DE HIEROGLYFEN VAN EEN TRAM-TERMINUS IN MARSEILLE

DE HIEROGLYFEN  IN HET DAGBOEK
                                                    VAN EEN MYSTERIEUZE MARSEILLAAN..

 

DE BOÎTE DE COURRIER:  HET JOURNAAL, GEVOUWEN IN EEN STADSKRANT

 

TRAMLIJN 2/3: LA JOLIETTE-ARENC 

Zo’n 3 jaar geleden stap ik van mijn vouwfiets, voor een korte pauze op de bank, bij tramlijn 2 bij “arrêt La Joliette”, in noord-Marseille bij het havengebied. Onder het massale beton van de A55, met zicht op de immense blauw-zwarte CMA-CMG toren en het unieke evenementen-centrum Docks du Sud. We zijn dus in het hart van het nieuwe centrum van Marseille.

DOCKS DU SUD: HET CONTAINER THEATER

De betonnen bank met houten latten  bij deze halte, kende ik al van eerdere pauzes op mijn fiets-tochtjes. Door de beton-werken van het enorme stadsvernieuwings-project Euromed II. Vaak reed en rijdt ik  over de brede gloednieuwe Boulevard du Littoral: van de Vieux Port tot aan deze halte.



ZOU HIJ "HET"  ZIJN? ...

BESCHUT DOOR VIADUCT A55

Drie jaar geleden, zit ik daar, kijk wat rond en steun op mijn handen. En voel zo dat er een stadskrantje gevouwen zit, onder dat lattenwerk van de zitting. Ik trek het eruit, om even te lezen. Bij het openvouwen valt er dan een pakje A4-tjes uit. Merkwaardig...

DE "POSTBOX"

Nieuwsgierig bekijk ik dit pakje kopieën. Ik zie veel geschrijf in een haastig ogend handschrift, tussen 
uit kranten geknipte teksten en advertenties. En ik kom ook al bladerend ook een kopie tegen van een rekeningoverzicht (op naam van Mr.Lambxxx); kennelijk een lid van een "copro-priété" (= een vereniging van eigenaren).. En die heeft op het eerste gezicht best wat af te rekenen..

SPECIMEN MET:  ACTU EN ZELFS EEN "TICKET DE CAISSE"

JUNI 2015: ZEER ACTUEEL

FACTUUR: EEN GEHEIMPJE?

 

Dan zie ik ook koppen staan in de hakerige tekst. Het zijn onderstreepte datums: ik zie “5 juni 2012”, etc. En ook onderstreepte tijdstippen, die de tekst nog verder couperen: 9.15 h., en wat verder 10.20 h., etc. Het lijkt dus een soort van "journaal" van iemand. Zonder titel en er ontbreekt ook een ondertekening of een naam.


OOK EEN LEVENSWIJSHEID..

Het lezen van de franse tekst is helaas nauwelijks mogelijk: het handschrift lijkt een kruising van een doktersrecept en het gekrabbel van een kleuter. Met de grootste moeite herken ik enkele woordjes; voornamelijk korte, zoals lidwoorden..
 

UNE MAIN... ILLISIBLE

Hier is overigens best hard aan gewerkt. Het zijn kopieën, weer gemaakt van andere kopieën. Eerst werd kopie gemaakt van uitge-knipte krantenteksten etc. , en daarna werd alles aan vrije ruimte volgeschreven. In diverse richtingen. Tenslotte werd het  geheel weer gekopieerd, gebundeld en in een stadskrantje gevouwen. Dat vond ik dus en bij het openvouwen kwam dat journaal te voorschijn.



DAAR WORDT DUS MEER GEPUBLICEERD

De auteur is dus een krantenlezer (ook van diverse kran-ten) en kan ruim beschikken over een kopieer-machine. Elk jour-naal bestrijkt een week en komt uit op zo’n tiental pagina’s. Per uitgave wer-den er dus minstens 20 kopieën gemaakt en waarschijnlijk werd er ook een eigen exemplaar gemaakt. In totaal kom je dan op 30. copiën productie. En misschien liggen er ook nog journalen elders in de stad.. Het geheel intrigeert me best wel. Dus ik steek krant met journaal bij me en pedaleer richting thuis.  

  

EN ZIJ WAS HET ZEKER NIET!

 

Ik bekijk het nog eens goed, samen met mijn eega. Er komen natuurlijk vele vragen op. Waarom doet de schrijver dit? Waarom verspreidt hij anoniem een onleesbaar verslag van zijn levensdagen? Wil hij/zij dat er iemand reageert, dus iets terugschrijft? En dat ook in een krantje verpakt en tussen die latten steekt? Zoekt de auteur dus respons of contact?

Het weekjournaal begint op een zondag; dus is de "eind-productie op zaterdag of zondagmorgen… Daarna wordt het geheel “gepost”: dat zal "dus aan het  begin van de nieuwe week zijn. Wordt het journaal met de tram gebracht? Of op andere wijze? Is de tramstop gekozen vanwege de distributie: want hier komen dagelijks duizenden mensen voor hun tram.

Zag de auteur intussen, -stilletjes observerend-, al dat iemand het journaal vond en het meenam? Hij/zij kan gemakkelijk vaststellen of en wanneer zijn post is verdwenen. Wachtte hij/zij regelmatig, -vanaf een plek in de buurt toekijkend-, om de geïnteresseerde lezer te observeren? Volgde hij/zij die dan ook? Wat in mijn geval vereist dat hij/zij ook zou fietsen…Nogal onwaarschijnlijk dus.  Wie weet, legt hij/zij dus ook meerdere journalen  neer, en kiest hij/zij dus ook wie van de vinders wordt gevolgd?

 



OF WAS HIJ HET?

 Kortom het mys-terie leverde vele nieuwsgierige vra-gen op. Zo kwam ik op de idee om toch eens te antwoorden. Dus iets terug te schrijven en dat ook ,-in een krantje verpakt-, op de vindplaats te “pos-ten”. Conform zijn/haar werkwijze..

Zo kwam het, dat ik op een dag per vouwfiets, weer naar Arenc-La Joliette reed. Nu met een geschreven reactie. En ik schreef: Dat ik met verwondering het journaal had bekeken, onder de indruk kwam en me afvroeg welke bedoeling de schrijver had. En, of deze zou willen reageren…. Niet teveel om te beginnen dus, gewoon wat voorzichtig..

Mijn schrijfsel lag nu, ook in een krantje verpakt, in de postbox. Ik ging op de bank zitten en voelde: er lag nu niets.. Ik keek rond en frommelde mijn respons onder de latten van de bank. Daarna fietste ik weg, maar stopte toch even na zo’n 100 meter.... En zag niets gebeuren..
 

NU IS HET MIJN BEURT...

Maar de volgende dag bleek “mijn retourpost” echt verdwenen! Had de auteur die gevonden, of een andere (toevallige) vinder/lezer? Zou er nu toch een antwoord op volgen?

ZO KOMT HIJ/ZIJ AAN DIE STADSKRANT

Ik besefte dat ik twee kansen had: antwoord van de journaalschrijver of van een andere vinder van mijn tekst.. Want ik was nu zelf zo’n anonieme “poster” geworden en in hun gilde ingetreden..

Bij het volgende bezoek zag ik een krantje zitten. Ik opende het vol verwachting, maar zag enkel een volgend journaal. Geen antwoord dus, en ook in het journaal kon ik niets daarvan vinden...  Ik keek rond en nu uitgebreider.
Vooral naar enkele mensen op de andere bank, wat verderop. Maar ik zag niets van betekenis… Het zou kunnen dat hij/zij eerst even de respondent wilde zien, alvorens verder te gaan. Toen ik terugreed keek ik  weer eventjes om. Niets te zien..



MISSCHIEN IS ZIJ HET?



Wekenlang haalde ik trouw “mijn journaal” op, las er in en vond niets wat op respons leek. Was mijn antwoord niet bij de auteur aangekomen? Of toch wel, maar deze wilde niet verder gaan dan zijn journaal verspreiden? En hoopte hij/zij dat ik dat "begreep" zonder verdere expliciete aanwijzing. Of wachtte hij/zij toch op nóg een reactie? Of had hij/zij mij, deze lezer, nog niet gezien?



EN MAAR HOPEN OP EEN TEKEN..

Weken en maanden verstreken en ik haalde de journalen regelmatig op. Soms was er natuurlijk niets.. Ze bleven onleesbaar. Ook voor andere die ik ze liet zien. Geen enkel nader detail kwam te voorschijn.. Ik bleef nieuwsgierig en bleef deze post ophalen. En: reageerde nog een tweede keer. Op gelijke wijze, maar nu wat nadrukkelijker vragend om iets van een reactie.. Maar ook nu bleef elk resultaat  uit.

 

Zo kwam het dat ik besloot eens te bloggen over dit kleine mysterie des levens. Mogelijk is er iemand onder u met een gelijke ervaring. Wie weet vind ik zo zelfs een van de andere lezers! Natuurlijk kan ook iemand een idee hebben over het gebeurde dat verder zou kunnen helpen.

Vooralsnog zet ik het gebeuren bij in het rijtje van “die typische steedse events”.

 

  

Immer, tussen die duizenden mensen die er om je heen zijn, ontmoet je regelmatig iemand met een “ticje”. Zoals mensen die luid met iemand lijken te praten en daarbij uitbundig gesticuleren. Maar zonder een mobieltje of oortjes in…

RESERVERING: OPGEVOUWEN NACHTSLAAPPLEK

Of personen die met omstanders een wilde conversatie beginnen, meestal nogal opge-wonden. Maar ze zijn duidelijk niet in een antwoord geïnteresseerd. En staan minutenlang tegen ieder die hen passeert te roepen en te zwaaien. Terwijl iedereen  gewoon voorbij loopt…

EEN PLEK VAN ARMEN EN VERWARDEN..

 Ook zie je wel eens iemand die zitten of staan en die kijkt heel vredig of blij… Is heel “zen” en denkt aan iets of iemand, die/dat duidelijk niet dichtbij is. Of je ziet iemand die luid vloekend een vuilnisbak inspecteert, om iets bruikbaars te vinden. Wat vandaag kennelijk niet lukt..
 

Dat mensen je aanspreken om wat geld, is dagelijks het geval. Echte bedelaars of “nette medemensen zonder cash”.. Soms kijk je even wat beter, en je geeft wat.  Want er wordt hier heel wat gebedeld "met uitkering"..
 

SAMEN VERLOREN.... IN BERAAD..

Vaak zie je hier "gekleurde" mensen geven. Nu weten we dat het geven van "een aalmoes aan de behoef-tigen" een van de vijf leefregels van de islam is. Vooral tijdens de ramadan wordt er dus veel gegeven op straat..

Natuurlijk wordt je ook voor van alles aangesproken. Omdat iemand de weg kwijt is, maar ook om zomaar een gesprek te beginnen. Dat doe ik altijd, tenzij ik inschat dat er “iets fout zit”.

Soms willen mensen enkel hun woede verbaal en gewoon nú kwijt.. Wat wel eens uitloopt op narigheid, omdat je ze meestal niet kunt helpen. En dat kan nog meer agressie oproepen.. Natuurlijk lopen hier de nodige psychisch zieke mensen in de stad die nergens meer thuishoren… Uitgekotst dus.   Een situatie die in La France stevig uit de hand is gelopen. Omdat men voor veroordeelden geen TBS-kent. Er bestaat geen psychische behandeling van staatsweg . Daardoor lopen deze zieke mensen gewoon op straat...
 

PICK-NICK PLEK VAN ROMA-FAMILIE

 

ROMA'S IN VERHUIZING..

 

Regelmatig stond ik, -alleen of met andere-, bij iemand die wat raar op straat ligt en die lijkt te slapen. Ze zien er soms afgrijselijk uit. Dan probeer ik altijd voorzichtig of iemand nog reageert, ademt of ruikt (naar drank..). Tikjes op de wang of het voorhoofd zijn dan wel eens nodig om de ogen open te krijgen en ook om een antwoord te horen. Niet zelden is iemand doodmoe op zijn bagage in slaap gevallen, hier rondom station Saint Charles. Reageert iemand helemaal niet en bemerk je ook geen ademhaling dan bel je metten de SAMU.. En wacht op hun komst.. Natuurlijk doet dat lang niet iedereen hier. 

GEZIN VOOR DE DEUR VD NACHTOPVANG

Laatst hebben twee meisjes en ik samen een dame van middelbare leeftijd, liggend op enorm veel zware bagage, wakker gekregen. Net voor we de SAMU wilden bellen bleek dat een flesje water voorzichtig aan haar mond zetten wel hielp. Ze schrok enorm maar we konden haar snel geruststellen. Ze excuseerde zich en zei dat ze erg moe was en nog verder moest in de stad. Ze weigerde verdere hulp, vriendelijk maar duidelijk.

SDF-SIESTE EN PLEIN VILLE

We weten ook dat SDF’s vaak overdag slapen. Omdat ze s’nachts dat uit angst niet kunnen. Hun leven is best gevaarlijk. Kortom we zijn best gewend geraakt aan medemensen met bijzonder gedrag hier.

 

ZIJ SPEELT MET HAAR BEERTJE

 

 

 

HIJ HIELD HET NIET MEER VOL EN KIEPTE OM

 

 

HIJ SLAAPT ECHT NIET NAAST ZIJN AUTO!

Maar “mijn anonieme  journaal-auteur” behoort nu al jaren tot een bijzondere intrigerende en waar-schijnlijk ook andere categorie. Opvallend is de strakke regelmaat in het gedrag: elke week een journaal, netjes ingevouwen in een stadskrantje, en elke week ook tussen die latten geklemd op die bank op terminus La Joliette.. Betrokkene is kennelijk redelijk gezond en leeft met regelmaat. En het zou jammer zijn als het op een dag stopt zonder nadere kennis over deze persoon.. Die niet reageerde op twee reacties, waarvan ik niet zeker weet of die zijn ontvangen…  Voor ik naast die bank in een slaapzak ga liggen om meer te weten ben ik best benieuwd naar uw reacties..



DE VIEUX PORT IN 1830..

 

Leon de Marseille,
          27 juni 2015