ALLEDAAGS UIT MARSEILLE EN DE MIDI

Ik loop met mijn boodschappenkarretje,-, ja dat heb je hier nodig als je winkelt te voet-, een van de stevige heuvel-hellinkjes op in de stad. Het karretje is aardig vol dus wat lastig bestuurbaar op het trottoir waar nogal eens een drol wil liggen en ook wel eens een tegeltje ontbreekt. Dus nam ik gewoon het asfalt van deze eenrichtingsweg langs de geparkeerde auto’s tegen de rijrichting in. Dan zie je de tegenstanders beter… en je kunt ze in het gezicht kijken en wat “checken en bijsturen”. Daar komt ie dan, een kleine auto en, die rijdt tot bijna op mijn tenen, nogal zachtjes maar tóch… Ik wil net iets ondernemen als het raam naar beneden gaat en zich een Marseillaan van mijn leeftijd vertoont. Hij heeft me wat te vragen, en dat is : “Waarom loopt U op de rijweg”? Een prima vraag natuurlijk, maar een echte Marseillaan weet waarom iemand in de helling dat doet met een boodschappenkar achter zich. Dus kan het geen echte Marseillaan zijn, denk ik,  wat mij de moed geeft om te vragen waarom hij zo dicht naar mijn schoenen doorreed. Dat vindt hij, terecht, geen echt antwoord op zijn vraag. Dus ik heb het goed gezien: dit is een ex-Parijzenaar die net in Marseille aankwam en die nog héél veel  moet leren. Ik groet hem en loop verder, en hoor achter mij duidelijk dat hij de conversatie wil voortzetten. Dus zeg ik tegen hem, me omdraaiend: Excusez- moi, mais on m’attend pour l’apéro monsieur. (Sorry mijnheer maar ik wordt verwacht voor het aperitief).

Nu rijdt hij dus door want zo’n excuus is interregionaal, dus dat snapt zelfs een ex-Padammer! (NB: Padam is de slangnaam voor Parijs, ooit ook de titel van een chanson van Edith Piaf).

SHOPPING À LA ROM

Ze zijn met z’n drieën een jong romstel met hun kind van ca 5 jaar. Zij heeft een bood-schappenkarretje en hij is erg gehaast… want op weg naar de grote vuilnisbak voor een paar winkels. Want daarin zit zijn negotie voor vandaag. Dus zijn eten en hopelijk ook nog wat handel, wat ook eten kan zijn om te ruilen tegen sigaretten of zo of tegen kleding. Ik blijf op eerbiedige afstand toch even staan kijken naar dit eigenlijk ongelofelijke tafereeltje in het hart van die rijke EU. De arme burgers van de EU ruimen de rommel op van de meer welvarende hap: door weggegooid eetbaars te eten en door andere spullen een tweede leven te geven. Ze slagen in hun opzet: er komt stokbrood te voorschijn en iets wat nog verpakt is in plastic, wat ze erbij op eten. Gedrieën nuttigen ze hun ontbijt in de koele ochtend waar de zon nu net enkele stralen plengt. Een drie-sterrenontbijt vandaag dus… en, warempel, hij vindt ook nog twee paar schoenen. Een stel leren oudjes en een stel à la “China modern”. Ze zijn opgetogen en vervolgen hun weg: ongetwijfeld op weg naar hun stop 2 waar mogelijk nog meer geluk hen wacht.

Ik loop verder en besef dat wij, de andere Europeanen, samen niet in staat zijn om dit toch wel Indisch aandoende tafereel te vermijden. Je kunt het ook anders zien: dit zijn de “mindere versies” van de voedseldistributiewinkels waar je tegen een “armen-bewijs” eten kunt krijgen… Maar roms krijgen die armenbewijzen niet, niet thuis in Roemenië en ook niet in Marseille. Want dat doen we echt niet!

Of moet je ook denken: dit doet ons meer wennen aan zichtbare armoede, die we nu noch “wegstoppen” achter charitatieve deuren. Want beste mensen, in Duitsland zijn er al 8 miljoen armen die alles moeten doen met minder dan 1000 euro…, per máánd. Niet zo erg zegt U? Nou, als je met z’n drieën bent en laten we zeggen 500 euro huur moet lappen plus nog het nodige voor water en energie dan blijft er niets anders op zitten dan naar die voedseldistributie te gaan… In de EU binnen de eurozone zeker nu in de zuid-sector (Grieken, Spanjaarden, Portugezen) en steeds vaker ook in Noord (Duitsland, Frankrijk, etc), zijn er 15% van de bewoners bepaald niet te benijden! Onze nieuwe proletariërs dus. Nou nog even wachten op de nieuwe  Markx.

ISLAMITISCH JOGGEN

Ze lopen voor me in de Vieux Port, Quai du Port en zwoegen onder hun hoofddoekjes. De zon is er net en perst het luie zweet eruit en deze dames willen, zoals hun christelijke landgenoten, gezond door het leven en.. joggen de laatste pizza weg. Je ziet het niet dagelijks maar steeds vaker en de dames zijn wel licht gekleed maar niet in shorts of zoiets. Dat is pas voor overmorgen, integratiefase 12 of zo. Zo integreert de moslimjeugd, met enerzijds de strenge blik van hun broers of ouders en anderzijds het verlangen om gewoon meet te doen met de “autochtonen”. Er is hier ook al een bobo-resto voor de betere moslims dat heet: Les Enfants Terribles (en dat lijkt me geen toeval). Daar eet je op zijn Marseillaans, drinkt iets bubbelends wat op mousserende wijn lijkt (maar dan zonder alcohol er in) en je rookt een sigaretje buiten op het terras en liever niet de waterpijp. Dat is “cool” voor moslimbobo’s van nu. Jezus, wie klaagt er dan nog over die paar honderd baardmannen, les barbus, die met jurk en jeans aan op de fiets door Marseille kruisen op weg naar de moskeeschool? Over twee generaties praat hier geen mens meer over: die duizenden Armeniërs, Italianen en joden en commorianen integreerden hier ook. Op hun manier maar die lijkt nogal op die in de VS: eigen townships voor elke kleur, etnische groep en religie (de Amish bijvoorbeeld). Geen hond die dat daar stoort. Dus dames jog je maar binnen in onze club, dat is de stille integratie zonder politiek. Dat gaat ook veel sneller. En beste PVV-ers hou nou eens op over dat peanutsgedoe… merci!