IN MARSEILLE: EEN VERMAARD OUD HOTEL EN TWEE FRAAIE OUDE WINKELS

NOG WAT MOOIE OUDE EN CHARMANTE MIDDEN-STAND,  IN DE OUDSTE STAD VAN LA FRANCE..

 

Hier het laatste deel van “winkelen in het oude winkelbestand van Marseille”. Er bleek veel meer te vinden dan ik bij de start dacht.

De hele tocht, langs alle (ook eerder) genoemde winkels, kon me twee dagen zoet houden in het centrum van de stad.  Alles ligt op maximaal een km uit de Vieux Port. Dat kan dus goed te voet, maar er zijn ook nog de tramway en beetje de metro om u wat te helpen..

Onderweg kunt u overal eten en drinken. Terrasjes, bars en resto's te over. Ga zeker langs bij de prachtige Salon de Thé alias patisserie Plauchut op de Canebière (zie beneden). Dat is echt een plaatje en hun product is heerlijk!

Een kopje koffie en zelfs de lunch in La Samaritaine (aan de kop Vieux Port) zijn ook een mooie belevenis. De laatste ook met veel internationale bezoekers. Op nu naar de laatste, derde, ronde...

 

 

 

HOTEL BEAUVAU (1816),
Rue Beauvau

 

 

Vele beroemdheden logeerden in dit stokoude hotel en hun foto’s hangen in de hal. Die er nu nog uitziet als in begin 19^e eeuw. Alles van mooi bruinig hout met ook een soort van expo van oude reisbenodigdheden. De sfeer van de wereldreiziger, de vroegere globetrotter, hangt hier rond de balie, waar je kunt inschrijven..  Oude gangen en kamers en een oude lounge met een fenomenaal uitzicht op de Vieux Port: vanaf etage 1. Waar u “gewone en high tea” kunt drinken maar ook andere tot zelfs zwaar alcoholische versnaperingen kunt proeven.

De reizende van de wereld kwamen hier langer dan een eeuw. Ook de vele vluchtende voor de nazi’s in de 40-er jaren, want toen werd Marseille de laatste exit-plek uit het door de nazi’s bezette Europa. Vele joden en andere ontkwamen helaas niet, ondanks het wereldberoemde werk van ene Varian Fry van de VS-ambassade alhier.

Ga er bij voorkeur heen op een warme middag, zo rond 16.00 uur. Neem plaats in de fraaie fauteuils aan de ronde tafel en geniet van koelte, de rustige sfeer en het uitzicht… Natuurlijk is er een nachtje slapen bijvoorbeeld in de kamer waar ook beroemdheid Stendhal ook ooit sliep. Een summum van genot voor de echte globetrotter.

 

 

 

 

 

 

PLAUCHUT (1920), Salon de Thé et Patisserie,
La Canebière (bij de kerk: Reformés)
 

 

 

De foto’s hierbij zijn van net voor Pasen. Daardoor krijgt u ook nog een flinke hoeveelheid lokale religieuze cultuur als extra te zien. Want hier is het ook bij sommige kerken nog echt “als eergisteren”. Toen in de katholieke kerk bij Palmpasen de ontvangst van JC in Jeruzalem met een feest  herdacht. De jongeren komen dan hier de kerk binnen met een soort van versierd suikergoed, dat op een palmtak (die heet hier: rameau=twijg) moet lijken. Daarmee werd namelijk JC begroet, kort voor hij werd gevangen genomen en gekruisigd.

Bij Plauchut worden deze “quasi-palmtakken” nu met dozijnen verkocht aan de katholieke clientèle. Zie de foto’s: blauw voor de jongens en roze voor de meisjes. Met de eigenaresse wisselde ik ook het nodige uit over “ons beider Rijke Roomse Leven” en dat bleek dus verassend gelijk. Dat demonstreert weer de grote eenheid ooit in deze Kerk van Rome. Toen veel sterker dan nu nog het geval is. De winkeldame was net als ik verrast om zoveel aan gemeenschappelijks te vinden ondanks de afstand van 1200 km!

Natuurlijk waren er ook de paaseieren te koop in, een oneindige variatie van chocolade en suikergoed en in vele kleuren en ook in diverse opmaak. Van enkele tientallen tot zelfs honderden euro’s per ei: een echte “rijke” traditie dus…

Als u in de vitrines kijkt, zeker ook  binnen, loopt u al snel het water in de mond.
Daaraan kunt u meteen iets doen, door in de Salon plaats te nemen en onder het genot van thé, chocolat of koffie uw keuze uit wel honderd stuken patisserie op te peuzelen.

In de Salon met prachtige wand- en plafondbeschildering van ruim een eeuw geleden…










Het personeel is hier opgewekt en trots: hier werken alleen “fanatici van goede oude, zoete zaken.”.

Er waren te koop: “ Oeufs Friture” en Chocolat, Oeufs en Nougatine, Masques en Chocolat en “Entremets Glacés”..  En alles is: “Fabrication Maison”, dat spreekt vanzelf.

 

 

 

 

LES HUILERIES PUGET (1857), Cours Pierre Puget.
 

 

 

(Deze waren gesloten en nu is het een hotel. Zo werd LE COQ GOURMAND, rue Fort-Notre-Dame ,1925, de vervanger, die zelfs stamt uit de 17^e eeuw).

De “huileries" stonden op mijn lijstje uit de krant. Maar ik kwam terecht voor een prachtig, nu verlaten Hausmann-gebouw… Waar niets meer op staat. Het was even een hotel nu is er duidelijk niemand meer.

De apotheker ernaast helpt me verder. “Ja, daar waren lang geleden de huileries Puget”, dus die bekende plaatselijke handelaar in plantaardige oliën. Het werd een hotel, en dat moest natuurlijk wel failliet gaan. Te grote verandering van stiel.. 

Weg dus mijn visite aan de oude oliehandel van Marseille?
Jammer, want in Marseille werd (en wordt nog), de beroemde Savon de Marseille gemaakt, die voor 70% uit olijfolie bestaat. De regio was (en is deels nu nog), bezaaid met olijfbomen… Bijgevolg waren er in de stad enkele olijvenpersen en natuurlijk ook vele zeepfabrieken. Daar is er nog een enkele van over zoals: Fer du Cheval..

Natuurlijk waren er vele  handelaren met hun opslag van honderden hectoliters in deze stad, waar al 2600 jaar iets met olijfolie gebeurde… Gelukkig wees de pharmacien me de weg naar.. Le Coq Gourmand. "Daar deed men vroeger ook iets met olie” was de boodschap.

Ik ging dankbaar op weg en stond even later voor een nogal rode winkel en stap binnen… Overal wijn en attributen die daar bij horen. Ook vele schilderijen en fraaie oude prenten met veel wijninformatie. Een kleine dame verschijnt en ze bevestigt het verhaal van de apotheker. “Jawel, ook onze zaak bestaat sinds 1925 al”.

 

Ze neemt me mee naar… de olie-caves (hier silos genoemd) uit de 17^e eeuw… Het wordt een hele klimpartij, omdat deze caves in de 17^e eeuw olijfolie-silo’s zijn gemaakt. Uit steen gemetseld en bekleed met tegels om lekken te voorkomen. Zij heeft er nu ook toegangen in laten maken waardoor er gewone verbindingen ontstonden. Immers, vroeger waren de silo’s enkel via het plafond nog toegankelijk. Via slangen werden ze gevuld en geleegd, de luiken daartoe waren nog te zien. Zo’n silo is iets van 10 m3, dus voor een 100 hectoliter.

Het zijn er een tiental, waarvan de meeste nu dienen als wijncave. Elke “cave” toont flessen en attributen uit een paar wijnstreken. Maar er is ook whisky en champagne te vinden. Ook  ontdek ik wijn van beroemde franse artiesten (als Cabrel en Dupardieu..) en van de Amerikaanse Brad Pitt en Angelina Jolie.. Natuurlijk ook met hun foto’s en wat info over hun wijngoederen..

Er is ook een proefzaal met een troon voor “le champion” van de proeverij… Overal aan de muren schilderijen, info over wijn en attributen voor wijn…

Wie vindt dat wijn goed is voor de gezondheid, kan dat hier uitvoerig bevestigd krijgen. Ik zie zelfs kaarten waarop je ontdekt welke wijn genezend werkt bij welke aandoeningen…
 

“A bottle a day keeps the doctor away”, zegt een Ierse vriend altijd. Wij wisten gelukkig dat er oorspronkelijk over “an apple” werd gesproken. Peu importe!

 

Er arriveerde nog een wijnboer uit de Vaucluse; ook zijn wijn werd hier verkocht. Al snel vonden we gemeenschappelijke zaken en zelfs bekenden, omdat ik daar 15 jaar woonde in de wijnvelden. We ontdekken wijn uit de Cotes du Ventoux natuurlijk, de Luberon, Chateauneuf du Pape, Cotes du Rhone Villages, etc. Dus wordt het een wijngesprek en gaat de olijfolie even naar de achtergrond..



 

Ik neem vele foto’s en vertrek, onder dankzegging. Ook al waren de Huileries Puget er niet meer, ik kwam wat de oude olijfoliehandel betreft toch vol aan mijn trekken. En zag hoe je van olie-opslag ook naar wijnopslag kunt gaan..  

Uiteraard zal ik de journalist van dat artikel over “de oudste winkels van Marseille” eens aanspreken. Hij nam niet echt de moeite om ze alle te bezoeken: een drietal bleek eerder gesloten te zijn… U ziet het: “de ene journalist schrijft altijd over van een andere” en controleert niet alles voor publicatie. Zoals ik dus nu wel deed…

 

De gemaakte foto’s stuurde ik ook naar de betrokkenen die dat op prijs stelden. Wat de journalist van de krant ook al “vergat”, helaas.. Een klein tekortje  aan “vak-ethiek?

 

Ten slotte, na drie afleveringen:
Deze bezoeken aan de oude winkels en ambachten werd een ware ontdekkingsreis van een stukje authentiek Marseille. Dat veel plezier verschafte omdat mijn belangstelling voor de historie van deze oudste stad van Frankrijk al eerder gewekt was. Eigenlijk is het contrast dubbel leuk. Want deze stad moderniseert nu weer eens enorm, en knapt ook veel op. Waardoor de variatie opnieuw toeneemt. Veel plezier toegewenst bij uw bezoek aan deze stad. Zo zijn uw keuzemogelijkheden nog wat uitgebreider geworden.

 

 

Leon de Marseille, 29 mei 2015.