Zou ook hij niet echt beseffen, dat de tijden altijd al erg interessant waren, maar dan niet op deze zo akelige manier voor óns, in het westen. Immers, de tijden waren al eeuwen een ramp voor de meeste mensen op onze aardbol terwijl het bij ons in het westen, met zijn minder dan 1 miljard mensen, erg goed ging en steeds maar beter. Terwijl de andere 6 miljard het bepaald veel minder hadden… die leefden intussen al erg lang “in zeer interessante tijden”. Deze verzuchting zou dus kunnen voortkomen uit die enge, monomane kijk, die wij al heel lang op “de wereld” koesterden. Maar nu zijn wij in eens, ook heel interessant geworden… wát zeg ik, zelfs tot een soort rariteit aan het verworden.
Veel opkomende landen, met China vooraan, keken met bewondering (lees ook afgunst) naar onze welvarende regio waar het zo goed leven was met een “model om trots op te zijn”. En zie nu, die modelmakers blijken fors te hebben geleefd op de pof en hoe! En nu kibbelen ze over “wie en op welke wijze die giga-schulden moeten worden terugbetaald”. Waarbij de sociale verworvenheden met de bosjes aan bezuinigen om zeep gaan nu vooralsnog vooral in de Zuid-Europese landen. Maar realiseert U zich dat het eigenlijk ook al begon in het noordelijke deel? Die aangekondigde pensioenkortingen van 2012 óf 2013 zijn nu nog maar één voorbeeld.Politiek is het ook een merkwaardige boel geworden: de twee EU-koplopers maken de dienst uit en passeren daarbij bij herhaling diverse parlementen en de soevereiniteit van andere EU-landen: “nood breekt wet”, heet het alom. Dus desnoods wordt ook de democratie, ons paradepaardje, (tijdelijk?) opgeofferd aan de crisisaanpak. Dat moet die jonge revolutionairen in die Arabische landen wel heel erg verbazen. Net zoals de Amerikanen met verbazing, en vaak ook met afwijzing, kijken naar “hun” protesterende “Occupy-activisten” die maar niet stil willen worden.
Helaas lijkt er een soort van lijn te zitten in die democratieafbraak, zeker als je beseft dat Guantanamo (met > 100 gevangenen zonder nette aanklacht!) er nog steeds is, en er nog steeds aanhangers, ja zelfs regeerders, uit het Bushregiem, het martelen van gevangenen legitiem achten. Wie goed beseft wat dat eigenlijk wil zeggen: denk aan de conventie van Genève en ja ook aan onze befaamde mensenrechten in onze Grondwetten, moet zich eigenlijk dagelijks óf een aap schrikken óf zich diep schamen. Is dit het vrije westen met zijn humanitaire overtuigingen? Dat kun je nauwelijks nog hardop zeggen als je nu die uiterst reactionaire republikeinen ziet vechten om de kandidaatsplek in de VS. De zwartste Tea-party ideologie is daar nu nog te links. Dus zo ziet het westen, “ons vrije westen” met zijn rotsvaste hoge overtuigingen er nu in veler ogen uit. Dat is dus pas echt schrikken.
Daarbij komt ook nog dat beeld van “een bejaardenhuis met erg weinig jonge mensen”. Een verzorgingsstaat die niet meer betaalbaar is omdat de zorgkosten de pan uit vliegen en de jeugd, met zijn krimpende omvang en zijn 20% of meer werklozen (!) al die poen echt niet meer kan ophoesten. Wat de Japanse tijger kilde en kilt, verlamt nu ook de westerse vitaliteit en dynamiek. Duitsland gaat daarbij voorop: ze moeten in Berlijn nu nerveus om gediplomeerde Spanjaarden, Italianen etc. roepen, om hun volop draaiende exportmachine op toeren te houden. Dat maakt op grotere afstand toch een erg medelijden wekkende indruk?
En daar blijft het echt niet bij: China laat openlijk steeds vaker zien hoe het begint neer te zien op dat clubje ruziënde dwazen in Europa. In Zuid-Amerika hebben Lula en nu Dilma en ook Kirchner, al eerder laten merken dat ze “ nog wat appeltjes met ons te schillen hebben” én “dat we nu ook maar onze eigen, bedorven, boontjes moeten doppen”. Wat China erg veel positie geeft om zijn greep uit te breiden: de groei van de Chinese investeringen in Europa is stormachtig en Brussel schrikt zich een hoedje. Nog erger: “onze eigen investeerders” vertrekken ook steeds vaker richting oosten en “zuiden” om hun rendement te vinden én hun risico te beperken. Een Franse minister op reis in Afrika zei erg geschrokken: “Ze behandelden ons nu zoals wij hen tien jaar geleden nog behandelden!”
Dus die titel hierboven, die ik inpikte, geeft de indruk dat wijzélf nu in “die spannende, interessante tijden” zijn teruggevallen, daar waar ¾ van de wereld een eeuw of langer gewoon continu in verkeerde.
Het geheel lijkt dus gewoon “een potje stuivertje wisselen” en dat is best even wennen. Immers dat is wat we nu zien: we moeten wénnen, beséffen, ja (eindelijk) geloven, wat ons onmogelijk leek en waar tot kort geleden geen zinnig mens nog maar over kón (of wilde?) denken! Langzaam groeit echter het besef dat we moeten opkrabbelen, goed moeten gaan oppassen op onze spullen en verrekte snel een ommekeer moeten maken in onze foute ontwikkeling van de laatste generaties. We moeten er dus “ordinair” opnieuw weer tegen aan: geen herrie maken dus, maar ons weren, wat we zo goed konden ooit en politiek de zaken goed op de rij krijgen en eindelijk eens stoppen met dat populistische bedrog wat geen enkel écht probleem neerzette, en, laat staan, zeker geen enkele oplossing aandroeg. Dit alles lijkt dus steeds meer onze échte crisis te zijn… Veel lastiger dan die financieel-economische dus. Het gaat om dus onze ideeën, onze waarden en waar we voor willen staan. Immers dát zijn we collectief kwijt geraakt in het “oude Europa” en daar moet een heel nieuwe invulling voor komen. Je reinste politieke discussie dus en van zeer fundamenteel soort…. Dus: wié begint er nou is de hamvraag!
Maar,
Wat is er nou ook eigenlijk mis met,- wéér eens -, “opnieuw” beginnen? Mogelijk ligt daarin nou net een nieuw soort geluk en saamhorigheidsgevoel? Dat deden we eerder en op flitsende wijze na de hel van WOII waarbij ”de verliezer: Duitsland dus”, na 10 jaar een waar Wirtschaftswunder liet zien aan ons, de verbaasde overwinnaars. Obama zou nou roepen: Yes you can… al geeft hij nu echt geen Marshallhulp, zoals zijn voorganger wel deed ná WO II.
Dus moeten we het nu echt zélf opknappen en daarbij kan die mooie zon ons best wat helpen. Een blik op die oneindige hemel waar die warmte uit blijft stralen moet ons dagelijks eigenlijk bemoedigen. Het verleden kan dat ook doen: we waren ooit hét voorbeeld en kunnen dat weer zijn. Samen met anderen, maar enkel na veel zweet en wat tranen. Het bloed vergeet ik nu maar liever.
Dus mensen, kijk omhoog, of liever kijk van naast die fraaie zon van hoog naar omlaag! Neem afstand en denk ook aan vroeger; en besef dat nu wéér kan wat eerder ook kon. Maar dan nu el een beetje anders: wat bescheidener, wat meer nadenkend en met een (langzamerhand groeiend) zelfvertrouwen.
Voilà, dit was mijn peptalk voor 2012, vanuit een zonnig Marseille, waar de winterzon de Mare Nostrum nog wat op temperatuur houdt. En waar wij elke dag even denken aan de zomer die er zeker komt.
Dat noem ik nou een prima vooruitzicht en waarom volgt u me hierin niet gewoon? Dus kom op , is het motto voor 2012, want we zijn er allemaal nog!
4 januari 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten