Begroeting, eerste strelingen der
smaakpupillen en op
naar het hart van Marseille.
Vanuit
de bus uit Aix, die aankomt op het Gare Routière Marseille, is het maar enkele passen
tot op het LP-bijkantoor. Hollandse koffie met gateau maison (appeltaart met
abrikozen)
wacht op ons, waarna we doorstoten naar het Marseillaanse apero. Vervolgens
nemen we de voedzame salade met diverse poisonnerie tot ons, om er zeker van te
zijn dat alles getuned staat op de
grootste havenstad van La Douce France. Een
glaasje wit om de maag te assisteren is hierbij “incontournable…”.
Na
enig uitbuiken nemen we de 20
meter lange stadsbus voor de deur, die ons zeer
geriefelijk naar de Boulevard du Littoral voert langs de zee. Onderweg kijken
we naar de gebouwen van het nieuwe spannende Marseille die hier geconfronteerd
worden met de Kathedraal “Le Grand Major”. Dit is
slechts een klein aanloopje
naar de Mucem-opening van morgen. Daar zijn we morgen te gast, alvorens het “gemene
volk” deze contreien bezoeken zal. Het korte kijkje uit de bus op Mucem en de
Villa
Mediterranée maakt meteen veel indruk.
Onze
bus rijdt een half rondje Vieux Port en we stappen uit voor de zeer verrassende
Ombrière van 1000 m2.
De idee van Lord Foster een horizontale
giga-spiegel op “hoge poten” weet ons
aller waarneming drastisch te verwarren.
En
zie, de snelle navette naar het zuiden met stranden van het Pointe Rouge wil
net vanaf de
Ombrière vertrekken. Even later varen we dus, 3 noeuds snel, door
de wateren van de Vieux Port. Aan de visuele schok bij het passeren van het
eeuwen oude Fort Saint Jean, -dat nu tot één uniek museum
samensmolt met het
gloednieuwe Mucem-, ontkomt niemand. Zelfs niet bij de zoveelste keer.
Onze
navette Le Mistral draait richting, -met kunst versierde- Digue du Large, en kiest even later het ruime
sop met zijn motoren op volle kracht… Voorplecht richting zuiden, Marseille aan
bakboord en met het uitzicht op de ferry- en cruisboot havens aan stuurboord.
Het is heerlijk fris en de zeewind geeft ons
dat heerlijke gevoel van een
onbezorgde wereldreis van… 25 minuutjes. Onze aanlanding op Pointe Rouge, met
zijn honderden zeil- en motorjachten is kort want we willen weer snel terug
naar de Vieux Port.
We
maken ons mentaal gereed voor het apero met pastis c.a. en gaan op naar de
canard confit met puré en kaas. Dan banaan en kiwi’s ná… Rosé en rood passeren
daarbij natuurlijk ook onze smaakpapillen.
Marseille
en nog veel meer doet die avond van zich spreken… De drukke
dag herinnert ons
niet te laat aan tijdige nachtrust. Die is zeker nodig om de culturele schok
van de ochtend, de opening van het Mucem (uniek Museum voor de beschavingen
rond de Mare Nostrum) te kunnen
pareren… De stilte van de nacht doet ons al
snel dromen.
Petit déjeuner, het unieke MUCEM
en een panorama-lunch in het Regard de Provençe
De
zon is ruim aanwezig als de LP-crew zich hervindt bij een voedzaam ontbijt. Te
zwaar voor de Fransen, net goed voor ons bataves. Want cultuur is best vermoeiend
weten we. De roze-rode slangachtige bus
brengt ons tot bijna vóór het MUCEM,
dat ons aankijkt van achter zijn glazen en spaghetti-style wanden. We zijn niet
alleen en na een stevige veiligheidscheck staan we in de immense ontvangsthal
met vele honderden anderen.. We worden
beplakt met stickers en moeten nu kiezen… Uit: twee gebouwen die via een
spectaculaire luchtbrug van 65
meter zijn verbonden (het gloednieuwe Mucem en het
stokoude
Fort Saint-Jean), de zeer fraaie (oude en nieuwe) architectuur van de
gebouwen, de diverse exposities, de Italiaanse tuin, de torens en de luchtbrug
van 50 meter
naar de stokoude kerk Saint Laurent en … tussen de dozijnen spectaculaire
panorama’s.. We kiezen voor een tocht omhoog over de hangende trappen aan de
buitenkant van het Mucem en lopen naar het immense dak van waar we over de
luchtbrug naar de tuin en
het fort Saint Jean kunnen lopen. Terwijl je de trap
oploopt weet je niet goed wat je moet doen: ín het gebouw kijken naar de expo’s
in het museum kijken of door de spaghettiwand kijken naar de vele
panorama’s
buiten… We doen maar van alles wat: zie de bijgevoegde plaatjes gemaakt door
elk van ons. Omdat hier gisteren de franse president het Mucem officieel opende
zijn er nog wat resten van dit hoge
bezoek, die niemand van ons aan de crisis
herinneren… We blijven lang “op hoogte”: op het Mucem-dakterras, in de Italiaanse
tuin in Fort Saint Jean met zijn torens, zijn sterrenrestaurant, zijn
bibliotheek en zijn loopgangen voor de “wacht”. En overal zijn er die
adembenemende uitzichten… Het heeft iets overweldigends dus pakken we elkaar af
en toe vast en leggen dat ook vast in bitvorm en in miljoenen pixels.. De LP-crew is verrukt en
opgetogen: dit heeft
wereldniveau… De globetrotters en de filosofen, ja ook de poëten en de
francofielen: allen komen hier echt aan hun trekken…
De
cultuur hongert een mens uit dus besluiten we
één van de expo’s van het Mucem
nader te onderzoeken. We kiezen voor de “permanente” Galerie de la Mediterranée,
die uiteraard de idee van het Mucem uitdraagt. We zien de zalen over de
mediterrane landbouw door de eeuwen heen, de expo over de monotheïstische
religies (die hier allen werden geboren) en ook het deel over “de rechten van
de mensen” (alles ook in historisch perspectief). Een selectie die indruk maakt
en die doet nadenken.. Maar die ook doet lachen…
De
beide tijdelijke expo’s: Bazar du genre (zeer actueel na de wet op het
homohuwelijk in Frankrijk) en Le Noir
et le Bleu (historie in poëzie) moeten wachten
op een volgende bezoek…
Onze
reservering aan de overkant, on top of het “Musée Regard de Provence” (veel
schilderijen over de Provence uit vele
eeuwen) daar in het restaurant wacht op
ons… Na een kwartiertje zitten we aan onze tafel met mooi rood uit de Var en
een superview op de overkant: op Mucem (incl. Fort Saint Jean), waar we net
waren en ook op de trotse Villa Mediterranée. Hét spectaculaire
architectonische hoogstandje uit staal (de helft van het staalgewicht van de
Tour Eiffel…) en beton. Ook met zijn “Faux” van bijna 50 meter dus een etage die
vrij hangt aan één poot….
De laatste zit half onder water (30 meter diep) en wordt door
de zee wordt omspoeld… Dit alles zien we
morgen: maar het voorproefje is voor nu! Een topplek om te eten: inspirerend en
cultureel ook
masserend…
De
keuken hier weet hoe het hoort : de brochettes d’onglet zijn excellent en hun
garnering met groene asperges en pleurottes doen waarlijk de rest. Hier kan een
mens wonen en blijven
en als dit het voorportaal is voor “le paradis” (van
welke religie dan ook) dan mag het ons morgen worden aangedaan… Enkele uren
later lopen we naar buiten en nemen onze superbus naar huis… De vergissing in
het lijnnummer valt laat op, maar wordt gelukkig bij het metrostation ontdekt…
Dus duiken we nu onderaards op La Joliette in de metro. We beseffen dat we
vandaag eigenlijk overal waren… in de luchten, op het
water, in de buik van
deze herrezen stad en bijna zelfs in het paradijs…. Op de LP-site in Le trianum
wacht op ons, na de apero, een groentenquiche gevuld met gezondheid met fruit
als uitleiding… Alles met
zuidelijke mate overgoten met wit, rosé en rouge,
naar keuze.
Na
zo’n dag is je bedje ook een paradijs dus gaan we niet te laat onder de
mediterrane wol… Want morgen is er weer een werkdag met weinig business, veel
cultuur en weer mooie panorama’s.
Op naar L’Estaque en het panorama
van de Villa Mediterranée
Na
een voedzaam ontbijt nemen we
gevieren voor de deur de metro naar de Vieux
Port. Daar pikken we ons plekje in de al aanwezige wachtrij voor de overtocht
met de Marilou die 40 minuten zal duren. Deze busboot naar L’Estaque (16e
arrondissement) aan het noordelijke kustgedeelte van Marseille, is net als zijn
zusterboot zeer in trek. De overtocht
van de Vieux Port naar dit oude vissersplaatsje toont ook “het grote”
havenwerk: daar meren de
cruiseboten af, ook vele ferries en de vrachtschepen
voor de kleinere containerhaven. L’Estaque was honderd jaar geleden een
beroemde plek omdat vele schilders en poëten er verbleven om inspiratie op te
doen en er te werken. Beroemde namen verbleven hier dus en ene Monticelli heeft
hier daarom ook zijn fraaie eigen museum, hoog op de heuvel boven de zee.
Even
later varen we langs de kust
parallel aan de Boulevard du Littoral. Nu zien we de
skyline met de 150 meter
hoge toren van de 3e reder ter wereld (CMA-CMG), de grote havenhangars
voor de ferries naar Afrika en veel bouwkranen. Die staan er
om hier nog een drietal hoge torens en het
enorme toeristische centrum “Les Terrasses du Port” bij te bouwen (van 0,5
miljard). In 2014 zal hier dus een nog spectaculairder Marseille gereed komen.
Na
wat te zijn opgedroogd lopen we langs de drukke jachthaven met zijn vele
restaurants, want ook daarvoor zijn we hier. Het is
intussen weer tijd voor
apero en déjeuner geworden. De keuze is niet te moeilijk want we beschikken
over goede tips. De rosé is er dan ook perfect en na gezellige kout en een
dronk smullen we van een prima keuken. Dit
restaurant heeft geen enkele last
van toeristische smaak-inflatie. We zitten vooral tussen de vele Fransen die
hier dagelijks hun werk en hun lunch vinden; een garantie voor goede kwaliteit.
Na
ongeduldig wachten stappen we met zo’n 20 anderen binnen en ontmoeten onze
gidsende dame die ons in rap Frans de eerste kennis over deze
Villa, eigendom
van de regio PACA, bijbrengt. Door de grote glaswand zien we hoe de Villa wordt
weerspiegeld in de glaspartijen van het MUCEM. Dat ook “zijn concurrent” is,
want dat is het éérste staatsmuseum in Frankrijk buiten Parijs! We dalen nu af naar
de diepten van meer dan 30
meter onder de zeespiegel. Via twee trappen waarvan een zeer
breed, monumentale en spiraliserend is. Ze voeren ons langs de nog in opbouw zijnde expositie naar het
fraaie amfitheater. Voor conferenties, films en theater. We zijn in de
onderzeese poot van “de grote C” die vol zit met cirkelvormige lijnen.
Dan
wordt het, na veel uitleg, tijd om weer tot boven de zeespiegel te gaan; in de
hal nemen we dus de hoge roltrap naar de hoge horizontale poot van dezelfde C
(de C is die van Civilisation overigens; het centrale thema hier). Even later staan
we in de punt van de C, in het Belvedère op 30 meter hoogte en zien
een prachtig panorama. Van de Kathedraal Le Grand Major (en de er achter
liggende stad) kijken we over de Boulevard du Littoral. Dus over het nieuwe
havenbeeld van het tweede centrum van Marseille. Bezoekers vallen hier altijd
even stil en raken ook wat onder de indruk. Wat angstig lopen ze over de grote
ramen in de vloer die ons naar beneden in de grote natte diepte doen kijken… Boven
ons zijn er ramen die de blauwe lucht tonen. De sensatie bij dit “boven het
water en in de lucht hangen” komt ook over ons. De sluiters klikken en u ziet
ook daarvan de resultaten.
We
zijn moe maar voldaan en begeven ons naar de halte waar onze rode-roze megabus
ons oppikt om een kwartiertje later Le Trianum te bereiken, waar we vermoeid
neerzijgen. Het was me het dagje wél! Marseille geeft veel, maar neemt ook zijn
deel. Uitrustend arriveren we bij ons apero met pastis en een wijntje. Waarna
we ons bezig houden met kippenpasteitjes met rijst en met wat glaasjes rood. Zo vullen we de
verbruikte calorieën weer rap aan.
Deze
laatste dag was een waardig sluitstuk van het indrukwekkende programma van onze
aandeelhoudersbijeenkomst. Die toont dat LP vele kanten heeft: business,
cultuur en het culinaire combineert deze equipe moeiteloos. De aandeelhouders
gaan tevreden te bed terwijl de aandelen rustig doorstijgen..
De
volgende dag nemen we afscheid in de ochtend: de Marseillanen blijven en de
andere aandeelhouders wenden de steven naar Aix-en-Provençe om hun
vakantietocht voort te zetten.
Op
deze manier haalt LP met gemak zijn 50-jarige jubileum en dat belooft dus nog
meer fraaie aandeelhoudersmeetings…
Epiloog
U
weet nu een beetje hoe het er bij LP in de top aan toe gaat… In deze moderne tijden van Facebook en
Twitter moesten ook wij u een blik in ons doen en laten gunnen. We eindigen met
enkele persoonlijke gedachten.
Wat
valt hier nou, als technical editor en webmaster, nog aan toe te voegen? Leon
was meer dan volledig in zijn verslag. Hooguit mijn persoonlijke indrukken kon
hij niet beschrijven. Daarom laat ik die nu maar op u los.
Marseille,
we kenden de stad al sinds ons eerste bezoek in januari vorig jaar, is een stad
die je overrompelt met z’n energie en schoonheid. Die laatste kunt u ook
letterlijk nemen want er is duchtig gepoetst en gerestaureerd en gebouwd om
klaar te zijn als Culturele Hoofdstad 2013 van Europa. Van de
Villa Mediterranée en het MUCEM zagen we de karkassen midden op een enorme
bouwwerf. Nu stonden beide schoonheden te stralen in het water en aan een fraai
aangelegd en beboomt plein. Leon denkt bij het zien van de wanden van het
MUCEM aan spaghetti, ik daarentegen moet telkens weer aan kant denken. Ik laat
het aan uw eigen fantasie over wat u er van vindt bij het bekijken van onze
foto’s.
De
eerste boottocht naar de Pointe Rouge voerde ons via Le Vieux Port naar open
zee. Tijdens het eerste stuk waren we getuige van de zeer uitgebreide
beveiliging van de omgeving t.g.v. het bezoek van President Hollande.
Gendarmerie te water in snelle rubberboten, gewapende militairen op de toren
van het fort, een marineschip pal voor het Mucem en in de stad raceten macho
agenten te motor met gillende sirenes. Indrukwekkend kan ik u vertellen. Wat
verder buitengaats was van deze herrie geen sprake meer en genoten we van
golven, wind en zon.
Ik
laat verder de beelden spreken, die doen dat beter dan ik.
Rest
mij alleen nog Mieke en Leon nogmaals te danken voor hun gastvrijheid en alle
verwennerijen. En als laatste u aan te raden om zelf naar het zuiden te reizen
en Marseille met al haar fraais te ondergaan. En dat lukt u nooit helemaal in
drie dagen!
“Wat
werken wordt pas echt leuk als het niet meer hoeft”.
Dat
moet eigenlijk best overtuigend klinken uit mond van aandeelhouders die al
bijna 18 jaar van hun pensioen mogen genieten. Maar die niet graag bleven
stilzitten. U kent nu een paar stukjes van de receptuur…
“Elkaar
vinden in een creatief en productief verband, dat door vriendschap wordt
gesmeerd, doet veel genoegen”.
In
een geschakeerd geheel van “een beetje werken”, van culinair en cultureel
genieten, waarin elk zijn aandeel telt, is het goed langzaam te
vergrijzen. Moge dat ons nog lang
vergunt zijn.
Maar,
Niets zou zo aangenaam hebben gekund zonder de
bijdrage van de zon. Die in ons “aandeelhoudersverband” best een essentiële rol
speelde. De helft van ons ging al lang geleden van het francofiele over naar “Frans residentschap”. Daarbij
ontkiemde ook “de oude LP”. De andere helft is al zeker even lang groot
liefhebber van het franse en bezocht ook ontelbare keren La Douce France. We
zijn dus gevieren echte “sunseekers”. Na onze toevallige ontmoeting, waaruit
samenwerking en vriendschap ontsproten
zagen we elkaar regelmatig: en natuurlijk ook vaak in de warme
mediterrane zon.
De
zon speelt ook een rol in de inhoud van LP in al zijn vormen. Theo zorgde voor
meer licht en beeld in LP en weet daarbij de zon aan zijn zijde en Leon put
waar maar mogelijk ook bij de zon voor zijn teksten. Marina en Mieke houden het
geheel op vele manieren gaande. Hun uitstekende zorgen, hun adviezen en ook hun
matigende invloed doen het geheel “zonnig en warm” blijven draaien.
We
hopen u met deze speciale blog, die werd geboren uit een Marseillaans avontuur,
ook wat zonnigs te hebben verschaft in deze soms wat tragische tijden.
Wij
allen wensen u waar u ook moogt vertoeven weer veel zon toe. En hopen u wat
inspiratie te hebben verschaft voor een uitstapje naar het franse en waarom
niet ook naar de havenstad Marseille. Die in veel opzichten de hoop verschaft
die een Icarus kan geven die herrijst en naar de zon vliegt na vele moeilijke
jaren.
15
juni 2013.
