WANDELEn ALS EEN BOER IN MARSEILLE

WANDELEN ALS EEN BOER IN MARSEILE

MARSEILLE:  OUVERTURE VAN EEN ZONNIGE DAG

Natuurlijk doel ik op een variant van "leven als god in Frankrijk". Dit kwam in me op vanochtend om 6.00 uur, tijdens mijn super-vroege stadswandeling. Want in de gloeiende hitte van de zomerse stad, ging ik over op het boeren-dagschema, het enige dat je nu doet overleven. Om 5 uur op, siësta om 12.30 uur (na dejeuner)  en een tweede shift, van 17.30 tot 21.00 uur, de zomerse boeren dag.
De stad in de opkomende zon levert fraaie plaatjes en de vroege ontmoetingen zijn zeldzaam mooi!  



SPEELSE OCHTEND-ZON..

HUIS MET EEN VERHAAL..

Ik neem u even mee op een ochtendtrip. Lopen door het nog lege Saint Charles-station is nu verrassend door zijn verlatenheid en de "grand escalier" aflopen (uit de belle epoque) toont via lege flessen, blikjes en verpakkingen dat het er vannacht druk was.

WAAR IS DIE ANDERE NOU?



NIET ZO MOOI, OF EEN BLOEDNEUS?

Hier dromen vele, -vaak clandestiene mensen van diverse kleur-, heel wat af over "een beter leven". Uitkijkend over de Boulevard d'Athene waar er s' morgens nog veel slapen.. Hier is die oude steen zachter en koeler in de zwoele nacht.  Hun gedachten vol weemoed en hoop, kleven overal aan de kapotte treden. 

VROEG: LEGE CANEBIÈRE

MARSEILLE NOG SLAPEND

Ik ga naar mijn eerste espresso bij de Reformés, de neo-gothische kerk, waar een oude hardwerkende baas zijn vroege klanten bedient.  Al zittend tel ik even wat hij op dit uur al omzet: hier nemen vele ontwaakten hun eerste consumptie en dat zijn er vandaag meer dan 25 bij het sjofele Café Artistique.

ZELFS HALLAL KOFFIE BESTAAT AL!

In dit quartier Le Chapitre, komen vele soorten mensen (met speciale sexuele voorkeuren), in de nacht samen komen. Hun stamkroeg L'Annexe is ook versierd met die vrolijke regenboogvlag.

VOOR DE VELE GENDERS

Nu zitten hier veel clandestiene dagloners en uitgedoste koppel-bazen, met hun "lolexen". Ze pikken hier hun mensen op met hun BMW's en Mercedessen, die zo dadelijk vertrekken vol werkers voor minder dan 8 euro per uur, op naar de diverse chantiers in en rond de stad. Ik reken uit wat de oude koffie-baas hier scoort met zijn koffie (dit is een beroepstic van mij) en ik kom op minstens ca 75 euro per vroege ochtend. Wat ongeveer 115 euro opbrengst geeft en in een maand: 3450 euro (voor 3 uurtjes koffiesjouwen). En dat kan zelfs meer zijn: 3000 euro is een fraai netto-maandinkomen!  Dat verklaart de vrolijkheid van deze oude man van +70 en dat had u niet gedacht. Slechts één van de inkomensgeheimen van deze chaotische stad. Alles is hier zwart en niks is er bij voor de BTW-kassa van Macron c.s. ! 


Ik slurp mijn espresso met een glaasje ijskoud water op en neem afscheid met "à demain", want ik kom hier al weken en werd vaste klant. Ik loop de verlaten Canebière af, richting Vieux Port.  



TWEE SLAPEN EN EEN BETAALT?

HIJ LAG ER ECHT VROLIJK BIJ

Er liggen mensen in portieken, een enkele staat overeind met een pet of een potje voor zich op de grond. Waar wat kopergeld in glimt, hopend op meer. Want zij moeten hun espresso met croissant nog verdienen. Sommigen zijn opgewekt en andere intriest, allemaal levensverhalen voor een fraaie bestseller. Die zij nooit zullen schrijven, omdat zij hun romanesque ervaringen niet zien als "literaire hot stuf voor de betere wereldbewoners".. 

Ik passeer de Boulevard d'Athene (Marseille is van oorsprong grieks) met het kleine terrasje, waar een andere ouderling espresso verkoopt.. voor 1 euro! Tot ca 8.00 uur, want dan neemt een jongere de verkoop over en die vraagt 1,50 euro. Toen ik een grapje over maakt over "snelle inflatie", snapte hij dat meteen, want hij zei: "Ik ben niet zo suf als die ouwe met zijn 1 euro, die verdient zo niks"! Dat is de jeugd op vandaag: die heeft geen medelijden 
meer met arme sloebers. Mogelijk wel als hijzelf straks over de 70 is, na een keihard leven?
Ik verlaat de Canebiere en loop zig-zag de "blocs af", richting station Sant Charles. Genietend van de lege stilte, de fraaie belichting door de rijzende zon en de vele komische opschriften die (toevallig en gewild) naast elkaar, op de oude gevels terecht kwamen.

GROSSIER IN GROTE MATEN...

DAAR KOMT NIEMAND OP!




Hier wonen veel chinese importeurs van textiele waren: zij zijn de toeleveranciers via Azië voor de weder-verkopende arabieren.   
Ze doen  enkel "en gros en demi-gros" (groothandel) , maar wil je een leuke jurk of jeans als particulier, dan is die voor cash ook te koop. In het geniep natuurlijk, psst!

Weer op weg zie ik een hele verzameling slaapkamer-meubilair: ongetwijfeld na een uitzetting wegens niet betaalde huur. Want uiteindelijk is het: óf betalen óf er uit!

DE MATELAS VAN LOLA?

EEN HELE FAMILIE IS ER UIT GEGOOID!

Dan loop ik, achter een man met tulband aan, een soort taliban of een pasjtoen? Een oude vluchtelingen met status?  Of een gepensioneerde terrorist?

EEN TALIBAN?

Ik zie mijn boulanger en stap binnen voor mijn baguette, een jong stelletje is voor me. Ze kopen ruim in, lachen veel en maken grappen met de bakker. De jongeman is 1.90 m (18 jr. of zo), gekruld en uit subsahara-Afrika en zij lijkt me "van achteren kijkend" afkomstig uit de Magrheb (= link grapje). Ze stappen naar buiten en ik volg ze met baguette en vraag hen.. of ik een foto'tje mag maken van hun samen.

DE VERY HAPPY TWO! ZE WILDEN ECHT OP DE FOTO!

Ze zijn verbaasd en achterdochtig, normaal, tot ik uitleg dat "zij de eerste gelukkige mensen van deze ochtend lijken te zijn". Dat levert een leuke, wat verlegen glimlach op en.. ik mag knippen. Zie de foto waar ze lachend op staan met een bekertje koffie en hun ontbijt in zakjes. Ik zeg nog: "Er lopen ook dwaze vieux door deze stad" en ze snappen dat ik niks verkeerds bedoel. Dit trucje lukt me bijna altijd zo kun je leuke plaatjes kapen. En dat voor 90% door mijn oude kop natuurlijk: een ongevaarlijk oude gek..
Dan zie ik in het station een superelegante dame met twee koffertjes, die de na mij de roltrap opkwam.

ELEGANT MAAR MOGELIJK..OOK WAT SNIBBIG?

Een fraaie verschijning en dus... sta ik boven aan de trap met camera in de aanslag en knip haar. Dat ziet ze en daar rekende ik op.. Ik vertel haar dat zij vandaag de meest elegante dame is die ik zag en.. ze toont me "une belle sourire". Helaas had ze haar gezicht even weggedraaid, zag ik later.  Zo verzamelde ik honderden foto's, die alle "wat hebben", zo vind ik.   

De stationshal is al vol met reisvolk. Ik doorkruis de haastige menigte en loop over de Gare Routière m(busstation) naar Le Trianum. Mijn eerste 5 km zitten er op en mijn dag begon goed.

NA MIJN WALK: ZIJ LAG ER NOG STEEDS!

Ik geef toe dat deze ontmoe-tingen niet echt bij de titel passen: in Mormoiron zou ik als paysan deze mensen rond de akkers niet tegen komen. Ook daarom woon ik nu in Marseille met zijn gigantische, wereldwijde (a)-sociale rijkdom...

ZO: HET HOGE WOORD IS ER EINDELIJK UIT!

Leon de Marsilho, 22 sept. 2018