IN MARSEILLE WOONT OOK: MARIËTTE MITRAILLETTE

HIER LIJKT MARIËTTE'S WINKELTJE BEST OP..



DIT ZOU ZE KUNNEN ZIJN GEWEEST..

 

Ze is de baas van “La cave aux tresors” een brocanterie niet ver van de Vieux Port en de Saint Victor. Een piepkleine "cave" met oude groene openslaande deuren, die is volgestouwd met alles wat u maar aan leuks en verrassends kunt bedenken.U moet zich er voorzichtig in bewegen:  anders heeft u al “gekocht” voor u het weet.. 

BUURMAN SAINT VICTOR, HEEL OUD

SCHOONZUS COURS JULIEN

 

Ik leerde haar kennen, -deze kleine vrouw uit Montauban (Ariège)-, via haar schoonzus die een theesalon drijft  op de Cours Julien. En die ook wat “brocanterie” doet, maar dan wat deftiger. Zij verwees me met wat spullen die ik kwijt wilde naar Mariëtte. En inderdaad zij wist daar wel raad mee! Er werd geruild, verkocht en ook in “depot” gegeven. 

 Ik heb al lang iets met antiek en brocante: mijn vader deed aan restauratie en handel de laatste 20 jaar van zijn leven. Hij deed het steeds "groter" en werd echt een fenomeen in dat mooie vak. Ik ging wel eens met hem "chiner" en deed daar zeer veel commerciële praktijk op! Ook voor het "gewone leven"!
De laatste jaren voor mijn zeer vroege "pensioen" handelde ikzelf ook wat in Art Deco. Ik vond een prachtige stock van echt mooi spul in Luik, nam daaruit wat "in depot" en reed dat verder naar Aken... Daar waren twee antiquairs die gek waren op alles wat ik aanvoerde..... Zij kwamen er nooit achter dat mijn bron maar 80 km verder weg zat... En ook niet dat deze nog prijzen had uit een lang vervlogen periode..  Let wel: de oude antiquair, ik en de twee duitse afnemers hadden er allemaal wat aan. A good deal for all if us, dus..

HET MOOIE L'ISLE, VENETIË VAN HET NOORDEN

CHINER IN ISLE

Mijn eerste woonplek in La France werd L'Isle sur la Sorgue: een beroemd brocante/antiekstadje, niet ver van Carpentras. Daar verkocht ik (via depot) ook niet weinig spullen uit eigen verzameling en ik was dol op de sfeer in die wereld! Na 5 jaren ging ik naar de Mont Ventoux, maar bleef vaak in "Île" komen. Toen ik later naar Marseille vertrok verkocht ik in Bedoin op marktjes nog heel wat eigen spulletjes aan de toeristen. Daar heb ik ook mooie herinneringen aan. Grappen maken met het publiek, en de collega's... Én: bij elk vertrek aan het einde van de dag, liet ik alles wat niet was verkocht achter voor de collega's. Dat was in 5 minuutjes allemaal weg. Zo blijft het "perpetuum mobile" van de brocante mooi draaien. Het is de mooiste vorm van recycling die ik ken.

Maar nu gauw naar wachtende Mariëtte.. in Marseille! 



STUKJE RUE SAINTE

Zo kwam het dus ook dat ik een fraaie kroonluchter vond, die nu boven de eetkamertafel bengelt. En zoals het in brocante-land hoort, bleek er “electrisch” niet alles van te kloppen met het oudje. Dus moest ik stevig knutselen om het allemaal gefixed te krijgen.

MOOI HE?

Maar ook mijn ega vond het gelukkig mooi en zo bracht Mariëtte ons toch ook het licht in de kamer.
Zij zat echt niks met dat "petite court circuit"  overigens...

Haar “soubriquet” (wij zeggen: “haar bijnaam”) is van mij, en daar kwam ik op omdat de kleine een waar mitrailleurvuur van woorden produceert, als ze je toespreekt.


ZO KLINKT ZE ALS ZE SPREEKT.....

HAAR BELGISCH FAMILIELID

In een mengeling van het Catalaans-achtige dialect van de Ariège en,-intussen ook al-, van wat marseillaans natuurlijk.

 

Maar ze spreekt gelukkig ook erg duidelijk. Zo maak ik toch een redelijke kans haar te volgen als ze, onderbroken, met korte lachjes, weer een mooi levensverhaal loslaat. En pas op, ze is geknipt voor dit vak, waar je de marge maakt op het moment van de inkoop. Het toeval hielp mij een keer echt daarbij...
Ik had even gebeld om een ring op te halen die Marriëtte vond in de bekleding van een oud juwelenkistje, dat ik haar verkocht had. Zij had de vondst eerlijk gemeld en mijn ega vond zo een ring terug van heel lang geleden die ik haar ooit cadeau deed. Dus u ziet hoe eerlijk dit volkje is!

Toen ik aankwam was “de winkel nog niet los”, ook al was het ruim elf uur. Ik drentelde maar even wat door haar buurtje bij de Rue Sainte en zag daar iets naast een vuilnis-container….
 

DE VINDPLAATS

VISSERS TUIGAGE

EN WAT DRIJVERS

Het bleek een complete, stokoude vissers uitrusting te zijn. Een fraai rieten mandje, drijvers, haken en een schepnet. Zo maar voor het grijpen! Ik nam het mandje mee en liep naar de Cave aux Trésors, die net open was gegaan. En ik verraste haar met het mandje: ze vond het prachtig, vertelde ze in een paar vlotte opgetogen salvo's. Maar toen ik vertelde dat er “om de hoek” nog meer stond, was het gelijk raak. De tent ging direct weer dicht en we moesten er meteen heen om elk verder verlies te voorkomen.

En jawel, 10 minuutjes later liepen we bepakt met meer vistuig terug naar de cave en was “inkoop  voor nop” volbracht. Ze was werkelijk opgewonden: zo hoort de dag van een brocanteuse te beginnen , toch?

Sindsdien kan er tussen ons ook niets meer kapot natuurlijk. Ik ga er af en toe langs op de fiets en drink dan enkele glazen water daar terwijl zij me verteld van de laatste gebeurtenissen in haar wereld van de brocante. 

LA COLLECTION; IL Y A DE TOUT

Die verhalen zijn altijd spannend en vol met klein menselijk drama net als haar bezoekers. Oude oma’s uit de buurt en collega-brocanteurs die ook voor handel komen natuurlijk. Het is voor mij een “Cave aux histoires” geworden, dat begrijpt u.

COLLEGA'S IN DE BUITENLUCHT

 

Dat mitrailleur-frans blijft ook een belevenis en is een soort van sport. Elke keer moet je maar hopen dat je “bijblijft” en dat ze niet zelf vastloopt in haar tempo.

Ik leer nu uit een erg leuk boekje, dat mijn ega voor me vond,  ook wat “marseillais”. En ontdek nu weer eens hoe groot en hoe mooi die taalwereld is. Zo riskeer ik, dat u mij straks ook niet meer begrijpt, als ik helemaal ben “ingewerkt”.

Mariëtte bekeek dat kleine boekje met aandacht en stelde, wat spijtig, vast: "ça ne se vend pas chez moi"… (Zoiets krijg ik hier niet verkocht). En gaf me vervolgens super-sonische bijles in de achtergronden van het marseillaans. Wat me duidelijk maakte dat ik er nog veel over zal moeten lezen. Voor bijlessen kan ik dus ook al terecht in ”La Cave aux Tresors”. 

ECHTE NAVETTES..

BIJBELSE ACHTERGRONDEN

Dichtbij, naast de Saint Victor, is ook de enige echte bakkerij van de beroemde marseillaanse “ navettes”. Kleine erg lekkere koekjes in de vorm van een scheepje. Dat ons moet doen denken aan de aankomst van de drie heilige Maria's uit ...Palestina. Aankomend op de franse kust in les Saintes Maries de la Mer..: bootvluchtelingen dus. Maria Magdalena woonde nog lang in grotten ten noorden van Marseille. Zo wil het de vroeg-christelijke "overlevering"..
Maar daarover “bemitrailleer” ik u maar  een andere keer wat verder over.
Mijn advies: ga eens wat "chiner" in de cave van Mariëtte op haar mooie plekje, met fraai zicht op de Vieux Port en de kathedraal Grand Major.

ZIGEUNERS MET SARAH IN ZEE... IN MEI

 

ZIET U DIT, DAN BENT U IN DE BUURT

 

Leon 7 maart 2015.