dit liedje van de Nederlandse Jenny Arean (uit 1970?) herinnerde ik me, toen de virusplaag uitbrak in maart 2020. Een volgend stukje tekst was: "Schuilen kan nog enkel dicht bij elkaar"...
Maar dat was net zo link bij het corona-virus..
Ik loop met plastic handschoenen aan, naar de apotheek in Marseille om de hoek. Ik weet dat ik kan worden aangehouden door de politie, want we moeten binnen blijven: tenzij we iets te eten halen, een medicament, benzine of geld.. Straks heb ik mijn pijnstillers bij me en nu heb nog niets aan bewijs, maar de agenten zullen dan met me meegaan, om mijn beweringen te checken..
Niet "Big Brother is watching me", maar gewone politie-agenten uit Marseille..
Vanmorgen zagen we een rij mensen staan voor het reisbureau van Air Algerie, die wanhopig probeerden een ticket naar hun herkomstland te kopen, maar intussen was vliegen ook verboden..
Dus haar vervolg-tekst "Ik zou niet weten hoe" klopte ook...
Een piepklein, kwalijk virusje is de oorzaak en dat draag je enkel over door lichamelijk contact, dus de lucht die ik inadem is niet gevaarlijk. De monddoekjes die passanten dragen lijken geen zin te hebben, maar als iemand zou niezen en mij met "mondinhoud" zou besproeien dan is dat doekje mijn redding..
In enkele dagen werd onze leefomgeving gevaarlijk en moet je medemensen ook zien als "potentiële besmetters", vandaar die handschoenen..
Natuurlijk is de wereld nogal veranderd in de bijna 78 jaren die ik leefde, maar dat dit zou gaan gebeuren dat kon ik zelfs niet in de naarste nachtmerrie bij elkaar fantaseren!
Leon de Marsilho, maart 2020
..
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten