Wij wonen pal naast het gebouw van de
regionale staf van
de SNCF (de spoorwegen van Frankrijk) en we hoorden in de
ochtend een flink lawaai. Er klonken strijdliederen uit een speaker die vol was
opengedraaid! Dus wij vlot naar buiten om een kijkje te nemen. En jawel op het
trottoir een lange tafel met stoelen waaraan een dubbel dozijn mensen zaten om
wat te ontbijten met veel koffie. Onderwijl flink babbelend en vooral ook
lachen. Aan de overkant stond een kleine camion waarop een vlag en een
geluidsinstallatie waren gemonteerd: er kwam een oorverdovend lawaai uit de
speakers dat het hele gebouw deed trillen. Duidelijk genoeg voor de regionale
directie: ze WAREN er om serieus te worden genomen!
Er stonden er nog een zestal naast het
grote spandoek waarop “solidariteit werd betuigd aan een gekreukte collega”.
Dat nodigde me uit even te vragen hoe het in detail zat… en ik presenteerde me
als geïnteresseerde buitenlandse buurman met vragen… Vrijwel onmiddellijk werd
“de porte-parole” opgedoken die me vertelde “hoe onmenselijk en laag zijn
collega conducteur was aangepakt door een tuchtcommisie”. Daarna kregen we nog
geheel gratis een perfecte uitleg over de “misdadige tuchtsystemen van de
SNCF”
en in het betoog kwam niets voor over eventuele slordigheden en andere zwakten
van de conducteurs c.s. . Hier zijn de bazen gewoon nog bandieten,
zakkenvullers!
Dus daarom deze
solidariteitsactie: die straf moest van de tafel! Ik zei tegen de zittende aan
de lange tafel, dat ze zich niet conform hun spandoek gedroegen, waarop stond
dat ze: “Pal STONDEN achter etc. …”. Dat
werd als grapje opgevat en iedereen ging even staan om me te overtuigen en
dat onder veel gelach. Kortom ik zag wat
ik al vaker bij betogingen ervoer: dit was een
vrolijke vriendenclub die een
dagje demonstratie had georganiseerd. De van oorsprong Engelse dame die het
eten en drinken had georganiseerd, vertelde ons hoe vrolijk de groep was; zij
deed de job als leverancier. En “zwart” natuurlijk! Toen we afscheid namen werd
er op ons geproost aan de tafel en we werden uitgezwaaid. Men hoopte duidelijk
dat we dit schaamteloze gedoe van de SNCF-directie zouden uitdragen tot in het
buitenland…! Het toont nog eens hoe anders de verhoudingen in de ondernemingen
hier zijn, mede als gevolg van een systematische opvoeding ook op scholen over
de “vijandige klassenverhoudingen in bedrijven en zoals die worden geschetst in
het jargon van een Marxisme van heel vroeger”. Het veranderen van Frankrijk in
een land met modernere opvattingen hierover en met vakbonden met meer oog voor
het “algemene belang” is gaande. Maar dat zal best nog wat tijd vragen! “Allons
enfants de la patrie…”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten