Totaal aantal pageviews

donderdag 27 september 2012

IN DE MODE: IS HET ERGSTE IS VOOR ONS NIET MEER ERG GENOEG?


Kijk je naar films, politiek debat, theater en litteratuur dan zie je dat we niet alleen leven in een sterk veranderende wereld maar ook denken te leven in een wereld die ten onder gaat. Het debat voor een betere wereld heeft helemaal plaats gemaakt voor een ware stortvloed van pessimisme die ons duidelijk wil maken dat de ondergang onvermijdelijk is.


Zo’n 70% van de films gaat over enorme rampen en conflicten en elke krant schrijft tegenwoordig dagelijks over iets wat ten onder gaat; van de euro tot de hele westerse cultuur. We lijken hierdoor te proberen te wennen aan die komende rampen en zijn door een soort collectieve verlamming niet meer in staat echt iets te ondernemen om nog erger te voorkomen.

Je kunt je zelfs afvragen of we niet wíllen afgeleid worden van de “andere, werkelijke” rampen die zich om ons heen  voltrekken en daarom hongerig kijken naar of lezen over ándere, veelal fictieve rampen. Die ook er nog bij zouden kunnen komen.
Onze verbeelding wordt nu vooral gestimuleerd door rampzaligheden en ongelukken: rampen zijn nu tot dé dagelijkse referentie geworden. Zie uw krant, uw boeken en uw TV-scherm, blogs en radio-nieuws!

Nogal wat economen en politici vrezen dat deze grote gerichtheid op rampen, de “tandem”: economie--dreigende ondergang versterkt. Wat mogelijk erger is dan de feitelijke economische problemen! Dat zou het ergste zijn wat wij nu, bij een haperende welvaart in de wereld, er nog bij kunnen hebben.
Want terwijl we denken aan die aanstormende rampen, remmen we de investeringen en verzuimen de problemen krachtig aan te pakken, waardoor we de narigheid eerder versterkt over ons afroepen!

Maar pas op: deze aanstormende rampen en die massapsychose zijn ook enorme kansen voor bepaalde speculerende mensen onder ons! Er bestaat tegenwoordig al zoiets als “de industrie van het cynisme”. Het maken van geld dus uit het opkopen van schulden, uit faillissementen, herverzekeringen, fusies forceren… De ondergang oproepen dus om op korte termijn gewin te verkrijgen en dat ten koste van andermans ondergang...

Kun je dit ook nog tot het “liberalisme” rekenen?  Of is dit een aberratie van een grenzeloos ultra-liberalisme? Dat vragen steeds meer mensen zich af.
Zie hen, die van het ene naar het andere luxehotel gaan om te shoppen en die een gigantische boom in de luxe-industrie veroorzaken: China, India en Rusland horen daar tegenwoordig echt ook bij.  Zie hen die steeds meer luxe auto’s kopen en immense paleizen doen bouwen. Hebben zij eigenlijk de moed of de intelligentie om te profiteren van de afwezigheid van intelligentie en moed bij andere? En investeren zij daar waar anderen het laten afweten?

De grenzeloze obsessie van de belastingheffing die we nu bij de bestuurders van diverse landen (zeker nu in Frankrijk) zien, toont dat zij die het ergste best goed uitkomt, ook volledig zijn afgesloten geraakt van de situatie van de ander (de meerderheid) en dat die ultrarijken zich op zijn best gezegd “afkeren” van elke solidariteit.
Zie de laatste maanden in Frankrijk, die opvallende obsessie met die belastingverhogingen…
Er zouden nu al 50.000 (!) studies over vertrek uit het “dure land voor rijken” bij fiscale experts in studie zijn. De kreet op de kaft van het linkse dagblad La Liberation: “Casse-toi, rich con”, (= Val dood rijke zak) liet duidelijk het passeren van een grens zien. Het ging hier over het aangevraagde Belgische paspoort van de rijkste Franse miljardair van nu: de baas van het luxe waren concern met wereldnaam: LVMH (= onder meer Louis Vuitton). Zijn foto stond ook op de voorpagina met die juridisch riskante tekst over hem!
Natuurlijk is dit ook een gevolg van het enorme gegraai dat ons jarenlang werd gemeld in de media: waarbij zakenbanken en zeer grote bedrijven opvielen door de door hun herhaald betaalde miljarden aan hun toppers. Hun argument was steevast: anders worden ze weggekocht door de concurrentie… Iets wat overigens gewoon waar is bij veel sportlieden in voetbal, autoracen en andere sporten… Waar veel niet-rijken met veel bewondering naar kijken. Idem bij topartiesten en idem bij “erfgenamen van topvermogens”.

Gates en Buffet uit de VS kregen al ruim 40 topmiljardairs tot het wegschenken van 50% van hun vermogen aan goede doelen; zij gaven en geven het voorbeeld. Zo’n 5 à 10% vonden dat tot nu toe een redelijk voorstel… Let wel hier is hun aandelenbezit het grootste gedeelte van dat vermogen. Recent werd gemeld dat Gates weer 10% rijker was geworden En Zuckerberg verloor enkele miljarden… Hier zien we de aloude “liefdadigheid” in zijn moderne jasje weer te voorschijn komen.
  
Zie ook het afschaffen van een “eenvoudige” (= veel gunstigere) methode van belastingheffing voor puissant rijken,  die zich in sommige kantons van Zwitserland vestigden… Zij betaalden niet naar inkomen maar naar “levensstijl” hun belasting. Wat in de praktijk neerkwam op een jaarlijks bedrag wat enkel afhing van de te betalen huur of de waarde van hun behuizing in Zwitserland. Uit een laatste referendum in Bern resulteerde overigens dat er daar nog een meerderheid van boven de 60% voorstander was van handhaving van deze methode; een aantal andere kantons stopten er mee. Zie ook de douceurtjes van de vele andere fiscale paradijzen op de wereld…
 
De snelle toename van het verschil arm-rijk gaat overigens samen met een verbetering van de levensstandaard van honderden miljoenen armen op de wereld in de ontwikkelingslanden. En in westerse landen wordt het ook groter omdat salarisverhogingen stopten, er zelfs kortingen kwamen op salarissen, pensioenen en uitkeringen en in Duitsland werd zelfs al langer geleden het minimumloon afgeschaft. Er wordt nu openlijk gesproken over 20 miljoen inkomens in Duitsland onder “de armoedegrens” en nu ook al 8 miljoen in Frankrijk. En van schandalig lage uurlonen voor jeugdige..

Dus moet je dat enorme verschil in welstand, dat nog steeds toeneemt, nu ook tot “een ramp voor de mensheid” rekenen? Omdat het tot veel ergernis en verontwaardiging leidt en dus het ongeluksgevoel van vele stevig doet toenemen? En het volgens sommige echt opnieuw tot “bloedige revoluties” zou kunnen leiden. De overheden van vele landen ontdekten intussen ook de grenzen van hun nivelleringspolitiek en hadden de grootste moeite met het tot de orde roepen van banken en belastingparadijzen (= collega-landen!) die maar al te graag meehielpen aan het verstoppen van gelden van belastingontduiking. Het recente gerommel met de Liborrate in de internationale bankwereld was zonder meer een schokkend bewijs van schurkerigheid en zie ook de vele woekerpolissen.  


Filosofen trachten steeds vaker om ons te herinneren aan een andere vorm van geluk die zelfs in grote armoede kan bloeien. Zonder materiële welvaart te vereisen lijkt dit toch ook te kunnen lukken. Montaigne, de grote Franse wijsgeer zij eens: “Ik geniet dubbel zo veel als anderen van het leven omdat ik de mate waarin ik er van geniet vooral laat afhangen van de verwachtingen die ik er zelf aan verbindt”.

Laten zij die nog moed hebben, die waar mogelijk, overdragen op anderen en tegelijkertijd met hen lief en leed delen. Want: óf we zien en nemen nu allen onze verantwoordelijkheid voor elkaar óf we gaan zieltogend ten onder…

Het, door mij uitvoerig aangevulde artikel van ene Ariel Wizman trof me nogal. Het stond in L’Express en ik geef u graag ook zijn gedachten door….
Een ander geluid, en ik geloof, ook een zeer noodzakelijk geluid. Deze wijze man doet zijn naam best enige eer aan! Natuurlijk weten wij ook allen, om ons heen kijkend, dat het meeste wat we zien en meemaken gelukkig helemaal geen ramp is. Maar gewoon behoort tot het geluk wat de meeste van ons dagelijks kunnen ervaren. In het besef dat wij, “het westen”, slechts een dikke 10% van de wereld zijn en het voor 80% van de mensen óf gelijk blijft óf gestaag beter gaat, zou een wereldwijde “geluksindex” wel eens aardig op “PLUS” kunnen scoren.
Maar zoiets staat zelden in de media… omdat het te gewoontjes is. En daarom sluit ik er nu maar mee af.


Maar,
           niemand beleefde ooit een ramp met onze zon, al beweren er mensen dat die gasexplosies die ons zo veel goeds brengen, ook ooit kunnen stoppen. Verder dan een korte zonsverduistering kwam het bij mijn weten nog niet. Daarover hoeven wij ons voor vele generaties verder in geen geval bezorgd te maken. De zon is voor ons een stabiele factor en demonstreert dat dagelijks; op haar kun je rekenen. En naar haar kijken en van haar warmte genieten kan ons pessimisme ook wat dempen.     
De zon is ook de vriend van arm en rijk, maar zal nooit iemand om zijn rijkdom bevoordelen of een arme in de steek laten. Ook speculeren is haar vreemd. En zij ziet dus ook meer gelukkige dan ongelukkige mensen en zelfs meestal gestaag toenemend geluk.  
Zij is het deel van onze natuur dat toont wat verantwoordelijkheid is en solidariteit. Haar visie op de wereld is, zeker weten, ook overwegend positief.
Denk dus af en toe aan haar; zeker als ze u bij uw zonnebad weer verwarmt.
Zonder enige dubbele bodem en zonder aarzeling durf ik u dus weer mooi weertje toe te wensen. Moge de zon ons nog meer inspireren en tonen, dat het einde der tijden nog lang niet is gekomen…
29 september 2012

Geen opmerkingen:

Een reactie posten