Kijk
je naar films, politiek debat, theater en litteratuur dan zie je dat we niet
alleen leven in een sterk veranderende wereld maar ook denken te leven in een
wereld die ten onder gaat. Het debat voor een betere wereld heeft helemaal plaats
gemaakt voor een ware stortvloed van pessimisme die ons duidelijk wil maken dat
de ondergang onvermijdelijk is.
Zo’n
70% van de films gaat over enorme rampen en conflicten en elke krant schrijft tegenwoordig
dagelijks over iets wat ten onder gaat; van de euro tot de hele westerse
cultuur. We lijken hierdoor te proberen te wennen aan die komende rampen en zijn
door een soort collectieve verlamming niet meer in staat echt iets te
ondernemen om nog erger te voorkomen.
Je
kunt je zelfs afvragen of we niet wíllen afgeleid worden van de “andere,
werkelijke” rampen die zich om ons heen voltrekken
en daarom hongerig kijken naar of lezen over ándere, veelal fictieve rampen. Die
ook er nog bij zouden kunnen komen.
Onze
verbeelding wordt nu vooral gestimuleerd door rampzaligheden en ongelukken: rampen
zijn nu tot dé dagelijkse referentie geworden. Zie uw krant, uw boeken en uw TV-scherm,
blogs en radio-nieuws!
Nogal
wat economen en politici vrezen dat deze grote gerichtheid op rampen, de “tandem”:
economie--dreigende ondergang versterkt. Wat mogelijk erger is dan de
feitelijke economische problemen! Dat zou het ergste zijn wat wij nu, bij een
haperende welvaart in de wereld, er nog bij kunnen hebben.
Want
terwijl we denken aan die aanstormende rampen, remmen we de investeringen en verzuimen
de problemen krachtig aan te pakken, waardoor we de narigheid eerder versterkt
over ons afroepen!
Maar
pas op: deze aanstormende rampen en die massapsychose zijn ook enorme kansen
voor bepaalde speculerende mensen onder ons! Er bestaat tegenwoordig al zoiets
als “de industrie van het cynisme”. Het maken van geld dus uit het opkopen van
schulden, uit faillissementen, herverzekeringen, fusies forceren… De ondergang
oproepen dus om op korte termijn gewin te verkrijgen en dat ten koste van
andermans ondergang...
Kun
je dit ook nog tot het “liberalisme” rekenen?
Of is dit een aberratie van een grenzeloos ultra-liberalisme? Dat vragen
steeds meer mensen zich af.
Zie
hen, die van het ene naar het andere luxehotel gaan om te shoppen en die een gigantische
boom in de luxe-industrie veroorzaken: China, India en Rusland horen daar
tegenwoordig echt ook bij. Zie hen die steeds
meer luxe auto’s kopen en immense paleizen doen bouwen. Hebben zij eigenlijk de
moed of de intelligentie om te profiteren van de afwezigheid
van intelligentie en moed bij andere? En investeren zij daar
waar anderen het laten afweten?
De
grenzeloze obsessie van de belastingheffing die we nu bij de bestuurders van
diverse landen (zeker nu in Frankrijk) zien, toont dat zij die het ergste best
goed uitkomt, ook volledig zijn afgesloten geraakt van de situatie van de
ander (de meerderheid) en dat die ultrarijken zich op zijn best gezegd “afkeren”
van elke solidariteit.
Zie
de laatste maanden in Frankrijk, die opvallende obsessie met die
belastingverhogingen…
Er
zouden nu al 50.000 (!) studies over vertrek uit het “dure land voor rijken”
bij fiscale experts in studie zijn. De kreet op de kaft van het linkse dagblad
La Liberation: “Casse-toi, rich con”, (= Val dood rijke zak) liet duidelijk het
passeren van een grens zien. Het ging hier over het aangevraagde Belgische
paspoort van de rijkste Franse miljardair van nu: de baas van het luxe waren concern
met wereldnaam: LVMH (= onder meer Louis Vuitton). Zijn foto stond ook op de
voorpagina met die juridisch riskante tekst over hem!
Natuurlijk
is dit ook een gevolg van het enorme gegraai dat ons jarenlang werd gemeld in
de media: waarbij zakenbanken en zeer grote bedrijven opvielen door de door hun
herhaald betaalde miljarden aan hun toppers. Hun argument was steevast: anders
worden ze weggekocht door de concurrentie… Iets wat overigens gewoon waar is
bij veel sportlieden in voetbal, autoracen en andere sporten… Waar veel
niet-rijken met veel bewondering naar kijken. Idem bij topartiesten en idem bij
“erfgenamen van topvermogens”.
Gates
en Buffet uit de VS kregen al ruim 40 topmiljardairs tot het wegschenken van
50% van hun vermogen aan goede doelen; zij gaven en geven het voorbeeld. Zo’n 5
à 10% vonden dat tot nu toe een redelijk voorstel… Let wel hier is hun
aandelenbezit het grootste gedeelte van dat vermogen. Recent werd gemeld dat
Gates weer 10% rijker was geworden En Zuckerberg verloor enkele miljarden… Hier
zien we de aloude “liefdadigheid” in zijn moderne jasje weer te voorschijn
komen.
Zie
ook het afschaffen van een “eenvoudige” (= veel gunstigere) methode van
belastingheffing voor puissant rijken, die zich in sommige kantons van Zwitserland
vestigden… Zij betaalden niet naar inkomen maar naar “levensstijl” hun
belasting. Wat in de praktijk neerkwam op een jaarlijks bedrag wat enkel afhing
van de te betalen huur of de waarde van hun behuizing in Zwitserland. Uit een
laatste referendum in Bern resulteerde overigens dat er daar nog een
meerderheid van boven de 60% voorstander was van handhaving van deze
methode; een aantal andere kantons stopten er mee. Zie ook de douceurtjes van
de vele andere fiscale paradijzen op de wereld…
De
snelle toename van het verschil arm-rijk gaat overigens samen met een
verbetering van de levensstandaard van honderden miljoenen armen
op de wereld in de ontwikkelingslanden. En in westerse landen wordt het ook
groter omdat salarisverhogingen stopten, er zelfs kortingen kwamen op salarissen,
pensioenen en uitkeringen en in Duitsland werd zelfs al langer geleden het
minimumloon afgeschaft. Er wordt nu openlijk gesproken over 20 miljoen inkomens
in Duitsland onder “de armoedegrens” en nu ook al 8 miljoen in Frankrijk. En
van schandalig lage uurlonen voor jeugdige..
Dus
moet je dat enorme verschil in welstand, dat nog steeds toeneemt, nu ook tot
“een ramp voor de mensheid” rekenen? Omdat het tot veel ergernis en
verontwaardiging leidt en dus het ongeluksgevoel van vele stevig doet toenemen?
En het volgens sommige echt opnieuw tot “bloedige revoluties” zou kunnen
leiden. De overheden van vele landen ontdekten intussen ook de grenzen van hun
nivelleringspolitiek en hadden de grootste moeite met het tot de orde roepen
van banken en belastingparadijzen (= collega-landen!) die maar al te graag
meehielpen aan het verstoppen van gelden van
belastingontduiking. Het recente gerommel met de Liborrate in
de internationale bankwereld was zonder meer een schokkend bewijs van
schurkerigheid en zie ook de vele woekerpolissen.
Filosofen
trachten steeds vaker om ons te herinneren aan een andere vorm van geluk die
zelfs in grote armoede kan bloeien. Zonder materiële welvaart te vereisen lijkt
dit toch ook te kunnen lukken. Montaigne, de grote Franse wijsgeer zij eens:
“Ik geniet dubbel zo veel als anderen van het leven omdat ik de mate waarin ik
er van geniet vooral laat afhangen van de verwachtingen die ik er zelf aan
verbindt”.
Laten
zij die nog moed hebben, die waar mogelijk, overdragen op anderen en
tegelijkertijd met hen lief en leed delen. Want: óf we zien en nemen nu allen
onze verantwoordelijkheid voor elkaar óf we gaan zieltogend ten onder…
Het,
door mij uitvoerig aangevulde artikel van ene Ariel Wizman trof me nogal. Het
stond in L’Express en ik geef u graag ook zijn gedachten door….
Een
ander geluid, en ik geloof, ook een zeer noodzakelijk geluid. Deze wijze man
doet zijn naam best enige eer aan! Natuurlijk weten wij ook allen, om ons heen
kijkend, dat het meeste wat we zien en meemaken gelukkig helemaal geen ramp is.
Maar gewoon behoort tot het geluk wat de meeste van ons dagelijks kunnen
ervaren. In het besef dat wij, “het westen”, slechts een dikke 10% van de
wereld zijn en het voor 80% van de mensen óf gelijk blijft óf gestaag beter gaat,
zou een wereldwijde “geluksindex” wel eens aardig op “PLUS” kunnen scoren.
Maar
zoiets staat zelden in de media… omdat het te gewoontjes is. En daarom sluit ik
er nu maar mee af.
Maar,
niemand beleefde ooit een ramp met
onze zon, al beweren er mensen dat die gasexplosies die ons zo veel goeds
brengen, ook ooit kunnen stoppen. Verder dan een korte zonsverduistering kwam
het bij mijn weten nog niet. Daarover hoeven wij ons voor vele generaties
verder in geen geval bezorgd te maken. De zon is voor ons een stabiele factor
en demonstreert dat dagelijks; op haar kun je rekenen. En naar haar kijken en
van haar warmte genieten kan ons pessimisme ook wat dempen.
De
zon is ook de vriend van arm en rijk, maar zal nooit iemand om zijn rijkdom
bevoordelen of een arme in de steek laten. Ook speculeren is haar vreemd. En
zij ziet dus ook meer gelukkige dan ongelukkige mensen en zelfs meestal gestaag
toenemend geluk.
Zij
is het deel van onze natuur dat toont wat verantwoordelijkheid is en
solidariteit. Haar visie op de wereld is, zeker weten, ook overwegend positief.
Denk
dus af en toe aan haar; zeker als ze u bij uw zonnebad weer verwarmt.
Zonder
enige dubbele bodem en zonder aarzeling durf ik u dus weer mooi weertje toe te
wensen. Moge de zon ons nog meer inspireren en tonen, dat het einde der tijden
nog lang niet is gekomen…
29 september 2012 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten