MARSEILLE: KLEIN DRAMA MET JEANETTE-- QUARTIER BELLE DE MAI.

BEETJE LEVENSLEED

               UIT HET QUARTIER BELLE DE MAI...

 

RODE BURCHT MET VEEL LAWAAI

HIER IS HET...

 

Het klinkt luid: “Jeannette il faut que tu m’ouvre… en.. “Jeannette ecoute moi…”… (Vert.: Jeanette, je moet opendoen.... en.... Jeanette, luister naar me).

JEANETTE WOONT IN ZO'N MOOI OUD GEBOUW

Hij heeft een krach-tig stemgeluid deze opa met zijn plastic boodschappentas-jes. Hij roept dat voor de deur van een appartementen-gebouw; want hij krijgt de deur niet open. Hij heeft wel  aangebeld, maar er gebeurt niets. Omdat de dame, die Jeannette heet, hem niet hoort..  Ik zag hem voorzichtig lopend aankomen: hij stapte uiterst omzichtig trapje voor trapje omhoog en hield zich stevig vast aan de spijlen van het hek. 
Ik zat daar al op een muurtje toen hij er aan kwam, omdat ik mijn fiets kwam ophalen.En de fietsenman weer eens te laat is met openen...

 

HET SLACHTOFFER LIJKT OP DEZE....

DE VOORDEUR DIE NIET OPEN WOU 

 

Hij wordt wanhopiger, roept nóg luider en rammelt nu ook vervaarlijk aan de deur; die niks meegeeft.
Ik moet dus iets gaan proberen, en vraag hem op welke etage hij woont. Hij kijkt verschrikt, maar zegt toch: “deuxième monsieur”... En gilt opnieuw om zijn Jeannette!!! Ik druk mu alle belknoppen in, om een goedwillende buur te vinden die de voordeur kan opendoen... En dan arriveert, .. de postbode. 

 

LE FACTEUR

"Gered", denken we beide want die heeft een loper. Omdat bij de brievenbussen achter die deur in de hal te kunnen komen. Maar deze jeugdige invaller zegt met grote droefheid in zijn stem:
 "Messieurs, ze hebben me de loper niet meegegeven…".. En hij begint nu zelf mijn truc te herhalen en drukt ook alle belknoppen in. Om iemand binnen te activeren. Maar weer tevergeefs…

Ik denk verder en vraag dan ik opa, of hij me zijn telefoonnummer kan geven. Dan kan ik zijn eega bellen met mijn mobieltje. Hij antwoordt bedroefd: … “Dat weet ik niet uit mijn hoofd, monsieur…”. 

EEN OPA-MOBIELTJE

Er speelt zich hier dus een klassiek drama-tje af dat heet:  "Oud zijn in de grote stad…". 
Vertwijfeld schreeuwt hij weer hard en wanhopig om zijn afwezige Jeanette..

Op de terrassen van het gebouw aan de overkant, zijn een drietal oudjes naar buiten gekomen.

BURENHULP PLOEG..

Zij heten natuurlijk niet Jeannette of zo, maar hoorden wel die zeer luide oproep tot actie! Even later komt een van hen, een dame van zijn (en mijn) leeftijd er al aan . Zij spreekt opa, -die ze kennelijk goed kent-, ferm toe. Zij is een echte expert, want ze vraagt: "Heb jij het telefoonnummer niet ergens in je portemonnee of zo"? 

KROMME BOEL..

En jawel! Natuurlijk is dat zo! En de ongelukkige begint met zijn kromme artrose-vingers in zijn portemonnee te rommelen en.. hij vindt het telefoon-nummer!  En de dame zegt blij: "voila". Maar als ik dan aanbiedt dat nummer te bellen met mijn portable, weet ze het natuurlijk weer gewoon beter... " Pas necessaire monsieur, j’appellerai chez moi avec le fixe…" (vert.: Niet nodig, ik ga even thuis met mijn vaste telefoon bellen), en weg is ze weer, naar de overkant. Monsieur is intussen niks gerust over dit alles en begint weer luid : "Jeannette” te brullen. En hij rammelt ook heel hard aan de voordeur.
 

DZE LIJKT OP JEANETTE

DIE MOET OPA KRIJGEN..

Maar zie het wonder geschiedt: de deur gaat open en daar staat ze: Jeannette! Die er nog ouder uitziet dan haar wanhopige ega. Ze hoorde dus haar telefoon en doet gelukkig wat de buurvrouw haar vroeg.. 

OUDEREN CONVERSATIES...

De conversatie die nu plaats vindt mag ik om privacy-redenen en gewoon burgerfatsoen, hier niet op papier vastleggen… Mooi, heel luid, nogal stevig, en in dat aparte Frans met een mooi marseillaans tintje!

We zijn nu zeker een half uur verder, en de fietsenman trekt eindelijk ook zijn luiken open…  En Jeannette en ega zijn eindelijk weer naar boven: opa rende naar binnen!
Ik betaal mijn reparatierekening en stap op mijn Dahon-vouwfiets. Ik besef dat wat ik heb gezien, ook mij kan gebeuren. Hopelijk pas over enkele jaren! Immers, met de jaren komen de kwalen en ook de onvolkomenheden…  En ook dat geheugenverlies met die kleine foutjes..., met hun grote gevolgen.

GEDULD EN BEGRIJPEN MOET...

MET EEN LACH GAAT HET BETER..

Dit was een nuttige les! Gelukkig heet mijn ega Mieke, wat korter is dan Jeanette. Dat kan ik dus beter onthouden en ook luid schreeuwen, zeg ik tegen mezelf.  Verder neem ik mezelf voor mijn systeem van het kleine beursje om mijn nek, nog wat verder te vervolmaken. Daar ga ik ook een extra deurchipje in stoppen; om mijn deur te kunnen openen in alle voorkomende gevallen.

GEREEDSCHAPPEN

En zal ook mijn mobieltje nooit meer

vergeten… waarin dus ook het

telefoonnummer van mijn eega moet
staan…

Kortom: ik ga het dus wat anders doen.


Want ik wil niet ook op een dag, een half  uur staan
brullen voor de voordeur en alle mensen tot toeschou-wers maken van mijn capriolen.


Ik besef nu weer eens goed, dat slechts een enkeling
je komt helpen en de rest meestal blijft kijken hoe het
afloopt..
Zo gaat dat nog wel eens in de grote, anonieme stad!

En, in Frankrijk zijn bejaardenhuizen superschaars en is  daarom “thuis blijven wonen mét zorg” al jaren het meest toegepaste systeem.

Ook heb ik ook geleerd dat het hebben van die goede buur bij urgentie beter is dan alle verre familie en de goede vrienden!
 

BUURTPLEKJE

CODE RED FOR TROUBLE 

 

U ziet het weer: de wijsheid ligt op  straat en je moet haar gewoon een beetje tegenkomen. Door regelmatig rond te lopen en je er ook mee te bemoeien!

De laatste leerschool nog,  vóór leren niet meer kan of zelfs geen zin meer heeft. 

LACH ER MAAR MEE...

En als ook Jeanette of Mieke me ook niet even kunnen helpen..


December 2014, Marseille  in Belle de Mai..



Leon de Marseille.


 

MOEILIJK MOMENTJE

OPA HEEFT FUN

 

SO: LET'S GO...