Daarover lezen u en ik voortdurend van alles… en de politici houden ons daarbij wakker, nee, ze bezorgen ons er soms zelfs nachtmerries mee! Zoals de Nederlandse Wilders, die de mooie gulden terug wil, websites doet openen over “lastige” Europese immigranten en die graag roept: “weg met/uit de EU”. Zoals ook Marine Le Pen, de (extreemrechtse) dochter van de dito-vader; en je hoort dat in La France ook in de extreem linkse hoek. U weet dat in het extreme de uiteinden elkaar ,- zeker in de politiek-, raken of zelfs overlappen. De discussie over Europa, de EU en de euro bewijst dat, helaas, steeds vaker.
Hoe komt een Europeaan er overigens op om, -in een tijd van maximale bedreiging van ons en onze waarden en leefwijze-, niet te snappen dat net nú, “samen sterk zijn”, meer dan ooit vereist is? Gewoon om ons Europese model te redden. Welke halve zool denkt nou echt nog dat wij, met onze krimpend “miljardje” aan westerse mensen dat straks nog maar goed is voor maar 1/10 van de hele mensheid en op zijn best iets van de 5e of 8e op de lijst van “economische/geopolitieke grootmachten”,… die EU gewoon niet meer nodig hebben? Ik doel nu op het totale westen incl. de VS en zal u de positiecijfertjes van “les p’tit Pays-Bas” maar besparen. Zoals Frankrijk c.s. zullen we veel minder worden dan één procéntje van de wereldbevolking en enkele procenten van de economische en geopolitieke macht gaan representeren! Dat noem ik dus: “Alleen op de wereld”, wat de titel van een kinderboekje is, waar ik vroeger al bang van werd!
“Europa is nu de zieke man van de wereld” schrijft de hoofdredacteur van het franse Le Point . Let wel , voor de meeste mensen op aarde is “onze westerse wereld” nog steeds om te benijden; alleen wijzelf lijken daar ontevreden over! Toch worden we sneller en sneller een zakkende “gedeclasseerde” in “die wereldwijde voortrazende “ommezwaai en schoonmaak”. Europa laat een zeer verward beeld zien in de tsunami van de crisis en ervaart keihard, -met als enige uitzonderingen Duitsland, Zweden en Nederland-, zijn onaangepastheid aan een nieuwe opkomende wereld. Én, voelt zich moe en ongeneselijk en vreest te gaan behoren bij de “verdoemden van de wereld”.
De VS blijven vooralsnog overeind, ja men klimt zelfs iets uit het dal nu, en ze vechten hard voor hun positie. In de EU is het nog een trieste boel met hoge schulden, onderlinge herrie, faillerende landen, steeds méér nationalisme, veel wantrouwen en meerdere verborgen politieke agenda’s… Het nog lang niet geëindigde Griekse drama is er dé illustratie van. Europa blijkt niet een familie van “gelijken”, nee, het is een grote verzameling van “ongelijken” gebleven. Een mooi economisch ontwikkeld “noorden” en een zwak, naar adem snakkend “zuiden”. Dat ene Wilders zo “leuk” de knoflooklanden noemt. Een tragisch mopje.
De demonen van het vroegere nationalisme met zijn fascistoïde en wrede trekjes, waren weer rond en het gevoel van onmacht en woede broeit en groeit zelfs al vaker uit naar een sociale explosie en keiharde anarchie met zijn blinde vernietigingsdriften.
We waren dus, -alleen onnozele en blinden kunnen het nú nog ontkennen-, naïef en erg onoplettend. We moesten eerst op een dikke crisis botsen met massawerkeloosheid, fabriekssluitingen, vertrek van onze industrie, voor we eindelijk beseften te leven in een overbevolkte aarde vol met kruitvaten… En dat ook nog met een rammelende bevolkingsopbouw, -“wij” krakend van het oud-zijn en “zij” bloeiend van de jeugdigheid-, verwikkeld in een totale (economische) oorlog en midden in een informatierevolutie die haar weerga niet kent. Die alles doet bewegen en rondvliegen met giga-snelheden. Wij raken snel achter in deze enorme golf van verandering: in kernwetenschappen, ruimte- en luchtvaart, nieuwe technologien van diverse soort (biotechno en ook andere), en zelfs al in publieke voorzieningen. De “nieuwe rijken” kopen intussen alle kroonjuwelen van “ons” op en ook alle moois dat onze ingenieurs en industriëlen ooit bedachten en bedenken.
De ziekte van Europa is zijn “breekbaarheid, zijn zwakheid”; immers ze mist de politiek die nodig is voor zijn zo verknoopte economie. De Griekse crisis (een dwergje in Europa) was al genoeg om het hele gebouw te laten kraken. En nu laten we Athene eigenlijk gewoon in het donkere gat vallen; vooralsnog wordt enkel wat tijd gekocht… Het duurt tientallen jaren, op zijn best, om “het zuiden” een sterkere economische body te geven en om dat te snappen hoef je geen econoom te zijn. Het linke dominospel is dus pas in zijn startfase…
Het noorden snapt nog steeds niet wat er aankomt, lijkt het. We lijken nog steeds wat ingedut en ruziën enkel over het behoud van de vroegere verworvenheden en wat flutproblemen; een gevecht voor de korte termijn. Zittend op die grote berg van geleend geld, die onder ons achterste steeds heter wordt. Het hele sociale model schuift weg terwijl de ontevredenheid snel groeit en dat terwijl de grote omslagen eigenlijk nog moeten komen. De politici, zeker zij die nu in een felle verkiezingsstrijd zijn verwikkeld, liegen dat het een lieve lust is tegen beter weten in. Straks vallen ze door de mand, en de volkswoede zal enorm zijn… Want de echte werkelijkheid zal te voorschijn komen: en ze zal naakt zijn, keihard en ijskoud.
U gelooft het niet?
Lees wat ene Pegasse schrijft in zijn boek “Revoluties”. Hij is baas van Lazard een economische, internationale adviseur van faam… Hij ziet de fundamentele problemen als nauwelijks aangepakt, kan zich zo’n Grieks drama “op veel grotere schaal zomaar voorstellen”, ziet de markten onveranderd pokeren in het eurocasino (terwijl de EU zeer traag blijft reageren en daarom tegen de speculanten geen kans heeft) en ziet een Duitsland dat meer denkt aan “Mittel-Europa” dan aan de EU. Hij wijst op twee scenario’s: de complete afgang of de weg via het mutualiseren van de schulden op Europees niveau, hij wijst op het afschuwelijke geweld en de chaos die horen bij de “afgang”, en waarschuwt alle dat het zuiden niet geneest met de “bezuinigingsmedicijn van het noorden”. En op de noodzaak van een snelle economisch-politieke integratie van de EU; dus op één doordachte Europese strategie tegen de crisis en de schulden. Hij besluit met: ga kijken in Shanghai, in Sao Paulo, New York of Lagos… daar zie je hoe het moet en wat er in Europa ontbreekt. Daar besef je het: Europa is een continent van ouderen, bestuurd door ouderen en gericht op ouderen…. We kunnen enkel nog terug naar: meer risico nemen, meer ambitie tonen en hervormen in hoog tempo. En laten we hopen op wat echte leiders met een Europese geest…
Maar,
wij kunnen rekenen op de natuur in al zijn schoonheid en met zijn oneindige troostende krachten. Niemand hoeft daarvoor te vrezen al verandert ook ons klimaat voortdurend en toont zich grilliger. Goed nadenken over gisteren, over de generaties vóór ons, en beter kijken naar het aanstormende geluk van verguisde arme duvels kan ons beter wapenen voor wat er aankomt. Want dat is toch ook ónze geschiedenis geweest? De solidariteit gaat toch veel verder dan die tussen “noord- en zuid-Europa”? Dat besef zal terug komen. Zeker bij de erfgenamen van de “socialistische internationale”, ja toch?
Volg dus de weg van de zon in zijn dagelijkse cyclus en die van de seizoenen en zie: zij beschijnt ons allen zonder onderscheid. En lijkt ons oude besef te willen wekken dat we ooit vonden en dachten “Alle Menschen werden Brüder”. Pas als we in die geest ons leven weer gaan zien en beleven is er een kans dat we samen, wereldwijd, ver over de grenzen van een nog te primitieve VN en een G20, in een wereld kunnen wonen waarin een groot deel van onze waarden de basis kan zijn. Daarom zeker moeten we nu in besef van wat wij de wereld aan goeds gaven en aan kwaads aandeden, opener staan naar ons lot. Want u weet het gewoon net als ik: als we het niet een beetje samen blijven vinden op die kleine bol waar het gaat krioelen van de mensjes, dan komen we geen stap meer vooruit. Aanbevelenswaardig is ook, om te beginnen met de Rotterdammers onder u, nog eens na te denken over die mijnheer die in Rotjeknor dat standbeeld kreeg: ene Erasmus, de grote Hollandse humanist van wereldfaam… Zet er even dat PVV-beeld naast en u begrijpt de grote verbijstering over de Nederlandse koers in het buitenland. Dat stemt me echt wat droefjes...
Echter: volg de zon, geniet als hij voor ons aanreist en begrijp dat hij daarna de anderen verwarmt. En besef goed: voor de zon is dat voorwaar niets nieuws…
16 maart, 2012.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten