Aan alles komt een eind, zeiden mijn ouders ook als mijn verjaardags feestje was afgelopen. Wat was dat moeilijk te accepteren, weet ik nog..
Nu gaat het om meer dan een verjaarsfeestje: om ons heen zagen en zien we vele vertrekken "naar de eeuwige jachtvelden". Dat was voor Winnetou het paradijs! Als ik dit schrijf worstelen een half dozijn geliefden om nog wat te blijven en ze hopen dat hun arts een goeie is..
De "natuur" is de hoogste baas , want die beslist over "komen en gaan". Daarom noem ik dde natuur als men mij vraagt "of ik in iets hogers geloof".
Moslimvrienden vertelden me over hun idee van het paradijs, dat "de gelovigen zou wachten". Zij hebben een sterk geloof over wat hun wacht: "het is niets om bang van te zijn".. Dan denk ik wel eens: geloven kan een zegen zijn. Zij zien hun geliefden vertrekken naar een beter leven..
Zij die geloven zien het "einde op aarde als een nieuw begin": een mooie gedachte. Ik krijg wel eens de neiging om te zeggen " dat nog nooit iemand iets hoorde van hen die vóór gingen".. Dat schept wat verwarring er is geen bewijs van een vervolg.
De zeeuwen zeggen : Ik worstel en kom boven. Maar die bedoelden dan de zee die over de dijk kan komen.
Vooralsnog blijf ik worstelen om wat geloof te vinden. Ieder het zijne?
Mogelijk moet ik weer wat zwemles nemen?
Genoeg gemijmerd nu: we gaan zo dadelijk de boot nemen naar l'Estaque aan de andere kant van de Rade van Marseille. Dat stukje "even" zwemmen zal me niet meer lukken...
Leon de Marsilho, aug. 2019
i
Geen opmerkingen:
Een reactie posten