Die blog over WOIII was nogal confronterend al was de beschreven werkelijkheid dat nog veel meer. Maar een mens zonder hoop en perspectief raakt verloren en verdrietig. En natuurlijk zijn er in onze huidige wereld duidelijke tekenen van hóóp. De schok van de omwenteling moest eerst worden verwerkt, de nieuwe werkelijkheid moest worden ontdekt en worden geaccepteerd vóór er echt iets in beweging kòn komen. Zo’n beweging komt er,-wat de aanzet betreft-, nooit uit de dagelijkse politiek. Immers dat is “short-term gedoe” en gaat enkel om “nú niet verdrinken en om politiek zelfbehoud”. Dus moeten we elders kijken voor dat begin van een “nieuwe lente”!
En dan is “Occupy Wall Street” onmiskenbaar dé belangrijkste nú, maar u kunt ook al de sterk opkomende, “Occupy Europe” op het internet vinden. In al 900 steden in de wereld zien we “Occupy”, onder diverse namen: van Israël tot Chili, van Duitsland tot in de Balkan, van Australië tot Spanje en van Griekenland en Italië tot nu ook op La Defense in Parijs. Haar aanhang is een dwarsdoorsnede van de maatschappij, een waar palet van alle door de crisis getroffenen. Naast de “beroeps-protesteerders” en anarchisten van weleer. Waar ik overigens de betekenis niet van wil onderschatten: zij zijn onze morele klokkenluiders en de luizen in de warme pels van de gezapige. Ook moeten we de artistieke en de filosofische wereld in de gaten houden: die geeft steeds meer signalen af, vertalingen van onze onrust en twijfel, maar ook van schoonheid en nieuwe hoop. In de marges van de samenleving begint kennelijk altijd de verandering, ná een periode van grote ontreddering en chaos. In Frankrijk werden van een boekje dat heet “Toon uw verontwaardiging (=Indignez-vous)”, al meer dan 2,5 miljoen exemplaren verkocht!
“Occupy Wall Street” knoopte aan op de “groep verontwaardigden” in Europa die het op haar beurt,-qua vorm-, overnam van de protestbewegingen in de Arabische landen! De pleinen van protest tegen de onvrijheid van de dictaturen werden zo tot protestpleinen tegen een “verkeerde westerse wereld”. Vol met arme werkeloze jongeren maar ook met ouderen uit de weg kwijnende middenklasse..en te arme gepensioneerden.
Daarbij spelen Internet en de sociale sites opnieuw een essentiële rol; ze geven een groot mondiaal cachet aan deze gevoelens van groot onbehagen. In de VS spreken de “protes- tanten” van ”Kalasnikov-cameras”: een bric à brac van computers en mobieltje die worden ingezet om de “te zwijgzame pers (zoals CNN)”, via het net te bestrijden. Er zijn steeds meer namen te horen van leiders; als de ankers van de protestbeweging. Voortkomend uit een de artistieke wereld, uit de zakkende middenklasse, uit de massa werkeloze jongeren met diploma’s (die gewoon niet kúnnen (over)leven door schrijnende armoede). Maar ook komend uit de “gewone”, verarmde mensen die er in de meeste westelijke landen al langer zijn. En ,let wel, dat is bijna overal al een groep van 15 à 20%; zelfs in Duitsland!
Deze groep is snel groeiend: de afstand tussen (schat)rijk en arm wordt steeds groter. Die “factor 20 tussen rijkste en armste” ,die ooit een econoom van naam acceptabel achtte, is intussen een lachertje: die factor is nu eerder 500 geworden! Geloof het of niet, steeds meer schatrijken beginnen zich erg onbehagelijk te voelen en sommigen roepen zélf nu om “belast te worden door de staat”. Een man als Warren Buffet voorop! Er kwam zelfs een initiatief van de rijken om vrijwillig geld af te staan à la Bill Gates … Iets wat haaks staat op de ameri-kaanse republikeinse “religie”, die zich het best laat omschrijven via hun slogan: Greed is good, greed is right! En greed is niks anders dan “hebzucht”, zoals u weet. Niks naasten-liefde, solidariteit, charitas; nee, graai u zelf gelukkig, dat werd het levensideaal.
In de politiek is nu ook duidelijk, dat het keiharde liberalisme zonder grenzen, stuk knalt op de slechte kanten die in “ons, naakte apen” schuilen. We weten van geen ophouden en moeten dus door een (liefst democratisch gevormde) overheid gewoon in de teugels moet worden gehouden en keihard moet worden bij-getrimd. De tijden van “zelfregulering” zijn geweest: het werkte gewoon niet. En nu zien we dus het oude mechanisme ontwaken: het volk begint te morren en te protesteren en enkel daardoor gaat ook de politiek meedoen. Tot nu toe verlopen de protesten, op uitzonderingen als Londen en Oakland na, nog vreedzaam gelukkig. We zagen weer eens hoe het écht werkt: de politiek vólgt en het volk loopt voorop! De idee dat het andersom zou zijn, is al eeuwen een ernstige misvatting. “Het volk” (= wij dus: “Jan met de pet en Johanna met het sjaaltje”), moet het heft in handen hernemen! Dat zien we nou eindelijk en op steeds grotere schaal en… die lamme politici worden nu wegge-stuurd en die verdwaalde partijen verliezen alle aanhang. Zie de overal wegwaaiende socialisten en christendemocraten… die ondanks hun fraaie basisidee het antwoord niet meer wisten te geven… Terecht krijgen ze nu, en van óns, hun straf!
Natuurlijk is het de vraag wat we ervoor in de plaats gaan krijgen… Het populisme bloeit en groeit vooralsnog en de antidemocratische en rechtr-radicale gevoelens ook, helaas. Want te veel mensen denken nog dat je het democratisch sýsteem als schuldige moet aanmerken, terwijl het overduidelijk het volk zélf is dat de zaak liet ontsporen. De consumerende, losgeslagen, graaiende en op de pof levende massa, dié faalde wéér eens. Dát erkennen is nu fundamenteel; daarna komt de therapie, bijna als vanzelf!
Wié zijn het dus op de eerste plaats schuld? Wel “wijzélf” dus, die in een democratie leven waar je alles mag: protesteren, pressiegroepen vormen, staken op andere partijen stemmen en luid brullen dat je het niet meer pikt…. Wíj moeten dus weer ons straatvechters jasje uit de kast halen en de idee “dat je netjes wat ontevreden moet brommen liefst aan de welgevulde borreltafel” gauw loslaten. Nee, rauw en hard en duidelijk er tegen aan: liefst zonder geweld natuurlijk, maar dat zal af en toe lastig worden. Zie Londen recent en ook elders…ook rond “Occupy en co” dus. Want soms gaat de éen (de demonstranten) óf de ánder (de politie), te ver… Dat is bij grote emotie wel eens onvermijdelijk.
Dus geef het gewoon toé: de tijden van net vóór de Franse (en andere( revoluties zijn weer aangebroken en daar moeten we nu even aan wennen en er onze plek in vinden.
Dus: DOE óók wat, ga met een bord lopen, stem op een dubbelganger van de vroegere boer Koekoek, schrijf ingezonden stukken, scheld uw bankdirecteur uit, smijt al uw aandelen en obligaties weg, geef al uw geld weg aan de armen (dat geld is toch straks nop waard!) en nodig met de Kerst de clochards voor uw deur uit… En vooral: wordt politiek weer echt actief, ga weer de discussie aan en speel het hard. Want u weet het: zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Trek dus dat knalrode pakje aan (of neem mijn part bisschoppelijk paars!) en maak UW eigen bord met een pakkende korte tekst er op. Ga dan gewoon úw straat op en loop door úw dorp of de stad en maak lawaai zodat u wordt gezien en gehoord. Doe het dagelijks tot u achter u de eerste volgelingen ontwaart, ook met hun bordjes… En ga, als u over de 500 bent, naar Den Haag en koop uit protest géén treinkaartje… Ga daar tegen die gekozenen zeggen dat ze,-wel nondedju-, nu echt moeten kiezen: of opdonderen of goed luisteren en móven!
Mijn beste lezers (ja, ook jij…), ik verwacht van U dat u meteen begint. Ík ben al bezig want ik blog al dat ik een ons weeg! Iedereen op zijn manier dus… Ik ben nou toch bedroefd dat mijn idee om een Jeux de Boulesclub op te richten (zie de oude LP-edities) als een dekmantel voor een beginnende protestbeweging, niks is geworden. Immers nu blijkt het: ik had toch een beetje gelijk, al moet ik toegeven dat die boulesballen natuurlijk niet werden gezien als een vreedzame toepassing van de oude kanonskogel. Dus ik heb het op zich goede idee hartstikke fout vertaald: stom, stom stom!
Daarom is het nu tijd voor de volgende poging, die het natuurlijk véél beter zal doen… Dus zie ik iemand op straat met een leuk bord lopen,-dan verzeker ik u-, dat ik er meteen achter ga lopen. Ik blijf nou ook niet meer rustig. Ça suffit, dus!
Maar eerst op naar Californië , alwaar ik in Oakland (bij San Francisco) met mijn eigen bordje een rondje zal lopen. En op dat bordje staat: Wordt toch wakker: Wilders weet het toch óók niet!
Maar,
omdat het even gaat duren,-Merkel schatte het op 10 jaar-, blijft die heerlijke zon van groot belang. Ze verwarmt ons en haar stralen ontspannen ook onze vermoeide hersens. Nog even de aanstaande winter door en dan wacht ons die nieuwe lente. Waarvan we weten dat die met zékerheid komt. En die zal nieuw élan, nieuwe hoop en ook nieuwe vrede en geluk brengen, voor ons allemaal. Omdat we het eindelijk hebben begrepen: het kwaad zat in elk van óns… Dat had die eeuwige zon daarboven àl die tijd gewoon dóór. Toch zweeg ze, omdat ze ook wist dat het zo al vele millennia gaat… Immers: er is niets nieuws onder de zon. Dus laat u ruim beschijnen en ik wens u weer vele uurtjes zon toe.
november 2011. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten