ALLEDAAGS UIT MARSEILLE EN DE MIDI

ONZE WATERBUS IS EEN SUCCES!

De test duurt nu ruim een maand en het is stervensdruk er staan lange wachtrijen voor de twee navettes die je met een algemeen transportkaartje van de Vieux Port op snelle wijze naar het zuiden van Marseille (het strandgebied van de Pointe Rouge) brengen. Het duurt iets meer dan een kwartiertje en je mijdt zo alle files, die er nu Marseille een groot renovatiegat is, nog meer zijn dan normaal. Maar de rit over water met fraai zicht op de stad vanuit de zee, bekoort niet enkel de woon-werkers maar ook de dagjesmensen. In goed dertig dagen namen bijna 51.000 mensen de navettes en dat leverde 41.000 euro op. Dat sommetje is wat vreemd maar u moet weten dat vaste maand- en jaarabonnementhouder op hun abonnement mee kunnen zonder bij te betalen. De waterbus is natuurlijk niets nieuws als je aan Venetïe of Z-Azië denkt of, jawel, ook aan Amsterdam en Londen. Nou is het maar te hopen dat de test slaagt… Dat zou het jaar 2013 nog meer glans geven.

HIJ HEEFT MAAR 2 EURO OP ZAK!

Ik shop even bij de lowcost  (soort van LIDL) hier om de hoek, hij ligt tegennover het grote station Saint-Charles waar per dan meer dan 50.000 mensen in en uit gaan. En bij deze massa zitten ook gelukszoekers die ergens willen pitten in de nacht en zij kopen niet zelden wat te eten hier. De zwarte jongen van ca 18 jaar, legt een fles frisdrank op de band en een pak spaghetti…en toont het meisje, dat hier niet van schrikt, het muntstuk van 2 euro. Daar moet het van betaald worden dus is de vraag lukt dat? Hij heeft geluk hij krijgt het mee voor net onder die 2 euro. Ik zie het als een harde confrontatie mat het verhaal dat in de wereld breed bekend is: in de arme afrikaanse landen die er nog zijn, verdient iemand die klust per dag 2 euro… In Duitsland, waar geen minimumloon geldt, is een uurverdienste van 1 of 2 euro voor jongeren zeker ook geen uitzondering. Daarbij gaat het dan wel om simpel gesjouw en geploeter natuurlijk; waar een diploma niet voor nodig is. Hij behoort waarschijnlijk tot de goedkope (zwarte) arbeidersgroep van Marseille waar men nu nogal veel mensen nodig heeft die “aan de schop” staan. Want de stad krijgt voor 2013 een massale opknapbeurt… Daarom is hij hier.

DAT GEDONDER MET DIE KOFFERS OP WIELTJES

Ik ga wel eens onderaan de Grand Escalier zitten van het Gare Saint Charles waar je een oneindige variatie een bagagebeladingen ziet… Tegenwoordig hebben koffers van die trekstangen en dus ook wieltjes: niks fout mee natuurlijk. Maar er zijn mensen die uiterst overbeladen koffers willen voortzeulen die zo zwaar zijn “op wat grotere hoogte”, dat

ze instabiel worden en voortdurend omkiepen op hun zijkant. En dan zie je een oudere mijnheer in wanhoop zijn gekantelde koffer op de zijkant voort trekken. Hij bemerkt pas na 50 meter of zo dat er achter hem iets fout ging… Ik ken het probleem ook uit ervaring en bij de aanschaf van zo’n dieng is het goed te letten op:

-de diameter van de wieltjes gezien de vele gaatjes in een stad.. het kiept gauw om namelijk

-de afstand tussen de wieltjes: is die klein en laadt je de koffer of tas “hoog vol” , dan kiept het spul voortdurend om.

En een reiziger heeft toch al genoeg aan zijn hoofd. Ja toch?

ZWERFFIETSEN

Ze staan overal en er zijn er die niet zijn aangebonden met een slot en andere die dat wel zijn. De eerste zijn zo “weg in de handel” de verleiding om snel te scoren is te groot. De aangebonden categorie valt voor de professional in de categorie “pièces detachés” , dus hij wordt gedemonteerd.

Daarom zie je wel eens verwarrende zaken: een fiets zonder zadel etc. is namelijk niet altijd een gesloopte fiets. Het kan goed zijn dat de eigenaar bij het stallen zijn lekkere zadel zelf er uit trok en meenam. De stad is altijd gecompliceerd: het is nogal eens niet wat de argeloze toerist denkt. Mede daarom heeft Marseille ook zo’n bedenkelijke reputatie… U weet nu hoe dat komt en hoe u die zwerffietsen moet analyseren. Een intelligente toerist heeft onze voorkeur.

DE ROKENDE GIGA PEUK

Roken in het station Saint Charles mag niet meer maar sommige mensen hebben korte geheugens. Dus vroeg men een artiest om een giga peuk te maken  en ik zit er nu op de bank in de hal met de nepbomen naar te kijken. Het is zoiets schaal 1 op 1000 schat ik dus hij torent recht omhoog en is aan de brandzijde geknakt± kortom een mooie peuk.

Bij nadere observatie zie ik, ik kan het niet geloven, dat er rook uit het aangebrande eind komt… Ik ga er nu dichtbij en jawel er komen straaltjes rook uit kringelen…. Mijn technische achtergrond vereist nu dat ik een verklaring vindt, en, waar rook is, is ook vuur, zeiden de voorvaderen al. Ik zoek dus naar een energiebron en dat zou een elektriciteitsdraad kunne zijn, ik zie niets. Een gasfles dan misschien, maar die kan je er niet in verstoppen..  Ik wil het raadsel oplossen en klamp zo´n oranje SNCF engel aan en laat haar de rokende peuk zien. Het verontrust haar zichtbaar, een aanslag dus, denk je dan even. Ze spreekt in haar portofoon en zegt tegen me dat haar chef zelf meteen komt kijken. Mogelijk maak ik me onsterfelijk belachelijk dus… Daar is de chef die met grote ogen kijkt en die dan de steeds aanwezige brandwacht belt. De pompeurs marins komen er nu aan te pas, twee man sterk zelfs. Ze zijn niks dom en tonen de veiligheidsman dat er iemand echt probeerde deze giga peuk aan te steken…

Er komt een kleine handblusser aan te pas en de schoonmaakdienst… En als ik de hal verlaat rookt het kunstwerk niet meer.. Zo zie je maar weer dat ook al lijkt het `te dom voor woorden`, het kan toch zeer lucide zijn om er even de pro´s bij te halen. De volgende dag, lijkt me toeval, is de giga peuk opgeruimd… De kunst verloor het weer eens van de grappenmakers.

MICHEL LE JARDINIER `PUBLIQUE`

In de tram luisteren we allen, noodgedwongen, naar een klein echtelijk dispuut  in het fraaie marseillais. Een kleine niet zo slanke marseillaise zet haar ega publiek voor de harde feiten. Hun tuin , die onder de verantwoordelijkheid valt, van man Michel, is `degelasse`. Kortom te erg om aan te zien dus. Omdat Michel er erg lang niets aan deed. En dat is nu voorbij, basta!  Michel weet dat het nu tijd buigen is en verklaart plechtig aan zijn mimoune dat hij bij thuiskomst er meteen tegen aan zal gaan…

Hij beseft het te hebben gezegd onder zeker 15 anonieme getuigen in de tramway lijn 1.

Ik kijk mijn mede toekijkers even aan en zie de verhulde `sourires`, dit is amusement van de bovenste plank. Mimoune had het gehad met die faignant Michel en nam hem publiek onder handen, netjes maar ook oh zo duidelijk.  Jammer dat wij het resultaat nooit zullen  zien.