KRIJGEN WE NÓG EEN INDUSTRIËLE REVOLUTIE? en er onder LOVELY, SILENT MORNING (poème de Léon)

De uitvinding van de stoommachine was een ware revolutie voor mens en organisatie in de fabrieken; spierkracht betaalde al gauw niet meer en hele jobs verdwenen of veranderden compleet van karakter. De eerste industriële revolutie van de 19^e eeuw was begonnen en de grote vlucht van de boekdrukkunst deed daar nog een forse schep boven op. In Oostenrijk werd een textielfabrikant die naaimachines installeerde in zijn bedrijf, bijna gelyncht door zijn arbeiders, die begrepen dat hun nu ontslag wachtte…

In de 20^e eeuw begon de revolutie van de explosiemotor en de telecommunicatie, die onze wereld nog veel drastischer op zijn kop zette. Van de 42% mensen die in de agrarische sector in de VS werkte, was daar na verloop van jaren nog maar 3% “on the job…”. De gigantische landbouwmachines veroorzaakten een diepgaande omslag van de totale samenleving; miljoenen van hen vonden andere jobs in de nieuwe machine- en auto-industrie. 

klik en zie de werking

Nu zijn we, zeggen sommigen, al aangekomen in de derde revolutie: waarin een geheel nieuwe manier van communiceren (zie al die media en sociale sites) bloeit, waarin die superdure “oude” energie opraakt en we snel op weg moeten naar die duurzame variant…. Het zou goed kunnen dat deze grote nieuwe bocht tot minstens 2050 gaat duren; mogelijk zelfs tot einde van de 21^e eeuw.

Intussen regent het innovaties om ons heen… Nu is de mens zélf onderwerp en zowel zijn lichaam als zijn intelligentie en zelfs zijn voortplanting. De biotechnologie en de neurowetenschappen doen ons nóg langer leven en onze bevolkingsopbouw, de sociale relaties en de economie, gaan geheel over de kop. Zijn we zelfs op weg naar heel lang, ja mogelijk, eeuwig leven?

Jeremy Rifkin, de auteur van “De derde industriële revolutie”, zegt: “Net zoals in de twee voorafgaande zal ook deze, en op radicale wijze, alle aspecten van onze manier van werken en leven veranderen”.  Hij ziet daarbij een aantal te “doorleven” etappes, onderweg naar weer een  nieuwe maatschappij en economie. Allereerst moeten de huidige fossiele brandstoffen worden vervangen door duurzame; we zijn al in deze fase aangekomen; zie de prijzen... Ons hele park aan gebouwen en woningen zal “energetisch” moeten worden omgebouwd en elk gebouw zal zijn eigen mini-energiecentrale moeten krijgen, die ter plekke zijn energie verzamelt. Daarbij zullen er geheel nieuwe opslagmethoden voor energie gaan komen, zoals waterstoftanks. En het elektriciteitsnet kunnen we nog gebruiken als een extra communicatiekanaal, bijvoorbeeld voor Internet en locale communicatiesystemen die vrij toegankelijk voor eenieder (zoals de ether). Zulke communicatiesystemen bestaan overigens al in bejaarden-wooncomplexen in diverse landen.

In de steden zien we straks nog enkel elektrische voertuigen op waterstofcellen: ze zijn gemeenschappelijk bezit en te huur, zoals nu al Autolib in Parijs en Marseille. Je pakt er een hier en laat hem elders achter.. en je koppelt hem bij vertrek aan het openbare elektriciteitsnet van de betreffende buurt of het gebouw met zijn eigen centrale.

De nadruk van het leven in de huidige generatie op discipline en werken wordt minder, de hiërarchie, het belang van de financiële wereld en de markten en de gerichtheid op eigendom zullen in belang achteruit gaan… We zullen weer meer gaan inzetten op coöperatie en ook op spelen; interactief spelen dus en dat ook wereldwijd. Wat je nu ook de jeugd al ziet doen.

Ons schoolsysteem zal ook stevig moeten veranderen en zeker op andere waarden moeten gaan inzetten: opvoeden in verantwoordelijkheid voor elkaar en correcte omgang met de natuur, moet voorop komen te staan. De kennisverspreiding  zal vooral zijn gericht op informatica, nanotechnologie, biotechnologie, natuurwetenschappen en op systeemtheorie. En de nieuwe professionele kwalificaties zullen vooral liggen in: opslagtechnieken voor energie, intelligente systemen  (robots) en zeker ook commerciële kennis.

 Dus we gaan “leven om te spelen” en niet primair om te werken… We leren in groepen, thema-gewijs en vooral op ludieke wijze. En zullen minder gericht blijven op het cultiveren van tegenstellingen. Een wereld van verdiept spel gebaseerd op intermenselijke relaties en met een grotere nadruk op de  derde sector, zoals coöperaties, stichtingen etc. Dit alles speelt zich af in een intensieve omslagtijd van ca 20 jaar met daarna een nog versnelde veranderingsstroming.

Moeten we nu gewoon wat glimlachen over dat naïeve idealisme, dat paradijsgebabbel van ene  Rifkin? Is dit weer zoiets als de flower-power, provo en mei ’68? Waar geen spaan van over bleef.. (óf, mogelijk, nou net juist déze “spanen”)?

Of zet die Rifkin gewoon een rake schets van de wereld van morgen neer, die nu al voelbaar is in de afkeer, ja de verontwaardiging, over het doen en laten in de financiële sector, de groeiende frustraties over de steeds diepere kloof tussen rijk en arm en die jeugdwerkeloosheid van 30%? En zijn die bewegingen van Occupy tot aan de hackers via sociale sites daar niet de eerste “motoren” van? Facebook kent bijna 1 miljard klanten…, 15% van de aardbewoners en ongeveer 25% van de volwassenen.

Innovaties zullen steeds massaler in onze wereld gaan verschijnen, het aantal mensen dat daar mee bezig is explodeert nu en het tempo neemt dus met sprongen toe. Gaan ook wij op weg naar de oude Griekse (!) tijden, toen Plato aan een Egyptische priester uitlegde dat zijn volk  steeds op zoek was naar vernieuwingen. In tegenstelling tot de Egyptenaren die , met hun zeer ontwikkelde cultuur, vol wetenschap en bibliotheken, maar uiterst traditioneel, zeer gekant waren tegen nieuwigheden en de “onrust” die door dat theoretiseren en dat politiek discussiëren zou worden veroorzaakt. Als je bijvoorbeeld nu ziet, hoe de mode werkt in de westerse samenlevingen, die constante drang naar verandering in kleding en gewoonten, dan realiseer je je dat een toenemend aantal mensen nu veranderen in “Grieken van toen”. Maar er lijken ook (enkelingen?) te opteren voor die Egyptische rust…. Dit noemen de antropologen de tegenstelling tussen “koude en warme maatschappijen”. In de Indische cultuur moest er voor elke verandering een historische basis worden gevonden; in tegenstelling tot de westerse cultuur waar elke vernieuwing, -al was het maar een oud idee in een nieuw jasje-, zonder probleem wordt en werd geaccepteerd.

Toch kende en kent men overal wel een zekere angst,een bezorgdheid over die veranderingen: waarheen en waartoe gaan ze leiden? Wat zouden er voor gevaren aan kunnen kleven? Wat zou er aan onbalans van kunnen komen en aan narigheid?

We zijn, onvermijdelijk, aangekomen in een periode van continue en onstuitbare innovaties en veranderingen. We gaan verder op weg in een wereld die continu van gedaante veranderen zal, en dat lijkt nooit meer te gaan ophouden..

Massa’s vragen dringen zich op over het tempo en zeker over de grenzen van de innovaties en de veranderingen. Waar moeten we remmen en “nee” zeggen? In naam van wát eigenlijk? Wat is niet en wel acceptabel? Allemaal filosofische en morele vragen en niet primair wetenschappelijke. Die worden ook veel scherper en moeten met steeds meer luciditeit worden behandeld, ook “kwestie voor kwestie” en lang niet altijd even op basis van ideologie. De discussies over kernenergie en genetische manipulatie zijn er al volop: zie de zware  gevolgen (van het voornemen) omtrent  het uitstappen van Duitsland, België, Zwitserland, Italië en Japan (!) uit de kernenergie! 

Het begint dus wéér, en veel indringender, met die innovaties en eindigt, zoals eerder, met het vraagstuk van “hoe op verantwoordelijke en menselijke wijze te handelen”. Maar wat verantwoordelijk en menselijk is, zal nu ook zélf onderhevig gaan worden aan “innovatie”. En dat is het meest lastige van deze hele immense veranderingsgolf.

Maar ,

zie meer om u heen, naar al dat moois en vertrouwds, dat gewoon blíjft! Jonge verliefde mensen in de straten, vogeltjes die aan nestbouw denken door de plotseling zo warme zon. Mensen die elkaar helpen, verenigingen tot steun van zieke en arme zwervende Europeanen en mensen die als vrijwilligers helpen in de gratis voedseldistributies zwoegen, die steeds meer mensen bezoeken. Kijk naar de gewassen die zich vlot herstellen van de harde winter, die ook zoveel vreugde bracht op het ijs en in de sneeuw.  Bestudeer dat aarzelend nieuw groen dat zich schuchter toont en een wat late winterse tik gewoon trotseert…

Wij, de natuur, we willen verder, op die lange spannende weg en mórgen komt, onvermijdelijk, écht wel weer… Óf, gelukkig ook maar, bijvoorbeeld voor hen die elke dag verbeteringen om zich heen zien! En dat zijn er, -realiseert u zich dat eens góed-, steeds méér op die snel groter groeiende wereld.

Heel wat van die nieuwigheden brachten en brengen ons ook verlichting van pijn en gebrek… Ze maakten ook een menselijk, een waardig vertrek uit al die dynamiek, zacht en in berusting mogelijk, voor ons en onze vrienden die te moe waren geworden .

Kijk meer naar uw (klein)kinderen, die het leven echt willen, die volop genieten kunnen en onwrikbaar geloven aan “morgen”. Zoals ik bij mijn regelmatige bezoeken aan het artistieke centrum Le Friche in Marseille steeds opnieuw zie en onderga. Luister naar de muziek van alle kleuren en ritmes in die grote “melt pot” dat het Fiësta des Suds, hier en elders is: dozijnen muzikanten uit alle hoeken van de wereld, zangers die elkaar vinden in een grenzeloze beleving van “samen musiceren” en die zeker wéten dat racisme en xenofobie onzin zijn.        

Kijk dus naar de zon en naar de zonnige zijde van het menselijke leven, já zelfs naar de wolken die haar soms verbergen of ons tegen haar enthousiasme beschermen. En zie hoe mooi zon en wolken net vóór de komst van de nacht kunnen zijn….

Onze wereld ís verandering; wij mensen wíllen zoeken naar anders en beter, en kunnen dat ook rustig doen omdat er wáre eeuwigheden om ons heen zijn, die nooit zullen veranderen. So why should we worry?

Want er is,- zeg het nou zelf-,  weer eens niéts echt nieuws onder die zon!

25 febr, 2012.

LOVELY, SILENT MORNING

(Matin si doux, je t’aime)

Geen woord hangt er in de luchten,

Slechts één kleine vogel zingt,

Door mijn eerste gedachten,

Die wit zijn als sneeuw

Nog ongerept door daglicht.

Rondwaren in je andere IK,

Waar zo veel ontdekt mag worden,

Is een magische wandeling,

In de nog onzichtbare gloed,

Van een zon die aanreist.

Er dwarrelen woorden, kleine zinnen,

Ze dansen op andere gedachten,

Als guirlandes rond  bomen,

Hun mix geeft je een nieuwe taal,

Die je tot een poëet zou kunnen maken.

Blijf nog even zachte morgen,

Vlucht niet voor de aanstormende dag,

Die nog niets toonde van zijn bedoelingen,

En laat me rondwaren in je zachte sferen,

Die mijn woorden fraai polijsten.

 Leon, Marseille febr. 2012

LEON OP L1 RADIO OVER DE DSK AFFAIRE en OOK OVER DE KOMENDE FRANSE VERKIEZINGEN

Klik hier op de link om te beluisteren:
  http://www.le-provencal.nl/audio/Balkon%20do%2023%20feb%202012.mp3

WIE MAAKT ER NOU OORLOG? met er achter SWEET DARK NIGHT (gedicht van Léon)

Ook nu zijn er bosjes oorlogen aan de gang: Afghanistan is een grote internationale tegen “terroristen” (maar wel met instemming van de landsregering aldaar) en er zijn er nog een dozijn of anderhalf van het soort ”burgeroorlog/etnische oorlog of religieuze oorlog”. Ook dreigen er voortdurend een paar nieuwe uit te breken en enkele zijn “clandestien”, zoals die in Pakistan en de Sahel. En Syrië, Iran en Libanon zijn nu “echte hot items”. Sommigen wijzen zelfs ook al naar ....Griekenland, waar nu de sociale woede snel groeit… terwijl het land kopje onder gaat. Dit brede scala van situaties en oorzaken, kan ons wat wijzer maken over de vraag boven de blog.

Mijn inswinger is: oorlog wordt gemaakt omdat mensen/landen hun belangen willen beschermen of willen “realiseren”. Mensen willen wat “verkrijgen en/of behouden of verdedigen”. Van olie/gas en water, tot aan “vrijheid” (van religie of cultuur), óf beëindiging van onderdrukking en van grote misère. Daarbij is dus de vraag of men het  “paardenmiddel oorlog hierbij mag heiligen” gezien het te bereiken doel.

Voor de echte pacifisten is het antwoord heel eenvoudig: dat mag nooit. Een mens is, voor hen,  geen goed mens meer als hij fors geweld inzet tegen medemensen, wie dat  ook maar zijn en wat ze ook deden (dus zelfs niet bij moord op andere (mede)mensen). Geen enkel geweld rechtvaardigt dus tegengeweld. “Als iemand u op uw wang slaat, keer hem dan de andere wang toe” zei ene Jezus Christus, terwijl  zijn joodse omgeving het nog had over “oog om oog, tand om tand”. Pacifisten zijn clear dus; maar als je dan denkt aan die concentratiekampen van Hitler, is het toch best lastig. Moest je een Hitler door laten gaan met weerloze mensen van alle leeftijden gewoon “wettelijk gefundeerd, te doen vermoorden? Dat is toch nauwelijks te pruimen?  Zeker vanaf de dag dat ik een familiestamboompje zag van een joodse familie in Limburg, die met zijn 40-en of zo werden vergast. Mensen van alle leeftijden: van enkele maanden oud tot dozijnen van jaren… Dan wordt elk pacifistisch idee in een mens in één klap gekeeld en lijkt geen enkele “straf of represaille” te erg voor de daders.

Assad van Syrië schiet nou, -om zitten te kunnen blijven (?)- , gewoon “zijn eigen” burgers dood en heeft nu al 6000 lijken naar het kerkhof doen sturen. Sommigen zelfs via het ziekenhuis waar ze hulp zochten… Maar let wel: hij zegt ook, dat een deel van hen gewapend was en dus óók wilde doden… En hij zegt: Ik, het wettige gezag, moet wel terugschieten… om dat gezag te handhaven, dat immers bedoeld is “om orde, recht en veiligheid te handhaven”. Waar veel overheden en “hun” burgers het zeer mee eens zijn: zie ook Griekenland en ook Bahrein…. Tja, nu wordt het echt een pittig vraagstukje…

En, neem nou die Bush c.s., die in Irak een “preventieve” oorlog begonnen, tegen een moorddadige dictator, Saddam geheten. Bagdad en omgeving en vele burgers ging op in de vlammen en bommen; alles naar de verdoemenis. Nogal wat landen deden daaraan (graag of gedwongen?), mee, want anders zou die Saddam nog meer eigen mensen vermoorden en ook zijn “weapons of mass-destruction” op óns loslaten. Wel en dan ga je toch niet wat met hem zitten babbelend en wat afwachten?  Nederland verleende hierbij “enkel politieke steun”…; alweer zo’n lastige nuance dus. Toen die “weapons of….” niet werden gevonden, werd het allemaal wel erg penibel… Moet je nou concluderen dat die Amerikanen en hun bondgenoten “ook moordenaars zijn geworden”,  zeker toen er steeds luider doorklonk, dat het vooral om “olie, gas en “economisch/politieke stabiliteit in deze olieregio” ging?

De vice-president van de VS, ene Cheney, verdedigt dit alles nú nog en “en passant” ook het martelen en ( het gevangen houden zonder aanklacht) van “terroristische verdachten”.

En die betreffende wet werd nu zelfs opnieuw “uitgevonden”; en ze werd ook door ene Obama gerechtvaardigd met een handtekening op 1 januari 2012. Dat had alles te maken met “Guantanamo”, waar nog tientallen, gemartelde en nooit officieel beschuldigde fors lijden onder “hen aangedaan onrecht”. Nee, zeggen dan anderen weer: “dat zijn gewoon terroristen en ik geloof dat, omdat de Amerikanen hun op verdachte plekken, gevangen namen”. Dat Guantanamo “buitenland” is voor de VS, is juridisch ook nog een pikant puntje. Mag het dan dus weer wél?

Met instemming van een meerderheid van democratische landen (via VN-resolutie) gingen in Libië o.m. Frankrijk, Engeland en wat andere landen de opponenten van ene Khadaffi helpen. Hij was nog een jaar daarvoor met een fraaie tent in de tuin van het Elysee “op kamp geweest”, bij zijn “ami Sarkozy”… die hem een waardig lid achtte van zijn Unie voor de Mediterrannee… Waarvan ene Mubarak, die recent de doodstraf hoorde eisen, de vice-president  was! Toen K. probeerde te vluchten, werd hij fors gehinderd door Franse vliegers tijdens zijn vlucht naar die grote zandbak in het zuiden. Waardoor een opponent hem kon neermaaien en nog wat andere aanhang. Vervolgens werd K.  en een familielid, op een geheime plek begraven. Er kwam geen wet of rechter aan te pas en veel protest hoorden we ook niet. En wie zwijgt stemt toe; ja toch?

In Frankrijk schoot ooit een vader van een misbruikt, jong kind, de verdachte dood, vóór de straf kon worden uitgevoerd. Dat oogstte grote instemming in een brede laag van de bevolking… Het doel (=straffen van misbruik van een kind) heiligde “het vermoorden van de dader door de zwaar aangeslagen vader”. De rechter van de vader, vond dat overigens niet.. Die vader handelde in strijd met de wet; maar de straf werd wel “verzacht” uit begrip voor die radeloze arme man.

 De RK Kerk (en andere religies en kerken!) heiligden al eeuwen lang de “heilige oorlog”: de soldaten en hun geweren werden bij de frontreis (WO I) zelfs gezegend en de uitgelopen bevolking van Parijs stak bloemen in de geweerlopen… De helden waren dus geëxcuseerd in de dagen van die oorlog.… Gods zegen werd zelfs geclaimd voor het doodschieten van Duitse “barbaarse soldaten”, die grotendeels ook maar moordden om niet zelf, als deserteur tegen de muur gezet te worden door hun landgenoten. De franse soldaten, die na maanden vechten in met bloed gevulde loopgraven van Verdun in 1918, niet nog méér medemensen wilden doorschieten, gingen meteen als “landverraders tegen een franse muur”. Ze werden recent pas geaccepteerd als “te herdenken oorlogslachtoffers”;  maar hun namen in die witmarmeren gedenkplaten met oorlogshelden beitelen, nee, dat ging dus weer te ver. Ziehier doel en middelen én… zelfs God en zijn geboden kwamen er toen aan te pas.

Ach, ná die ruim tien kruistochten tegen het Heilige Land, (in die wat “achterlijke middeleeuwen”), kun je ook geen (andere) kant meer op eigenlijk. Zeker niet als christen.

Er is dus “voer” zát voor een pittige discussie over onze geschiedenis;  zowel voor cynici en  ijzervreters én ook pacifisten…

Deze ver van volledige lijst qua aantallen en soorten voorbeelden,-(waarom  waren wij ook al in Afghanistan?)-,  doet dus het ergste vermoeden bij het trekken van onze conclusies!

Want zonder veel (overigens wel noodzakelijke) analyses, filosofische en morele betogen, is er één conclusie die zich opdringt: de meeste oorlogen vonden plaats met “instemming van meerderheden in democratische landen” of door een besluit van een democratisch gevormde regering van zulke landen. En meestal  zonder dat die regeringen, na zo’n besluit, door hun parlementen werden weggestuurd…

Dus hier gold ook gewoon: een meerderheid van een (meestal democratisch) land claimt het recht om “foute” groeperingen, regeringen etc. van/in een ander land, de oorlog te verklaren en daarna overhoop te schieten.

Let wel: toen de VN, -die wereldwijde club van landen in New York-, niet wilde dat Bush c.s. Saddam aan zouden pakken, gingen die “democraten in coalitie toch gewoon flink aan de klus”. En dat leverde tot op vandaag geteld, honderdduizenden doden en gewonden op. Toen was een “door de wereld geaccepteerde VN en V-raad” niet in staat om een grote groep landen tegen te houden. Nu gebeurt dat nog net wel, bij het oordelen over Assad in Syrië, omdat Rusland en China, daar hun vetorecht gebruiken… Tot groot verdriet van die duizenden Syriërs die dagelijks, ongewapend protesterend of zelfs gewond, worden vermoord door snipers… Leg het hen dan maar eens uit.

Rusland en China’s argumenten? Wel, je moet je niet “via geweld van wapens” bemoeien met “binnenlandse” problemen van een land… Dat moet men daar zelf maar uitvechten en hoé, dat is hun eigen zaak. Basta.

Dus zelfs erg “hoog” gezag “gebaseerd op aangenomen wetten” blijkt , als het er op aankomt, in staat om oorlogsgeweld te verbieden. Het voorbeeld van het bombarderen van Belgrado bij de oorlog in Joegoslavië, mét een VN-briefje in elke bom, is dan weer een ander voorbeeld… Daar kon toen Rusland zelfs niets aan doen!

Dus mensen, we zijn er nog lang niet met dat “allemaal effe netjes te regelen”, in onze chaotische wereld vol met gebruik van dodelijk geweld. Gewoon omdat we nog steeds geen wereldwijd geaccepteerde club, -die ook beschikt over “middelen om acceptatie van een meerderheidsbesluit eventueel af te kunnen dwingen”-, hebben. Dus moeten we ons behelpen intussen met “ons zo fatsoenlijk mogelijk te gedragen”. Ook  als we weer worden “gevraagd” om mee te knallen om andermans geweld tegen medemensen te steunen. En ook daar waar het gaat om inzet van gewelddadige middelen om ónze belangen te beschermen of “die met dreiging van geweld duidelijk aan te geven”.

Dit alles leert, dat een zo groot mogelijke vervlechting van landen,-dus een netwerk van wederzijdse belangen van diverse soort”-, een verrekt fraaie manier is om oorlogen zoveel mogelijk tegen te houden. Helaas, de huidige mondialisering, wordt nu , -Gode betere het-, zelf de óórzaak van “trammelant tussen landen”. Vooralsnog zijn er nog maar handelsoorlogen, maar pas op! Dat nieuwe fenomeen maakt me dan opnieuw aan het twijfelen…

Een vernieuwde VN zou toch, plenair, over dit soort kwesties moeten kunnen besluiten op basis van meerderheid? Ná een advies van een V-raad, zonder vetorecht. Waarbij dan wel “iets moet worden gevonden”, om die ruim 200 landen,(bijvoorbeeld via regionale vertegenwoordigers),  in een VN-parlement van wat kleinere en beter hanteerbaardere opzet te kunnen laten functioneren. Wat ook niet erg eenvoudig en zonder herrie is te realiseren. En wie niet luistert: gewoon eruit zetten en… ja en wat dan?

U bent het eens: we hebben onze laatste oorlog echt nog niet gehad als mensheid, en heel waarschijnlijk ook niet als generatie. Want er ligt weer “oefenstof” genoeg te wachten! Dus laten we intussen erg voorzichtig zijn met onze diplomatie, die “het leggen/onderhouden banden van vriendschap beoogt alsmede het vestigen van bondgenootschappelijke mogelijkheden om onze belangen te behoeden”.  En de onderlinge samenwerking en afhankelijkheden stimuleren en niet gaan nu weer zaniken over die “bedreigende mondialisering”!

Kijk even goed rond en dan ziet U:

-de Syrische kwestie die nu bijna ploft

-de Iraanse kwestie die “very hot” is geworden

-de “Israëlische” kwestie die ons verbijstert,

-de Egyptische kwestie, waar oude machten gewoon vast houden

-de houding van de Russen in Syrië: puur machtsbelang en wapenhandel,

-de kwestie Zimbabwe: met een moordende en slopende dictator,

-de kwestie Myanmar met een ware maffiaregering,

-de Noord-Koreaanse kwestie, met….idem.

-etc. ………..

Ik schei ik er maar mee uit; u kunt het rijtje wel zelf voortzetten. Let wel: ik laat België, Soedan, Nigeria en Saoedi-Arabië c.s. (waar ze, net als in Afghanistan ook vrouwenrechten schenden) er,- onder andere ook vanwege de “energetische complicaties”-, nog maar even buiten nu…

Maar ,

ook in veel van die riskante landen en regio schijnt de zon; veel en warm. Wat die medemensen er altijd van weerhoudt om elkaar gewapend in de haren te vliegen. Mogelijk doen ze dat wat minder, als wij er ons (als toeristen) wat vaker en met grotere aantallen in “hun” zon vleien.

Het denken hierover, dat nog echt in de kinderschoenen staat, gaat ook béter in die steeds sterker wordende winterzon.  Die werkt minstens “katalytisch” op het bereiken van een resultaat. En ze verbindt ons: omdat ze van ons allen is en dus niet bij één van ons hoort of verblijft, en ons zelfs beurtelings zomaar bezoekt! Die zon is een ware ambassadeur van “onbaatzuchtige goedheid en warmte” dus… een pacifistische medestrijder van onverdachte huize.

Wel, daar kunnen we ons allemaal in vinden. Dus ga er ook even in zitten of liggen en denk na over hoe we wat vreedzamer kunnen leven in die grote, woelige menshoop. En laten we hopen dat we dan, bij het zonnegloren in de ochtend, wat blijken te zijn opgeschoten, met de vorming van een betere visie op een “vrediger (over)morgen”.

Zoek dus “the Sunny side” op, dat kan echt helpen! Al is het enkel maar omdat u weet dat “a Sunny live” alles anders kan laten uitzien.

18 febr, 2012

SWEET DARK NIGHT

Na de laatste zonnestraal.

Begon je zoete regiem,

Alle lelijks verdween,

Wat er rest is slechts magie.

De nacht is een verlosser,

Die nieuwe kansen geeft,

Om de harde werkelijkheid,

In ander licht te heroverwegen.

De nacht geeft vele nieuwe kansen,

Om de ochtend anders te bezien,

Dan de dag die achter je ligt,

En wie kan daar zonder?

Dus slaap rustig mijn lief,

Laat de nacht zijn wonderen doen,

Benut haar goed en zorg,

Dat je wereld morgen is veranderd.

Kom zoete, warme nacht.

Leon (Marseille, feb. 2012).

JONG EN TOCH AL VERLOREN? en daaronder FADING AWAY IN A METROPOLE (poème de Leon)

Toen ik mijn bul bijna had in 1966, begonnen er al diverse bedrijven, soms via de TH, me uit te nodigen voor een “eerste kennismaking”. Nee, niet omdat ik als genie te boek stond, gewoon omdat ik in bedrijfskunde (af)studeerde en de derde was, die afstudeerde in deze splinternieuwe richting. Er was in die tijd werk zat; overal waren er tekorten. Daardoor werd ik ook zo’n 5 jaartjes leraar wiskunde op een MMS. Er was in de exacte vakken een schreeuwend tekort en wij werden dus ingezet als “een soort van surrogaatleraar”. Dat maakte van mij een heel jeugdige leraar van, jawel, nog net geen 21 jaar.

Geen angst, ik ga u echt niet mijn memoires neerschrijven. Wat ik bedoel is, dat “wij afstuderenden” een uiterst gewild artikel waren op de arbeidmarkt van die dagen. Vriendjes van mij lieten zich wel een dozijn keren uitnodigen bij diverse bedrijven, die grif de reiskosten plús betaalden en ook op de salarisvoorstellen wel een beetje konden plussen om er uit te springen. Ze hadden ons dus echt nodig, we konden gelijk aan de slag en je kon zelfs al “tekenen” met wat extrasoldij, als je eerst nog even in militaire dienst moest… Welk een weelde en wat een streling voor ons ego; we waren verrukt en voelden ons te gek!

Hoe anders lijkt dat nu overal in de EU en ook in de VS c.s.! De eurozone heeft nu een gemiddelde werkeloosheid, in de jongste categorie, van liefst 30%! En in Spanje is 50% al het laatste cijfer dat we lezen. Ik probeer me voor te stellen hoe dat, ook vanuit de wetenschap dat het een massaal verschijnsel is, hoe zoiets moet voelen. Dus wat dit met een jongere die zijn start wil maken, nou betekent. Ik vrees, een grote teleurstelling en kapotte droom. Het diploma dat je graag hebt, en wat toegang beloofde tot een leuke baan met goed salaris, zoals advocaat, leraar, historicus, socioloog etc. blijkt helaas niemand te imponeren. Daar zit je dan, met een uitkering, op een minikamertje of bij mama thuis. Vooral in Italië is dat laatste al heel algemeen intussen. En na jaren van geen werk of kleine baantjes met een paar euro per uur blijkt het geen jota beter te worden. Omscholen dan maar? “Lager werk” accepteren? Luisteren naar je grootouders die je vertellen dat er “net vóór WO II ingenieurs aan het kolenfront werkten in Nederland”? Zo’n positie jaren te moeten verdragen lijkt me killing voor elk enthousiasme vandaar ook die benaming van “de lost generation”. Ik probeer het me voor te stellen, zeker nu ook mijn kleinkids op zo’n situatie lijken af te stevenen. Helaas kun je weinig anders doen dan accepteren en doorploeteren over moeizame paden, om je “droom waar te maken”. Heb  je een partner,  in dezelfde situatie, dan is “huisje-boompje-beestje” wel heel erg ver weg. Je ouders  ook maar even wachten op die leuke kleinkids..

Zo ziet onze wereld er nu uit en er zijn deskundigen mensen die het einde van deze ontwikkeling nog lang niet zien. Ja, natuurlijk, er is ook een crisis gaande en er was vroeger ook  “laagconjunctuur” met zijn vele moeilijkheden. Maar de analyses duiden er steeds vaker op dat we in een grote ommezwaai zitten.

Immers er is óók, een kleinere groep jongeren met hoge opleidingen in bijvoorbeeld finance en high-techvakken, die puissante salarissen scoren. Traders verdienen met hun bonussen soms een auto per maand!  En wie in Californië bij Facebook en andere sociale sites rondkijkt, ook bij informaticabedrijven en hightech bedrijven, ziet ook daar die rijke jongeren. Met fancy appartementen en hippe spullen… Zij kozen dus het juiste vak dus en werden uitverkorenen zonder problemen. En hun ouders of familie kijken er met bewondering en ontzag naar deze kids. Meteen geslaagd als nouveau riche dus! Dat gebeurt dus náást de kameraad van de middelbare school die rechten studeerde en nu nog geen klusje bij een advocatenkantoor kan krijgen… Hij /zij zit er dus naast, gewoon pech gehad dus. In sommige sectoren zit de klad omdat de overheid geen subsidies meer, zoals  bij juridische procedures. Waardoor de omzet instortte bij die “maitres en droit”. En in het onderwijs loopt het ook al niet over van de vacatures mede omdat het aantal leerlingen (minder jeugd!) daalt. En dat blijft nog even zo met maar 1,3 kids per vrouw (bijna in heel Europa, ook in Nederland). Ook de overheid krimpt nu (die moet kleiner worden) in en het bedrijfsleven neemt vooral via uitzendbureaus haar nieuwe personeel aan. Men is erg voorzichtig in laagconjunctuur, want dan moet je snel kunnen “ontslaan om de tent niet helemaal plat te laten gaan”. Veel jongeren werken daarom in tijdelijke banen met nauwelijks zekerheden: Amerikaanse toestanden dus;  daar was “hiring and firing” altijd al gewoon.

Dus is er nu een klein percentage jongeren met fancybanen, echte “rijken”, naast de grotere groep die, ondanks diploma’s van kwaliteit, die erg moeten sappelen via uitzendbureaus of uitkeringen. Idem bij de wat eenvoudigere administratieve en ook technische opleidingen. Ook daar zit steeds meer de klad in. Die banen zijn namelijk gemakkelijk “weg” te automatiseren of te verplaatsen naar goedkope landen en denk ook aan “kopen via internet”, dat nu de winkelsector fors doet krimpen. Zie ook de fameuze call-centers en ook al computerprogrammeurs in India, die “uw programma’s bouwen” voor 40% van een westers salaris. Ook de robots in de fabrieken kunnen bijna alle technisch handwerk snel imiteren en ook beter doen. Goedkoper,  sneller en “dag en nacht” en zonder zeuren. Je hebt enkel wat machinestellers, reparateurs en “controlerende operators” nodig. Wordt het fabriceren dan nog te duur, dan wordt de fabriek ingepakt en vlot in Roemenië uitgepakt waar de overheid je in de watten legt. Wat blijft, zijn die erg lage (en niet verplaatsbare) baantjes voor ongediplomeerden, maar daarvoor kun je ook dankbare Polen of andere immigranten krijgen, die voor een “hongerloontje”graag werken. In Duitsland zijn nu uurlonen van enkele euro’s in die contreien al heel gewoon. De nieuwe arme proletariërs zijn er weer bij de vleet, in het “rijke” westen. En Marx is nog maar een kleine eeuw dood…    

Zo werd en wordt het gat rijk-arm erg snel groter en praten we al over verschillen van factoren 50 en meer in beloningsniveaus. Dus de  befaamde middenstand, waar men op weg ging van armer naar rijker, krimpt flink in omvang. Daar is nu meer aanbod van werkzoekende dan vraag en dus zijn er bevroren salarissen, onzekere banen of sterk lagere lonen.

De wereld zit dus weer eens in een forse ommezwaai, die nu pas echt op toeren komt.  Daar botsen onze jongeren, die hun ouders zagen zwemmen in (geleend?) geld, nu en masse, flink tegen op.

De (arbeids)concurrentie is dus moordend geworden in nogal wat sectoren. Maar kijk je in Duitsland en Japan, dan zie je daar een ernstig tekort aan geschoolden in de technische banen… Fabrikanten in Duitsland doen alles om hun oude werknemers met veel ervaring langer te houden: ze zetten ze op tapijt in de fabriek, betalen premies en omringen ze met fysiotherapeuten. Terwijl de regering al, zenuwachtig, “goed opgeleide Italianen en Spanjaarden uitnodigt om de duizenden onvervulbare vacatures in de exportindustrie in te vullen”. Immigratie dus, met honderdduizenden, vlak nadat het voor altijd verboden en “onnodig” leek…

In een klap legde die overdonderende crisis dus bloot, wat er al jaren aan het gebeuren was,  “zachtjes en onmerkbaar”. Die overheid leende maar raak en loste elk probleem van te weinig inkomen op. Geen diploma of geen baan of geen zin? Wel, vadertje staat betaalde dan wel weer wat aan “die arme drommels”. En nu is vadertje staat zelf bijna failliet van 50 jaar schulden maken. En wordt hij door kapitaalboeren gewoon als een jojo gemangeld.

Er zijn nu plotseling ook BRICS-landen, die langzaam maar steady economisch omhoog kropen/kruipen en ons nu iets geheel ongekends voorschotelen. Mooie goedkope spullen dus, containers vol en prima grondstoffen en agrarische producten. En, ook steeds meer koopkrachtige consumenten, die geld hebben om dure auto’s en machines van ons te kopen. Dus we rennen er als gekken daar heen: immers enkel daar zit nou nog die groei! Mercedes en Audi verkopen in China al veel meer peperdure limousines dan in Europa! En China c.s. leveren vlot en goedkoop ook nog,  nu ook wereldwijd TGV’s, middenafstand jets en kerncentrales..

Wel, we worden dus fors gemangeld door nieuwe krachtige concurrenten, die eerst onze simpele spulletjes produceerden en ons nu bijna alles aanbieden. We moeten dus, leuk of niet, gewoon fors aan gaan pakken, zoals vlak na WOII, om qua welvaart enigszins staande te blijven.

Wie had dat nou gedacht van die “imiterende Chinezen en Indiërs”? Wel, zíj dus, terwijl wij ons verloren in discussies over integratieproblemen en moslima’s met “foute” hoofddoeken!

Zwaar aangeslagen zien ook de Duitsers nu hun grote fout, met dat lage aantal geboorten: Japan showt hun nu hoe een land zonder jeugd, zijn dynamiek verliest, ook zijn consumptie en… ook zijn concurrentiekracht. En arriveerde, als rijk land, bij een staatsschuld van liefst 220% van het Bruto Nationale Product. De hoogste ter wereld nog steeds en ondanks de Grieken!

Het ongelofelijke wordt ons nú, veel te laat, in eens duidelijk. Terwijl het enorme bezuinigingen regent om die oeverloze schuld kwijt te raken, moeten we als de weerga de mouwen opstropen met minder welvaart en met, “teveel” ouderen (beter gezegd met te weinig jongeren).

Van die laatsten kan -het is bijna niet te geloven- nu meer dan een derde géén fatsoenlijke baan  vinden! Dat is wat de Amerikanen nou bedoelden met “dat oude versleten Europa”, net voordat ze zelf ook ontdekten hun swing kwijt te zijn. Maar zij sloten “never die immigratiekraan..”de VS groeit jong! Het westen zat in hoogmoed en arrogantie, navelstarend gewoon te pitten en te wauwelen over “peanuts problemen”… Volgevreten, en met veel money (van de bank!)  als een blind en verwend luxepaard.

Nu komen daarvan de rekeningen met ladingen in de bus: werkeloze jongeren, zakkende pensioenen, uit de pan vliegende verzorgingskosten en verkeerd opgeleide mensen… En erger nog: ook niet meer wetend hoe je echt, in gevecht met anderen, je welvaart moet verdienen en behouden…

Dát is ons allen overkomen, ondanks politici en bestuurders en vele goeroes, die ook niks anders bleken te zijn dan de massa van het volk. Ons wachten dus “even” bloed, zweet en tranen.

Toch, moeten we nou denken dat we geheel verloren zijn? Nee, natuurlijk! Wij kunnen het opnieuw flikken natuurlijk, al gaat het even duren. Jeugd “aanmaken” doe je niet in een paar jaartjes, immigranten accepteren kost even slikken, ophouden met zeuren is even afkicken en “opnieuw VOC-tje spelen” moet even worden geleerd. We moeten dus vooral mentaal “om”!

Luister dus nooit meer naar die populistische, opportune en wereldblinde politici, die u de verkeerde kant deden en doen uitkijken (al koos u ze wel zelf!). Luister liever naar hen die u wakker maken en de nieuwe werkelijkheid voorhouden. En help zo uzelf en uw eigen (klein)kinderen echt weer vooruit. Leg ze uit waar “wij” in de fout gingen en excuseer U en vergeet niet om ze te vertellen dat onze ouders (en wij een beetje ook) eerder dit kunstje flikten. Wees solidair met die jongeren, die het ongeluk nu hard treft. Help hen maar eis tegelijk ook dat ook zij hun leven fors veranderen en ook opnieuw aanpakken. 

En verbaas u over niets: Europa gaat nog vele bochten om,  die euro wordt echt een neuro en gaat -wie weet- zelfs concurreren tegen de nieuwe zeuro…

Tja, ook al hoort u het niet graag of gelooft u het nou nóg niet: de wereld gaat nog veel verder op zijn kop. Maar toch zijn we niet verloren. Want alles kán anders, dat kunstje zijn we echt niet vergeten. Maar we moeten nu wel opschieten, want het is echt 3 minuten voor twaalf.

Maar,

die natuur met al zijn pracht en praal is gewoon gebleven en ook zullen we beschenen blijven door die mooie “koperen ploert”. Laat u dus lekker verwarmen door haar stralen en kijk omhoog in dat fraaie hemelse blauw. Daar ziet u dat veel gewoon is gebleven en ook dat alles weer “rech sal komm”. Wat U nú moet doen is u aangeboren, ja, het is zelfs uw specialiteit! “We shall overcome” dus en “Yes we can”! En daar helpt dat zonnetje echt prima bij. Dus steel zoveel mogelijk van die zonnestralen, ook al zijn ze nog even wat bleekjes. En als u binnenkort weer gebruind rondloopt is het leed al voor de helft geleden, want die knop die “om” moet, zit gewoon in uw hoofd.

, 11 feb 2012

FADING AWAY IN A METROPOLE

Ooit komt er het uur van mijn “adieu”.

Voorbereid of geheel onverwacht,

Wat zou ik daarin graag kiezen,

Voor mijn waardigste afscheid ooit,

Een afscheid op vleugels in de mist.

In een grote volle metropole,

Woon je dicht bij het leven en de dood,

Omdat er zoveel zielen je bijna beroeren.

Loopt de weg van hier naar hierna,

Zomaar hier vanuit de stad omhoog,

Zo wordt de reis als een flauwe bocht,

Een bijna gewone dag met wat nevel,

Om ons uitbundige licht wat te filteren,

En de gesloten ogen niet te storen,

Die niet vermoeid weer willen open gaan.

Als iemand dit leest en zou begrijpen,

Met goede relaties bij de grote reisleider,

Dan zou ik beleefd willen vragen,

Kan ik op mijn dag der dagen,

Lichtjes verwaaien als een glimp?

Zoals ik altijd al wilde zijn,

Maar u liet mij niet begaan,

So please let me fade away,

When my last day is born.

Leon (Marseille, febr. 2012).

DE WIJZE LESSEN VAN ONZE VOORVADEREN: DIE “OUDE” ECONOMEN

Er waren voor mij al velen die nadachten over wat vroeger heette “de homo economicus”:  van Good old Smith tot Ricardo, via Markx en Keynes naar Schumpeter, Kondratiev en tot aan de Franse econoom Allais. En ze worden nu bijna allemaal driftig herlezen; we zijn weer eens aan het zoeken naar wat verloren ging….

Wat ze bedachten en opschreven, in een bibliotheek vol boeken, blijkt  weer eens actueler dan ooit. Niet omdat het nieuw is: maar hun waarnemingen en redeneringen om tot conclusies te komen, zijn opnieuw inspirerend. Al lezend in hun teksten wordt weer eens duidelijk, hoe verschillend je kunt denken over het economisch gedrag van mensen, hoe enorm de wereld sinds hen is veranderd. En het herinnert ons er ook aan dat economie een sociale wetenschap. Waarin het gedrag van mensen dus centraal staat, of beter gezegd de  (voor)oordelen daarover. Want dat is van groot belang om “economie” te snappen en zeker om de economische toekomst te kunnen “voorspellen”.

Immers, de mens veranderde weer eens sterk, door een moderne wereld met hightech, internet, satellietcommunicatie en computers die op beurzen “automatische en high-speed” transacties doen voor miljarden, die met lichtsnelheid over de wereld razen… Wat je nú kunt overzien in één minuutje, wat je nu van de actualiteit kunt weten enkele seconden nadat die veranderd is en wat we nu kunnen horen en zien van mensen van allerlei cultuur en opvatting over hoe zij naar diezelfde de wereld kijken; dat was in de tijd der wijze economische (voor)vaderen zelfs niet denkbaar. Een fabriek oppakken, met al zijn robots en in enkele maanden, en die herstarten in een ander land met lagere winstbelasting en idem lonen, is nu dagelijkse kost. Vroeger was dat economisch gezien gewoon ondenkbaar; veel te kostbaar en nauwelijks uitvoerbaar. Het overzicht over de wereld is nu veel groter, de veranderingen zijn “per direct” overal bekend en de reactiesnelheden zijn ook heel hoog geworden. Dus die “homo economicus” bestaat nog wel steeds, maar hij raast (virtueel en in het echt) over de hele wereld met de lichtsnelheid en werd zo ook bijna ongrijpbaar voor overheden en democratische instituties. Ook zien we nu machtige landen aan het spel deelnemen, die niets met democratie en/of parlementen van doen hebben. Dus waar de staat doet wat hij wil en op elk moment (dus razendsnel) en ook kan besluiten kan zich gewoon niets aan wetten van “anderen gelegen te laten liggen”.  

Bij dit alles werd opnieuw de vraag urgent: onder welke randvoorwaarden gelden/golden die vroegere theorieën nou eigenlijk golden? Wat zijn eigenlijk de, vaak niet expliciet aangegeven, randvoorwaarden waarop hun geldigheid berust? Zoals ook vele theorieën in de natuurkunde niet meer (100%) geldig bleken nadat Einstein met zijn (eigen)wijsheid op de proppen kwam over die relativiteitstheorie..  Nu wordt daar in Genève ook al aan getwijfeld nu er een deeltje toch nog sneller lijkt te “vliegen” dan de absolute snelheid. Het “deeltje van God” wordt het daarom ook al genoemd… Wat fraai uitdrukt hoe zwaar deze vondst weegt in dié wetenschappelijke sector.

Als u dus zou denken dat het met die economie allemaal wel duidelijk is zo langzamerhand na eeuwen met  economen en politici, dan heeft u het dus mis. Niets blijkt  minder waar, zien we nu dagelijks. Die economie blijkt vooral een empirische wetenschap met als heel onzeker element in het centrum “het menselijke gedrag”.

Voortdurend vragen politici en economen zich dingen af als: als “we” nu hier (óf daar?) een belasting aanpassen gaat dan (bijvoorbeeld) de WW omlaag of nou net omhoog? Óf als we de mensen aanzetten tot het kopen van meer “vaderlands product”, stimuleren we dan onze economie… óf is dat nou net niét zo (vooral op langere termijn)? Omdat die “andere landen waarmee we handel drijven”, dat natuurlijk óók kunnen doen...  Als je het gefriemel ziet in uiterst complexe belastingsystemen in Frankrijk, nu bij de verkiezingsstrijd, over hiér wat wegpakken bij de middenstand en dat weer “géven” aan de industrie óf aan de werknemers (die o zo belangrijke  consumenten die groei realiseren),… dan snap je een beetje hoe politici en hun economische goeroes aan allerlei “knopjes” draaien van een enorm complexe machine. Waarin mensen op vele plekken die wispelturige schakels blijken te zijn. Met hun angsten, hun optimisme, hun vooroordelen etc. Moet je nú, (zoals Duitsland deed), het minimumsalaris afschaffen of dat nou net verhógen? Krijg je dan minder WW (en dus minder arme drommels) of nou net méér WW, omdat je de koopkracht op korte termijn sloopt? Gaan die Grieken nu wel of niet failliet? Gaat dan de euro er echt aan? Is er nou echt herstel in de VS: beklijft dat wel? Moet je nou dus eerst fors bezuinigen of nou net gewoon méér geld drukken en uitgeven? Of zijn er misschien wel twee wegen denkbaar, bijvoorbeeld omdat de Amerikanen met hun superliberale opvattingen er heel anders dan wij (die wat meer “sociaal ingestelde Europeanen) er nu tóch eerder uit gaan komen dan wij? Terwijl er nu in Brussel weer geruzied wordt over een “Frans versus een Duits economisch model”, waardoor de wrijving tussen beide landen toeneemt. En terwijl Sarkozy nu openlijk naar Berlijnse maatregelen neigt, maar Hollande c.s. de vinger bezwerend heffen en dat Duitse buurmodel niet toepasbaar achten voor 65 miljoen Fransen op maar ca. 1000 km afstand!

Dat en veel meer zien we nu en kunnen we ook lezen bij die oude wijze economen… En daarom heeft iedereen een beetje gelijk en zal het economisch-politieke debat ook nooit ophouden. Net als de stromingen van wat nu “links en rechts” heet ons eeuwig lijken te blijven verdelen. Zo zijn wij  namelijk, wij mensen van goede wil. Maar we koesteren o zo graag ons eigen gelijkje.

Dank u wel dus, geachte geleerden. U wees ons op democratie en het vrije woord. Maar we blijven dus veroordeeld om  al vallend en opstaand door te ploeteren. Maakt u zichzelf dus maar niks wijs… Het wordt weer spannend in die verkiezingen en wie gelijk had zullen we helaas soms nooit te weten komen. Sterkte dus en blijf kritisch bij al die “welwillende maar niet onfeilbare profeten”. Zij zijn ook gewoon maar mensen, al doen ze soms alsof ze God zelf zijn.

Bij dit alles ga ik het dus ook maar niet hebben over die populistische schijneconomen die het gemene volk met zijn angst en frustraties, maar wat erg gemakkelijk naar de mond praten. Want dat komt  nog eens bovenop al die onduidelijkheid in dat menselijk gedrag!

Kortom het is in de huidige economische theorieën en inzichten weer eens een aardige puinhoop omdat, “het subject” zelf wéér eens flink van gedrag veranderde.

Wát moet je daar nou, als wat bijgetankte leek, mee beginnen? Wat moet je geloven en wat is nou onzin en wat wijsheid? Wel dat lijkt lastig vast te stellen, zelfs voor experts.

Dus moeten we goed beseffen dat  we vooral behoefte hebben om, net als vroeger, politici en experts weer te kunnen geloven. Simpelweg omdat we ze weer denken te kunnen vertrouwen. Vertrouwen dus… omdat zij ons duidelijk wisten te maken in welke principes zij vast geloofden (c.q. ons tóónden welke zij de facto hanteerden), waardoor wij vanuit onze eigen overtuigingen helder konden kiezen.

Immers, dáár ontbreekt het nu aan: want wie kan je nou vertrouwen en op grond van wat dan? Wij zijn, bijna allen, leken die slechts ruwe noties hebben van al die nogal lastige zaken.

Dus moeten politici ons helder hun idee geven over de wereld die zij na willen streven en  waarom. Gewoon, in grote lijnen, in fundamentele basispunten en principes. In termen van “mensenrechten, en door een ijzeren geloof in vergaande  vrijheid en nauwelijks regels en een overheid (omdat die slechts ballast zijn), óf (net andersom), door te geloven in solidariteit met hen die het minder troffen in het leven en die “dus” bescherming van een overheid behoeven om te kunnen (her)leven. Eigenlijk zoals we dat nu, (en vaak op het belachelijke af),  in de VS kunnen zien: “extremisten” die absoluut geloven in maximale vrijheid (libertariërs dus) en in een minieme staat…. met tegenover hen, zij die solidariteit en sociale hulp door een overheid helemaal geen “gevaarlijk communisme” vinden. Zo’n soort politieke discussie dus, maar dan wel wat meer erudiet en niet zo blind arrogant. Eigenlijk zoals we dat ook in eigen land konden zien, als we tenminste door dat "hoofddoekjesgezwets” heen konden kijken en aanvoelden  “hoe afkeer en haat werden uitgedragen naar hele groepen”, op een handige, verhullende manier. Waarbij de echte problemen van het land en het volk, die de huidige crisis direct er ná keihard toonde, gewoon niét werden benoemd. Enkel omdat dat niet lekker lag bij het te wérven kiesvolkje. Daar zijn nu meer mensen achter gekomen, die de popu-club PVV nu de rug toe keren en die, mogelijk, nu toch weer in de fuik zwemmen van andere praters. Die mogelijk wel echt “netter” zijn en die in elk geval geen “ maatschappelijke schade” wensen aan te richten.

Ferme discussie!!

Dus vóór er weer een betere “economische black box” wordt ontworpen, moeten we eerst terug vinden waar het ons nou echt om gaat. Via een publieke, ferme (en mijn part ook pijnlijke) politieke discussie. En daarna kunnen we dan de “knoppendraaiers” weer geruster kiezen die (van ons) aan die black box mogen zitten…

Zoals dat eigenlijk nú, die smal-kijkende Wallstreetboys en –girls ook dagelijks doen, met hun “financiële black box”.  Waar we best veel last van hebben en die we dus nodig snel onder controle moeten zien te krijgen.

En dat dan, via “een mondiaal overlegorgaan “à la G20”, in een gremium dat (in meerderheid) bestaat uit vertegenwoordigers van goedwillende staten die niet enkel door ongebreideld eigenbelang en/of blind fundamentalisme of haat worden gedreven…

Een lange weg hoor ik u zeggen? Wel dat zijn we dan geheel eens. Maar wat moeten we anders? Is dat niet gewoon ons lot en zien we nu eindelijk (weer) in dat het ook niet anders kan? Óf geloven we wéér in “alles eerst kapot slaan en dan (weer) helemaal opnieuw beginnen”? Dat zouden we nu toch echt moeten hebben afgeleerd?

Maar,

het gaat natuurlijk al beter met wat warme zonneschijn, die nooit echt vér is. Want onze zon bleef op zijn post achter die sneeuwdragende wolken. Zij zag ook al vele malen hoe het die aardbewoners verging, die ijverig werkten aan een nieuwe betere wereld en die daarbij vaker de weg kwijt raakten. Maar die ook die betere weg steeds weer terug vonden, door hun fouten in te zien en te erkennen, om daarna met veel energie opnieuw te beginnen. Omdat het leven toch weer waard leek om geleefd te worden.

Wel mensen, daarin lag en ligt onze grootste kracht en onze eeuwenoude ervaring. Dat nóg eens doen is dus eigenlijk het meest menselijke wat er bestaat!

Let dus weergoed op uw portie zon en ga aan de slag. Dan is het ergste zo weer voorbij. Want menselijk leven was nooit iets anders dan geloven in elkaar en zo ook “in wat morgen (weer) kon”. Daar wens ik u allen graag veel mooi weertje bij.

5 febr, 2012.

LEON OP L1 RADIO OVER DE KOMENDE FRANSE VERKIEZINGEN EN MARSEILLE 2013

Kik hier om te beluisteren
http://www.le-provencal.nl/audio/Balkon%20do%202%20feb%202012.mp3

Het nieuwe museum over alle culturen rond de Middellandse Zee

Bouwactiviteiten t.b.v. Marseille Culturele hoofdstad van Europa 2013