We worden er niet altijd graag aan
herinnerd; aan onze “koloniale fratsen”
met die krachtige Amsterdamse motor die VOC heette. Die “VOC-mentaliteit van
toen”, maakte ons tot de eigenaren van een ver giga-land van duizenden eilanden,
dat nu het grootste moslimland ter wereld is en we heetten ooit ook “de Chinezen
van Europa”. Die Hollanders; die kwam je overal ter wereld toen tegen.
Dat waren nog eens tijden, waarin we
over de hele wereld zwierven, pakten wat we leuk vonden en ook wat geweld en
slavenhandel niet echt schuwden. Het piepkleine landje barstte van de energie,
zat ook vol met immigranten en dreef handel met alles en iedereen. En, bemoeide
zich ook best met alle andere wereldmachten. Dat wáren nog eens tijden, zei
ook, -en tot zijn grote spijt-, oud-premier Balkenende…
Hoe kon dat land nu toch zó veranderen?
Ik durf er een goed ding om verwedden,
dat bijna iedereen regelmatig een of meer van de volgende gedachten heeft:
Waarom zijn wij toch in Afghanistan (ook Verweghistan geheten)? Wat moet dat
met al die verre ontwikkelingshulp? Waarom moet al dat geld naar die Palestijnen?
Laat ze elkaar toch gewoon overhoop schieten in Syrië! En dat een oude gek zijn
halve volk uitmoordt in Zimbabwe; dat zo’n stel achterlijke taliban meisjes en
vrouwen niet op school wil zien, dat gekke fanaten onder het etiket van
Al-Qaida en Al Aqmi terrorisme bedrijven, dat bandieten in Somalië complete
tankers en jachten kapen, wat kan ons dat toch deren of schelen? Ja toch? En zélfs hoor je al: Wat doen wij
eigenlijk daar in Brussel nog?
Het valt in deze bange tijden, waarin
we voortdurend de broekriem (en zelfs meer dan dat..) moeten aanhalen, waarin
de ene heft van de wereld in conflict lijkt
met een andere helft…, waarin men herrie maakt over godsdiensten, over olie en
gas en ons dreigt met het maken van kernbommen, echt ook niks méé om “positief en
internationaal te blijven denken”. Om doorgewinterde kosmopolieten te blijven.
Steeds wanhopiger geworden, denken we:
Wat kunnen wij er nou toch aan veranderen, het is allemaal zo ver weg en niemand luistert toch nog naar
ons? Laat toch iedereen maar zijn eigen boontjes doppen, dat is misschien toch
beter!
In kringen van de PVV-aanhang is deze
twijfel al lang verdwenen: We moeten gewoon ophouden met al die bemoeienis en
die geldgeverij aan arme landen…(Behalve waar het Israël betreft dan). Maar ik
hoor en lees het nu, -soms fraai en knapper verpakt-, ook vaker bij
“open-minded” mensen. Die daar een half leven heel anders over dachten toen ze nog
idealistisch en menselijk “betrokken” waren. Aan de borreltafels is dat
“stoppen en afstand nemen” ook steeds vaker een serieus onderwerp.
En dat alles, terwijl de wereld nu geheel
open ligt, via Internet, satellieten en andere media. Nu wij appels eten uit
Argentinië, wijn drinken uit Australië en Chili, koken met soja uit Afrika,
olie en gas halen uit het Midden-Oosten en Afrika, alle beeldschermen laten
arriveren uit Azië, elke auto importeren en ook de meeste medicamenten en
medische apparatuur in het buitenland kopen en ook steeds vaker exotische recepten
proberen uit verre culturen; willen wij
toch heimelijk liever terug naar de knusheid van hoogstens iets als de Benelux.
In steeds meer landen wordt er politiek
openlijk gediscussieerd over “bescherming van “eigen” industrie en kopen van
“eigen” producten”. Zo van : Dus mensen, zet de rem op dat vrije verkeer van
mensen, geld en goederen en diensten koop eigen waren! Die superliberale VS was
en is overigens altijd,-niet zelden ook wat besmuikt-, een land waar men
keiharde invoerheffingen niet schuwt om zichzelf te “beschermen”. Ze verdedigen
dat meestal met “een te grote schok, die tijdelijk gedempt moet worden” of met
“verweer tegen oneerlijke concurrentie”.
Dit kan dus nu, ondanks wat we tien
jaar geleden 9/11 in New York zagen gebeuren, zittend in onze huiskamers. En
nadat we er ook achter kwamen, dat die preventieve oorlog tegen Irak, niets met
“massa vernietigingswapens” van doen had. Maar gewoon alles met die grote
olieplas (waar een “niet-bevriende” dictator over regeerde). Wat zouden wij,
energie-verslaafden, moeten beginnen zónder die olie en dat gas? Zeker nu dat
gas uit onze bodem, dat wij gretig verkochten en verkopen aan andere landen, op
dreigt te raken. Daar aten wij overigens lang goed van en we kregen ooit zelfs
te horen dat wij leden aan “the Dutch disease” (waar nu bijna alle landen met
olie en gas aan lijken te lijden en wat nu “ De vloek van de olie” wordt
genoemd).
Ik weet dat hier om de hoek, in het
Gare Saint Charles, ooit een dikke bom
ontplofte, wat een dozijn mensen het leven kostte. De bom was, in een koffer
daar neer gezet door ene Carlos, die als ex-terrorist recent nog in Parijs werd
berecht. Enige tijd later klapte er ook een flinke bom in een parijse metro en
we gingen op weg naar een tijd dat er op vele plaatsen in steden en in stadse transportsystemen
bommen klapten en veel mensen stierven. Dagelijks zie ik de doorzichtige
plastic vuilniszakken op het Gare naast ons, die drie keer per dag worden
geleegd. En niet enkel omdat ze gewoon vol zijn.. Ook lopen er hier, in het
kader van het Plan Vigipirate, vaak groepjes militairen met automatische wapens
te patrouilleren. Wachtend op die geheimzinnige en akelige vijand…
Toch vliegen we gewoon in superjumbo’s
naar verre bestemmingen, hebben tweede huizen in Bali, Oost-Europa en Florida
en veel vakantievrienden die duizenden kilometers ver weg wonen. En van flink
wat toerisme in eigen land is ook niemand vies toch? We organiseren de mooiste
en de gekste dingen om die buitenlandse vakantiebudgetten in te pikken, ja
toch?
Ons leger is ook begonnen met leren te vechten
in Cyberwars, wapent zich nu zelf tegen cyberaanvallen en oefent ook om het
vaderland “cybermatig” te kunnen verdedigen. Deelnemen aan gevechten en
defensie-acties tussen computers via het wereldwijde Internet, dat is namelijk dé
toekomst van de oorlog. Als de taliban wat verder zijn, kunnen ook zij ons
thuis ook met drones bestoken, vanuit hun bunker in Kabul. Zoals dat nu de VS
doen, vanuit een groot army-center in Zuid-Dakota, als ze terroristen willen wegknallen
diep in Pakistan. De oorlog kent ook geen enkele grens meer en idem het
terrorisme…
Mensen in Frankrijk zien hun
bankrekening plunderen vanuit Nigeria nadat hier skimmers en minicamera’s op
geldautomaten hun rekeningnummer en pincode hadden doorgeseind naar boeven in
West-Afrika. Dat we in Amsterdam en elders maffioso uit de hele wereld op
bezoek krijgen, om elkaar onderling uit te moorden, dat is ook al geen
schokkend nieuws meer. De boeven en de misdaad kennen ook geen grenzen meer. Al-Qaida,
dat onder de filiaalnaam Al-Aqmi, aan een stevige opmars bezig is in de Sahel (wat
de achtertuin is van Europa), verbindt zich daar met locale opstandelingen en
afscheidingsbewegingen. Zie nu Somalië en Jemen voor wat dat op termijn
betekent.
Die stroom vluchtelingen/ illegalen
blijkt ook niet echt te stoppen te zijn. We proberen ze wanhopig via veel
juridisch gedoe het land uit te zetten, maar ze lopen even later weer ergens in
het zuiden de EU-grenzen over. We weten het en er kijkt geen mens meer echt van
op. En zeker niet meer van zo’n 50 verdronken afrikanen die zonken met weer
zo’n gammele boot, toen ze op weg waren naar ons paradijsje.
Ook wij werden, na WOII, enthousiast
lid van de VN en zijn vele organisaties, en van het IMF, de Wereldbank en plaatsten
ook overal ambassadeurs en openden consulaten. Nederland deed niet zelden ferm
zijn mond open over de misstanden in de wereld en wij waren ooit beroemd om
onze open en tolerante houding. En natuurlijk moest er ook internationaal
worden overlegd, ge- en veroordeeld en worden opgetreden, als het ergens té
bont werd. Niet zelden stuurden we militairen c.s. naar verre landen om grenzen
te bewaken of “boze mensen uit elkaar te houden”. Die duizenden blauwhelmen zijn
er nu, na tientallen jaren, nóg! Europese samenwerking en toenadering, wel dat
was, -na die miljoenen doden in forse Europese conflicten en zeker na die
miljoenen vergaste joden-, een vanzelfsprekendheid. We zeiden: Dat dus nooit
wéér!
We werden lid van de NATO en vochten in
dat verband mee op veel plekken in de wereld, zoals nu in Afghanistan. Maar de
defensiebudgetten moeten sterk worden teruggebracht, nu het geld op is geraakt.
We verkopen tanks en ontslaan militairen, terwijl het op de wereld eerder veel
gevaarlijker wordt…en je nergens meer veilig bent, zeker ook niet voor verre
vijanden. Samenwerken moét op defensiegebied en net nú dus meer dan ooit, wat
dwars in gaat tegen die nieuwe idee van “deuren en ramen dicht en gewoon retireren”.
Dit is een nogal onvolledig plaatje van
de wereld waarin we leven en waaraan we, ooit, zo graag volop meededen. Zijn we
op die wereldorde dan nu echt uitgekeken? Denken we dat het een tandje of drie
minder moet in de toekomst? Geloven we dat we deze grote move naar “een open
wereld, die echt op éen dorp lijkt”, kunnen afremmen of stoppen? Is dat echt
wat we nu denken en willen?
Of willen we wel wat knusser en kleiner
kijken, maar natuurlijk niét de leuke dingen van die open wereld verliezen? Dus wel de lol genieten maar de lasten liever
voor een ander laten…?
Dit is het totaal tegenstrijdige beeld,
dat in onze wereld kenmerkend lijkt te worden. Mensen willen zich op eigen honk
terugtrekken, terwijl dat geen enkele veiligheid meer kan bieden. Gevaar kent
geen afstanden meer en wie zich niet “wapent tegen dreigingen” wordt een
gemakkelijke prooi. Samenwerken met gelijkgestemden over de hele wereld is ook
daarom onmisbaar geworden puur om te overleven.
Nederland roept steeds vaker het beeld
op van een troep struisvogels, die met de kop in het zand midden in een
potentieel slagveld staan… En er zijn schaamteloze politici die mensen in die
onzinnige, ja krankzinnige, houding bevestigen, gewoon om wat zeteltjes te
winnen. Zij breken relaties stuk, bieden de wereld een aanblik van
achterlijkheid en suggereren dat je grenzen zo maar kunt sluiten. En dat je
niks van de buren aantrekken gewoon wel kan en ook geen ongewenste gevolgen zal
hebben.
Waarvan zijn dit nou toch de symptomen;
van welke ziekte of afwijking? Waarom vermag het verstand niet meer om dit
soort achterlijke en valse romantiek te corrigeren? Is het een vorm van
collectieve Alzheimer of gewoon massale hersenverweking?
We zouden ons hierover drukker moeten
maken dan over die reeksen van steeds dollere dingen die in de wereld gebeuren.
Want wij lijken niet meer tegen onze eigen wereld bestand te zijn en dat vind
ik pas echt schrikken!
Mensen u weet het best: ontsnappen kan
echt niet meer en we zullen wel moéten meedoen. Ook al bent u er zo moe van
geworden en zo teleur gesteld. Denk even aan China dat zich enkele eeuwen
geleden, ook teleurgesteld van de “westerse wereld afsloot” en zelfs duizenden
kilometers muur bouwde. Waarover nu de hele wereld verbaasd en verrukt heen
wandelt… Terwijl China razend snel op weg is om (weer) de grootste macht op
aarde te worden. Laten we ze eens vragen waarom en hoe die laatste totale
omwenteling ondernamen…
De nieuwe multi-polaire wereld vormt
zich snel met zijn diverse nieuwe clubjes… China met 1,3 miljard en idem India
(die de grootste wordt), de VS met 350 miljoen (Nigeria wordt groter dan de
VS!) en dan Europa met 500 miljoen. U ziet dat Europa+VS samen nog wat zouden kunnen
voorstellen… Maar nu gaan die twee vandalistische partijen, de PVV voorop, op
12 september het volk afhouden van de Europese idee; stommer kan het echt niet
als je goed in nu de wereld rondkijkt.
Dus moeten we er voor zorgen dat er een
politiek midden “à la Kunduz” kan komen, dat met zijn vijven een meerderheid
moet kúnnen pakken; dan is er nog wat hoop. Niet dat dit de EU-neergang zal
redden, zoals ook niet dat ESM-fonds, maar lijkt me nu een fatsoenlijkere
houding, die loont op termijn en die ons
wel een betere positie verschaft, voor wat er ná deze crisis toch moet
gebeuren.
Dus: “Deuren en ramen dicht en “op onszelf gaan”?
Bent u nou helemaal belatafeld!
Maar…
als je de leeftijd van de zon hebt
is dit alles gewoon geen nieuws en ook niets verbazends en zeker niet iets
beangstigends. Maar onder ons mensen, leeft niemand meer, die uit eigen
ervaring over onze geschiedenis kan vertellen. Wij hebben enkel de overlevering
van onze voorouders en te velen interesseren zich daar helemaal niét voor.
Die zon ziet ons ook allemaal en weer elke
24 uur; dus voor haar is de wereld echt een “dorp”. En zij kan zich “afsluiten
of terugtrekken” natuurlijk onmogelijk voorstellen, die grote, warme
kosmopoliet. Neem het dus allemaal wat meer filosofisch, maar laat intussen
niet enkele mafkezen, die niets met ons en onze (klein)kinderen op hebben,
alles naar de filistijnen helpen. Dus verzet u!
Ga wat vaker in die zomerse zon en voel
hoe oud die warmte eigenlijk is. Én besef hoe vele vóór u in deze zon zaten en dat
zij allemaal ook meemaakten wat ons nu overkomt. Ook al zal elk van ons eens
sneven, de mensheid als geheel doet dat echt
niet.
Wel als dat geen puur optimisme is dan
ga ik voortaan enkel nog in de zon liggen en blog nooit meer!
Ik wens u dus weer schitterend weertje
toe.
, 2 juni 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten