-Europese volk mort en kan niet meer en de noorderlingen sluiten alsnog de gelederen. Nederland schudde zelfs even het extremisme af en werkt nu aan een “middenregering van links-rechts: een “soort van Grosse Coalition”, maar dan zonder christenen..… 

-Obama “kept spending” en vecht voor een tweede ronde

Amerikanen leven altijd al in een economie draaiend op schulden en op een enorm zelfvertrouwen en vitaliteit: Als Amerikaan heb je dozijnen creditcards en je consumeert voortdurend als ware het een religie.. Maar je incasseert ook je jobverlies, pakt je boeltje weer gewoon op..  en je begint opnieuw. Hiring en firing, heet dat hier al generaties lang…

Heel anders dus dan wij “degelijke Europeanen”, al waren wij toch ook aardig op deze filosofie gekomen. Zij het dat wij vooral de staat de schulden lieten maken in ons “staatsparadijsje”.

De VS dus “privé én staatsschulden” maar ook groot incasseringsvermogen en flexibiliteit, en wij “meer staatsverslaafd, privé wat geremder met schulden maar ook nogal gefixeerd op onze “verworven rechten”.

-De laatste schermutselingen voor de VS-verkiezingen 2012

Dit fundamentele verschil zie je nu ook terug in de verhouding VS-EU in deze diepe crisis… Waar voor het eerst binnen de VS-politiek (Repu’s en Democraten) het verschil in ideologie ernstig is verscherpt, ja zelfs tot extremistisch toe. Zie de “sabotage” in de senaat over lenen….

Obama en Romney traden, in dit interne klimaat en in een troebele verhouding Europa-VS , nu echt in het strijdperk en starten hun een nek-aan-nekrace… Het gaat in de VS punt een over “wie is de beste voor onze economie” én “wie garandeert het sociale vangnet”… Het eerste debat liep af in het voordeel van Romney maar tegelijk daalden de WW-cijfers…(maar niet het aantal vacatures..). De FED had net weer eens flink aan de biljettenpers gedraaid en Obama: de VS arriveerden op een schuld die ruim 150% hoger is dan in 2002… 53.000 dollar per Amerikaan (hoogste direct na Japan met het dubbele 112.000; maar voor 90% Japanse schuldeisers). Daarna zagen we de scores van de kandidaten gelijk lopen..

-De ideologisch/culturele kloof EU-VS verdiept zich; de VS wendt zich af van Europa.

Ook ging de VS al vanaf de dagen van Reagan en Thatcher op een afstandelijker koers ten opzichte van Europa: Europa was toen al en onder Bush nog sterker, de oude versleten man, waar je in de dynamische veranderende wereld weinig samen mee kon doen… Rumsfeld zei het en oogstte storm.

Met 9/11 escaleerde het islamitische terrorisme: de wereld werd in een klap technisch maar ook zeker psychologisch, een stuk gevaarlijker. We raakten betrokken in grote oorlogen van het type “westen tegen radicale islam”. De religieuze tegenstelling werd het “vehikel” voor een dramatisch cultureel-economisch echec van de moslimwereld en dat werd/wordt scherp gedemonstreerd door de recente fase van de “Arabische revoluties”.

-Obama c.s. concentreren zich steeds meer op het oosten.

Geleidelijk zagen we ook een Obama, die zijn “Pacific-koers” oppakte en die ook emotioneel afstand nam van de “traditionele Atlantische koers” en dus ook van het “wat antieke Europese museum”.

In het oosten concentreert zich nu veel van de economische dynamiek én daarmee ook dé grote geopolitieke uitdaging met China als koploper… Via Japan, bondgenoot ná WOII, kwam de VS  in een indirecte krachtmeting met Peking terecht. Zie de huidige spanningen Japan--China—en andere Aziatische landen en … VS.

Dat VS en Europa beide democratisch/liberaal van kleur zijn en China niet , zal waarschijnlijk in toenemende mate weer een belangrijker verbindend element vormen in die westerse driehoek.

-Van dezelfde stam, maar o zo anders in het sociale.  

De VS en wij, we zijn van dezelfde stam. Maar begonnen  vanuit een tegenstelling (immers: zij liepen bij ons weg…ze emigreerden). We vonden elkaar in de ideeën over democratie en vrijheid : het Vrijheidsbeeld in NY was een Frans geschenk! Zij brachten ons af van het oudbakken kolonialisme, maar gingen toen zelf doen aan een stevig (olie)-imperialisme. Maar we vochten ook samen ook tegen het (vooral Europese!) nazisme en fascisme…in WOII.

En nu staan we opnieuw ideologisch economisch gezien meer en meer “tegenover elkaar” in dat in een grote crisis die beiden zwaar raakt. We lijken verder van elkaar te vervreemden en komen zeker niet tot een soort van “westerse voortrekkersrol” bij het bestrijden van de wereldcrisis.

China blijft vooral toekijken en laat het initiatief over aan het “oude bestel”… En stoomt verder op.  Let wel: er blijven echter nog steeds de nodige (links-democratische) intello-Amerikanen, die ons, wat wanhopig maar nog steeds bewonderend, voorhouden dat “óns model, óns systeem” hét sociale ideaal wás en ook zal blijven! Zie hierna ook wat Stiglitz en Krugman zeggen.

Een breed en verwarrende debat in kringen van economen en politici

Ziehier een internationale bloemlezing uit het debat over de crisis, de euro en Europa :

Stiglitz, de VS-econoom van wereldnaam (Nobelprijs 2008), wijst steeds nadrukkelijker op die enorme groeiende splijtzwam: die grenzeloze verrijking tegenover die enorme verpaupering, en bezweert ons dat wij onze sociale vangnetten moeten koesteren en aanhouden. “Om die heilloze en zeer snel toenemende polarisatie rijk-arm te kunnen bestrijden” zegt hij, want “ Die gaat sociaal en ook economisch tot een harde en ook dure catastrofe leiden”. Hij is mordicus tegen het scherpe bezuinigingsbeleid zelfs dat nu in Frankrijk.

Krugman, VS-econoom (Nobelprijs 2001), wijst op de vernietigende kracht  nu van die giga-bezuinigingen en is groot voorstander van meer publieke bestedingen.

De “democratische” Amerikanen, maar dus niet de republikeinen (!), zijn voorstander van stimulering door meer uitgaven en wijzen op de vernietigende werking van de monstrueuze bezuinigingen.

L’Expansion, vooraanstaand Frans economisch magazine behandelde 3 scenario’s die de euro zouden kunnen redden.

Als weg nr. 1 wordt genoemd: De grote federale sprong. Dus, hup, naar een echt Europees budget gefinancierd met een Europese belasting…  Maar dat echt ontwerpen, het eens worden en dat invoeren dat kost jaren. Een eerste voorstel ligt er niet voor 2014...

(In 1790 maakte de VS deze sprong en met succes. De toen bestaande 13 koloniën die, direct na de onafhankelijkheidsoorlog  bezweken onder hoge schulden, en waarvan er een paar al praktisch failliet waren, droegen hun schulden over naar de nieuwe moederstaat en dat stelde de schuldeisers gerust. De leningsrente dook naar de helft en daarna besloot men invoerrechten te heffen.. En 10 douaneboten controleerden de Amerikaanse kusten. Dat was het begin van de federatieve VS! De slimmerik heette Hamilton, hij was  de centrale schatkistbewaarder).

Een rampzalige situatie maakte deze ware sprong naar een federatie, dus naar de VS van nú, mogelijk … Dat kon dus toén wel! Het suggereert dat er eerst nog wat ergere dingen moeten gebeuren in de EU voordat het zich zou kunnen herhalen. Via Grexit dus?

Weg nr.2 is: twéé monetaire zones scheppen: een van de “sterken” rond Duitsland en een van de creperende zuidelijke landen rond Frankrijk. Eigenlijk bestaan die zones nu al: de productieve, exporterende met positieve handelsbalansen (Duitsl., Nederl. , Oostenrijk, Finland, België= 39% van de EU-bevolking en 45% van het BNP) en, de andere, de consumptieve, importerende, met negatieve handelsbalansen. Waarin dus ook Frankrijk zou moeten meegaan… Dus twee federaties die wel nauw samenwerken én met als as, jawel, de as Berlijn-Parijs!  Parijs zou zo  zijn snel kwijnende industrie zou kunnen redden… (export +30% en WW naar 7%). Die Neuro zou dan zeker 20% sterker zijn dan de Zeuro…  Een fraaie oplossing, gedroomd door economen… maar helaas politiek ondenkbaar op dit moment. Een variant zou zijn behoeden van de euro voor alle en daarnaast ook de eigen valuta terug invoeren; maar dat is nog doller….

Dan blijft nog over weg nr.3 : een zeer fors herlanceringsprogramma mét een riedel grote Europese investeringsprogramma’s (bv.: groene energie en een massaal isolatieprogramma)  mét een beschermingsprogramma voor de Europese industrie..  Om te voorkomen dat zich herhaalt wat eerder gebeurde toen de grote injecties in de Franse en Duitse economieën voor 40% leidden tot grotere import uit….China!  Dus een protectionistische maatregel voor het Europese continent als geheel om “onze industrie” te beschermen. U begrijpt dat de EU daarmee een nogal discutabel voorbeeld zou geven aan de “slachtoffers”, de exporteurs naar Europa.

Bavarez, de Franse econoom die met Roubini de huidige crisis al vroeg voorspelde, stelt dat de mondialisering nu in een kritieke fase komt, omdat nu de macht is versnipperd en leiding ontbreekt. Slappe groei en structureel hoge WW in de ontwikkelde landen en een einde aan het hoge groeiniveau in de aankomende landen, waardoor daar sociale onrust dreigt en opkomend nationalisme. Zie Japan contra China. De dreiging van een oliecrisis blijft met het onberekenbare Iran en er komen ruzies over water en grondstoffen op. Ook steekt het protectionisme de kop op.

Kortom de risico’s van commerciële en monetaire conflicten nemen toe en de G20 en de VN  lijken ook uitgeblust. Het kapitalisme blijft overheersen, de leiding versnippert en de stabiliteit wankelt. Innovatie, hervormingen en samenwerking zijn voor Bavarez nu de kernitems. Maar die ziet hij onvoldoende binnen de EU en bij de motoren Berlijn-Parijs, ook niet in de westerse driehoek (VS-Du-Fr) en niet op mondiaal niveau (G20 en VN).

Karl Lamers, belangrijk Duits politicus dichtbij Schaübele en Kohl, zegt dat verdere europese integratie een kwestie van overleving is voor Europa. En herinnert er ook aan, dat Europa steeds met crisissen groot werd en meestal versterkt daar uit kwam. Een politiek en economisch geïntegreerd Europa is wat hem betreft, hét noodzakelijke antwoord op de mondialisering en de nieuwe multi-polaire krachtenverdeling op het wereldtoneel.

Een hoge IMF-manager, waarschuwde voor de enorme kapitaalvlucht van “zuid” naar “noord”. Hij voegde er aan toe dat, zij die denken dat tijd winnen nu pósitief zou zijn, zich ernstig vergissen. Uit Spanje verdween al 296 miljard (27% van het BNP) en uit Italië 235 miljard (15% BNP); de noordelijke banken vingen dus 531 miljard. De buitenlandse beleggers gaan terug naar hun thuismarkten en naar Japan, de VS en natuurlijk ook Noord-Europa. Zo verergert de financieel-economische fragmentatie van de Euro-zone nog verder. Als er niet gauw actie wordt genomen zullen de banken met 4500 miljard krimpen (12% van hun assets) en de gestelde doelen voor Zuid-Europa zullen dan zeker niet worden gehaald. Ook niet in Frankrijk…

Zie tenslotte wat een recente sondering  bij een 30-tal economen uit diverse landen, diverse instituties en financiële organisaties opleverde. (bron: L’Express, Fr.; o.m. James Galbraith van Texas University  en Julia Cage van Harvard). Men vroeg naar de waarschijnlijkheid waarmee, einde 2013, bepaalde gebeurtenissen zich zouden kunnen voltrekken… En berekende uit hun reacties een “gemiddelde”…

a. Een Grexit? Voor de deelnemers een waarschijnlijkheid van …47%! Dat er nóg een land zal uitstappen kreeg een waarschijnlijkheid van 23%, splijting in twee zones kreeg 20%  en uitstappen van Duitsland… 15%!

b. Redde de ECB op 6 september j.l. de euro? (Bij de bekendmaking van zijn aankoop-programma voor publieke schulden). Ja, kreeg een waarschijnlijkheid van 57% en nee, van 43%!

Twee uitspraken uit deze kring zijn ook veelzeggend:

Julia Cage (Harvard,VS): “Een Neuro “rond” Duitsland, met een sterke politieke en bancaire unie én een gezamelijke schuldenaanpak is voor mij, voor meer dan 50% mogelijk”.

Jacques Sapir (EHESS, Fr.): “Als Griekenland uit de euro stapt is de waarschijnlijkheid van een besmetting naar Spanje of Portugal groter dan 66%. Daarmee zou een psychologische barrière breken en de markten zouden zich dan meteen op de volgende zwakke broeders storten”.

Dit brede scala aan ideeën en alternatieven worden nu openlijk, wereldwijd bediscussieerd. Het bleek zelfs dat hoge IMF-ers al,-en in het geniep-, adviezen gaven aan “hun landen en hun bedrijfsleven” over hoe zich voor te bereiden op een “Grexit”. Dit alles toont duidelijk hoe ernstig de situatie is en hoever het is gekomen met onze EU en zijn euro…

Hoe gaan we nu verder om met deze beklemmende crisis?

Het debat daarover wordt dus steeds chaotischer. Zowel binnen de EU waar nu de giga-bezuinigingen tot enorme deflatie leiden in Zuid-Europa, maar nu tegelijk de weerstand tegen een nadere budgettaire en fiscale regie vanuit de EU lijkt te groeien… Terwijl dat nog de enige manier lijkt om samen en zonder breuken uit de crisis te komen… Het vertrouwen raakt op: vertrouwen in de toekomst en vertrouwen in elkaar…

De EU, met Duitsland (en wat noorderlingen plus Monti) voorop staan ferm voor die bezuinigingen, maar de Grieken, Spanjaarden en Portugezen bereiken hun sociale grenzen. Frankrijk verhoogt vooral de belastingen om het tekort te bestrijden en ontziet de uitgaven… Het IMF staat op bezuinigingen maar ook op het invoeren van Eurobonds… Voor dat laatste blijft Berlijn allergisch. De ECB met Draghi voorop wil massaal staatsschuld opkopen om de spreads te beheersen… Berlijn hamert op de bankenunie en snel méér centrale EU0sturing op budgettair en fiscaal gebied… Maar in Frankrijk is er in de PS nu tegenstand tegen het “nieuwe EU-pact en stemden de Groenen ostentatief daar ook tegen”… waarmee het voor Hollande erg lastig wordt om meer zeggenschap aan Brussel te geven..

Epiloog.

De verwarring en onenigheid is enorm en lijkt nog verder toe te nemen. Zowel in politieke kringen als in kringen van economen, business en experts. En zowel tussen de drie westerse motoren als ook tussen de beide EU-motoren… De rest van de wereld kijkt verbaasd en wat ongelovig toe… De financiële markten wachten af: de meerderheid is daar ook niets gerust,  maar een (machtige) minderheid wrijft in zijn handen: want het klimaat voor speculanten en  lijkenpikkers wordt ook beter…

Maar,

          de zon heeft geen enkele extrawijsheid hier aan toe te voegen. Omdat zij zo goed weet wat die veelheid van wijsheden eigenlijk aangeeft. Want we zijn nu, net als zij dat is,  overgeleverd aan de grote magische krachten van het heelal. Die veel groter zijn dan die van “de markten, de beurzen en de goeroes van die economische meteorologen”.

De natuur neemt ons weer eens onder haar hoede: de menselijke natuur dan, wel te verstaan. Want zij is die ongrijpbare, niet voorspelbare factor… De mensen als individuen en als groepen zullen op elke verdere intrigerende gebeurtenis reageren. Vanuit hun angsten en boosheid en vanuit hun hoop en mededogen. En ook vanuit hun greediness... Dat weet die zon heel goed, na die duizenden jaren van observatie van het menselijke ras…

Wat er ook gebeurt: zij zal blijven schijnen en ons zelfs de ergste stormen doen vergeten.

Dus, don’t worry, neem uw zonnebad en geef u over aan de loop van de wereld. En aan uw medemensen, die alles kunnen verstieren maar ook alles weer kunnen repareren.

Mediteer daar maar over en ontspan u met die warme zonnestralen op uw huid.

Ik wens u dus weer veel mooi weertje toe!  

10  november 2012

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

DE BLOGTAIL

Een schets van de periode van WOII tot vandaag.

De grote gangmakers

De VS, Duitsland en Frankrijk werden de motoren van de halve eeuw na WOII. Net daarvoor waren ze nog elkaars doodsvijanden geweest. De Fransen en de Duitsers bijna een eeuw en de VS moest hun “beide” komen helpen om Hiltler’s werk te stoppen. Zijn Verenigd Europa moesten we niet en de VS maakte daar met geweld een einde aan.

De periode er vóór, ook wel de “roaring twenties en thirties” genoemd werd getekend door de grootste economische crisis sinds lang, met een massawerkloosheid en stagnatie van ongekende hevigheid.

Toen kwamen de Amerikanen met hun befaamde Marshallplan waarin vele de meest geniale starter ooit zagen, na een economisch en sociaal troosteloze periode. Het werd ook het einde van de lange koloniale periode voor het westen: Frankrijk was de laatste met het opgeven van Algerije in 1962.

Het opkomende communisme verbond ons nog intenser en we stelden er onze “ideologie” tegen over. En zagen het “Maccarthy-isme” en spraken van “Morele Herbewapening”, waarbij de VS bron van was. Europa werd gedeeld door “het ijzeren gordijn” en samen met de VS voerden we de Koude Oorlog, overal waar de russen (en later ook anderen), het communisme propageerden.

Slechts tien jaar later sprak men,  in het nét verslagen Duitsland al weer van “das Wirtschaftswunder”, in Frankrijk begonnen “les trentes glorieuses” en ook de VS kende een ongekende bloeiperiode.

Deze grote naties van de Verlichting werden, na een periode van grote depressie gevolgd door een conflict met mondiale uitstraling, de motoren van de westerse wereld.  En dat ook in veel opzichten.

Het einde van ons mondiale overwicht.

Wij gaven nog een keer de toon aan, terwijl de BRICS naar ons keken en veel leerden…

We waren de vaandeldragers voor democratie en vrijheid in deze neokoloniale periode, al vergaten we die idealen meestal waar het om, het grootste economische goed, de energie ging. De beschikbaarheid van dit bloed van onze consumptiemaatschappij, moest met alle middelen, dus waarom ook niet met de neokoloniale, worden veilig gesteld. Wij schiepen dus een stabiel Midden-Oosten waar de rechte grenzen nog van getuigen tot op vandaag.

Onze vrienden, de dictatoren, zijn pas kort geleden in het gevang verdwenen dan wel al gedood. Deze situatie is nu de oorzaak van diepe ressentimenten die middels, religieus getinte revoluties worden uitgevochten… Waarbij onze rol nog steeds  dubieus blijkt te zijn…

Het Franse Plan Calcul, Siliconvalley en de Duitse Maschinenbau.

Parijs kwam met zijn Plan Calcul waaruit Minitel het eerste nationale publieke datanetwerk voortkwam en dat vorig jaar ten Grave werd gedragen zonder Franse opvolgers.. Ook de fraaie DS van Citroen, de kerncentrales en de TGV werden de symbolen van de nieuwe high-tech industrie. De Duitsers ontwikkelden hun Maschinenbau en hun hoogkwalitatieve auto-industrie en de VS werd fameus met zijn Siliconvalley waar ook IBM werd geboren dat 70% van de wereldcomputermarkt veroverde. En zowel Europa als de VS riepen om vele honderdduizenden gastarbeiders om ons te helpen in die fontein van hoogconjunctuur. Immigranten kwamen met drommen uit de arme buurlanden en later bleek dat ze graag wilden blijven en natuurlijk ook hun familie wilden doen volgen. Dat begrijpt ieder nadenkend mens na zoveel jaren…

 

De BRICS manifesteerden zich.

De giganten China en India werden de voorbeeldmotoren voor hun regio, Brazilië werd de motor in Latijns Amerika, Z-Afrika liep voorop in het Afrikaanse continent en Rusland manifesteerde zich in het Oost-Euopa. De olie en het gas bleken, op grotere diepten en veelal in de zeebodem, overal te zitten. Het MO verloor langzaam zijn positie op energiegebied aan Afrika, Z-Amerika en Rusland. Het werden ook nieuwe markten en grote exporteurs op gebied van grondstoffen.

De high-tech wereld en de financial industry kwamen echt op toeren.

Duitsland perfectioneerde zijn kunnen lijn en werd een zeer grote exporteur naar de nieuwe markten,  De VS gingen voort via de microcomputer, we zagen Microsoft, Apple en Google hun keizerrijken opbouwen en waren getuigen van de ongelooflijke successen van het wereldwijde internet.

Wallstreet vond een nieuwe very tricky financiële industrie uit, die banken tot casino’s en “vluchtige investeerders” maakten, daarbij gesteund door London City. Ze werd mede gevoed door de kapitalen gestald in belastingparadijzen overal in de wereld die nogal eens waren verdiend met fraude, hedgefunds en “het roven rond zwakke bedrijven”. 

De VS zetten de toon met de sociale sites: Facebook met 1 miljard klanten, Youtube, Yahoo werden de grote beursbedrijven. De I-phone verscheen, en gaf een enorme push aan het gebruik van internet via mobiele telefoons en I-pad’s. Intussen waren hier al Nokia en recenter Z-Korea ook al toonaangevend geworden.

Azië was intussen al “de fabriek van de wereld” geworden. Met giga-exporteur China voorop werd de wereld vol gestopt met hun producten en zagen we de westerse fabrikanten massaal naar Azië gaan om te verkopen, te fabriceren en te investeren. En voor we het goed door hadden bleek Azië ook een groot innovator te kunnen zijn op high-techgebied: hun jarenlange omvangrijke R&D-investeringen wierpen steeds meer hun vruchten af.

En het Europa van de EU en de Eurozone dat ons, een halve eeuw, zo fraai had behoed voor nóg een Europese oorlog, liep op tegen een paar fundamentele constructiefouten. Die zich nu wreekten door een blootgelegde failliete boedel van 30 jaren potverteren, onderling bedrog, verkeerde blinde euforie en  een weigering om economische autonomie op te geven op weg naar wat eigenlijk met de Europese Unie altijd al was bedoeld…

Niet toevallig ontstonden er ook veel discussies over “de onaangepaste immigranten van al bijna drie generaties” uit Zuid-Europese, Noord-Afrikaanse en Latijnse landen. Hun niet-geïntegreerd zijn (en hun clandestien zijn) viel ons nogal plotseling erg op. Zo belanden we in onfrisse kwalificaties als “kopvoddendraagsters” en “K-marokkanen”… Bij de buren ging het om “Sch…-Türken” en in de VS over “shit-latino’s”. Zeer rechts roerde zich ferm met koplopers als Wilders, Sarazzin, Le Pen, Flip de Winter, Jobbik en ook nog ene Breivik, de echte moordende xenofobe extremist… Die zich als Europese ridder zag die heldhaftig streed tegen de islamitische overweldiging van Europa; hij was zijn kruistocht maar begonnen.

En die westerse motoren begonnen te pruttelen.

Het begon met een financiële crisis die met een bankplof begon in het OG van de VS… En zij hadden ook onze banken en beleggers flink besmet met hun idiote derivaten. Het was die bankiers dus wereldwijd in de bol geslagen… de ene heft bedroog de domme, niet oplettende andere helft. En wij de burgers die onze centen aan die casino’s gaven moesten toestaan dat onze overheden op onze rekening die bollebozen met hun supercomputers gingen redden. Wij betaalden dus met schulden om onze tegoeden niet meteen te verliezen… En na deze aanloop weet u verder het verhaal dat nu eindigde in een economische crisis van wereldformaat met als toppers de kampioen-potverteerders van de Eurozone… Nu al weer ruim 5 jaar later is de verwarring groter dan ooit onder zowel politici als economen en een verbijsterde wereld ziet toe hoe hét voorbeeldcontinent afglijdt, luid kibbelend en beladen met schulden en zeer hoge leningsrentes. Frankrijk is nu,- en als uit het niets voor vele-, uit de kast gekomen en trad ouderwets socialistisch op met een belastingverhoging die haar weerga niet kende. Omdat echt bezuinigen nóg niet wordt aangedurfd in het licht van de sociale onrust in Griekenland, Spanje en Portugal…