MOOIS EN WAT MEER, OVER MORMOIRON

MOOIS EN NOG MEER OVER MORMOIRON..

Een “Mor” is “een heuvel” in het keltisch en het oude centrum van Mormoiron is inderdaad gebouwd op twee heuvels: mor mor dus.  We ontdekten dit dorp op een tochtje van Isle-sur-la-Sorgue naar Bedoin, waar we kennissen gingen opzoeken.  Als je de laatste bocht neemt als je richting noorden (Mont Ventoux) wegrijdt, zie je in die bocht een oprit naar een oud veld met wijnstruiken: Muscat d’Hambourg, zoete tafeldruiven dus. Op die oprit prijkte een knullig bordje waarop stond: à Vendre en een telefoonnummer.  Dat belde ik en ik sprak met een Jean-Pierre die een interessante prijs vroeg.

   Zo werden we eigenaar van een wijnveldje van ca 50 bij 50 meter met fraai uitzicht op de zuid-hellingen van de Mont Ventoux: die in de winter ook een witte sneeuwmuts toont. Bij de notaris bleek dat het wijnveld toebehoorde aan een oude dame: Jean-Pierre was slechts de pachter: maar de notaris (ook burgemeester in Mormoiron) regelde alles feilloos met de oude dame, Jean-Pierre en ons.. Een eerste lesje in beter opletten kregen we er gratis bij..

   We bouwden er een huis met twee “quatre-pente-daken”, wat we Le Brilhas noemden. Een “brilhas” is in de oude spraak, “een hoger gelegen open plek beschenen door de zon”: "has" staat voor plek en "briller", doet de zon hier bijna steeds.  Met een luxemburgse sterke (jonge) vriend bouwde ik er de ruwbouw voor een fraai bungalow-achtig huis, dat ik in 5 jaar afbouwde.

    Toen de heft klaar was gingen we er wonen en bouwden het zo af. Met mijn Defender en aanhanger haalde ik alle bouwmateriaal en mijn bouwmaatje en de buren gaven ons goede raad. We lieten de helft van de wijnstruiken staan en zetten huis met zwembad op de vrije plek. Op de hoge talud achter stonden jonge olijfbomen, die waren ontloken op dikke voeten van olijfbomen van honderden jaren oud. Die waren in de 50-er jaren tijdens een lentenacht met vorst bevroren.

    Met goed advies produceerden we later best wat olijven, die we via de coöperatie omzetten in enkele flessen “eigen olijfolie”. Zo werden we een beetje olijf- en wijn-boeren. De franse buren zagen alles goedkeurend gebeuren… Zo hoor je te integreren.

    Le Brilhas heeft nu een goede belgische eigenaar, die het nog verfraaide en hij en zijn familie komen er vaak vakantie houden. Met hun en de buren zijn we bevriend tot op vandaag en de belgen organiseerden in “ons huis” een fraaie afscheidsparty toen we naar Marseille vertrokken: dat noem je stijlvol leven!

   Buren Michel en Francoise en kids woonden iets noordelijker op 250 meter afstand: eenvoudige aardige mensen en zij was wethouder. En “Madame Asperge”: want Mormoiron is de “hoofdstad van de groene asperges”! Hij was ex-marineduiker en kende Marseille ook goed. Samen met Michel ging ik voor het eerst naar de rade van Marseille en hij dook daar naar seafood: stekelige boursins die hij rauw op at.. Zeer gezond wist hij..

   Zoon Jan deed al ons grondwerk met zijn “engines”  en nog veel meer bij de bouw. We waren zo snel weer ergens thuis. De plek was een gelukkige en we ontvingen er vele vrienden en familie: uit het dorp en diverse noordelijke landen..

   We komen er nog want de buren bleven goede vrienden. Met Guy en Erica (zwitserse van afkomst)  gaan we nog steeds op pad, ook in Marseille en omgeving. Want Guy ging hier op school toen zijn ouders pied-noir waren in frans Algerije.

   Mormoiron bleef een mooi plekje en leerde ons over de franse cultuur. In de locale bieb hoorde ik dorpse dames praten over “een nederlandse mevrouw die zo goed kon koken”! Want dat lieten we veel dorpsgenoten proeven op de feestjes die we organiseerden. Je integreert het best door wat van jezelf te geven en te laten zien..

   Met onze twee katten, de moeder  Hidde en haar brutale dochter Depke, deed ik in de veranda mijn middagdutje waarbij ze beide bij me sliepen: onder elk oksel een. Heerlijke tijden..

  Depke bleef achter in dit dorp: ze was bevriend met buurman Claude die haar adopteerde. Hidde ging mee naar Marseille: maar ze was te oud en kon niet wennen aan een stads-appartement. Ze stierf in Marseille nadat ze ziek werd: de dierenarts deed haar vredig inslapen bij ons in Marseille..

   Mormoiron blijft een mooie plek uit ons leven: wij verhuisden samen ruim 20 keer. Alles opgeteld, Nederland en Frankrijk samen. Onze kleinkinderen kwamen vaak op bezoek en we speelden veel en slim verstoppertje. Ik moet er nu nog mee lachen..

   Ik hoop dat er wat as, van wat overblijft na mijn crematie, in Mormoiron wordt verstrooid. Naast wat strooisel in de Rade van Marseille. Waar we veel op voeren met diverse boten.
   Hoe dan ook: we hadden (en hebben nog), een happy life.

Leon de Mormoiron et de Marsilho, mei 2019