A CALIFORNIA BLOG

Lompoc, Zuid-Californië , en ik loop op V-Street  om 7 uur s’ morgens, in de opkomende  zon, nu  nog laag  aan een bleek-blauwe hemel.  Deze straat is,  als alles hier,  Amerikaans breed, 35 meter, met  veel pick-ups en geen enkele voetganger of fietser,  behalve ikzelf. Even  breed dus als die American Dream altijd al was.  Je voelt het : deze  dream is nog lang niet dood.  Ondanks 13% WW, een kwijnende middenklasse , veel armen en veel  verlaten en kapotte, houten huizen.  Immers,  de immigratieschuif staat hier vol open  voor vervolgden of oorlogsvluchtelingen of gewoon voor hen die grote  armoede ontvluchten, in de hele wereld.  Want dat was en is de echte motor hier, de voeding voor de dynamiek  en het  ondernemend zijn in dit “ big country” .

En op het grote houten bord van de methodistenschool  in U-Street staan  een dozijn menselijke silhouetten in de diverse huidskleuren met er boven:  We are all children of God.  Deze mix van vrijheid, gelovigheid,  consumptie en veel armen en zieken zonder ziekteverzekering, zal ooit weer de weg omhoog vinden.

Het viel niet mee om van Marseille in Los Angeles te komen: de veranderde reiswereld eiste zijn tol. De controle van een mens en zijn handbagage is bij een VS-bestemming geen echt aangenaam gebeuren.  Als je niet oppast sta je zo met je broek op de knieën,  na een hoop gepiep uit een controlepoortje.  En alle vloeibaars boven  de 100 cc wordt je afgepakt en wordt gedumpt.  En zonder een ESTA-formulier mag je ook die Boeing 777 van Air France niet in.  Ondanks het zoveelste formulier  dat je invulde… en het uitlezen van je fingerprints en het kijken met je oogjes in een camera van de immigration officer.  De daarop volgende douane was gelukkig wat vriendelijker… Het terrorisme leidde tot veel angst en reizen is op de wereld een complex gedoe geworden.  Maar je komt er wel, stevig gemangeld en dank zij veel geduld en  veel inlevingsvermogen.

Dan  blijkt het Thankgivingsday te zijn wat hier miljoenen kalkoenen de kop kost:  hier dus doen wij ook mee. Veel turkey met een bordje groen en een mooie fles Zinfandel rood.  Maar ondanks dat het prima smaakte bekwam  het niks goed: ik zag de eerste nacht alles voor diepgroen aan.  De dag erna was het Black Friday: iedereen rent naar de shops en jaagt op de koopjes: meer dan 50% korting en de omzet was, ondanks de crisis (of net vanwege?) 25% hoger dan vorig jaar. De koopgekte is hier ongelofelijk… en de TV staat er bol van.  De volgende dag zagen we op North Coast Drive in San Diego de voedsel uitdeling aan de armen en hongerigen.  Deze wereld van uitersten  toonde zich weer eens op perfecte wijze.

Dan consumeer ik een portie Foxnews , geen onverdeeld genoegen omdat het niet alleen ultra-liberaal is maar ook nog  (minstens) ultra-conservatief.  Wat dacht u van: “  Wij, onderneming xyz, zullen zo lang Obama aan blijft geen  mens in dienst nemen” en “ I  was fired because of Obama and his sick Health System”  of “ Obama please quit for 2012” ?

De TV is vervuld met berichten over “Occupy Wallstreet “. De aanhangers blijken in honderden steden uiterst taai. Hun aanpak is hier uiterst ongewoon:  “ Waarom al die agenten aan het werk houden? Kunnen ze niet anders protesteren? Heet het hier…  Intussen bezetten de betogers ook lege huizen en weigeren zich weg te laten jagen van pleinen. Erg nieuw hier en de politiek krijgt door dat het een echte politieke kracht wordt…  Wij zagen ze “ in het echt” in Los Angeles, San Diego in Las Vegas en zelfs in het snobby carmel bij Menterey.  De eerste revolutie in de VS ever?

 Zo toont zich het machtigste land op de wereld aan de bezoeker  uit Europa.  Maar tegelijkertijd  voel  je ook die grote bewondering  voor de prestaties die het volk  leverde.  Je raakt hier best in de war omdat zich de gedachte opdringt dat een land om in full swing te blijven en om zijn eerste plek te behouden op de aardkloot, mogelijk niet echt sociaal kan zijn , zoals “op zijn Europees” .   De idée dus dat een lange periode van grote macht en hoge welvaart,  enkel mogelijk zijn in een keihard systeem dat hoge eisen stelt aan de mensen en dat “ loosers”  gewoon aan de kant van de weg laat liggen..

Hoe dan ook: laten wij Europese westerlingen ons maar niet vergissen: de VS is echt niet “iets Europees…”.   Nee, het is een ander land met een fundamenteel andere filosofie. Keep that in mind, dus om  goed te begrijpen wat die houding van de VS ten opzichte van de schuldencrisis van Europa echt is.

Maar, de hemelen  zijn  ook  hier heel diep-blauw als thuis in Marseille  en de zon heeft me stevig  verkleurd. De regio’ s die we passeerden  waren prachtig,  heel  wijds  en vol fraaie vergezichten; een machtige natuur toonde zich.  Onze Franse vrienden zijn verrukt en soms  verbaasd tot verbijsterd.  Dit is bepaald niet la Douce France.  Maar dit deel van Amerika  neemt je snel  voor zich in; je kunt niet weerstaan.  Dus wens ik  u, vanuit  een halve wereld verder westelijk,  ook veel mooie dagen toe en vooral   vele uurtjes  in de (bijna)   winterse zon…

    

(en nu even Léon de Californie).  

Lompoc CA,  begin december 2011.