Van belastingen weten wij
hier veel af: want ze zijn er overal… Maar dat je een “kiel” ( La quille in het
Frans) van een boot ook in verband kan brengen met “inhoudingen op salarissen”
dat
was echt nieuw voor mij. De kiel is het evenwicht cq het omslagpunt ook in
figuurlijke zin: dus is de “jour de la
quille” de heugelijke dag in het jaar dat de Fransman (gemiddeld) het punt
bereikt dat hij alle inhoudingen voor het lopende jaar heeft betaald. En dus pas
dán “voor zichzelf begint te werken”. Het was dit jaar op bijna 31 juli… dus
“pas” na zeven maanden van het jaar 2013…
Dat ondanks het feit dat Hollande voor 14 miljard minder wil uitgeven….
Maar ook besloot 11,2 miljard meer in te houden… (via diverse maatregelen).
Overigens de liberale
econoom Milton Friedman vond in 1980 “Tax Freedom Day” uit in de VS. Daar komt
die “jour de la quille” dus vandaan: uit de liberale hoek natuurlijk.
De Franse Rekenkamer
waarschuwde maar weer eens dat: “nu toch wel de maximale belastingdruk was
bereikt” .
Er bestaat in Frankrijk ook
een sommetje per stad dat laat zien hoeveel dagen een inwoner moet pezen om de lokale belastingen te voldoen… Waarbij men uiteraard rekening houdt met de
gemiddelde verdienste in de stad… Zo komt Antibes op 19 dagen: het is een
relatief rijk stadje. Iemand uit Avignon
moet 24 dagen zweten. En we weten nu ook dat Carpentras, Gap, Manosque en
Orange de duurdere plekjes zijn voor dit sommetje.
Een Aixois hoeft maar 16
dagen te lappen en in Marseille daar zit het niks OK: daar nadert het de 26
dagen zelfs. Dus heeft u verhuisplannen dan weet u waarheen u moet gaan, als u
op de kleintjes wil letten of gewoon een beetje “avare= vrekkig” bent…
Tja, het tekort moét
natuurlijk echt terug in la Douce France en dat dus gaat nog hete dagen
opleveren en zelfs buiten de zomer! Want ook voor 2013 wordt het al opgerekte
doel van 3,7 % in twijfel gesteld. Als Angela wint zal dat haar zeer ergeren en
voor de Franse leningsrente is dat in het najaar ook geen fraai nieuws. Draghi
van de ECB zal dus weer Franse obligaties moeten inkopen? Zo wordt de Franse staatsschuld bijna al “Europees uitgesmeerd” maar dat mag je (nog) niet zeggen.
Want te vele landen hebben ook boter op de kop…
HOTEL DIEU, NA ZIJN EERSTE MAANDEN
Het was een gewaagd giga-project van
Intercontinental Hotels en zijn financiers om dit
Wel hoe gaat het dus met deze beladen
plek waar vele zieke, oude en arme Marseillanen hun laatste adem
uitbliezen… Wie komt hier nú heen en
waarvoor?
Wel 50% zijn fransen (dus incl. de
Marseillanen), 25% zijn “overige Europeanen” en liefst 10% komt uit Azië, VS,
Rusland en andere verre landen. De 2% Aziaten, die vroeger vooral Aix frequenteerden, verbaasden iedereen door nu naar Marseille te komen! Men wil nu
extra gaan werven in het VS-segment, want die ammies blijven de biggest
spenders met hun 800 euro/dag, volgens de toeristische cijfertjes.
Er zijn al de nodige anekdotes over
rijken die bijzondere wensen hadden… Zoals de Chinese Wu Tang Clan groot
geworden in luxe mode, die elke dag wilden basketballen.. De directie vond een
basketbalterrein in Goudes aan de zuidkant van de stad en nog wel aan zee! De
Tangs waren zeer verguld, heet het, en de hotel-inventaris bevat nu ook twee
echte basketballen van topkwaliteit. De actrice Joyce Jonathan kwam met haar
zeer omvangrijke moeder en die zocht in haast en passende fraaie ceintuur.. Ook
dat lukte met enkele honderden km onder de wielen en net op tijd voor hun uitje
op een jacht.. Al heel wat Franse
Wat de directie “overviel” waren de Marseillais, vaak medici of familie daarvan, die hier heen kwamen omdat zij of
hun familie, hier vele jaren hadden gewerkt: in het ziekenhuisdeel van het
gebouw. Men sprak zelfs van een “soort pelgrimsbezoek”, want de medische functie had hier best ook
iets hemels vroeger. Het laatste station “avant le paradis”, voor vele. De
Brasserie heet Les Fenêtres en de bar Le Capian en u kunt er ook de
huiscocktail vragen: wodka, pastis, champagne en frisse citroen… En wat dacht u
van een bouillabaisse milkshake, die de sterrenchef Levy bedacht en die prima
“loopt”?
Dit wordt zonder twijfel een element
van de legende rond dit gebouw van de “eeuwige gastvrijheid”. Op de
openingsdagen liep het storm: vele nieuwsgierige kijkers natuurlijk. Maar ook
dagenlang een volgeboekte brasserie met bijna 100 gasten middag en avond: men
moest vele mensen weigeren.. Men is nu alop meer dan 29.000 geserveerde
couverts voor brasserie en bar in drie maanden.. Het toprestaurant L’Alcyone
wat sterallures nastreeft gaat over enige tijd open. Sterrenzoekers moeten nu
nog naar Nice Passedat. De bijna 200 medewerkers, waaronder de helft uit
Marseille, staan onder leiding van een Nederlandse directeur, ene Madeleine
Vervoordt en verder onder een franse managerslaag. 
Het lijkt wat wonderlijk dat in deze
stad de match gaat lukken tussen de 5*-hotels en dat moet liggen aan de
onmeetbare goede werken die hier voor de Marseillais werden verricht gedurende
bijna 1000 jaren. Gastvrijheid kent op zich geen rang of stand al moet u het
tarief van een nachtje hier slapen met een dinertje etc. toch wel gauw taxeren op
iets van 700 euro of veel meer… En dat zijn niet meer die aloude middeleeuwse condities… Want toen was hier het tarief meer
een rozenkrans per dag en vele schietgebedjes natuurlijk..
We hebben het gebouw
minutieus mogen bekijken op een rondleiding met Philippe een der architecten
van de omvorming en enkele dagen voor de opening. We zagen het nu ook al vele
avonden in zijn fraaie licht vanaf de terrassen en ik schoot er vele plaatjes
van. Binnenkort gaan we er de bar en de brasserie bezoeken want nu heet het in
Marseille: dineren in Les Fenêtres van Hotel Dieu en dan sterven (maar nu niet
meer ín Hotel Dieu!)… We houden u dus op de hoogte!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten