In een democratie kiest het volk zijn afgevaardigden (en soms zijn president), uit de politici van de diverse partijen. Die zorgen dan voor een toffe regering. Als er echter veel stromingen en partijen ontstaan, wordt het vormen van een regering met een meerderheid of een “regierungsfähige” minderheid, een probleem. De huidige politieke versplintering leidt nogal eens tot krachteloze kabinetten en dus veel onvrede.
Maar het veranderde (ook politieke) denken in ónze hoofden, is eigenlijk bepalend voor de regeerbaarheid van een land. Immers wij zijn de oorzaak van die diversiteit van politieke stromingen. Als het volk zich niet meer erg senang voelt, kan dat bij de politici niet veel anders zijn… Dus is niet de “democratie als politiek systeem” primair het probleem, maar de politieke ontwikkeling in het denken en voelen bij “het volk zelf”. Wíj veranderden in ons politieke denken en dat bepaalt het politieke spectrum. Al duurde dat even in Nederland.. zie Fortuyn , Ayaan en Wilders.. Die politiek is dus niet een vóórtrekker… nee, die is vooral , en ook al eeuwen, vooral volgend. Een democratie is geen bedrijf met een aangestelde autocratische leiding! Deze realiteit moeten we nu opnieuw hard ervaren; en velen vragen zich af waarom. Het antwoord op die vraag , moeten we eerst persoonlijk beantwoorden. Want wij veroorzaakten en beleefden al die veranderingen allemaal zelf. Dus leg ik u hier voor wat mijn “zelfanalyse” opleverde…
Ik denk, dat wij politiek en landsbestuur, “veel te vergaand hebben uitbesteed”.... aan “onze” politici. Zo van: “Jongens doe je best en over vier jaar bekijken we het wel weer”. En intussen stopten we weinig tijd en energie in het kijken naar wat “ze” deden. Immers, wij hadden het o zo druk met onze stijgende welvaart en alle daarbij horende leuke , nieuwe, dingen en modefrutsels. Terwijl de wereld om ons heen razendsnel veranderde en ons doen en laten steeds sterker beïnvloedde. Wij zagen het niet erg duidelijk, al liet het ons steeds minder ongemoeid. Niemand had echter zin in (en tijd), voor die lastige discussies over “morgen en al dat praten, over die aanstormende, grote veranderingen”. Ook dachten we “dat is alles nog heel ver weg” en hoopten dus stilletjes dat het zo’n vaart niet zou lopen. Immers wij zijn van de generatie : “Elke dag gaat het beter”. Ja toch? En dat al een halve eeuw lang; wij waren een grote historische uitzondering!
Onze politici zagen bij ons dus weinig belangstelling: de echte politieke discussie ging zo op lage pit en verzandde. Politici spraken ons niet echt tégen , stelden ons weinig vragen en hielden zich ook met “de leukere dingen bezig”. Natuurlijk wilden ze niet als zeurkousen worden gezien of als saaie onheilsprofeten. Enkele “goede” politici namen dan ook, teleurgesteld, vroegtijdig afscheid . De kwaliteit die overbleef, hield niet echt over, maar dat hebben we zelf veroorzaakt..
Het volk en zijn politici maakten er dus beide een leuke boel van, waarbij het niet paste dat je de hele tijd naar die problemen aan de horizon stond te wijzen. “Nú genieten” was het motto en morgen was nog ver weg. We zeiden: “dat zien we dán wel weer…”
Inderdaad…de politiek volgde de wil en de wensen van het volk; we kregen wat we verdienden. Al potverterend en feestend kwamen we allengs in moeilijk vaarwater en er stonden er politici op, die bekwaam bleken in het “aangeven van wié het allemaal schuld was” en in “waar we de zondebok moesten zoeken”. Dus op wié we onze groeiende onrust en onbehagen, maar eens moesten richten…. Allengs zagen we, dat steeds meer politici “populistisch gedoe” niet schuwden. Ze hadden verleerd om “moedig en met overwicht” onze aankomende, echte problemen aan ons voor te leggen… En wij hadden verleerd adequaat na te denken en energie te stoppen in wat die veranderingen, ook politiek, betekenden. We waren allemaal gemakzuchtig geworden en konden niet zo snel terug, naar dat “serieus de kop breken over morgen” en “naar hard maar fair” (en fundamenteel) discussiëren, over de politiek te bewandelen wegen.
Zo kwam het, dat het in veel westerse landen, vooral na 9/11, dé islam als het grootste gevaar werd neergezet, dat in Brussel en in Europa “niks meer deugde”, dat alom het multiculturalisme als grote schuldige werd aangewezen en ook immigratie overal werd afgestopt…Recent zagen we in Noorwegen tot welke een afschuwelijk exces dat enge, xenofobe, paranoïde denken, leiden kan.. En Nederland werd door Breivnik bewonderd…
De échte problemen als, de grote vergrijzing en ontgroening (zie de demografie van Japan en Duitsland), de snel groeiende krapte aan energie en grondstoffen, de enorme schulden- last in het hele westen en de snel verschuivende economische/politieke macht in de wereld bleven nog even op het tweede plan. Maar zelfs de EU en de euro bleken in grote proble-men te geraken… Heel Zuid-Europa werd “zo maar” een failliete boel; ja zelfs Italië de derde economie in de EU! Maar het volk en haar volkse politici, bleven nog wat hangen bij hoofddoekjes, halal slachten, die foute moslims, de “linkse kerken” en pensioengedoe.. Ook nadat die fanate Bin Laden in de zee verdween en in een dozijn landen “Arabische revoluties” losbarstten; aangevuurd door een jeugd zonder toekomst die om “echte democratie” vocht. Ten koste van duizenden doden en dat alles óm die democratie, die wij intussen nogal wantrouwden...
Nu beleven we het intrieste politieke drama in de VS, met die generatie van ná Bush II en Guantanamo en zijn politiek uiterst radicale Tea-Party.. Beurzen daalden scherp na het “faked schuldplafond akkoord” en de VS bleef “forcé AAA”. Maar niet bij het Chinese Dagong-ratingburo…en de Chinese Centrale Bank. Eindelijk leken we te gaan beseffen dat we allemaal te veel potverteerden, dat de hele wereldorde echt op de kop stond,- inclusief onze grote bondgenoot de VS-, die plotseling een uiterst labiel politiek circus bleek te zijn geworden. Op de valreep, vond men maar een gammel compromis, als schaamlap voor de totale verdeeldheid. Dat hun en ons, slechts enkele maanden verder “helpt”. En geen Europeaan geloofde nog dat we met al die financiële Europese hoogstandjes, die failliete EU-landen en de euro nog even zullen redden… Spanje en Italië panikeerden al weer op 2 augustus nadat “de markten” boven 6% vroegen...
De (westerse) groei valt verder terug, we krijgen die massa werkeloosheid maar niet “klein” en zien dat de grote politieagent van “overzee”, zelfs zijn eigen oorlogen niet meer betalen kan. En machteloos kijkt naar de Syrische moordpartij.… In Libië bleef Obama ook al in de coulissen, en moest de NATO de vuile was doen..
Nog steeds begrijpen velen niet, dat net nú, méér Europa nodig is, dat daar de mogelijkheid schuilt, om samenwerkend, onze mooie waarden en positie te verdedigen en die te verstevigen in de totaal nieuwe wereldorde.
Maar we zien gelukkig ook de eerste twijfels en tekenen van een mogelijke ommekeer in ons denken. In België lijkt die eindeloze crisis af te zwakken en wordt, vooralsnog, een “echtscheiding voorkomen”. Enkel nog, vanwege hun grote schulden en de dreiging van hoge rentelasten via de Fitch’s en de Moody’s, voor hun staatsleningen als ze niet snel iets doen. Iets anders kon de politieke kemphanen niet tot bezinning brengen. En nu leert heel de EU dezelfde les…en de VS met ons, iets wat “old Rumsfeld “(die van old Europe) erg zal choqueren.
Als u het mij vraagt, gaan we die, een beetje begonnen ontwikkeling, steeds intensiever en breder zien en in het hele westen. Immers, we hebben nu de bodem echt geraakt en beginnen te snappen dat nog grotere politieke verdeeldheid ons verder verzwakt en dat solidariteit en “binding en samenwerking” gewoon vereist zijn om te kunnen overleven… Ook dat de echte problemen niet bij een potje, onderling enorm verdéélde, moslims liggen. Niet in Europa, en ook niet in het MO en elders!
Ik wordt nu eigenlijk optimistischer. Niet dat morgen alles, hup, weer beter zal gaan: nee, verre van dat. Maar wel omdat we nou eindelijk beginnen te snappen dat we wakker moeten worden, dat we serieus naar onze échte problemen moeten gaan kijken en dat we opnieuw moeten beseffen dat “enkel samenwerken en solidair zijn” ons zullen kunnen, ja zullen móeten redden. En dat vooral, die enge politieke splijtzwam, die al onze energie verkwanselt, eindelijk geen voedsel meer krijgt… Over deze “ontwikkeling” moet een “ ouwe gepensioneerde immigrant in de zon” gewoon effe blij zijn.
U gelooft het allemaal nog steeds niet echt? Wel dan zal ik het gewoon binnenkort nog eens proberen te verkopen; gewoon omdat we elkáár vooral eerst moeten overtuigen. Wat ons eerder ook lukte, al verleerden we dat de laatste 20 jaren compleet.
Immers, zó werkt politiek maken toch? Dat is toch nog steeds de “bottom line”? Het volk kiest, na goed en voortdurend debat, geholpen door serieuze politieke partijen. En daarna blijft het volk zeker goed toekijken, ook met hulp van een serieus mediastelsel, en waakt erover dat de domheid en de zelfgenoegzaamheid niet (weer?) de overhand krijgen… Zo moet het toch in een democratie? Het volk kan het toezicht echt niet 100% uitbesteden!
Wij mensen, vooral in het westen, “verdwaalden één voor één”, bleven te lang potverteren en werden stekeblind voor de grote veranderingen. Nu trekken we, als geschrokken struis-vogels, onze koppen uit het zand.. We schrikken van wat we nu plotseling helder zien. Terwijl de vroeger arme, en “wat achterlijke helft van de wereldbevolking”, op haar beurt,-en met óns als lichtend voorbeeld -, begint aan : haar eigen “glorie en gouden eeuw”.
“Het kan verkeren” zei ene vader Cats, lang geleden, als ik het nog goed weet. En ik zeg nu tegen mezelf: het zál verkeren en ik hoop dat we snel over gaan, Europees samen, tot het serieus aanpakken van ons aller problemen. Dat we onze positie versterken kunnen en eindelijk ophouden met dat mallotige gedoe, over “schijnproblemen , die enkel drijven op verhullende populistische “volksverlakkerij”.
Mogelijk , is dus niets echt verloren en hervinden we weer onze eerdere vechtlust, energie en intelligentie. Want het is echt tijd voor : Yes we can, net zoals we dat in Europa lieten zien na die afgrijselijke WO II.
Op CNN en NHK World, zie ik net, dat er toch iets fout ging met dat “schuldplafond –akkoord”. Federale Amerikaanse ambtenaren van de luchtvaartautoriteiten, krijgen “even” geen salaris meer…
Ik wens ons intussen goed weertje!
Leon de Marseille, begin augustus 2011
In een perfecte wereld zou er een politieke partij moeten zijn of zoals het was toen Amerika’s eerste president aan de regering was geen partij. Toen stemden mensen met een verschillende opvatting op politieke issues van dat moment en de regering voerde dat overeenkomstig uit. Tegenwoordig wordt er ook elke vier jaar een nieuwe president gekozen echter de politieke partij van die president is niet altijd de zelfde. Dat leidt tot een slingereffect op hoe er wordt geregeerd. Elke vier jaar veranderen de politieke opvattingen, de manier waarop het geld wordt uitgegeven verandert ook. Er is niet alleen een verschuiving in de economie van het land maar ook een met de vinger wijzen tussen partijen over wie het beter heeft gedaan en welke president hun land op de klippen heeft laten lopen. Als mensen vinden dat een partij faalt, kiezen ze voor de andere. Maar ze vergeten dat de nieuwe regering moet werken met wat de vorige heeft achtergelaten.
BeantwoordenVerwijderen