Mijn moeder droeg in de 50-er jaren vaak een hoofddoek en zeker in de kerk. Maria de moeder van JC woonde in Palestina waar in die tijd alle vrouwen hun hoofd bedekten: een colturele gewoonte en mogelijk ook als bescherming tegen de felle zon.
Symbolen om je religie aan te geven zijn er weer volop. Moslimvrouwen gaan steeds meer de hoofdoek dragen en in Marseille zien we ook af en toe een moslim die zijn broekspijpen hoog oprolde , een djellaba deagend en met blote voeten in sandalen. Dat moet ons doen denken aan het salafisme: de radicale islam.
In La France zijn kerk en staat gescheiden en is de staat "de baas". Zonodig oordeelt de staat ook over "religieuze uitingen" die men niet in overeenstemming acht met overheidsregels. In La France is "het ostentatief tonen van je geloof" ook tegen de regels: denk aan een boerka..
Nu weer iedereen zijn identiteit wil onderstrepen om zich "te bekennen tot" en/of "te onderscheiden van" zien we de symbolen overal opduiken. De wereld wordt weer minder open en tolerant, het verschil wordt weer benadrukt en minder "waarvoor we samen staan", zoals tolerantie en democratisch gedrag.
Gaan we elkaar straks weer bestrijden, willen we weer een confrontatie aangaan en eisen we straks weer prioriteit voor "ons geloof en boven dat andere"?
Let op straks moeten we , voor we het weten, 5 keer daags ook in het openbaar op de knieën om onze gebeden te doen. Ik heb een oosters bidtapijtje, gekregen in Marokko, dus ik ben al wat voorbereid!
Leon de Marsilho, december 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten