ONZE FERRYBOAT IN HET
GUINNESSBOOK?
We kregen twee jaar geleden
een “zon-aangedreven” ferryboat die de oversteek doet van Quai du Port naar de
Rive Neuve van de Vieux Port. Nadat zijn dieselende voorganger het 60 jaren
puik had voorgedaan en ouderwets sneefde: echt uit de tijd dus. En dat hebben
we geweten!
Sinds de groene “haute
techno” bezit nam van de ferry met zijn zonnecellen en elektromotoren is het
een en al ellende: het ding ligt er bijna 30% van de tijd uit… Als het fors
waait (een kenmerk van Marseille!) dan is de boel niet powerfull genoeg, hij
drijft af, kan het niet winnen van de zijwind dus! Echt waar! Afgang van groen
en de techneuten.
Het aantal technische
storingen aan aandrijving, besturing en beveiliging was ook niet mis: om de
haverklap in reparatie en wachtend op “pieces= onderdelen”. Daarbij komen dan
ook nog de “grèves=stakingen” want er
zit gemeentepersoneel op de bok dat uiteraard lid is van de nietsontziende
vakbond FO. Daar staakt men bij elk incident uit “solidariteit”; met een
bedreigde buschauffeur, reorganisaties elders of gewoon herrie met bazen en
waar dan ook… Dus de nieuwe ferry heeft een lousy reputatie en dat veranderde
je heel lastig… In de krant stond nu de gedachte om deze “flutferry” (die er
overigens mooi uit ziet en ook fraai vaart), in 2013 (Marseille
Cultuurhoofdstad van Europa) maar stilletjes ergens onder zeil af te meren…
Stel je voor de nieuwe franse Minister van Cultuur vaart over ter opening van
het jaar de Vieux Port over en.. ze blijft hangen en waait tegen de kade! Dat
zou een blamage enorme zijn die wereldwijde uitzaaiing zou krijgen. Dus hét
risico voor 2013 is hier niet het terrorisme maar de ferry in de Vieux Port…
CACHE-MISÈRE EN VILLE
“Cache-misère” (wegstoppen
van rotzooi/een puinhoop) is de uitdrukking die je gebruikt als je iemand moet
laten zien, in je huis of op je terrein, wat je uitvond om rotzooi uit het
gezichtsveld te laten verdwijnen. Daar moest ik aan denken toen ik even geleden
zag dat men , vóór een groot steiger dat er moest staan om gevelrestauratie te
doen van een groot gebouw tegenover het parvis (het plein) van station Saint
Charles, aan het toeristenoog te onttrekken. Een enorm doek van wel 50 meter
breed bij 35 m hoog werd er vóór opgespannen.
Wie dat betaalde? Wel zo te zien Coca Cola
France… want er op staat een enorme reclame van tekst en Cola flesjes die de
vuile gevel waaraan wordt gewerkt geheel aan het oog onttrekt… Want omdat we in 2013 dé Culturele hoofdstad
van Europa zijn moet alles hier (eindelijk) eens frisjes gemaakt worden. Verder
zijn de ouvriers (gevelwerkers) ook tevreden, want ze krijgen geen overdosis
aan directe zonnestraling nu de zomer uit gaat breken. De enige die zich
ergert, ben ik, die nou net ook wat had leren houden van die oude gevel met
zijn aparte grafitti…. Maar geen nood: als het doek er af is wordt de cultuur
van deze stad in no time opnieuw zichtbaar en dan op een fraai egale
ondergrond. Ik geloof dat het deze keer dus een echt kunstwerk zal worden…
nadat we cultureel weer “af” zijn natuurlijk. Wat cultuur is, dat is nog maar
de vraag. Hier in Marseille discussieert men daarover maar voor alles is er ook
de “culturele actie” à La Friche. Want daar klopt het wilde culturele hart van
de stad, dat overmorgen beroemd zal zijn als de bobo’s er niet meer omheen
kunnen.. Patience Leon!
MON ATELIER MECHANIQUE?
C’EST LA RUE!
In de stad zijn er nogal wat
oude auto’s te vinden omdat een auto nou eenmaal de spiegel is van de
portemonnee van de (arme of rijke) eigenaar.
En daarbij hoort dat er regelmatig reparaties moeten gebeuren om het
blik “op de weg te houden” of door de Controle Technique te slepen… Minder dan
¼ van de inwoners heeft een garage of een stukje eigen afgesloten terrein hier.
Dus staan auto’s vooral op publieke parkeerplaatsen waarvan ook 30% illegaal is
d.w.z. eigenlijk bedoeld is als trottoir, taxiplek of fietspad. En omdat garagetarieven hoger zijn dan die
van een neurochirurg moet er dus (zwart) geklust worden op straat als een auto
in de reparatie moet. Al rondlopend en fietsend zie ik dan ook wel elke dag een
dozijntje publieke ateliers op straat. Waar meestal een of twee mannen klussen
onder het deskundige toezicht van de halve buurt. Daaronder zitten de echte
experts als je het aantal adviezen als criterium voor deskundigheid neemt. Ik
ben wel eens op het aangrenzende terras gaan zitten om zo’n reparatie met veel
inspraak, eens een tijdje te observeren. Een ware klucht van nivo als je maar
“wat dwars durft te kijken”.
De hoofdrol horen te spelen
de twee monteurs (eigenaar + vriend of buurman) met enorme kisten gereedschap,
waarin het een grote chaos pleegt te zijn. De helft van de tijd is dus “zoeken”
naar de juiste sleutel etc. het grote werk… En dan die diagnostische bijdragen!
Uitgangspunt is vaak: de motor wil niet meer draaien en dan is vraag één wat is
de oorzaak? En dat zijn nogal wat mogelijkheden bij een moderne bagnole. Maar
“au nom de Dieu”, hoe vindt je die? Wel dat is gewoon een soort van casinospel
een lotto of zo. En in dit geval met een aantal ongeremde en ongestuurde
toekijkers die het natuurlijk elk beter weten… Intussen schroeven de twee
werkers het ene na het andere onderdeel er af… op zoek naar de echte oorzaak.
Ik wachtte niet tot ie het weer deed natuurlijk, want dan moet je nachtkleding
meenemen.. Cabaret vindt je gewoon op straat, niet aangekondigd en zonder
entreekaartje. Het is enkel een kwestie van even rondkijken met een pietsie
fantasie. Stories liggen overal op straat en ook in een ongekende variëteit.
Het kan levensvullend zijn voor een gepensioneerde als ik. Leve dus, la vie
dans la rue.
MARIAGE METISSE À MARSEILLE
Trouwen lijkt weer in of
moet je, in een stad als Marseille met zijn grote mix, ook zeggen dat trouwen
bij een deel van de bevolking nooit “uit is geweest”? Zoals bij inwoners
van Afrikaanse of Magrhebiaanse achtergrond?
Hoe dan ook hier wordt dat
getrouw nogal luidruchtig gevierd en deels op straat waarbij een rit in rij met
versierde en toeterende en blokkerende auto’s een nogal feestelijk onderdeel
is. Men gaat dan vaak naar een park of andere mooie plek om de foto’s te
schieten met alle uitgenodigden er omheen natuurlijk. Zo ontstaat dan zo’n
stoet van enkele dozijnen versierde auto’s die zich eerst, vóór vertrek in
karavaan, moet formeren natuurlijk. Omdat daarvoor geen ruimte ter beschikking
is gesteld (foei burgemeester!) wordt dat gewoon uitgevoerd op een willekeurige
straat in het centrum langs het trottoir wat uiteraard een enorme opstopping
veroorzaakt. En heb dan niet de euvele moed om uw ongenoegen te ventileren!
Levensgevaarlijk u hoort gewoon te snappen wat de echte levensprioriteiten
zijn. Dus u mag kijken, zelfs mee toeteren (maar wel IN het algemene ritme!)
en vooral wachten tot wagen 1 met videocameraman wegrijdt en alle andere blik
er achter aan. Een oorverdovend lawaai van toeters en brullende overbelaste
automotoren wat alles overstemt, trekt als een gillend lint door de straten. De
familie en vrienden hangen uit de autoramen en uit de open dakjes.. En men schreeuwt
en zingt, fotografeert en filmt en doet de auto’s zelfs wat dansen. Zo zien we
ze vertrekken richting Parc Longchamps of een andere weide… Het huwelijk wordt
stevig gevierd en niets blijft achterwege. Want het moet eigenlijk wel een
leven stand houden… En daartoe moeten alle geesten worden bezworen….
Nu u het beter weet moet de frustratie een volgende keer beduidend
minder zijn. Nog even en u wiebelt ook mee, wedden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten