Het lijkt er op dat een (zwijgende?)
meerderheid wacht op de man of vrouw die hun beter bevalt en die hun echt enthousiast
kan maken voor haar/zijn idee voor de toekomst van land en volk. Kortom iemand,
die ze graag als politieke leidsman/-vrouw zouden willen kiezen. Zoals dat nu
al zo’n 20% van de Nederlanders (en merkwaardig genoeg ook 20% van de Fransen!)
doen bij hun keuze van de ultra-rechtse/oerconservatieve Geert Wilders (in Frankrijk
idem voor Marine Le Pen en linksradicaal Melenchon). Job Cohen leek dat in
Nederland ook even te zijn, voor sommigen, maar het werd niks; hij moest
vertrekken. Nu gaan er in Nederland nog méér mensen (zo’n ruim 30%), voor Emiel Roemer
van de SP (en voor Sarkozy of Hollande in Frankrijk). Opnieuw lijkt ca 40% van
Nederland nu in hem hún ware Jacob te hebben gevonden… Maar, dus ook zo’n 50-60%
(nog) niet! Waar blijft nu toch die nog
“onbekende”, met dat warme charisma,
met een lucide visie en die ook nog de “guts” heeft om wat hij zegt ook wáár te
kunnen maken?
Denkt u ook nog steeds dat u, -morgen
of overmorgen-, zo iemand in Nederland gaat zien?
Zoals dat lukte in Duitsland in de
jaren dertig met ene Hitler; later in Engeland (in en tijdens WOII), met ene
Churchill; ná WOII in Duitsland ook met ene Adenauer en idem in Frankrijk, met
ene de Gaulle. Maar later bleek ook hier dat, -zowel met Churchill als met de
Gaulle nadat de oorlog was vergeten-, hun congé moesten nemen. De betovering was
snel voorbij.
Hiervan valt mogelijk iets te leren: het
ging kennelijk om de “juiste man” op het “juiste moment”. Toen de tijden ingrijpend
veranderden (en daarmee ook het denken van de mensen), vielen die zo populaire
voormannen al snel in ongenade.. Dus lijkt het er op, dat een “sterke man of
vrouw” alleen kan slagen (of beter gezegd: alleen die rol kan vervullen), als
er belangrijke condities vervuld zijn. De kernvraag lijkt dus:
wélke
zijn nou die noodzakelijke voorwaarden, en, -mogelijk is dat de nog betere
vraag-, hoe ontstáán dan die condities?
-Eén antwoord ligt voor de hand: zie de
voorbeelden hier boven. De ellende, de chaos, de angst moeten kennelijk eerst
zo gróót worden, dat een grotere meerderheid ontvankelijk wordt om samen voor één
idee en/of een persoon te gaan… Wat ook betekent, dat zo lang er politieke
versplintering optreedt (wat we nu in vele landen zien), de tijd voor “een
sterke persoon” nog niet is gekomen. Er moet dus eerst een periode voorbij gaan
van flinke politieke onenigheid, veel versnippering (veel “schijnprofeten” ook),
vóór er een voldoende grote meerderheid is te mobiliseren voor die ene sterke “roerganger”.
Is mijn privé-theorietje juist, dan moet
er dus eerst meer narigheid komen vóór die meerderheid is te vinden. Doorredenerend
zou dus de betere vraag kunnen zijn: hóe kun je nu bevorderen dat het rijpingsproces, dat kennelijk aan “het
eens worden” vooraf moet gaan, sneller of beter verloopt?
Maar:
kun je dan, als “gewone burger”, iets doen? En als dat dan mogelijk zou zijn,
hoe moet je dat dan organiseren? Daarmee lijken we nu in een cirkelredenering
te raken: want ook hier zijn “gangmakers” nodig, dus medeburgers die bereid
zijn zich (zonder beloning) in te spannen, om politieke actie te organiseren.
Zoals bijvoorbeeld nu jongeren in Nederland uit diverse politieke achtergronden
samen praten en actievoeren voor het vinden van nieuwe wegen. Ik zag er enkele
van deze jeugdigen recent in het Tv-programma Buitenhof en was best onder de
indruk. En ook blij dat eindelijk eens te zien. Een stem die zich verheft, die
iets nieuws lijkt te melden, voortkomend uit het “gemene” volk. Wat wezenlijk
is voor een goed functionerende democratie, waarin “het volk” immers de basis
is.
Mogelijk
denkt u zo langzamerhand ook dat “afwachten”, het toch niet is. En voelt ook U dat
u iets zou moeten gaan ondernemen? Dacht u er ook al eens aan om: een krantje
te beginnen, om te gaan bloggen, pamfletten te laten drukken en te verspreiden
of gewoon te gaan rondlopen met een bord of met een geluidswagen te gaan
rondrijden? Of wacht u nog even op “een nieuwe politiek-maatschappelijke
elite”, die zo “vertrouwde voortrekkers“ van vroeger, waar we dan achteraan
sjouwden? Terwijl nou net het akelige is dat die elite er niet meer is… Die
moet nou net weer worden “uitgevonden” en,-geloof het of niet-, nou net door
ons, wijzelf dus!
Wel als u hierin wat herkent dán moet u
deze blog zeker verder lezen, want dat vraag ik me ook al tijden af…
Waarschijnlijk
zit er echt al iemand “in de coulissen” die bij zich bij een verrassend
initiatief zou willen aansluiten en die “het” heeft: dat charisma, dat kunnen
geven van vertrouwen en dat vaste, overtuigende idee. Waar kwamen anders die
Lula’s en Kirchner’s vandaan in Brazilië en Argentinië? Die de massa konden meenemen
naar nieuwe, betere tijden? En die Ghandi ook en ook die Mandela? Zie al die
opkomende landen nu in de wereld die we aanduiden met namen als Brics. Maar ook,
zeer recent die Mario Monti in Italië, die de meest zware maatregelen, kalm en
vastberaden en mét instemming, er “door” krijgt. Na de chaos van die maffe
Berlusconi. Hij zat ook een leven lang in de “coulissen” en blijkt nu dé redder
te zijn. De juiste man op het juiste, het gerijpte, moment dus.
Zo kom ik op een conclusie die ons ook hoop
zou moeten geven: laten we, samen en alleen, vooral initiatieven ontplooien die
politieke discussie oproepen. Dus ventileer uw ideeën, luister naar hen die de
moed hebben om hun gedachten uit te spreken: kritisch maar opbouwend. Kortom:
bemoei u ermee dus.
Want als er dat voldoende mensen doen,
gestimuleerd ook door anderen die hun moed gaven, dan komt die dag dat er
iemand met ideeën “aanslaat”, en bij
steeds meer landgenoten. Die het vertrouwen waard lijkt te zijn en die het dus
verdient in de bestuurdersstoel plaats te nemen..
Wonderen bestaan niet, dat weten we wel. Maar
toch heeft al heel vaak dit soort wonder plaats gevonden. Maar het moest als
het ware worden “geprovoceerd”. Zoals er nu ook een Occupy is gekomen: uit het
niets, maar al op vele plaatsen, en ook een Anonymus en mogelijk zijn er al
andere bewegingen die we nog niet opmerkten…
Dus laat gewoon van u horen, doe mee, en als
er dat maar genoeg doen vinden we “onze nieuwe weg en onze roerganger” wel. Dat
is de belangrijkste conditie: en wijzelf moeten en kunnen die scheppen. Eigenlijk
eenvoudig niet?
Maar…
die warme zon zag dit “uithuilen en
opnieuw beginnen” zich al ontelbare keren, -diep onder haar baan-, afspelen. Daarom
zeggen we ook nog steeds: “Er is niets nieuws onder de zon”…
Het onthoofden van de “Roi Soleil” in
Parijs, was ook “gewoon” het einde van een mislukte “roerganger” (die overigens
nooit was gekozen). En gaf het begin aan, van een nieuwe “tijd”, met een hele
reeks nieuwe roergangers. Die elkaar enkele decennia bleven “opvolgen” en dat op nogal bloedige
wijze…
Tót “roerganger” Napoleon Bonaparte uit Corsica kwam
boven drijven, die heel wat ondernam, vóór ook hij werd verbannen door “het
volk”. Een eeuw later zagen we dat zich herhalen in Rusland, waar de tsarenfamilie
het veld moest ruimen voor (weer) een revolutie en daarop volgden er nog meer
omwentelingen, tot het hele communisme implodeerde. Steeds weer, afdankingen van
“door God gegeven óf gekozen, heersers”.
Immers samenlevingen veranderden, mede
door de veranderde ideeën en “uitvindingen”. Maar ook door het wangedrag van
hun leiders. “Men” kwam daardoor tot andere opvattingen en greep zelfs naar de
wapens om die te verwezenlijken. Dat moest ook wel, omdat de democratie nog
ontbrak, waarin iedereen vrij kan oproepen tot verandering en zijn ideeën vrij aan
de man kan brengen. De omwentelingen in de Maghreb en het MO zijn weer zo’n golf,
naast die nu in diverse Afrikaanse landen. En al die moves worden elke keer weer
beschenen door dezelfde zon… Wat moet die intussen veel van ons weten!
Het is dus eigenlijk duidelijk zat hoe
het verder moet met ons… We zijn, op wat we eerder hadden bedacht, nu weer eens
uitgekeken. Én, “we” maakten er ook opnieuw “een rotzooitje” van: graaiend,
speculerend, maf consumerend en intussen onze democratische idee flink verwaarlozend.
Eerst meer geld en spullen, daarna enorme verschillen tussen rijk en arm, en intussen
niks goed opletten op die politici, aan wie we de democratie hadden “uitbesteed”.
Niemand had zin in dat kritisch blijven discussiëren over de scheefgroei. die
we best wel zagen. Ook al hoorden we sommige wat roepen over “normen en
waarden” en “terug naar de VOC-mentaliteit”. We vonden dat gezanik maar wat
lastig en deden veel liever wat anders, wat leukers. De zon keek naar ons en
schudde het eeuwige hoofd: ze wist dat het weer eens “om” moest, daar beneden.
Want de mensen begonnen weer “die politici” de schuld te geven, terwijl ze
vergaten dat ze die zelf hadden gekozen en maar wat hadden laten aanprutsen met
het gegeven mandaat. Het werd wéér: “weg
met die ellendige politici”, en de ontevredenen kozen vervolgens voor “mooi
pratende politici”, die een zondebok zochten (en vonden) en die hun zonder
tegenpruttelen gelijk gaven in hun nogal belachelijke wensen…
Politici ook, die hun ook niet
vermoeiden met al die “negatieve” verhalen, over ontgroening en vergrijzing,
over “opkomende landen” en veel te hoge staatsschulden. Nee, dat praten over
hoofddoekjes en “afwijkend levende immigranten”, dat vonden er vele hét echte
probleem. Onderwijl waren er onvoldoende mensen te vinden om de “gepensioneerde
oudjes” te vervangen en om zo hun pensioenen en dure zorg te betalen… Net alsof
we dát niet al lang hadden kunnen (en móeten) zien aankomen!
Hadden we dan nou ineens collectief last
gekregen van een zonnesteek? Waren we té lui blijven liggen in de zon naast die
geurende barbecues?
Eigenlijk weten we dat best wel zelf,
ook zonder die wat “negatieve” blogs van die retraité’s te moeten lezen. Die
niks beters te doen vinden, lekker wonend onder die lekkere zon..
Dus beste mensen, ga achter uw PC zitten en reageer op
dit geschrijf en laten we zo een bijdrage leveren aan een brede discussie over
“hoe het verder moet”. Want anders weet ik het verder ook niet.
Praat en schrijf uzelf dus uit die
“put”, samen met uw lotgenoten. Want dat was en is DÉ motorfunctie van wat we “democratie”
noemen. We moeten het, zoals altijd al, gewoon weer zelf gaan doen…
Laten we dat nu, -ook aan die eeuwige
zon-, tonen. Die dan gerustgesteld zal constateren dat de mensheid nog helemaal
intact is en weer hoop toont voor een nieuwe toekomst. Want wij zullen het,
beschenen door die warme zon, nóg eens zelf moeten doen.
“Au boulot” dus en kop op. En kijk naar
die zon en glimlach en… vooral, laat van u horen wat Ú denkt.
, 22 april 2012.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten